Inhoudsopgave

snel: “We moeten haar verplaatsen naar een andere kamer!” De dokter keek verbaasd maar
glimlachte toen al snel. “Fabian,” zei hij. “Nee echt, er mag niemand meer bij haar komen. Als
mensen vragen waar ze ligt, moet je dat absoluut niet geven!” De dokter schrok van de
serieuze blik van Fabian, maar wilde eigenlijk al de hele tijd het goede nieuws vertellen.
“Fabian, ze mag straks naar huis.” Fabian was verbijsterd door de woorden van de dokter.
“Wat?” was het enige wat hij kon uitbrengen. “We moeten zo nog even wat testjes bij haar
doen en dan mag ze naar huis!” Fabian was ineens helemaal weer vergeten wat hij net
gezegd had en keek de dokter met een blij gezicht aan. De dokter legde een hand op
Fabian’s schouder. “Ze was in de kantine zei u?” De dokter knikte, maar toen Fabian weg
wilde lopen hield hij hem nog even tegen. “Als er wat aan de hand is, dan zeg je het wel hè?
Ik bedoel, het is natuurlijk een vreemde situatie van Nienke. En wij zijn hier allemaal op de
afdeling al een beetje gehecht aan haar.” Fabian knikte vriendelijk maar liep toen snel weg.
Bij gym moesten ze allemaal op een rij staan. De gymlerares ging alle leerlingen bij langs. De
Anubis bewoners stonden bij elkaar. Eerst Jeroen, die met zijn groene joggingpak natuurlijk
bij Noa stond, die een mooi rood vestje aan had en een zwarte broek. Daarnaast stonden
Patricia en Joyce. Patricia haar joggingpak was helemaal zwart en ze had er zelfs nog een
sjaal bij om, terwijl Joyce een groen topje aan had met een grijze broek. Amber was natuurlijk
weer op en top modern gekleed. Ze had een witte driekwart broek aan met roze strepen aan
de zijkanten en een roze vestje met korte mouwen. Ze had zelfs nog roze beenwarmers erbij.
Mick en Appie, die allebei een wit T-shirt aanhadden met een grijze broek, stonden daarnaast
wat te stoeien. “En waar is Fabian?” vroeg de lerares. Amber merkte nu ook op dat Fabian er
niet was. Ze was nog steeds boos op hem, dus deed net alsof het haar niks kon schelen. “Die
is bij Nienke,” antwoordde Appie eerlijk. “Meneer van Swieten heeft tegen mij gezegd dat
Fabian alle lessen weer zou volgen, dus ook gymnastiek.” “Ja, maar dit keer was het blijkbaar
een uitzondering of zo? Hij rende namelijk ineens weg, ik weet ook niet waarom.” De lerares
keek een beetje vreemd maar dacht er niet veel over na. Ze wilde namelijk zo snel mogelijk
beginnen met de les. “Oké, we gaan nu opwarmen! Begin aan die kant maar te rennen over
de gele lijn!” Ze wees naar de linkerkant van de rij en langzamerhand begonnen de eersten te
rennen. “Hup, opschieten!” riep de lerares streng. Na het warmlopen werd de groep in drie
teams verdeeld en gingen ze basketballen. Twee teams speelden een wedstrijdje tegen elkaar
en het winnende team speelt tegen het team dat aan de kant staat. Appie was natuurlijk de
leider van het eerste team en ging in het midden van het veld staan tegenover de leider van
het andere team. Hij keek over zijn schouder, recht in het gezicht van Amber. Ze glimlachte
even en zei: “Ik ben niet meer boos hoor.” Appie kreeg een grijns op zijn gezicht. “Mooi. Als
je maar niet denkt dat ik de bal naar een meisje gooi,” grapte hij terwijl het spel begon. Aan
de kant van het veld hing Noa om de nek van Jeroen. “Ga je vanmiddag mee?” vroeg Noa.
“Waarheen?” “Ik ga met Trudie nieuwe bloemen uitzoeken voor in huis,” antwoordde Noa.
Jeroen zuchtte: “Ja daag, een beetje als een wijf naar een suffe bloemenwinkel zeg, dacht het
niet.” Noa keek hem met een kwade blik aan, maar begon daarna te lachen. “Nee je hebt
gelijk, we willen ook eigenlijk niet dat je meegaat. Krijgen we straks weer problemen met de
verkoper of zo.” Jeroen fronste zijn wenkbrauwen. “Grappig hoor. Maar kan dat niet een