Inhoudsopgave

zitten, deed zijn tas open en haalde zijn boeken eruit. “Hoe gaat het eigenlijk met Nienke?”
vroeg Mick. “Ja, gaat wel. Ze doet zich gezonder voor dan dat ze is, dat wel. Ze heeft af en
toe nog dipjes.” “Oké, en tussen jullie gaat het ook nog steeds goed?” “Ja, heel goed” zei
Fabian stralend. “Hoe euhm..” begon Mick zijn zin. “Hoe weet je eigenlijk zo zeker dat je
verliefd op haar bent?” Fabian begon te lachen. “Dat weet ik al gelijk als ik naar haar kijk, zelfs
als ik aan haar denk. Ik kan er nog veel meer over vertellen, maar dat gaat niet om mij en
Nienke maar om jou en Joyce hè?” Mick zuchtte: “Ja. Ik weet gewoon niet hoe het zit. Ik kom
niet uit mijn woorden als ik bij haar ben, ik voel me echt stom dan. Wat moet ik nou doen..?”
Fabian begon weer te lachen. “Waarom lach je mij nu uit?” vroeg Mick teleurgesteld. “Ik lach
je niet uit” zei Fabian, “Maar dat jij aan mij advies vraagt over meisjes vind ik gewoon
grappig.” “Ja, omdat jij er nu wel succes mee hebt.” “Weet je?” zei Fabian. “Vraag haar
gewoon mee uit eten. Dan kan je gelijk uitzoeken wat ze van je vindt en misschien komt er
nog wel wat moois uit die avond.” Mick keek iets blijer. “Oké is goed. Dan zoek ik een heel
mooi restaurant uit en dan pak ik haar helemaal in.” “Zo ken ik je weer”, lachte Fabian terwijl
hij zijn mobieltje pakte. Hij stuurde een smsje naar Nienke: “Ik mis je nu al” zette hij erin en
drukte op versturen.
“Wat zit jij nou te lachen” vroeg Amber verbaasd toen Nienke haar smsje las. Nienke liet
Amber haar smsje lezen en Amber zuchtte. “Jullie kunnen ook geen moment zonder elkaar
hè.” Nienke reageerde niet en smste Fabian terug: “Ik jou ook!” Patricia en Joyce zaten voor
Amber en Nienke en Joyce zat al een tijdje voor zich uit te staren. “Waar zit je aan te
denken?” vroeg Patricia nieuwsgierig. “Nergens aan” loog Joyce. “Aan Mick hè?” antwoordde
Patricia. “Ja..” zuchtte Joyce. “Ik had gewoon nooit met hem moeten zoenen. Dan hadden we
gewoon normaal met elkaar kunnen doen. Ik kan hem nu zelfs niet eens normaal meer
aankijken.” “Je bent gewoon verliefd”, zei Patricia lachend. “Je moet gewoon actie
ondernemen, hem veroveren.” “Ja, dat is iets voor jou. Dat durf ik niet. Trouwens, het is
makkelijker gezegd dan gedaan.” “Komt wel goed, ik help je wel.” Patricia bedacht veel
ideeën, maar Joyce was het er steeds niet mee eens. Toen er door de lerares werd gevraagd
of ze stil wilden zijn, besloten ze om het later te bedenken.
De uren op school gingen snel voorbij en aan het einde van de schooldag stonden Nienke en
Amber bij hun kluisje. “Zo, eerste schooldag voorbij” zei Amber opgelucht. “Ja, was best een
lange dag. Moet ik weer even aan wennen.” Ineens werd het zwart voor haar ogen omdat er
twee handen voor haar ogen kwamen. “Wie ben ik?” klonk een stem. Nienke wist dat het
Fabian was en draaide zich blij om. Ze omhelsde hem. “Hoe ging je laatste les?” vroeg ze aan
hem. “Goed, maar gelijk al veel huiswerk.” “Dat vind jij toch niet erg?” plaagde Amber hem.
Nienke gaf Fabian een kus en ze liepen naar de fietsen. Ze kwamen Noa en Jeroen tegen, die
gingen samen uit eten. Toen ze bij de fietsen kwamen was er een briefje op Nienke’s zadel
geplakt. Nienke pakte het briefje en las het voor. “Denk maar niet dat jullie hier nog vrolijk
rond kunnen lopen als ik met jullie klaar ben.” Ze schrokken. Nienke dacht gelijk aan Wolf. Ze
zag hem voor zich en voelde zich duizelig. Het werd zwart voor haar ogen en viel op de
grond….