Inhoudsopgave

gingen er niet op in. Ze vonden het wel een typische Appie grap om een brugpieper op te
sluiten in de Wc’s, maar ze vonden het ook zielig.
“En wat staat er vanavond op het menu?” vroeg Fabian aan Nienke. Trots liep hij met haar
aan de arm naar de kantine. “Geen idee,” antwoordde Nienke. “Ik hoop dat er veel keus is,
want heel veel is hier niet lekker.” “Je moet ook niet zo kieskeurig zijn,” lachte Fabian en gaf
haar een tikje op haar neus. “Wacht jij maar af,” zei Nienke lachend. Fabian keek haar aan. Hij
was blij dat hij haar eindelijk weer een keer echt zag lachen. Nienke heeft al zoveel
meegemaakt in haar leven, daarom zou hij vanaf nu nog meer zijn best doen om haar
gelukkig te maken. Hand in hand liepen ze de kantine binnen. Ze konden hun eten zelf
opscheppen en Fabian schepte van alles en nog wat op zijn bord. Nienke zat allang aan een
tafeltje en zuchtte toen Fabian aan kwam lopen. “Ik weet dat jij heel veel eten lust en dat je
ook veel op kan, maar in dit geval denk ik toch dat het anders is hoor,” zei Nienke. Fabian
schudde zijn hoofd. “Welnee, dat komt gewoon omdat jij niet veel lust, maar dat is bij mij…”
Hij stopte even met praten toen hij een stukje varkensvlees in zijn mond deed en er een heel
vies gezicht bij trok. Nienke kon haar lachen niet inhouden. Fabian probeerde wat ander eten.
“Bah, wat is dit voor iets vies,” klaagde hij. “En dit moet jij elke dag opeten?” Nienke vertelde
wat er wel lekker was en raadde hem aan dat op te eten. “Ik sta niet toe dat mijn vriendin dat
elke dag opgediend krijgt,” zei Fabian stoer. “Volgende keer neem ik wel wat mee van de Mc
Donalds.” Nienke keek blij en pakte Fabian’s hand. “Je bent lief,” zei ze. “Jij nog liever,” zei hij
terug en aaide even over haar wang. “Oké, nu moeten we ons hier even doorheen slaan. Als
je hier weg mag neem ik je mee naar het beste restaurant ooit!” Nienke lachte: “Daar houd ik
je aan!” Fabian moest toch echt Nienke gelijk geven, want hij kon zijn bord niet leegeten.
Toen er wat medewerkers niet keken zijn ze snel weggelopen en hebben halfvolle borden
laten staan. Fabian zag dat Nienke moe was en zorgde ervoor dat ze weer zo snel mogelijk in
haar bed lag. Hij was zelf eigenlijk ook best moe en begon te gapen. Nienke zag dit door de
spleetjes van haar ogen. “Jij moet ook snel gaan slapen,” zei Nienke. “Ja, ik ga zo meteen als
jij slaapt.” “Kom hier dan even liggen.” Nienke schoof wat op, sloeg de dekens om en klopte
naast zich.” Fabian kon dit aanbod niet afslaan en ging naast haar liggen waarna Nienke
helemaal dicht tegen hem aankroop. Hij aaide haar over haar arm en gaf haar een kus op
haar hoofd. Hij was zo blij dat het weer wat beter met haar ging. Nienke sliep al snel, maar
even later viel Fabian zelf ook in slaap. De zuster kwam nog even kijken en zag Fabian liggen.
Ze besloot dit zo maar te laten, dus deed ze het licht uit en sloot de deur.
In het Huis Anubis waren de bewoners laat op de avond nog een film aan het kijken. Joyce
had Patricia weer wat op kunnen vrolijken en zaten dicht tegen elkaar aan op de bank.
Patricia keek naar Mick die lui in de stoel lag. “Wanneer gaan jullie nou wat leuks doen?”
fluisterde Patricia. “Binnenkort. We moeten nog afspreken wanneer,” fluisterde Joyce terug.
“Duurt lang,” fluisterde Patricia lachend. Joyce glimlachte: “Weet ik, maar Mick wil er graag
voor Fabian zijn en hij heeft het ook wel zwaar met school.” Dat bracht Patricia op een idee:
“Jij kan hem toch met school helpen?” Joyce haalde haar schouders op. “Ik zie nog wel.”
Patricia zuchtte. Ze had echt door dat ze in dit soort gevallen echt anders was dan Joyce.