Inhoudsopgave

liggen met de kussen tegen haar buik aangedrukt. Toen hij zag dat ze aan het huilen was liep
hij snel naar haar toe en ging op de rand van haar bed zitten. “Hee, wat is er?” vroeg hij
bezorgd. Patricia probeerde onopvallend haar tranen weg te vegen, maar ze had door dat
dat toch geen zin had. “Niks,” zei ze stellig. Robbie zuchtte, hij kende die koppigheid van haar
wel. “Waar was je vanmiddag?” Patricia dacht na: “Ik voelde me niet zo lekker” loog ze. “Maar,
waarom heb je dan niet even gebeld? Of je telefoon opgenomen? Joyce en ik hebben je echt
heel vaak gebeld.” Patricia zuchtte: “Heb ik niet aan gedacht en mijn telefoon stond op stil.”
Robbie fronste zijn wenkbrauwen, maar hij zag hoe zielig ze erbij lag. Hij aaide over haar
hoofd en keek haar vol medelijden aan. Hij wilde haar een kus op haar wang geven maar
bleef geschokt boven haar hangen toen hij een stukje van haar schouder zag. “Wat is dit?”
vroeg hij geschrokken. Hij schoof haar truitje wat over haar schouder en keek haar met open
mond aan. Haar hele schouder en haar bovenarm kwam om van de blauwe plekken. Robbie
zag dat Patricia hier erg van schrok. Ze trok haar truitje recht en zei: “Ik heb me vannacht heel
erg gestoten.” Ze verzon de ene leugen na de andere. Ook al wilde ze het niet: ze kon niet
anders. Na nog een aantal vragen van Robbie was ze het helemaal zat: “Robbie, alsjeblieft! Ik
voel me echt niet lekker, mag ik even rusten?” Robbie keek haar verontwaardigd aan. “En zeg
alsjeblieft tegen Joyce wat ik net ook tegen jou heb gezegd, anders moet ik die vragen ook
weer beantwoorden. Ik wil graag slapen.” Robbie knikte, gaf haar een kus en liep naar de
deur. “Beterschap,” zei hij zacht en liep toen weg.
Nadat Robbie het verhaal aan Joyce had verteld vroeg Trudie of hij wilde blijven eten. Robbie
schudde dankbaar zijn hoofd en verliet toen het huis. Trudie kwam met een grote pan vol
stamppot boerenkool de kamer in en zette het op tafel. Alle bewoners zaten aan tafel,
behalve Patricia, Fabian (en Nienke natuurlijk). “Maar is Fabian nog steeds niet terug?” vroeg
ze bezorgd. “O ja, dat was ik vergeten te zeggen” zei Amber. “Die eet met Nienke in de
kantine van het ziekenhuis.” Amber had verwacht dat Trudie teleurgesteld zou zijn dat ze dat
niet eerder had gezegd, maar Trudie’s gezicht werd juist vrolijker. “Dus dat mag ze ook al?”
Amber knikte blij haar hoofd. Victor kwam mopperend de kamer inlopen. “Wie is er in mijn
kelder geweest?” De bewoners keken hem vragend aan. Wat zouden ze daar te zoeken
hebben? Amber was blij dat ze daar nooit meer heen hoefde. Ze vond het altijd zo spannend.
En vooral op dit soort momenten als Victor er weer achter was gekomen dat ze in zijn kelder
waren geweest. Ze voelde ze die spanning helemaal niet meer: het is allemaal voorbij, dacht
ze. “Ja, zeg vooral niks,” mopperde Victor. “Maar Victor? Wat zouden ze te zoeken hebben in
je kelder?” “Dat is mijn vraag ook!” zei Victor. “Er lagen een paar flessen op de grond!” “Maar
dat zijn gewoon de muizen, Victor. Die houden nog steeds van je kelder!” was Trudie’s
logische verklaring. Victor zuchtte: “En waar is Patricia?” Hij zag ook wel dat Fabian er niet
was, maar zelfs voor Victor was het duidelijk waar Fabian was. “Patricia is ziek, ze ligt te
slapen.” “Och dat arme schaap. We moeten wel wat voor haar over houden want ze moet wel
wat eten,” zei Trudie. Victor reageerde er niet en liep weer terug naar zijn kelder. “En hoe was
het nablijven?” lachte Jeroen naar Appie. “Erg leuk,” antwoordde Appie sarcastisch. “Eigen
schuld, dikke bult,” lachte Noa. “Onterecht, het was compleet onschuldig!” De anderen