Inhoudsopgave

zwaar als je beste vriendin in het ziekenhuis ligt. Hoe is het nu met Nienke?’ Amber typte haar
verhaal: ‘Nog steeds hetzelfde. Ze reageert op niks en we snappen niet hoe dat komt. Ze wordt
goed in de gaten gehouden, maar het is nu alleen maar afwachten. Wachten op dat ze wakker
wordt.’ Jochem stuurde terug: ‘Dus je hebt geen idee hoe het gekomen is? En de artsen?
Hebben die geen vermoeden?’ Amber was druk bezig om terug te typen, maar ineens werd ze
bij haar schouders gepakt en gilde het hele huis bij elkaar. Ze keek om en zag Appie
helemaal in de slappe lach liggen. “Appie!!” schreeuwde ze. “Goeie hè!” lachte hij. Hij stopte
met lachen toen hij Jochem Petersen zag staan. “Wat ben jij aan het doen?” vroeg hij terwijl
hij het gesprek probeerde te lezen. Amber legde snel haar handen en armen voor het
beeldscherm: “Niks, ga weg!” Appie’s mond viel open: “Chat jij met onze leraar Engels?”
Amber had niet verwacht dat Appie dat zo snel door zou hebben, maar antwoordde wel
eerlijk: “Ja, en?” Appie snapte er niks van: “Wat moet hij van je?” Amber fronste haar
wenkbrauwen: “Niks, hij vraagt gewoon over Nienke en we praten verder. Maar daar heb jij
niks mee nodig, dus ga nou maar!” Appie bemoeide zich er verder niet mee en liep naar zijn
kamer. Amber typte weer verder. ‘Nee, niemand.’ Ze had verder niet echt zin om een heel
verhaal te vertellen over wat de artsen allemaal zeiden en liet het maar zo. ‘Oké, dat is
vervelend’ was Jochem’s antwoord. Amber bedacht wat ze verder tegen hem wilde zeggen,
maar ze kreeg op dat moment weer een bericht: ‘Ik weet dat het ten strengste verboden is,
maar ik kan het niet laten om het te vragen’. Amber snapte niet wat hij bedoelde, maar ze
hoopte wel iets. ‘Zullen wij misschien samen wat leuks doen volgende week?’ Amber’s mond
viel open en kon haar ogen niet geloven. Hij wilde iets met haar afspreken! Ze kon nog net
voorkomen dat ze hardop begon te gillen. Ze wilde niet te enthousiast reageren dus typte
terug: ‘Ja, lijkt me leuk!’ Ze wachtte vol spanning op zijn antwoord. ‘Oké, leuk! Ik moet nu heel
snel gaan, maar zullen we de volgende keer afspreken wat we gaan doen en wanneer?’ was
Jochem’s vraag. ‘Ja is goed’ typte Amber terug. Jochem was offline en Amber sloot de
computer af. Ze was helemaal aan het stuiteren en rende vrolijk naar boven.
Fabian lag op zijn bed te leren voor een proefwerk. Hij las de zinnen uit het boek wel één
voor één door maar nam totaal niet in zich op van wat er stond. Hij zat ondertussen heel
ergens anders met zijn hoofd. Plotseling werd er op de deur geklopt. “Binnen” zei Fabian. De
deur ging open en Jeroen en Noa verschenen om de hoek van de deur. Zij waren wel de
laatste personen die Fabian had verwacht, omdat zij eigenlijk alleen maar oog voor elkaar
hebben. Natuurlijk hebben ze hem wel even gesteund, maar meer dan dat ook niet. “Mogen
we even gaan zitten?” vroeg Jeroen. Fabian knikte, omdat hij erg benieuwd was wat er ging
komen. Hij had door dat Jeroen een beetje geduwd werd door Noa. Ze gingen aan het einde
van Fabian’s bed zitten en Jeroen begon aarzelend te praten. “We.. we komen even zeggen
dat..” Jeroen stopte zijn zin even en keek naar Noa. “Dat we er voor je zijn,” vulde Noa hem
aan. Fabian had dit totaal niet verwacht en glimlachte lief. “We weten ook dat het de laatste
tijd niet het geval was en dat spijt ons. We zien namelijk hoe moeilijk je het hebt.” Fabian’s
glimlach werd nog groter. Hij was erg blij met de vrienden in dit huis. “Dank jullie wel” zei hij.
Noa keek Jeroen indringend aan. “Ja, ik vind het echt erg voor je. Ik moet er namelijk niet aan
denken als mijn vriendin daar lag.” Fabian schrok een beetje en zag dat Noa Jeroen een tik