Inhoudsopgave

niet op haar afreageren maar deed het onbewust toch. Amber had dit wel door en zei: “Jij
denkt ook dat het mijn schuld is hè?” Fabian keek om, hoe kon ze dat nou weten? Appie
zuchtte en vertelde dat Amber zich schuldig voelde. Fabian had medelijden en vertelde haar
eerlijk dat ze er toch niks aan kon doen. Hij legde hun uit wat de artsen hadden verteld. Na
een tijdje wist Appie Amber te overtuigen dat ze weer naar school moesten, alleen Fabian
wilde nog blijven. En hij bleef er de hele middag en een deel van de avond tot hij een sms
kreeg dat hij thuis MOEST komen.
In het Huis Anubis hebben de overige mensen het slechte nieuws ook gehoord. Ze waren
allemaal geschrokken. Alleen Victor liet geen spoor van emotie zien en zat een beest op te
zetten in zijn kantoor. Toen Fabian thuiskwam werd hij heel goed opgevangen door iedereen.
Hij beantwoordde rustig alle vragen, maar wilde het liefst gelijk in bed liggen. Hij zat voor
zich uit te staren op de bank terwijl de rest om hem heen zat die nog lang niet klaar waren
met vragen stellen. Vaag hoorde hij de stemmen, maar hij had zijn hoofd alleen maar bij
Nienke. Eigenlijk wilde hij gelijk weer terug naar Nienke, maar de zuster had ook al gezegd
dat hij naar huis moest. Daarom wilde hij nu echt naar zijn kamer. Hij wilde opstaan maar op
dat moment kreeg hij een bord met spaghetti op zijn schoot geduwd. Hij keek omhoog in de
ogen van Trudie. “Je dacht toch niet dat ik je naar je kamer laat gaan zonder te eten hè?” Ze
glimlachte en aaide lief over zijn hoofd. Fabian kon eigenlijk geen hap door zijn keel krijgen,
maar hij wilde Trudie niet teleurstellen. Ze bedoelt het namelijk goed en ze zorgt zo goed
voor hem. En hij zag dat Trudie het er ook moeilijk mee had. Hij at zijn bord leeg en liep
daarna naar zijn kamer. De anderen hadden erg met hem te doen.
De rest van de week ging net zo moeizaam voorbij. Fabian was meer in het ziekenhuis dan op
school en Meneer van Swieten confronteerde hem hiermee. Hij reageerde er bijna niet op
want het kon hem allemaal toch niet meer schelen. Meneer van Swieten maakte zich hier
zorgen om en lichtte zijn ouders in. De ouders van Fabian waren op de hoogte van alles en
steunden Fabian veel. Zij kennen Nienke best goed want Fabian kwam vaak samen met haar
bij hun langs. Zij weten hoe belangrijk Nienke voor hem is. Ze deden er alles aan om Fabian
nog een beetje op te vrolijken maar ze konden niet veel doen. Patricia voelde zich schuldig
dat ze te druk bezig was met andere dingen, maar ze kon niet anders. Amber was ook niet in
een al te vrolijke stemming en vond het meer dan terecht dat de andere meisjes ook niet
meer naar het feest wilden. Het feest dat namelijk vanavond al zou zijn, het is namelijk
zaterdag.
Jeroen en Noa liepen samen in de tuin. “Ik kan je niet genoeg zeggen hoe blij ik ben dat je
meedoet!” zei Noa enthousiast. “Ja, ja, nu weet ik het wel,” zei Jeroen zuchtend. Noa keek
hem lachend aan. “Je moet nu niet doen alsof je het niet leuk lijkt. Kom op, anders had je
nooit ‘ja’ gezegd.” “Ik doe dit allemaal voor jou,” antwoordde Jeroen. Noa keek hem lief aan.
“Maar als je het waagt dit aan iemand te vertellen, dan stop ik meteen!” Noa kon niet
geloven dat hij dit speciaal voor haar deed. Ze dacht even terug aan de vorige dag. Vlakbij
school liep ze namelijk een man tegen het lijf. Hij stelde zich voor met de naam: Robert. Hij