Inhoudsopgave

allemaal zo voorzichtig met haar gedaan,” Fabian keek vragend naar de arts, maar die wist
ook geen antwoord. “Misschien dacht ze er zelf teveel over na? Of is er een moment geweest
waardoor ze erge flashbacks kreeg?” Ineens ging er een pieper af. “Sorry Fabian, ik moet weer
verder. Sterkte!” Fabian staarde de arts nog na en ging toen weer afwachtend zitten. Hij wist
het allemaal niet meer.
Patricia was erg geschrokken van wat er met Nienke is gebeurd en wilde even alleen zijn.
Daarom is ze terug naar huis gefietst. Ze dacht aan de man aan de telefoon. ‘Je wilt natuurlijk
niet dat er wat met Nienke gebeurt hè?’ waren zijn woorden. Patricia schrok van die
gedachten. Zou hij er wat mee te maken hebben? Maar hoe heeft hij dat dan kunnen doen.
En waarom? Ze ging toch op zoek voor hem? Ze wist dat ze op zoek moest naar iets en ze
dacht dat ze het kon vinden in de geheime kamer. Toen ze de voordeur binnenkwam liep ze
voorzichtig naar de kelder. Ze hoopte dat Victor er niet zou zijn. Ze vermoedde dat ze heel
snel iets moest vinden voordat er nog ergere dingen zouden gebeuren. Ze kwam de donkere
kelder binnen. Gelukkig, dacht ze. Geen spoor van Victor te zien. Ze liep langs alle potten met
vreemde dingen erin. Ze heeft dit nooit een leuke plek gevonden. Altijd als ze hier kwam
kreeg ze een raar gevoel. Ze dacht terug aan die keer dat Appie haar en Amber ontzettend
had laten schrikken toen hij als Zombie verkleed de kast uit kwam. Ze waren zo geschrokken
dat ze het hele huis bij elkaar gilden en bijna geen adem meer konden halen. Ook al vond ze
dat toen vreselijk, ze verlangde wel weer terug naar die tijd. Toen was alles nog ongeveer
normaal. Nu dacht iedereen dat ze het hele mysterie achter de rug hebben, maar zij zat er
nog middenin…
Fabian zat nog steeds te wachten op de artsen die met Nienke bezig waren. Plotseling ging
de deur open en Fabian sprong weer op. “Is ze wakker?” De artsen schudden hun hoofd. “Ze
reageert niet op wat voor impuls dan ook. Maar ze wordt goed bewaakt en ligt aan de
zuurstof.” Fabian keek ernstig: “Komt het wel weer goed?” De arts haalde zijn schouders op.
“Het is nu echt afwachten. We kunnen niets voorspellen.” Fabian knikte teleurstellend zijn
hoofd. “Mag ik nu naar haar toe?” vroeg hij verlegen. Toen de artsen hun hoofden knikten
wist hij niet hoe snel hij naar binnen moest. Fabian zag Nienke liggen. De kamer was erg stil
en leeg. Het enige wat hij hoorde was het gepiep van de hartbewakingmonitor. Hij keek naar
het aantal slangetjes die bij Nienke lagen en slikte even. Nienke had een zuurstofslang door
haar keel. Fabian veegde een traan weg van zijn wang. Hij pakte haar hand vast. “Meisje
toch,” zei hij zacht. “Hoe kon dit nou gebeurd zijn?” Hij was even stil en ging op de rand van
haar bed zitten. “Het spijt me zo. Ik had veel beter op je moeten letten.” Hij snikte even en
boog zich wat meer naar haar toe. “Ik ga er alles aan doen om je beter te maken,” fluisterde
hij. Hij gaf een kus op haar wang en aaide over haar gezicht. Op dat moment kwamen Amber
en Appie binnen. Fabian keek om. Ze keken schokkend naar hoe Nienke erbij lag. “Hee,” zei
Amber zachtjes. Ze wist niet goed wat ze moest zeggen. “Hoi,” zei Fabian terug en hij draaide
zich weer om. “Hoe gaat het?” vroeg Amber die voorzichtig dichterbij kwam. “Slecht,” was het
enige wat Fabian eruit kon brengen. Hij wist wel dat Amber er niks aan kon doen, maar toch
houdt hij een gedachte in zijn hoofd dat het ook door de alcohol kan komen. Hij wilde het