Inhoudsopgave

kon er geen woorden meer uitbrengen. Hij zuchtte even toen hij het geluid van de
ambulance hoorde. Binnen een halve minuut stonden de ambulancechauffeurs in het lokaal
en bekeken Nienke. “Wat is er gebeurd?” vroegen ze snel. Fabian legde precies uit wat er
gebeurde en ook over het gif in haar lichaam. Na Nienke even onderzocht te hebben vroeg
Fabian: “Hoe gaat het met haar?” Een ambulancechauffeur schudde zijn hoofd. “Niet zo goed,
ze lijkt in een soort van coma.” Ook al dacht Fabian dit al, toch kreeg hij weer een schok door
zijn lichaam. Hij zag hoe zijn vriendin op de brancard werd gelegd en hoe ze werd ´ingepakt´.
Er sprongen tranen over zijn wangen. “Ik ga mee,” zei hij stellig. Hij zag hoe de
ambulancechauffeurs twijfelden en liet zich niet van de wijs brengen: “Ik blijf bij haar,” zei hij
snikkend. Appie legde een hand op zijn schouders om hem te steunen. Fabian bleef zo dicht
mogelijk bij Nienke en liep mee toen ze de brancard snel wegreden. “Oké, deze les is
afgelopen mensen” zei Jochem die terug naar zijn bureau liep. Amber keek verdrietig. Zij
wilde eigenlijk ook mee naar het ziekenhuis, maar ze zag al dat Fabian eigenlijk al niet mee
mocht. Amber pakte de spullen van Nienke en Fabian en liep met de rest mee naar de
kantine. Amber voelde zich erg schuldig en er kwamen tranen in haar ogen. Joyce zag dat en
probeerde haar te troosten. “Het is allemaal mijn schuld,” snikte ze. Appie en Joyce keken
verbaasd. “Hoezo is het jouw schuld?” vroeg Joyce. Amber slikte en zei: “Het komt vast door
gister. Door al die glaasjes, de drank en het gif gaan vast niet samen.” Het was even stil. “Hee
Amber. Oké stel, je hebt gelijk en het ligt aan de drank. Dan is het toch niet jouw schuld?” “Ja
natuurlijk wel,” er stroomden nu veel tranen over Amber’s wangen. “Als ik dat spel niet
gepakt had of die fles, dan was dit nooit gebeurd.” “Amber, nu ophouden. Het is niet jouw
schuld. En je weet niet hoe het is gebeurd,” zei Joyce. Ze keek Joyce aan. “Waar is Patricia?”
Joyce antwoordde: “Ze is weggegaan,. Je kent Peet, die moet het denk ik even alleen
verwerken.” Amber stond ineens op. “Wat ga je doen?” vroeg Appie. “Ik ga naar het
ziekenhuis. En jullie kunnen me niet tegenhouden” riep ze en liep snel de kantine uit.
De ambulance was binnen tien minuten in het ziekenhuis aangekomen. Nienke werd door
veel artsen onderzocht en Fabian zat op de gang met zijn hoofd in zijn handen te wachten.
Hij zag steeds het beeld voor zich toen hij zich omdraaide en Nienke zo in paniek zag. Hij
voelde zich schuldig dat hij met zijn rug naar haar toe zat. Op dat moment was hij veel te veel
bezig met de grappen van Appie. Fabian sloeg zichzelf voor zijn hoofd. Hij dacht na over de
afgelopen dagen. Hij had veel beter op haar moeten letten, dacht hij. Zal het misschien
hebben gelegen aan de alcohol? Ze heeft vanochtend nog gezegd dat ze zich niet lekker
voelde, maar Mick zei dat ze dat aan zichzelf te danken had en stiekem was hij het daar wel
mee eens. Hij keek ongeduldig om zich heen. Normaal was hij altijd heel geduldig maar nu
pas weet hij wat lang wachten is. Voor zijn gevoel duurde elke minuut wel een uur. Wanneer
kwam er nou een arts langs om te vertellen wat er met Nienke is? Op dat moment kwam er
één arts naar buiten. Fabian kende hem nog van de vorige keer en de arts kende Fabian ook.
Fabian stond gelijk op: “En? Is ze al wakker?” vroeg hij. De arts keek Fabian serieus aan en
schudde zijn hoofd. “De andere artsen zijn nog steeds met haar bezig. Het spijt me Fabian. Ze
heeft inderdaad een terugval gehad en ligt nu weer in coma.” Er sprongen tranen in Fabian’s
ogen en hij keek verdrietig naar beneden. “Maar hoe heeft dit kunnen gebeuren? Wij hebben