Inhoudsopgave

Hij durfde natuurlijk ook de waarheid niet zeggen. Nienke vond het ook stom om de zeggen
dat ze de hele middag in het gras hebben gelegen. Dan zou hij waarschijnlijk nog bozer
worden. Nienke zag dat Fabian iets wilde zeggen maar dat hij twijfelde. “Komt er nog wat
van?” vroeg van Swieten. “Nienke voelde zich niet lekker.” Nienke keek even op van wat er uit
Fabian’s mond kwam. Ze probeerde mee te spelen met zijn verhaal, ook al had ze geen idee
van wat voor verhaal er verder kwam. “Ja, waarom denkt u dat we te laat binnen kwamen?”
Meneer van Swieten trok zijn wenkbrauwen op. Eerst keek hij naar Nienke, die onschuldig
keek. Daarna keek hij naar Fabian en wachtte op een vervolg. “U weet toch nog wel wat er
met haar is gebeurd? Toen ze nog niet in de les was ben ik haar gaan zoeken. Ik kwam haar
overstuur tegen omdat ze zich niet lekker voelde. Ik heb haar getroost en toen gingen we
weer naar de les.” Nienke kon niet geloven dat Fabian dit allemaal kon verzinnen. Ze vond
het wel een goed verhaal, maar Fabian liegt normaal niet. Ze voelde hoe Fabian haar hand
pakte onder de tafel. Ze keek naar van Swieten die nadacht. “En waarom heb je dat dan niet
gemeld?” vroeg hij. “Omdat we daar de kans niet voor kregen,” antwoordde Fabian. “Dan is
het nog geen reden om de hele dag verder weg te blijven.” Hij keek Nienke aan. Ze voelde
dat ze nu wat moest zeggen maar wat? Ze werd er zenuwachtig van en deed haar best om
iets ze verzinnen. Fabian kneep zachtjes in haar hand. Fabian had zo zijn best gedaan om een
geloofwaardig verhaal te verzinnen, dat wilde ze niet verpesten. “Fabian heeft me gelijk naar
huis gebracht. Ik heb een paar uur in bed gelegen, maar ik kon niet slapen. Ik wilde graag dat
Fabian bij me bleef.” Nienke verbaasde zich over hoe ze dit zo makkelijk uit haar mond kon
brengen. Meneer van Swieten keek wat minder streng. Hij zuchtte: “Wat moet ik hier nou
mee? Jullie hadden op zijn minst even kunnen bellen wat er aan de hand was. Ik weet wel wat
er gebeurd is, maar ik kan het ook niet zomaar over mijn kant laten gaan.” Hij was hard aan
het nadenken. Fabian glimlachte naar Nienke. Nienke keek starend voor zich uit. Ze vond het
eigenlijk helemaal niet leuk om te liegen, maar ze liet het maar allemaal gebeuren. Ze voelde
zich nog steeds niet echt fit door de dag ervoor, daar zal het waarschijnlijk ook een beetje
aan liggen. “Dan is de straf om jullie vier uur na te laten blijven. Ik wilde jullie eerst acht uur
laten nablijven verdeeld over volgende week. Dus jullie komen er nog aardig goed vanaf.”
Fabian en Nienke leken niet echt opgelucht, maar wisten dat er niks meer aan te doen was.
“En laat dit volgende keer niet weer gebeuren. Vertel mij volgende keer gewoon wat er aan
de hand is oké?” Fabian en Nienke knikten hun hoofd. De bel ging op dat moment. “En nu
snel naar jullie les!” Ze stonden op en liepen het kantoor uit, op naar Engels. Fabian legde
een arm om Nienke’s schouder heen. “Sorry” zei hij. “Waarvoor precies?” vroeg Nienke. “Nou,
dat ik eigenlijk misbruik heb gemaakt van de situatie.” Nienke wist wel waar hij het over had.
Ze voelde zich regelmatig niet goed, maar Fabian verzon het dit keer. “Het geeft niet” zei ze
eerlijk. “We hebben in ieder geval de helft minder nablijfuren gekregen, bedankt!” Fabian
glimlachte en gaf haar een kus op haar wang.
Toen ze in de Engelse les aankwamen zaten Appie en Jeroen propjes naar elkaar te gooien.
Toen Appie expres een grote prop tegen Noa aangooide, kreeg hij hem tien keer zo hard
terug van Jeroen. Fabian en Nienke gingen achter Amber zitten die natuurlijk vooraan in het
midden zat. Ze negeerde Fabian en Nienke omdat ze druk naar Jochem zat te kijken die zijn