Inhoudsopgave

van het broodje. Jeroen was blijkbaar nog niet uitgepest want nu zag hij Mick zitten. “En hoe
is het met jou? Macho Mick? Die zoen heeft je wel goed gedaan hè?” Mick kreeg een rood
hoofd. Joyce draaide haar hoofd weg toen Jeroen lachend naar haar keek. “Hebben jullie nou
wat, of doen jullie nog steeds zo moeilijk..” Noa zuchtte: “Jeroen.” Ze keek hem met een
bepaalde blik aan waaruit Jeroen gelijk kon opmerken dat hij onmiddellijk moest stoppen.
Amber lag nu met haar hoofd op tafel. “Ambie Bambie! Wakker blijven, je moet zo naar
school!” riep Appie keihard. Amber keek op en greep naar haar hoofd. “Je hoeft niet zo te
schreeuwen!” zei ze geïrriteerd. “Hoofdpijn?” lachte Fabian. “Ik ken er nog één.” Hij lachte
naar Nienke die hem een klap op zijn rug gaf. Ze stond op, liep naar de keuken en kwam met
aspirientjes weer terug. “Nienke, je hebt je brood nog niet op,” zei Fabian. “Ik hoef ook niet
meer, eet jij maar op,” antwoordde ze. “Maar je hebt maar twee happen gehad of zo.” “Ik heb
geen honger meer,” zei Nienke terwijl ze een aspirientje naar binnen werkte. De laatste tijd
heeft ze zoveel aspirines gehad dat ze geen enkele moeite meer had om ze in één keer door
te slikken. Ze keek naar de klok en zag dat het al best laat was. Snel rende ze naar boven om
zich aan te kleden en klaar te maken. Joyce en Patricia stonden vermoeid op en gingen naar
school. Daarna volgden de rest.
Op school hadden ze de eerste twee uur gezamenlijke vakken: Engels en Nederlands.
Volgens Amber waren de eerste twee uur nog nooit zo langzaam voorbij gegaan, ook al lag
ze meer dan de helft van de les met haar hoofd op tafel. Tussen het tweede en het derde uur
hadden ze een kwartiertje pauze en zaten Fabian, Nienke, Amber en Appie gezellig in de
zitzakken van de kantine. “Ik vind het echt jammer dat we geen clubvergaderingen en
opdrachten meer hebben. Nu hebben we helemaal geen spannende dingen meer om over te
praten,” zei Appie. “Nee,” reageerde Amber. “Maar we hebben nu in ieder geval veel minder
stress. Dat is echt slecht voor je huid.” Nienke lachte. Ze vond Amber altijd zo hysterisch
wanneer ze stress had door de opdrachten. Ineens klonk er een stem door de luidsprekers
van de school: ‘Willen Fabian Ruitenburg en Nienke Martens zich melden bij het kantoor van
de directeur. Herhaling: Willen Fabian Ruitenburg en Nienke Martens zich nu onmiddellijk
melden bij de directeur.’ Fabian en Nienke keken elkaar geschrokken aan. “Oeeeeeeh!” was
Appie’s reactie. “Wat hebben jullie uitgespookt? Zitten zoenen op zijn kantoor?” vroeg Appie
met een grijns op zijn gezicht. Nienke negeerde zijn opmerking en keek Fabian serieus aan.
“Dit gaat natuurlijk om gister! Toen we niet meer terug zijn gekomen in de les!” Fabian
zuchtte. Amber had volgens haar een briljante oplossing: “Kom op, jullie moeten vluchten!”
Nienke fronste haar wenkbrauwen. Fabian keek ook vreemd naar Amber. “Natuurlijk niet, als
we nu weer weggaan dan moeten we morgen komen, of overmorgen. Daarbij zal de straf ook
alleen maar groter worden.” Hij stond zuchtend op, pakte Nienke’s hand en nam haar mee.
“Succes!” riepen Amber en Appie hen nog na.
Joyce, Patricia en Robbie waren in de pauze nog een aantal dingen aan het bespreken over
de schoolkrant in het redactielokaal. “Oké, dus wat hebben we nu?” vroeg Joyce serieus. Ze
ergerde zich een beetje aan Patricia en Robbie die de hele tijd klef aan het waren doen.
Patricia had dit door en deed weer wat serieuzer. “Euh, al aardig wat. We moeten Fabian en