Inhoudsopgave

Hoofdstuk 5 – (Geen) paniek
“Aaaaah!” gilden de meiden allemaal. Ze zagen een schaduw in het raam en er klonk een
donkere stem: “De zombie komt jullie haaaaaalen.” De schaduw klom door het raam de
kamer in. Ze kropen nog dichter tegen elkaar aan totdat het licht weer aan ging. Nu zagen ze
opeens iemand met een wit gezicht en een zwart pak aan staan. Toen ze wat beter keken
zagen ze dat het Appie was. “Appie!!” schreeuwden ze. Amber stond op om een kussen tegen
Appie’s hoofd te gooien maar viel gelijk weer op de grond. Nienke begon daar heel hard om
te lachen waardoor de anderen ook weer konden lachen. Appie keek verbaasd. “Wat is dit?
Krijg ik geen klappen ofzo?” Ze keken hem aan. “Oh dus jij wilt klappen?” zei Nienke. Ze
probeerde op te staan om hem klappen te geven maar toen ze bijna bij hem was viel ze
voorover in zijn armen en begon weer heel hard te lachen. “Hohohoho wat is dit nou?
Waarom doen jullie zo raar?” reageerde Appie die Nienke voorzichtig op de grond legde.
Patricia, Joyce en Noa stonden nu ook op, maar die konden aardig recht blijven staan. “Wij
raar?” antwoordde Patricia lacherig. “Moet je eens naar jezelf kijken.” Noa liep naar hem toe
en deed lachend de capuchon van Appie’s hoofd af. Hij trok een vies gezicht. “Ieehl wat stink
je uit je mond?” Hij keek naar onderen waar Nienke nog steeds in de slappe lach op de grond
lag. Daarna keek hij naar Amber die probeerde op het bed te klimmen. “Jullie doen echt raar.”
Nienke ging rechtop zitten en probeerde overeind te komen. Ze stak een hand uit naar
Amber die nu op het bed zat. Amber hielp haar te staan en Nienke hielp Amber te staan.
Samen liepen ze schaterend en wankelend naar Appie en bonden zich aan hem vast. Appie
keek met open mond voor zich uit maar kon er nu opeens wel om lachen. Hij voelde zich nu
helemaal de man en dat vond hij helemaal leuk. “Zo dames, waar gaat de reis naartoe?”
Nienke antwoordde: “Naar Fa.. naar Fa-bi-an. Daar slaap ik vannacht.” Appie trok zijn
wenkbrauwen op. “Oh, dan zal je toch wel een pyjama mee moeten? En je tanden poetsen?
Wat erg nodig is trouwens.” Nienke pikte dit niet en wilde een klap tegen zijn hoofd geven
maar raakte per ongeluk Amber waardoor ze weer in lachen uitbarstten. Appie zuchtte. Hij
probeerde nog met Amber en Nienke naar de deur te lopen maar liet ze al snel los. Hij liep
de deur uit, draaide zich nog even om en riep: “Gekke wijven!” De meiden bleven lachend
achter.
Appie liep de trap af naar de woonkamer. Daar zat Mick tv te kijken, Fabian een boek te lezen
en Jeroen zat te wachten op Appie. “Wat een gegil zeg, briljant! Victor heeft helaas snel het
licht weer aangedaan.” Appie lachte een beetje. “Nou, ik vond het nogal kinderachtig” zei
Mick. “Laat ze nou een keer een avondje samen!” Appie dacht na en vroeg: “Wat houdt een
meidenavondje eigenlijk in?” Jeroen trok zijn wenkbrauwen op. “Wat is dat nou voor domme
vraag. Je weet toch wel wat meiden doen als ze samen zijn? Die monden staan geen seconde
stil!” lachte hij. “Maar..” begon Appie. “Ze doen echt raar.” “Ja, die doen toch altijd raar?”
antwoordde Jeroen. “Nee, serieus je moet echt even gaan kijken.” Fabian zuchtte: “Laat hun
nou gewoon even.” Appie zuchtte nu ook. “Ik meen het, ze waren de hele tijd aan het lachen.
Amber en Nienke konden niet eens opstaan. Nienke viel gewoon letterlijk voor me.” Fabian
legde zijn boek neer en keek op. “Ik zei letterlijk hè” grijnsde Appie. “Wat zijn dit voor