Inhoudsopgave

ustig doorlas in zijn boek. Na een lange stilte zei Mick: “Rustig hè, zonder de meiden.” “Ja”
antwoordde Fabian. “We zijn wel erg aan dat gekibbel gewend hè” lachte Mick. Fabian lachte
een beetje mee. “Is er iets?” vroeg Mick. Fabian schudde zijn hoofd. “Je gaat me toch niet
vertellen dat je Nienke mist hè. Ze is nog geen paar uur weg.” Fabian lachte nu wat harder.
Waarom moest Mick dat nou weer door hebben? “Nou,” begon Fabian. “Ik heb haar gesmst,
maar ik krijg niks terug.” Mick begon te glimlachen: “Natuurlijk niet, die is veel te druk bezig
met alle winkels in en uit huppelen en die heeft haar handen vast vol met tassen en kan ze
niet terug smsen.” Fabian lachte en dacht ook wel dat Mick gelijk had. Toch zag Mick dat hij
Fabian niet helemaal gerustgesteld had. “Je maakt je nog steeds zorgen om haar hè?” Fabian
keek Mick aan en knikte. “Ze werd vanochtend wakker op de grond in de badkamer. Ze had
geen idee hoe ze daar was gekomen en hoelang ze daar heeft gelegen.” Mick schrok en keek
Fabian serieus aan. “Ze doet zo dapper, maar ik zie ook aan haar dat ze bang is en zich soms
niet goed voelt. En ik wil er ook niet steeds over beginnen, dat is alleen maar vervelend voor
haar. ” Mick zuchtte en legde zijn hand op Fabian’s schouder. “Ze zegt wel dat we niet
hoeven te zwijgen over alles wat er gebeurd is, maar ik ben zo bang dat ze dan weer een
terugval krijgt. Maar als ze alles wegstopt dan lijkt het me niet dat ze echt beter wordt.” Mick
dacht na. “Misschien moet je er af en toe voorzichtig over beginnen. Als je ziet dat ze het
moeilijk heeft ofzo?” Fabian keek Mick denkend aan. “Ja,” zuchtte hij. “Ik zal mijn best doen
en weet je? Ik moet me er nu ook niet zo druk over maken. Ze heeft nu een hele leuke dag
die ze in tijden niet gehad heeft.” “Daarom!” antwoordde Mick. “Het komt allemaal wel goed
met haar!” Hij klapte Fabian vriendschappelijk op zijn rug. Trudie kwam de kamer
binnenlopen. “Maar zijn de meisjes nu nog niet terug? Ik heb het eten al bijna klaar!” “Ze zijn
bijna thuis,” zei Jeroen die binnen kwam lopen. “Ik heb Noa even gebeld.” “Oké , mooi”
antwoordde Trudie. “Helpen jullie dan even mee met de tafel dekken en roepen jullie Appie
?” Jeroen haalde Appie van de kamer die natuurlijk onmiddellijk kwam voor het eten. Toen hij
hoorde dat hij nog even moest wachten op de meisjes werd zijn gezicht wat minder vrolijk.
Alle jongens zaten al aan tafel te wachten, maar Trudie wilde perse op de meisjes wachten.
“Je zei toch dat ze er bijna waren?” vroeg Fabian ongeduldig aan Jeroen. “Ja, dat zei ze wel,”
antwoordde Jeroen. “Die zijn vast weer een leuke winkel tegengekomen, of leuke jongens,”
zei Appie voor de grap. Jeroen en Fabian keken Appie boos aan. “Oké dat neem ik terug,” zei
hij met een grijns. “Maar Ap vindt het niet eerlijk dat wij daarop moeten wachten.”
Plotseling ging de voordeur open. Daar kwamen de meiden lachend binnen. “Joeehoee” riep
Amber door heel het huis. “We zijn er weer!” riep Joyce erna. De jongens keken hoe de
meiden met tassen binnenkwamen. “Als ik het niet dacht,” zei Appie. “Zo, jullie hebben je ook
niet ingehouden hè” zei Jeroen die opstond om Noa een kus te geven. Ook Fabian stond op
om naar Nienke toe te lopen. Hij gaf haar een kus en omhelsde haar. “We hebben echt zoveel
leuke dingen gekocht!” zei ze enthousiast en liet haar tassen zien. “Aan tafel allemaal, nu
meteen,” riep Trudie erdoorheen. “Jullie zijn te laat dames. Het is hier geen restaurant” “Sorry
Trudie, de tijd ging snel voorbij, we hebben echt ons best gedaan om snel hier te zijn,” zei
Patricia eerlijk. “Goed dan” zei Trudie lief. “Snel aan tafel dan, ik heb heerlijk eten gemaakt, al