Inhoudsopgave

ook dat je nog steeds flashbacks kan krijgen tot je geheugen weer terug is?” vroeg hij
voorzichtig. Nienke keek bang, maar knikte een klein beetje. Fabian pakte haar hand en gaf
er een kus op. “Ik laat deze nooit meer los” zei hij lief. Nienke begon te lachen. “Nooit meer?
Dat betekent dat je mee moet naar mijn Franse les en vanmiddag met de meiden mee moet
shoppen en een film kijken.” “Als jij er bij bent vind ik niks erg” antwoordde Fabian. Nienke
rolde op haar buik en legde haar hoofd op zijn borst. Fabian legde zijn armen om haar heen.
Na een tijdje zei ze: “Ik kan hier wel de hele middag zo blijven liggen.” “Nou dan doen we dat
toch” antwoordde Fabian. Nienke keek op en zei: “Dat kan toch niet.” “Waarom niet? Als we
zo terug gaan en van Swieten ziet ons dan mogen we de rest van de dag op school blijven.
Dan kan je je meidenmiddag wel vergeten.” Nienke dacht na. Meneer van Swieten wilde dat
ze een briefje gingen halen en vervolgens zijn ze niet meer teruggekomen. “Oké” besloot
Nienke. Fabian glimlachte en antwoordde: “Maar we kunnen onze straf niet ontlopen hè?”
“Liever morgen straf dan vandaag” lachte Nienke. Fabian lachte ook en keek Nienke lang aan.
Hij bedacht zich ineens dat hij nog wat van Mick moest vragen. “Hee weet je nog laatst dat
Mick zo gefrustreerd naar zijn kamer liep?” vroeg Fabian. Nienke dacht na: “Ja” antwoordde
ze. “Nou,” begon Fabian. “Wat ik je nu ga vertellen moet je beloven aan iedereen geheim te
houden oké? Dat wil hij graag.” Nienke keek verbaasd en was benieuwd wat Fabian wilde
gaan vertellen. “Ja..” zei ze. “Hij heeft het een beetje moeilijk. Hij is namelijk erg verliefd op
Joyce maar hij durft niks te ondernemen. Hij weet ook niet wat Joyce van hem vindt.” Nienke
begon te glimlachen. “Ik dacht het al,” zei ze. “Dat zie je gewoon aan hem.” Fabian wilde
verder vertellen maar Nienke was hem voor. “En nu wil je mij natuurlijk vragen om stiekem
Joyce te ondervragen wat zij van Mick vindt?” Fabian keek verbaasd en snapte niet hoe
Nienke dit zo snel kon weten. “Je bent doorzichtig” lachte ze. “Maar dat wil ik wel doen
vandaag hoor, ook al weet ik bijna wel zeker dat zij ook verliefd op hem is.” “Ja?” vroeg
Fabian. Nienke knikte. “Dank je!” zei Fabian en drukte Nienke dicht tegen zich aan. Zo bleven
ze de hele ochtend/middag nog liggen.
Het was na schooltijd voor Amber, Patricia en Joyce en ze stonden te wachten bij de kluisjes
op Nienke. Amber baalde dat ze niks meer van Nienke had gehoord, maar was ondertussen
toch wel een klein beetje ongerust. “Hee Fabian was er toch ook de rest van de dag niet
meer? Ze zijn zeker weten samen, maak je nou niet zo druk.” Stelde Patricia haar gerust.
“Misschien is er wel wat gebeurd” antwoordde Amber weer. “Heb je haar al geprobeerd te
bellen dan?” vroeg Joyce. Amber keek op en het was duidelijk dat ze daar nog niet aan
gedacht had. Ze pakte haar telefoon en belde naar Nienke. Patricia en Joyce keken elkaar aan
en zuchtten. Ze vonden het dom van Amber dat ze daar de hele dag nog niet aan gedacht
had. De telefoon ging over. Amber zette haar telefoon op de luidspreker zodat Patricia en
Joyce ook mee konden luisteren.“Met Nienke” klonk er aan de andere kant van de telefoon.
“Nien!” riep Amber vol opluchting. “Waar ben je?” “Ik lig in het park, in de heide”,
antwoordde Nienke. Amber hoorde Fabian zachtjes lachen op de achtergrond. “Ben je met
Fabian?” vroeg Amber een beetje onnozel. “Ja” antwoordde Nienke. Amber werd een beetje
gefrustreerd. “Ben je daar de hele dag al?” Toen Nienke daar antwoord op had gegeven zei
Amber boos: “En je neemt niet even de moeite om mij even te bellen?” Het was even stil aan