Inhoudsopgave

Appie. “En nu aan het werk allemaal!” Iedereen ging weer verder met de opdracht en Amber
liep zuchtend terug naar Appie. “Je wordt bedankt Ap” zei ze. “Hoezo? Het is jouw schuld, jij
zat me af te leiden door dat gezeur over Fabian en Nienke.” Amber keek boos en zei: “Je kan
toch wel opletten en luisteren tegelijk! Hoe stom ben je dan!” Appie werd nu ook boos en
antwoordde: “Als jij niet zo hysterisch paniekerig had gedaan dan was dat wel gelukt ja!” Ze
schreeuwden door elkaar heen en bedachten allemaal redenen om elkaar de schuld te
geven.” “En nu is het genoeg!!” schreeuwde manier van Swieten die tussen hun in kwam
staan. Amber en Appie waren ijzig stil. “Als ik jullie de rest van de les nog hoor dan mogen
jullie je melden na de les op mijn kantoor, begrepen?” Amber en Appie knikten allebei braaf
en probeerden weer aan het werk te gaan. “Maar toch was het jouw schuld.” Fluisterde Appie
nog even snel naar Amber. Amber keek hem met een hele boze blik aan maar ze wilde er niet
meer op in gaan. Na schooltijd zou ze namelijk gaan winkelen met Nienke, Patricia en Joyce.
Ze had Noa nog gevraagd maar die kwam een uurtje later. Die had namelijk een uur langer
les.
Toen de les was afgelopen waren Amber en Appie druk aan het schoonmaken in het
scheikundelokaal. Opeens kwamen er twee meisjes binnenstormen. Het waren Patricia en
Joyce. “Wat is hier gebeurd?” vroeg Joyce. “Appie heeft een reageerbuisje laten ontploffen.”
Antwoordde Amber. “Niet, dat deed jij.” Begon Appie weer. Amber wilde weer reageren maar
Patricia kwam erdoorheen. “Stelletje sufkoppen. Dus jullie mogen nu het hele lokaal
schoonmaken?” Ze begon samen met Joyce te lachen. Amber en Appie reageerden niet.
Joyce stopte met lachen en zei: “Hee ik heb Patricia overgehaald om toch mee te gaan
zaterdag dus die gaat vanmiddag ook mee kleren shoppen.” Amber keek verrast. “Hè maar je
kon toch niet?” Patricia trok een vreemd gezicht. “Euh, misverstand” antwoordde ze. Snel
ging ze over op een ander onderwerp: “Waar zijn Fabian en Nienke eigenlijk? We zoeken hun
overal.” “Geen idee, ze waren te laat voor de les en moesten een briefje halen maar zijn niet
meer teruggekomen.” Antwoordde Amber die druk aan het schoonmaken was. “Oh, en nu?”
vroeg Joyce aan Patricia. “Geen idee” antwoordde ze. “Ze zijn vast niet op school gebleven als
ze niet terug kwamen in de les.” Joyce zuchtte maar kwam toen op een idee: “Maar het is wel
leuk voor in de schoolkrant.” Ze bedacht een titel voor een artikel: “Stelletje spijbelt om
samen te zijn” zei Joyce hardop. Patricia begon te lachen. “Ja! We moeten ze echt
interviewen. Zullen we anders eerst op zoek naar stoere jongens? Misschien doen we nog wat
ideeën op.” Samen liepen ze lachend de deur uit terwijl Amber en Appie druk waren om alles
schoon te maken.
Fabian en Nienke lagen nog steeds in het gras en keken naar de wolken. “Weet je?” begon
Nienke. “Die wolk daar lijkt best op Victor.” Ze wees naar een wolk recht boven hen. Fabian
begon te lachen: “Ik zie daar eerder een wolf in.” “Daarom juist” antwoordde Nienke. Fabian
had ineens door dat hij het woord ‘Wolf’ gezegd had en bood gelijk zijn excuses aan: “Sorry,
zo bedoelde ik het niet. Ik bedoelde een echt beest.” Nienke keek hem aan en glimlachte:
“Het geeft niet, ik had het niet eens door. En als we er steeds over zwijgen wordt het er ook
niet echt beter op.” Fabian knikte. Hij was blij dat Nienke dat zelf ook inzag. “Je begrijpt dus