Inhoudsopgave

helemaal enthousiast van de reacties van de rest. “Wat ben ik?” vroeg hij glimlachend. “Super
Appie!” zeiden Patricia, Nienke en Fabian tegelijk. “Ik hoor nog niks van Ambie Bambie!”
Amber was inderdaad stil. “Moet ik die e-mail dan sturen? En wat nou als hij niks op zijn
computer heeft staan wat voor ons belangrijk is?” vroeg Amber bang. Appie zuchtte. “Nee,
we maken gewoon een nep e-mailadres aan en versturen vanuit die e-mail een mailtje. En ik
ga er wel vanuit dat hij iets op zijn computer heeft staan, ik bedoel dat doet tegenwoordig
iedereen.” Amber was wat gerustgesteld en begon Patricia, die naast haar zat, spontaan te
omhelzen. “Okéee, nu weer normaal doen,” was Patricia’s reactie. “Maar hoe gaan we dat
precies doen met die e-mail?” vroeg Patricia die Amber van haar had afgeschud. “Ik maak dat
wel, komt goed!” zei hij enthousiast. Nienke leunde glimlachend tegen Fabian aan. Ze was blij
met het briljante idee van Appie en met de vakantie die op haar te wachten staat, samen met
Fabian. Op dit moment voelde ze zich gelukkiger als dat ze in de afgelopen maanden heeft
gevoeld.
“Patricia praat niet eens tegen me,” zei Joyce die op Mick’s bed zat terwijl Mick zijn spieren
aan het trainen was. Op dat moment hoorden ze Victor’s avondklok luiden. “Schatje,
misschien heeft ze het gewoon druk met andere dingen en is het gewoon een verbeelding
van je.” “Wat voor andere dingen?” “De schoolkrant?” “Dan zou ik dat toch moeten weten? Ik
zit daar toch ook bij?” vroeg Joyce verbaasd. “Dus dat kan niet,” veronderstelde ze. “Nou, met
Robbie dan?” vroeg Mick verder. “Nee, Robbie is als enige heel druk met de schoolkrant
bezig en ik zie hem hier ook weinig.” “Nou dan weet ik het niet hoor. Laat het nou gewoon.
Als ze echt boos op je is, dan praat het gewoon uit. Of je laat haar afkoelen.” “Jij doet er wel
erg makkelijk over hè,” zei Joyce bot. “Het is toch ook makkelijk?” Nu stond Joyce
gefrustreerd op. “Jij snapt er echt helemaal niks van hè? Patricia is mijn beste vriendin! En ik
voel me echt heel schuldig en ik weet niet hoe ik het goed moet maken.” Mick wilde net zijn
mond opentrekken maar Joyce gaf hem niet de kans. “Ga jij maar weer lekker spieren
kweken!” Boos liep ze de deur uit waar ze tegen Fabian opbotste. Fabian keek haar met
opgetrokken wenkbrauwen achterna. “Zo, ruzie?” Mick zuchtte en liet zich op zijn bed vallen.
“Ik heb blijkbaar iets verkeerds gezegd.” Fabian begon te lachen. “Ja Fabian, we kunnen nooit
iets goeds doen. Ik laat haar even afkoelen, dan komt het wel weer goed.” Fabian schudde
onopvallend zijn hoofd. Op dat punt verschillen Mick en Fabian met elkaar, net als heel veel
punten. Maar in dit geval was Fabian gelijk achter Nienke aangegaan als zij ruzie hadden,
maar Mick die laat het eerst gewoon rusten.
Die avond om 12 uur ’s nachts werd Noa wakker door een lichtje in haar ogen. “Lang zal ze
leven, lang zal ze leven, lang zal ze leven in de gloria, in de gloria, in de gloooo-r-iiiiiiaaaaaaa.”
Jeroen wilde het liefst zo hard mogelijk zingen, maar dat was nu niet zo’n goed
idee. Hij had alle luxaflexen dicht gedaan en vond het nu wel handig om het licht aan te
doen. Noa zat verast rechtop in haar bed. Ze zag ballonnen en slingers in haar kamer hangen
en werd helemaal vrolijk. “Gefeliciteerd lieverd,” zei Jeroen die naar haar toe liep om haar
vervolgens te zoenen. “Dank je wel!” zei Noa die hem nu omhelsde. “Heb je dit net allemaal