Inhoudsopgave

in het ziekenhuis. Het kan niet anders dan dat hij voor Noa en Jeroen kwam.” “Wat een freak,”
was Appie’s reactie. “Ik denk dat Noa en Jeroen volgende week nog niet kunnen dansen, en
misschien die week daarna in de vakantie ook nog niet,” zei Appie. “Dat denk ik ook niet. Als
het wel zo is in de vakantie dan zou jij hun gaan volgen hè?” Appie knikte enthousiast. Hij
vond dat wel erg leuk om te doen. “Goed, dan kan ik dus gewoon nog weg met Nienke.”
“Weg?” vroeg Appie. “Ja, naar Spanje. Ik ga vanmiddag naar mijn ouders, die helpen me met
het boeken.” “Toe maar weer,” was Appie’s reactie. “Ja, ik vind wel dat ze dat heeft verdiend.
Ze kan daar ook helemaal tot rust komen. En dat heeft ze echt nodig aangezien we weer
volop in een mysterie zitten.” Appie knikte begrijpelijk. “Patricia en ik kunnen het samen wel
aan in die korte week. En jij hebt het ook verdiend hoor,” zei Appie oprecht. Fabian
glimlachte dankbaar. “Dat heb je weer goed voor elkaar hoor,” lachte Appie die Fabian nu
een stompje gaf. “Helemaal alleen met je meisje naar Spanje.” Fabian begon nu ook stralend
te lachen.
“Hoe moet het nu met mijn verjaardag?” vroeg Noa aan Jeroen die nog steeds bij haar in bed
lag. Jeroen schrok, daar had hij nog helemaal niet aan gedacht. Hij sloeg zijn hand voor zijn
hoofd en zuchtte. “Dat moet dan echt op een andere dag. Tenminste wat ik heb geregeld
daar heb je echt je gezonde voetje voor nodig,” zei hij glimlachend. Noa werd nu wel erg
nieuwsgierig. “Moet ik dan nóg langer wachten?” zei ze met een pruillip. “Ja,” zei Jeroen
pestend. Op dat moment kwam er een arts binnen. “Jeroen Cornelissen, ik zocht je al.” “Wat
is er dan?” vroeg hij nieuwsgierig. “Je mag naar huis!” Hij verwachtte een blije reactie, maar
Jeroen was helemaal niet zo blij. “En Noa dan?” “Noa, jij moet nog een nacht blijven. We
moeten je lever nog even in de gaten houden. Vandaar dat ik je nu ook even mee wil nemen
voor onderzoek.” Noa knikte. “Maar mag ik nog niet één nachtje blijven?” smeekte Jeroen. De
arts schudde spijtig zijn hoofd. “Sorry, we hebben al een gebrek aan kamers, dus dat kan echt
niet.” Jeroen keek teleurgesteld naar beneden. Hij wilde graag om 12 uur bij Noa zijn. Want
dan is ze jarig. “Dan kom ik morgenochtend héél vroeg langs,” zei hij tegen Noa, die begon
te glimlachen.
“Amber!” riep Nienke die haar achterna was gelopen. “Wat?” vroeg Amber gefrustreerd. “Als
je me nu weer van alles wijs wilt gaan maken, dan zou ik nu gelijk maar weggaan.” “Ik wil je
niks wijs maken, ik wil dat je me gelooft.” Amber begon alweer te zuchten. “Wanneer ga je
nou eens ophouden met deze onzin?” “Totdat jij me gelooft! Amber, kom op. Waarom denk
je dat ik je niet met rust laat? Omdat het belangrijk is dat je dit weet en gelooft!” Ze keek
even schichtig om zich heen voor ze verder praatte. “Jochem deugt niet. Ik wil je echt alles
vertellen, maar dan wil ik eerst zeker weten dat je me gelooft.” Amber wist niks te zeggen.
Want wat moest ze nu? Waarom zou ze haar beste vriendin niet geloven en Jochem, die ze
eigenlijk nog maar net kende wel? “Amber, hij heeft je geslagen. Denk alsjeblieft na. Heb je
verder nooit iets raars aan hem gemerkt?” Amber kreeg tranen in haar ogen. Natuurlijk had
ze wel rare dingen aan hem gemerkt. Die keer dat hij haar alleen naar huis heeft laten gaan
toen ze zich niet goed voelde, of gisteren, toen hij ineens ophing toen ze aan de telefoon