Inhoudsopgave

innen: “Maar waar blijft de rest nou?” vroeg Trudie verbaasd. Joyce kwam aangelopen:
“Patricia ligt nog steeds in bed, ze heeft nergens zin in, ze wil niet eten, ze wil niet naar
school, ze wil helemaal niets.” “Maar wat is er toch met haar aan de hand? Gisteravond deed
ze ook al zo raar.” Zei Trudie bezorgd. “Zal ik eens met haar gaan praten?” “Oh nee doe maar
niet, ik heb het al heel vaak geprobeerd, ze trekt vast wel weer bij.” Antwoordde Joyce. “Ja,
maar ze moet wel gewoon naar school hoor” zei Trudie. Joyce antwoordde: “Ik zal het straks
nog eens proberen”. Ze ging zitten en pakte een warm bolletje. “En waar blijven Nienke en
Noa?” vroeg Trudie. “Noa slaapt denk ik nog.” Antwoordde Jeroen. “Het was een beetje laat
geworden gisteravond.” “Hoezo laat geworden? Je weet toch dat Victor een avondklok
heeft?” zei Trudie. “Ja, maar we waren de tijd vergeten.” “Victor heeft niet voor niets die regel
ingesteld, dat is voor jullie eigen veiligheid. En waar is Nienke?” “Ik ga wel even kijken.” Zei
Fabian. Hij stond op en liep de kamer uit.
Toen hij boven de hal inliep riep hij: “Nienke!” Hij hoorde haar stem uit de kamer van haar en
Amber komen: “Ja?” Fabian liep de kamer in en zag Nienke op het bed zitten met haar
schooltas in de handen. Ze was haar boeken voor vandaag aan het uitzoeken. “Waarom kom
je niet beneden? Het eten staat allang klaar.” “Ik heb geen honger” antwoordde Nienke en
ging verder met haar boeken uitzoeken. “Waarom niet? Trudie heeft hele lekkere warme
broodjes klaargemaakt.” Nienke antwoordde niet. Fabian pakte haar boeken en haar tas uit
haar handen en legde die op de grond. “Wat is er met je?” vroeg Fabian bezorgd. “Niks” zei
Nienke en ze wilde haar boeken weer pakken. Fabian pakte haar bij haar schouders vast en
keek diep in haar ogen. Fabian schrok toen hij een grote bult op haar voorhoofd zag. “Wat is
dit?” vroeg hij geschokt en wees naar de bult op haar hoofd. Nienke wilde het niet, maar toch
kwamen er tranen in haar ogen. Ze legde naar hoofd op zijn schouder en sloeg haar armen
om hem heen. “Hee, rustig” zei Fabian lief. “Wat is er gebeurd?” Het was even stil. “Ik werd
vanochtend vroeg wakker op de grond in de badkamer” zei Nienke snikkend. “Ik weet niet
wat er gebeurd is.” Fabian schrok hier erg van. Hoe kan het dat ze daar op de grond lag? En
hoe kan het dat Nienke niet weet hoe ze daar kwam? Hij stelde haar gerust: “ssst, het komt
allemaal wel goed.” Hij aaide over Nienke’s rug. Na een tijdje zo te hebben gezeten droogde
Nienke haar tranen en pakte haar boeken weer. Fabian was verbaasd en vroeg: “Je gaat nu
toch niet naar school? Jij blijft gewoon de hele dag in bed.” Hij hoopte dat Nienke na dit wel
door had dat ze beter in bed kan blijven, maar zij dacht er heel anders over: “Fabian, als ik de
hele dag in bed blijf liggen wordt het echt niet beter hoor. Dan duurt het juist veel langer.”
Fabian zuchtte. Hij wist dat hij hier niks tegenin kon brengen. “Oké” zei hij zuchtend. “Maar
als dit nog een keer gebeurt of wat anders, dan blijf je in bed en dan heb je niks meer te
zeggen want ik ben de baas.” Hij gaf haar een kus op haar neus. Nienke begon te lachen.
“En,” zei Fabian “Je slaapt vannacht bij mij.” “Oh?” zei Nienke. “Misschien wil ik dat wel
helemaal niet.” “Nou dan heb je pech want het moet.” Zei Fabian lachend. Nienke begon hem
te knuffelen en zei: “Je bent lief.”
Ondertussen was Noa bij tafel aangeschoven. Ze zag dat iedereen al uitgegeten was, behalve
Jeroen. Ze begon te lachen. Jeroen keek op en vroeg: “Wat is er zo grappig?” “Jij, hoe je jezelf