Inhoudsopgave

ook niet weten. Maar ik wil wat leuks voor haar kopen,” zei hij stralend. “Koop een ring en
vraag haar ten huwelijk, is dat wat je wilt horen?” “Patries,” zei Robbie tussendoor. “Ja wat wil
je nou? Ik heb wel wat andere dingen aan mijn hoofd hoor!” Boos stond ze op en stampte
naar boven. “Het ligt niet aan jou. Laat haar gewoon afkoelen,” zei Robbie tegen Mick.
Somber knikte hij zijn hoofd en liep terug naar zijn kamer.
“Wil je nog iets te eten of te drinken?” vroeg Jeroen die nog steeds op de rand van Noa’s bed
in het ziekenhuis zat. “Nee, dank je wel,” antwoordde Noa. “Je bent lief.” Jeroen begon te
lachen. “Jij ook.” Toen Noa begon te gapen wilde Jeroen weggaan maar Noa pakte hem bij
zijn arm. “Blijf je hier alsjeblieft?” Jeroen glimlachte en ging naast haar in bed liggen. “Gaat
het met je arm?” vroeg Noa lief. Jeroen knikte en drukte Noa stevig tegen zich aan. “Lekker
slapen!”
Fabian en Nienke kwamen thuis en konden meteen aanschuiven aan tafel. Ze praatten nog
wat over Noa en Jeroen en over allerlei andere dingen, maakten toen wat huiswerk en daarna
sliep iedereen al snel.
Nienke lag wat te woelen in haar bed. Ze liep in een donker steegje, maar was niet bang
omdat Fabian naast haar liep. Toen ze even knipperde met haar ogen was Fabian verdwenen
en keek ze angstig om zich heen. Ze hoorde voetstappen steeds dichterbij komen en wilde
om hulp roepen maar er kwam geen geluid uit haar mond. Plotseling stond Jochem voor
haar neus met een mes in zijn hand die hij dreigend op Nienke’s keel zette. “Vertel wat je nog
weet!” zei hij dreigend. Ondanks dat hij vaag was, begreep ze het toch. “Denk na!!!”
schreeuwde hij keihard. Nienke begon angstig te trillen en te hyperventileren. Jochem
schudde haar heftig heen en weer en toen Nienke geen antwoord kon geven zette hij het
mes helemaal tegen haar keel aan en bewoog het mes. Op dat moment schrok Nienke
wakker en zat rechtop in haar bed. Ze trilde, zweette en hyperventileerde tegelijk. Nog steeds
voelde ze die angst die ze net in haar droom ook voelde. Angstig keek ze om zich heen en ze
wilde niets liever dan deze kamer uit. Ze stond snel op, rende de kamer uit, de trap af, naar
Fabian’s kamer. “Fabian, Fabian, Fabian,” zei ze angstig terwijl ze hem wakker schudde. Fabian
werd wakker en zag Nienke helemaal overstuur aan zijn bed zitten. “Wat is er?” vroeg hij
bezorgd terwijl hij rechtop ging zitten. Nienke voelde de angst nog steeds en hoopte dat dat
zou afzwakken als ze Fabian stevig omhelsde. “Nienke, rustig, wat is er?” “Jochem.. een mes,
in het donker.. ik…” stamelde ze. Fabian begreep er niet veel van, maar had ondertussen wel
door dat Nienke een nachtmerrie heeft gehad. “Rustig,” zei hij kalmerend terwijl hij over
Nienke’s rug wreef. “Er kan je niks gebeuren, ik ben bij je.” “Ik kan er niet meer tegen,” zei ze
huilend. “Ik weet het echt nog steeds niet.” Toen Fabian merkte dat ze haar hand op haar
voorhoofd legde wist hij dat ze het over haar geheugen had. “Nienke, niet doen. Het komt
vanzelf weer terug. Denk er alsjeblieft niet teveel over na, dat is niet goed.” Nienke kwam
weer een beetje op adem, maar wilde Fabian niet loslaten. “Ik wil niet bang zijn,” zei ze
snikkend. Fabian pakte haar bij haar schouders en dwong haar hem aan te kijken. “Nienke,