Inhoudsopgave

keek naar Fabian die bezorgd toekeek. “Ik haal wel wat te drinken voor je.” Fabian liep weg
terwijl de arts tegen Nienke zei: “Ik ben zo terug.” “Fabian!” riep de arts terwijl hij achter
Fabian aan kwam. “Ik maak me een beetje zorgen om Nienke. Dat ze moest overgeven dat is
een teken van veel stress. Ik geloof niet dat het alleen de stress is van het auto ongeluk van
jullie vrienden. Er moet meer aan de hand zijn, weet jij daar iets van?” Fabian keek hem even
beduusd aan. Natuurlijk wist hij daar meer van. Hij wist er alles van, maar kon het de arts echt
niet vertellen. “Fabian? Als er meer aan de hand is vertel je mij dat toch wel?” “Ja natuurlijk,
maar er is verder niks aan de hand,” loog Fabian. De arts keek even argwanend naar Fabian,
maar vroeg, tot opluchting van Fabian, niet verder. “Goed.. Als er toch wat is, dan weet je mijn
nummer hè?” Fabian knikte vriendelijk, maar was ondertussen nog steeds bezorgd. Toen hij
na een tijdje weer bij Nienke kwam om haar drinken te brengen zei hij: “Ik ga even wat artsen
vragen of ze al iets weten over Noa oké?” Hij heeft een paar artsen gevraagd, maar die wisten
het niet. De derde arts vertelde dat hij het na zou vragen als Fabian op die plek bleef
wachten. Ondertussen kwamen Patricia en Robbie er aangestormd. “En? Weten ze al wat er
aan de hand is?” Fabian vertelde dat er een arts zou gaan kijken. Ze schrokken toen ze Jeroen
ineens voor hun neus zag staan. “Jeroen, wat doe jij hier? Je moet blijven liggen!” “Dacht je
dat ik blijf liggen zolang ik nog niet weet wat er met Noa aan de hand is? Waarom weten ze
nog niks!” “Rustig Jeroen, er is nu een arts gaan kijken, als jij nou weer teruggaat naar je
kamer dan vertel ik het je meteen,” zei Fabian. Maar ze kennen de koppigheid wel van Jeroen.
“Nee, ik blijf hier. Ik houd het niet langer uit daar.” Gelukkig kwam de arts er weer aanlopen.
“De operatie van Noa van Rijn is goed gegaan. Ze is nu naar een kamer gebracht en jullie
kunnen erheen.” Jeroen slaakte een zucht van opluchting. “Waar ligt ze?” “Kamer 406, loop
maar even mee.” Jeroen, Patricia en Robbie liepen met hem mee, maar Fabian bleef staan. “Ik
haal Nienke even op,” zei hij terwijl hij de andere kant op liep. Ondertussen had geen van hen
in de gaten dat ze bespioneerd werden vanachter een grote paal…
“De operatie is goed gegaan,” zei Fabian terwijl hij bij Nienke aankwam die weer met de arts
aan het praten was. “Oh wat fijn,” zei de arts. Nienke keek ook een stuk minder gespannen.
“Ga je mee?” vroeg Fabian terwijl hij Nienke’s hand pakte. Ze nam ondertussen afscheid van
de arts en liep met Fabian mee.
Jeroen wist niet hoe snel die in de kamer van Noa moest zijn. Hij was teleurgesteld toen hij
zag dat ze haar ogen dicht had. “Ik dacht dat ze wakker was,” fluisterde hij naar de arts die
nog in de deuropening stond. “Het is een zware operatie geweest voor haar, want ze was
onder narcose. Ze kan elke moment bijkomen, maar ze zal wel erg moe zijn dus doe
voorzichtig.” Jeroen knikte begrijpelijk en keek bezorgd naar Noa toen de arts verdween.
In het huis waren ze opgelucht toen ze het nieuws ook gehoord hadden. Trudie begon met
het eten voor te bereiden en Amber kon zich weer beter concentreren op haar huiswerk.
Totdat er op haar deur geklopt werd. “Wie is daar?” vroeg ze zenuwachtig. Zou Jochem toch
zijn gekomen? Maar waarom hing hij dan zomaar op? Ze deed de deur open en schrok zich