Inhoudsopgave

huis?” vroeg Fabian lief. Nienke schudde haar hoofd en legde het daarna op zijn schouder.
“Het duurt alleen zo lang..” “Nienke?” Nienke en Fabian keken op en zagen een bekende arts
staan. “Gaat alles goed met je?” vroeg hij terwijl hij naast haar op het bankje kwam zitten. Het
was de arts die Nienke had behandeld toen ze in het ziekenhuis lag. “Ja, prima,” antwoordde
ze. “Ik had toch gezegd dat ik je hier nooit meer wilde zien?” Nienke begon te lachen, maar
tegelijkertijd sprongen er tranen in haar ogen. “Dat wilde ik ook liever niet, maar twee
vrienden van ons hebben een auto ongeluk gehad.” “Oh jeetje,” was de arts zijn reactie. “Één
daarvan wordt nu geopereerd, weet u daar misschien meer van?” vroeg Fabian. De arts
schudde zijn hoofd. “Ik werk niet op deze afdeling, het spijt me.” Fabian en Nienke knikten
begrijpelijk. “Maar doe jij wel een beetje rustig aan?” vroeg de arts die naar de verwarde
Nienke keek. “Ja hoor.” “Ze gaat al wel weer naar school,” zei Fabian die het blijkbaar nodig
vond om dat te zeggen, waardoor Nienke geïrriteerd naar hem keek. Ze hoopte maar dat hij
niet zou zeggen dat ze weer in bed moest gaan liggen. Daarom vertelde ze ook maar niet dat
ze zich beroerd voelde. “Echt waar? Dat is al best snel, maar Nienke weet wel wanneer ze
ergens klaar voor is toch?” vroeg hij vriendelijk terwijl hij naar Nienke keek. Zij kon alleen
maar knikken. Ze voelde haar beroerdheid nu naar haar keel komen. “Maar dat neemt niet
weg dat je nog steeds op haar moet letten Fabian.” “Dat doe ik goed hoor,” antwoordde
Fabian vriendelijk. Op dat moment kon Nienke het niet meer inhouden en schoot voorover
om over te geven. “Nienke!” riep Fabian bezorgd. Nienke was er zelf ook door geschrokken
waardoor ze een beetje begon te hyperventileren. “Nienke, rustig,” kalmeerde de arts haar.
“Dit komt waarschijnlijk door stress.” “Ik voel me niet goed,” biechtte ze eerlijk op. “Kom maar
even mee,” zei de arts terwijl hij haar bij haar arm omhoog trok.
Amber probeerde haar huiswerk te maken op haar kamer. Ze had echt een heleboel in te
halen, maar kon zich helemaal niet concentreren. Ze hoopte maar dat ze gauw goed nieuws
uit het ziekenhuis kreeg. Plotseling ging haar telefoon. Na even zoeken pakte ze haar
telefoon en zag ‘Jochem’ op haar schermpje staan. Ze twijfelde of ze hem wilde spreken,
maar drukte hem uiteindelijk toch weg. Dit deed ze nog twee keer, maar bij het vierde
telefoontje was ze het zat en nam toch op. “Bel niet de hele tijd, ik heb wel wat anders aan
mijn hoofd,” zei ze kwaad. “Hoo rustig Amber, ik wilde alleen even zeggen dat het me spijt,
van vanmiddag..” Het was even stil aan beide kanten van de lijn. “Wat is er aan de hand?”
vroeg hij vriendelijk. “Niks,” antwoordde ze bot. “Kom op Amber, ik hoor aan je dat er wat
aan de hand is. Ik wil er voor je zijn als er wat met je is.” Amber smolt op de één of andere
manier toch weer door deze woorden. “Noa en Jeroen hebben een auto ongeluk gehad en
liggen nu in het ziekenhuis,” zei ze snikkend. “Dat meen je niet!” schreeuwde Jochem hard
door de telefoon. Amber was verbaasd door zijn reactie. “Hoe erg is het?” vroeg hij serieus.
“Best wel erg volgens mij,” antwoordde Amber. Ze was verrast door zijn medeleven en wilde
stiekem dat hij naar haar toe zou komen. Op het moment dat ze dat wilde vragen hoorde ze
gepiep aan de andere kant van de lijn. Jochem had opgehangen…
“Gaat het weer?” vroeg de arts toen Nienke een tijdje in een kamertje zat. Nienke knikte en