Inhoudsopgave

hij probeerde rechts bij te sturen, maar aangezien Noa bij hem achterop zat is zij er nu
slechter aan toe.” Nienke was geschrokken en keek angstig om zich heen. Ze had zich
voorgenomen nooit meer naar deze plek te komen, maar het kon nu niet anders. “Jullie
kunnen naar Jeroen toe, maar houd het rustig vanwege zijn hersenschudding, hij is nog erg
verward.” Appie liep voorop om naar zijn beste vriend te gaan. De rest liep achter hem aan.
“Moeten we Patricia, Mick en Joyce niet even het nieuws vertellen?” vroeg Amber aan Trudie.
Trudie knikte en zei tegen Amber dat ze hen straks wel zouden bellen.
Voorzichtig kwamen ze de kamer van Jeroen binnen. Ze zagen hem met ogen dicht en een
verband om zijn hoofd in bed liggen. Nienke slikte even. Ze kreeg helemaal het kille gevoel
weer terug van toen zij hier lag. Fabian zag haar rillen en ging achter haar staan terwijl hij zijn
armen om haar heen sloeg. “Ik ben bij je,” zei hij lief en gaf haar een kus op haar wang.
Nienke kon haar tranen niet binnenhouden. Ze draaide zich om en begroef haar neus in
Fabian’s schouder. Trudie keek vol medelijden naar Jeroen, maar ook naar Nienke. Ze
begreep heel goed dat het niet makkelijk is voor Nienke. Appie kon het niet laten om Jeroen
op zijn wang te tikken waardoor Jeroen zijn ogen opendeed. Hij was verrast door het bezoek
dat ineens aan zijn bed stond. Ineens voelde hij de pijn in zijn hoofd, maar dat was voor hem
nu niet het belangrijkste. “Noa,” zei hij schor. “Noa wordt op dit moment geopereerd, we
zullen zo meteen wel meer weten,” zei Appie. “Gaat het Jeroentje?” vroeg Trudie toen ze aan
zijn bed kwam staan. Nu pas zag ze dat Jeroen een mitella om had. Jeroen knikte alleen maar.
Hij voelde zich schuldig en niet zo’n beetje ook. “Het is.. het is mijn schuld,” stamelde hij.
“Jeroen, dat moet je niet zeggen.” Fabian, die nog steeds met Nienke in zijn armen stond,
probeerde hem te kalmeren. “Het is zo.. Ik fietste, zij zat achterop.” “Jeroen, rustig nou. Ga
nou niet jezelf de schuld geven, dat heeft geen zin. Laten we nu gewoon afwachten hoe het
met Noa gaat.” Jeroen kon zichzelf wel voor zijn kop slaan, maar dat deed hij niet omdat hij
de pijn voelde. “Ik kan het mezelf nooit vergeven als ze hier ook maar iets aan overhoudt.” Hij
keek naar Fabian, die nu Nienke’s hand vast had. Hij kan zich nog herinneren dat hij tegen
Fabian had gezegd dat hij er nooit aan moest denken als zijn vriendin hier zou liggen. Dat
was heel onhandig om te zeggen, ziet hij zelf nu pas in. Het leek wel alsof hij nu pas begreep
hoe Fabian zich toen voelde. Niemand durfde erover te beginnen, alleen Appie leek er geen
moeite mee te hebben. “Wat is er nou precies gebeurd?” Jeroen moest even in zijn geheugen
graven om erachter te komen wat er precies gebeurd is. “Ik zag de auto niet. En ik had ook
helemaal niet door dat ik al zo snel op de weg fietste,” zei hij verward. “Ik hoorde piepende
banden en Noa riep nog ‘Kijk uit’, maar toen was de auto al te dichtbij.” Het was even stil.
“Het ging allemaal zo snel.” Nienke had Jeroen nog nooit zo overstuur gezien. “Maar waar
gingen jullie heen? Ik bedoel, je had op school moeten zitten.” Jeroen probeerde een smoes
te verzinnen, maar kon het niet. Gelukkig nam Trudie het voor hem op. “Stel maar niet zo
veel vragen Appie, Jeroen heeft zijn rust nodig.” Ze wilde weglopen, maar Jeroen was nog
niet helemaal gerustgesteld. “En Noa? Hoe kom ik zo snel mogelijk te weten hoe het met
Noa gaat?” Fabian begreep Jeroen heel goed en zei: “Ik blijf sowieso wel in de buurt, zodat ik
je gelijk kan vertellen hoe het met haar gaat.” Daar was Jeroen Fabian erg dankbaar voor. De