Inhoudsopgave

jouw probleem is?” “Mijn probleem?” vroeg hij nu op een iets fellere toon. “Mijn probleem is
dat jij zo afstandelijk doet.” Hij legde een hand op haar schouder maar in een reflex trok
Amber haar schouder weg. “Zie? Ik mag niet eens mijn hand op je schouder leggen.” Amber
wist het zelf ook niet, tenminste niet helemaal. Na alles wat Nienke tegen haar heeft gezegd
is ze in de war geraakt. Maar waarom vertelde ze niet aan Jochem wat Nienke haar allemaal
wijs probeerde te maken? Is er toch iets aan Jochem waardoor ze twijfelt of Nienke gelijk
heeft? Amber wilde dit helemaal niet. “Sorry, het ligt niet aan jou. Ik ben gewoon een beetje
gespannen.” Ze gaf hem snel een kus, want ze wil gewoon gelukkig met hem zijn. “Waarom
ben je dan zo gespannen?” vroeg hij verder terwijl hij haar bij haar arm pakte. “Ik euh.. Ik heb
veel huiswerk enzo en veel stress gehad de laatste tijd, maar komt wel goed hoor.” Jochem
liet haar los en knikte begrijpelijk. “Onder andere vanwege Nienke zeker?” Amber keek hem
even diep aan en knikte toen. “Gaat het nu weer wat beter met haar?” Amber kon alleen maar
knikken. Ondertussen dwaalden haar gedachtes af naar Fabian’s woorden: ‘Hij gebruikt je
alleen maar, omdat hij je vertrouwen wil winnen om zo achter allerlei dingen te komen, zoals
Nienke’s geheugen bijvoorbeeld.’ Amber’s adem stokte toen hij ook nog vroeg: “Heeft ze nog
steeds geheugenverlies?” Ze kon van binnen wel huilen, maar was tegelijkertijd zo boos op
Fabian. Want hij kan niet gelijk hebben, toch? “Amber?” Ze was zo verward dat ze er maar
wat uit floepte. “Weet je dat ik je eigenlijk nog niet zo goed ken?” Maar dat had ze beter niet
kunnen zeggen. “Wat bedoel je daar mee?” vroeg hij argwanend. “Niks, maar ik bedoel dat is
toch wel belangrijk? Dat we elkaar goed kennen?” Amber’s ademhaling ging automatisch
sneller toen hij dichter op haar af kwam. “Hoe kom je daar ineens zo bij?” Ze haalde haar
schouders op. Wat moest ze hier nou op zeggen? “Wil je me soms iets vertellen?” Zijn stem
klonk dreigend, vond Amber. Ze schudde haar hoofd en wist ondertussen dondersgoed dat
ze raar deed. “Waarom doe je dan zo!!!” schreeuwde Jochem en zonder dat hij er bewust van
was had hij Amber een klap in haar gezicht verkocht. Amber was bang en wilde wegrennen
maar hij pakte haar vast. “Sorry, sorry, dat wilde ik helemaal niet doen.” Maar Amber luisterde
al niet meer.. Het enige wat ze wilde, was zo ver mogelijk van hem vandaan zijn.
Toen de bel ging op school, was het enorm druk in de gangen: Iedereen was vrij. Omdat
Joyce wat leuks wilde doen met Mick, hebben ze de redactievergadering van de schoolkrant
ook niet door laten gaan. In plaats daarvan ging Patricia ook wat leuks doen met Robbie. “Tot
vanavond!” zei Patricia die Fabian, Nienke en Appie voorbij liep. Zij waren op weg naar hun
fietsen. Daar eenmaal aangekomen kwam Amber ineens helemaal overstuur tevoorschijn. “Dit
is allemaal jullie schuld!” schreeuwde ze naar het drietal. “Jullie hebben mij helemaal in de
war gebracht!” “Amber, doe rustig,” kalmeerde Fabian haar. “Wat is er gebeurd?” Nienke
schrok toen ze naar de wang van Amber keek. “Heeft Jochem dat gedaan?” vroeg ze bezorgd
toen ze naar Amber toeliep. Maar Amber gebaarde dat ze niet dichterbij mocht komen. “Dit
heb ik helemaal aan mijzelf te danken doordat ik zo raar deed. Maar dat is dan weer jullie
schuld!” riep ze boos. Nienke probeerde het toch nog een keer en liep naar haar toe. “Je
deed toch niet voor niets zo raar? Jij hebt wel in de gaten dat hij niet te vertrouwen is! En
geloof me, blijf uit zijn buurt. Je hebt nu toch wel gemerkt dat hij gevaarlijk is?” Ze keek naar