Inhoudsopgave

alleen maar het gevaar voor zich. “Laat me maar even alleen,” zei ze snikkend en liep toen de
kantine uit. Fabian wilde haar achterna lopen maar Patricia zei snel: “Faab, laat haar nou
gewoon. Ze ziet zelf heus ook wel in dat het niet anders kan. Ik praat anders wel met haar als
dat nog nodig is.” Fabian knikte dankbaar en keek even met een kwade blik de kant van
Amber op die zich ineens achter een boek verschool. Ze had heus wel gezien wat hier net
gebeurde. Ze vond het alleen jammer dat ze niets gehoord heeft. Waarom was Nienke nou
zo overstuur? Had het met haar te maken? Amber besloot zich er niet druk over te maken en
toen de bel ging liep ze braaf naar de volgende les. Maar voordat ze het lokaal bereikt had,
zag ze Jochem staan die haar wenkte mee te komen. Van binnen werd ze boos op zichzelf
toen ze twijfelde of ze mee moest komen. Ze wilde dat niet laten merken dus liep naar hem
toe. “Kan je even meekomen?” vroeg hij vriendelijk. “Euh.. ik heb les.” Normaal gesproken was
ze zo met hem meegegaan, maar waarom nu ineens niet? Ze zag ook aan Jochem dat hij het
vreemd vond. “Ik kan toch tegen van Swieten zeggen dat het mijn schuld is, vanwege bijles
Engels?” Amber kon nu geen nee meer zeggen, waarom zou ze dat ook doen?
Toen Fabian de les binnenkwam zag hij Nienke al zitten. “Sorry,” zei hij terwijl hij naast haar
ging zitten. “Geeft niet, je hebt ook gelijk,” gaf Nienke toe met een somber gezicht. Fabian
omhelsde haar stevig. “Het komt echt goed,” fluisterde hij in haar oor. “Hadden jullie nou
alweer ruzie?” vroeg Mick die achter hen zat. Joyce gaf hem een por in zijn zij. “Niet op
reageren hoor, hij is gewoon blij omdat we na dit uur vrij zijn.” Ineens fleurde Nienke op. Ze
was al bijna weer vergeten dat iedereen, vanwege rapportvergaderingen, na het derde uur
vrij was. Maar haar stemming veranderde weer toen ze zag dat Amber niet in de klas zat. Ze
wilde niet weer ruzie met Fabian, dus begon er niet over. Maar Fabian begon er zelf al over
toen hij Nienke’s bezorgde blik zag. “Amber is vast naar huis gegaan,” zei hij lief terwijl hij
haar hand pakte. “Ik ben ook wel benieuwd waar Noa en Jeroen zijn,” zei Nienke. Appie zat
voor hen en ving wat op van het gesprek. “Ze zijn vast weer aan het dansen,” lachte hij. “Zie
je Jeroen al met zijn heupen zwaaien?” Maar Nienke en Fabian vonden dat helemaal niet zo
grappig. “Ap, als dat echt zo is, dan betekent dat dat ze met die proef bezig zijn. En het zal
me niks verbazen als dat op de één of andere manier door Jochem of Robert wordt
aangestuurd. Dan hebben wij dus een probleem, want zo’n opdracht kunnen wij niet doen.”
Fabian was hier ongerust over. “Oké, Ap gaat ze volgende keer volgen dus dan komen we er
wel achter,” zei Appie trots. “Goed, dan bedenken we een plan,” zei Nienke vastbesloten.
“Ik vind dit altijd zo’n mooie plek,” zei Jochem terwijl hij met Amber aan zijn arm door de
heide liep. “Hier kom ik altijd helemaal tot rust.” Amber knikte een beetje. “Wat is er met jou
aan de hand?” vroeg hij. Amber keek hem geschrokken aan. “Je bent zo stil de hele tijd..” Ook
nu wist Amber niks meer te zeggen. “Komt het door laatst? Toen je bij me bent geweest?”
“Nee, hoezo?” vroeg Amber. Ze wist bijna niets meer van die avond, maar dat durfde ze niet
te zeggen. Ze wist nog wel vaag dat hij de deur achter haar dicht deed en kreeg rillingen bij
die gedachte, maar waarom? Dat wist ze niet. “Ik weet het niet? Zeg jij het maar,” zei hij nu
wat opdringeriger. Amber keek hem verbaasd aan. “Er is niks, echt niet. Dus ik weet niet wat