Inhoudsopgave

haar hoofd. “Wat deed Nienke gisteravond dan bij mijn huis?” Amber schrok, ze loog tegen
hem omdat hij zo beangstigend keek. “Alleen Nienke weet het een beetje,” hakkelde ze. “Wat
kwam ze daar dan doen?” “Ik was gisteravond weg, maar omdat dat niet mag volgens de
huisregels is Nienke me gaan zoeken.” Jochem liet Amber nu los en zijn gezicht veranderde
ineens weer in de blik die ze gewend was: de lieve betrouwbare blik. Amber keek hem
verbijsterd aan. Waarom deed hij nou zo? “Oké, dan is het goed. Ik ben zo bang dat van
Swieten erachter komt en ik dan mijn baan verlies.” Hij wilde Amber een zoen geven maar ze
deed een stapje achteruit. “Hee, dat snap je toch wel? Jij kan ook geschorst worden hoor,” zei
hij lief. Hij probeerde Amber weer te zoenen, maar dit keer bleef ze wel staan. Omdat ze dit
ook wilde? Of omdat ze bang was om hem tegen te houden? De bel ging en Amber liep het
lokaal uit zonder nog wat te zeggen. Ze sloeg zichzelf voor haar hoofd. Waarom laat ze zich
nu zo gek maken door Nienke en de rest? Ze veegde even een traan van haar wang en
voelde woede in haar op komen. Want door Nienke en Fabian voelde ze zich nu zo.
Nienke zat naast Fabian achterin het lokaal. Ze hadden muziek en dat betekent dat Robert elk
moment kan binnen komen. Dit is de eerste keer voor Nienke dat ze deze les volgt. Fabian
zag Nienke een beetje nerveus doen en voelde zich weer direct schuldig dat hij dit haar
allemaal verteld heeft. Nienke zag Amber binnen komen lopen en zag dat ze bleek was.
Amber reageerde niet op de blikken van Nienke, Fabian en Appie, maar liet zich op een stoel
zakken en keek starend voor zich uit. Nienke voelde een hand op haar schouder en keek om
waardoor ze enorm schrok. “Schrik je nou van mij?” vroeg Robert verbaasd. “Ik wilde je alleen
even welkom heten in de les.” Nienke knikte vriendelijk, maar voelde zich, ondanks met alle
leerlingen erbij, ontzettend bang. Robert zag dat haar handen trilden en fronste zijn
wenkbrauwen. “Gaat het wel?” Nienke knikte weer, ze probeerde te voorkomen dat hij zou
zien dat haar ademhaling een stuk sneller was dan normaal. Fabian keek bezorgd naar
Nienke en probeerde Robert weg te krijgen bij Nienke. “Begin maar met de les hoor, ik let
wel op haar.” Robert liep naar zijn bureau en begon met de absentie. “Ik mis Jeroen, Noa en
Patricia, weet iemand waar zij zijn?” Mick keek naar Joyce, die haar schouders ophaalde.
Normaal gesproken wist ze altijd waar Patricia was en merkte nu dat ze Patricia een beetje
links liet liggen. Nienke, Fabian en Appie wisten dondersgoed waar Patricia was, maar dat
mocht niemand weten. Maar Noa en Jeroen? Dat wist niemand.
“Dat kan sneller! We zijn al laat,” lachte Noa die bij Jeroen achterop de fiets zat. “Als jij je
band nou gewoon had opgepompt, dan waren we een stuk sneller!” was Jeroen’s reactie.
“Nee nee, jij zou mijn band oppompen, dat had je beloofd.” “Oh dus nu is het allemaal mijn
schuld?” vroeg Jeroen. Noa begon te lachen. “Ja, eigenlijk wel!” Jeroen probeerde harder te
fietsen, hij had eigenlijk geen zin in op zijn kop krijgen. Ze waren namelijk op weg naar een
extra training die opeens donderdagochtend gegeven moest worden. Jeroen snapte niet
waarom dat onder schooltijd moest, of waarom er sowieso een extra training gegeven moest
worden. Jeroen was het er eigenlijk al niet mee eens, vooral toen hij hoorde dat school er
niets vanaf mocht weten, maar door Noa is hij op de één of andere manier toch weer