Inhoudsopgave

Amber!” Hij had nog veel meer willen zeggen maar hij wilde nu naar Nienke. Hij liep heel
zachtjes de trap af en verliet bijna onhoorbaar het huis. Hij had natuurlijk heel stampvoetend
de trap willen aflopen en de deur frustrerend achter zich dicht willen gooien maar het enige
wat hij daarmee kon bereiken is huisarrest van Victor en zo kon hij Nienke natuurlijk nooit
ophalen, als ze daar nog was.
“De heerlijke rust is verstoord,” zei Jeroen hardop toen hij keek naar Appie en Patricia die er
ook bij waren gaan zitten. Hij hoopte dat ze zijn hint doorhadden, maar ze gingen niet weg.
“Waar gaat deze film eigenlijk over?” vroeg Patricia. Noa en Jeroen keken elkaar aan en
beseften dat ze niet eens wisten wat er in het verhaal gebeurde. Jeroen verzon gewoon een
verhaal, maar had natuurlijk moeten weten dat Appie, de echte filmkenner, deze film
natuurlijk al had gezien en wist er van alles over te vertellen. “Je hebt niet eens één seconde
van de film gezien Sjakie,” lachte Appie. “Waar zat jij met je hoofd?” grijnsde hij. Appie
maakte plagend smakgeluiden en zei ondertussen. “Noa, kom hier schatje. Noa!” Appie
lachte zich helemaal suf wat een klap voor zijn hoofd van Jeroen opleverde.
In het park aangekomen zag Fabian Nienke op een bankje zitten. “Nienke!” Hij rende naar
haar toe en pakte haar stevig vast. “Gaat het?” Nienke knikte. Fabian zag de tranen in haar
ogen en omhelsde haar. “Amber draait wel weer bij,” zei hij zacht. Hij ging er vanuit dat
Amber helemaal was uitgevallen tegen haar. Hij voelde dat ze rilde en trok toen zijn jas uit en
deed hem vervolgens bij Nienke aan. “Ben je bij Jochem’s huis geweest?” “Ik heb alleen even
gekeken,” antwoordde Nienke. Fabian zuchtte: “Wil je alsjeblieft nooit meer weggaan zonder
wat te zeggen?” “Maar ik heb je toch een smsje gestuurd?” Fabian keek haar verbaasd aan.
“Ik kon je zo snel niet vinden dus heb ik het via sms laten weten.” Fabian herinnerde zich het
moment waarop hij bijna zijn mobiel wilde pakken. Als hij dat gedaan had dan was hij
tenminste niet zo ongerust geweest. Maar nu was hij blij dat ze oké is. Hij zoende haar en
fietsten vervolgens terug naar huis.
In het huis was Victor net zijn avondklokritueel aan het doen toen Fabian en Nienke voor de
voordeur stonden. “Oh nee, en nu?” vroeg Nienke. Ze wist dat ze flinke huisarrest zouden
krijgen als hij merkte dat ze ’s avonds uit huis zijn geweest. “Via de achterdeur proberen? Of
wil je hier blijven wachten?” vroeg Fabian. Nienke wilde wel via de achterdeur proberen dus
besloten ze om het huis heen te lopen. Zachtjes openden ze de achterdeur en liepen stapje
voor stapje verder de keuken in. Ze keken om de hoek van de hal, maar zagen Victor niet
meer staan. Fabian stond al voor zijn kamerdeur, alleen Nienke moest nog de weg naar haar
kamer afleggen. Opeens hoorden ze de kelderdeur opengaan en Fabian trok Nienke zo snel
hij kon zijn kamer in en bleven in stilte naar de voetstappen van Victor luisteren die gelukkig
na een tijdje weer verdwenen. “Als hij me zo ziet dan weet hij sowieso dat ik weg ben
geweest,” fluisterde Nienke. “Blijf dan maar hier slapen,” antwoordde Fabian. Hij gaf haar in
het donker een grote trui van zichzelf die Nienke vervolgens als pyjama gebruikte en ging
naast Fabian in bed liggen. Fabian wist wel dat als Victor hierachter zou komen, ze nog