Inhoudsopgave

vol nieuwe spullen bij zich. Nienke was van binnen wel opgelucht dat ze dus niet bij Jochem
is geweest, maar aan de andere kant was ze dus voor niks zo ongerust geweest. Amber wilde
weer wegfietsen maar Nienke hield haar weer tegen. “Wat wil je nou?” vroeg ze boos. “Ik wil
even met je praten.” “Nou volgens mij is er genoeg gezegd en is het voor mij ook allemaal
heel duidelijk.” “Ik wil het graag allemaal even uitleggen,” smeekte Nienke. “Ik zeg toch dat
het allemaal duidelijk is? Jij laat je helemaal inpakken door Fabian waardoor je mij compleet
links laat liggen. En nu ik eindelijk iemand heb ben je opeens jaloers en doe je er alles aan
om mijn geluk af te pakken. Wees gewoon blij voor me Nienke. Je kan nu tenminste
ongestoord met Fabian kleffen zonder dat je irritante vriendin er tussen komt.” Nienke kreeg
tranen in haar ogen, ze kon niet geloven dat Amber dit zei. “Dat is niet waar. Je weet niet wat
je zegt,” zei ze snikkend. Ze wist even niet meer wat ze moest zeggen. Fabian had gelijk.
Amber wilde er helemaal niks van weten. Als Amber nu normaal met haar wilde praten kon ze
alles van het mysterie vertellen. Maar als ze er nu alles snel moest uitgooien kwam het
ongeloofwaardig over en was het risico veel te groot dat Amber alles aan Jochem vertelt.
Ondertussen ging Nienke’s telefoon weer die ze zo snel mogelijk uitdrukte. Ze was bang dat
Amber er vandoor zou gaan. “Alsjeblieft geloof me nou gewoon. Denk je echt dat ik zomaar
verzin dat Jochem gevaarlijk is?” Amber keek Nienke twijfelend aan en Nienke hoopte dat ze
nu wilde luisteren en besloot toch een klein deel te vertellen. “Oké, Jochem wil een sleutel
hebben. Die sleutel is heel belangrijk en..” “Nu is het opeens een sleutel?” vroeg Amber
erdoorheen. “Ik dacht eerst nog dat hij uit was op jouw geheugen? Ongelooflijk Nienke..”
Amber schudde haar hoofd en fietste hard weg. Nienke bleef alleen achter en liet zich
huilend op het bankje zakken.
Fabian. Patricia en Appie waren, tegen de zin van Fabian in, weer naar huis gegaan en
hoopten dat Nienke al thuis was. Het enige wat ze zagen toen ze thuiskwamen was een
zoenende Noa en Jeroen op de bank en toen Fabian doorliep naar zijn kamer om zijn mobiel
te pakken stoorde hij Mick en Joyce die het blijkbaar gezellig hadden. “Sorry,” zei Fabian
zacht. “Heb je haar al gevonden?” vroeg Mick die rechtop ging zitten. Fabian schudde
ongerust haar hoofd. “Ze is vast oké,” zei Mick die nu opstond om Fabian te steunen. Net op
het moment dat hij zijn mobiel wilde pakken hoorde hij de voordeur en wist niet hoe snel hij
zijn kamer uit moest rennen. Hij was teleurgesteld en opgelucht tegelijk toen hij Amber zag
staan. “Amber! Waar kom je vandaan?” vroeg Patricia. Amber keek verbaasd naar alle ogen
die op haar waren gericht. De ogen van Noa en Jeroen die ze net nog zag vanaf de bank. De
ogen van Mick en Joyce die in de deuropening van de kamer van Mick en Fabian stonden. En
de ogen van Fabian, Appie en Patricia die voor haar in de hal stonden. Ze hoefde alleen maar
haar tassen en zichzelf te laten zien en het was voor iedereen duidelijk. “Ik ga naar boven,
voordat Victor me ziet.” Ze rende snel naar boven waarna Fabian haar achterna kwam. “En
Nienke dan? Heb je haar gezien?” “Ja, op de terugweg in het park. Wil je me alsjeblieft met
rust laten? Jullie hebben al genoeg gezeurd.” “Je hebt haar daar alleen gelaten?!” riep Fabian
verbaasd. “Ja duh, ik ga niet gezellig zitten doen met mensen die mijn geluk willen afpakken.
Dus ook niet met jou!” Fabian’s bloed kookte bijna. “Dit gaat niet allemaal alleen om jou