Inhoudsopgave

had gekregen. Ze schrok zo dat ze haar inkomend gesprek wegdrukte en schichtig om zich
heen keek. Ze had het gevoel alsof ze elk moment van achteren gegrepen kon worden.
Opeens keek ze geschokt voor zich uit. Zag ze daar nou een schaduw achter de boom? Ze
kreeg het er benauwd van en voelde dat ze hier onmiddellijk weg moest. Amber was hier
toch echt niet? Snel fietste ze richting het park, wie weet was Amber daar wel?
“Voicemail!” zei Patricia zuchtend. Fabian reageerde nauwelijks, maar was ondertussen heel
ongerust. Toen ze op de hoek van de straat waren stopte Fabian even. “Het lijkt me beter als
jij hier blijft Patries.. Stel dat Robert hier ook ergens is? Hij moet geen argwaan krijgen.”
Patricia knikte angstig. Eigenlijk wilde ze hier helemaal niet alleen blijven, maar het is
waarschijnlijk wel veiliger. Fabian en Appie kwamen steeds dichterbij het huis van Jochem. “Er
brandt licht,” fluisterde Fabian. “Denk je dat Nienke binnen is? Of Amber? Of allebei? Straks
heeft hij hun opgesloten, of vastgebonden, of houdt hij hun onder schot!” “Ap!” siste Fabian.
“Ophouden!” Er was even een stilte. “Ik zie Nienke’s fiets hier niet, of die van Amber.” Appie
schrok. “Denk je dat hij hun gelokt heeft?” Fabian werd geïrriteerd van al die waanideeën die
Appie bedacht. “Ap, je kijkt echt teveel films.” Ineens liep Appie de voortuin in. “Wat doe je?”
Fabian hoefde al geen antwoord meer toen hij zag dat Appie probeerde naar binnen te
kijken. “Doe voorzichtig!” fluisterde Fabian hard. “Kom, we gaan terug naar Patricia!” Appie
kwam terug en samen liepen ze naar Patricia en vertelden dat hun fietsen er niet stonden.
“Denken jullie wel dat ze samen zijn?” Fabian haalde zijn schouders op. “Ik weet het niet. Ik
denk dat Nienke haar is gaan zoeken, maar de vraag is of ze haar al gevonden heeft.”
Thuis was het Victor (gelukkig) niet opgevallen dat er vijf bewoners niet thuis waren. Hij dacht
dat ze allemaal al in hun kamer zaten. Noa en Jeroen maakten van de gelegenheid gebruik
om samen gezellig klef op de bank te zitten en Joyce zat bij Mick op de kamer een spelletje
te spelen. Mick had op den duur geen zin meer en pakte Joyce bij haar middel en legde haar
naast hem op zijn bed. “Dit is ook gezellig toch?” vroeg hij met een grijns. Joyce knikte, ze
werd er een beetje verlegen van. Het leek alsof Mick zijn stoere gedrag ineens weer helemaal
terug was van weggeweest. Zonder aarzelen boog hij naar Joyce toe en lieten ze zich
meeslepen in een hele lange zoen.
Voor de zoveelste keer hoorde Nienke de voicemail van Amber Ze had overal rondgefietst
om Amber te vinden, maar zonder succes. In het park stopte ze even, want ze was zo moe
dat ze even moest rusten voordat ze verder naar huis kon fietsen. Ze ging op een bankje
zitten en legde haar hoofd in haar handen. Zou ze weer bij Jochem moeten kijken? Toen ze
opzij keek zag ze iemand fietsen en hoe dichterbij de persoon kwam, hoe meer ze de
persoon herkende. Er ging een golfje van blijheid door haar heen toen ze zag dat het Amber
was. Ze leek Nienke aan te kijken, maar ze stopte niet met fietsen. “Amber!” Nienke stond op
en rende naar haar toe. Amber stopte met tegenzin en keek voor zich uit. “Waar was je? Ik
heb je overal gezocht!” Amber reageerde niet maar Nienke wist het antwoord eigenlijk al
toen ze naar Amber keek. Haar haar zat heel mooi, ze was mooi opgemaakt, ze had tassen