Inhoudsopgave

eigen kamer en zag dat haar jas ook weg was. Zijn oog viel op het schoolboek van dit jaar
dat opengeslagen op haar bed lag. Hij schrok zich te pletter toen hij zag wat er onder andere
op die pagina stond: Het adres van Jochem. Hij rende naar beneden en wilde net zijn mond
open doen toen hij Victor bij de tafel zag staan. “Nou? Waar zijn Nienke en Amber?” Hij zag
Fabian binnenkomen en liep op hem af. “Nou?” “Euh, ze voelen zich niet zo lekker, ik heb net
toch even wat eten gebracht,” loog hij. Victor bromde een beetje en liep toen naar de kelder.
“En?” vroeg Patricia nieuwsgierig. “Ze is weg. Ik kon haar jas ook al niet vinden.” Mick snapte
niet waarom Patricia, Appie en Fabian zo angstig uit hun ogen keken. Fabian bedacht zich
geen seconde en pakte zijn jas en fietssleutels om vervolgens het huis uit te rennen waarna
Patricia en Appie volgden toen Fabian hen gebaarde mee te gaan. De rest bleef verbijsterd
achter. “Ben ik nou gek aan het worden, of zijn zij dat?” vroeg Jeroen. “Ik snap het ook niet,
zou er weer wat met Nienke aan de hand zijn?” vroeg Mick. “Nee toch? Het ging juist weer zo
goed met haar,” antwoordde Noa. “En Amber dan? Die is toch ook weg?” Joyce zuchtte. “We
zullen het zo wel horen.”
Nienke had besloten om Amber te gaan zoeken. Ze voelde zich schuldig want zij had Amber
nu in de war gebracht. Ze kan het zichzelf nooit vergeven als er nu wat met Amber gebeurt.
Daarom moest ze weten of Amber bij Jochem was en haar daar weghalen. Hoe dichter ze bij
de straat van Jochem kwam, hoe erger haar handen begonnen te trillen. Ze durfde dit
helemaal niet, maar ze wilde er alles aan doen om Amber te beschermen. Het was donker en
stil buiten. Het enige wat ze hoorde was het ruis van de wind, de bewegende bomen en zo af
en toe een auto. Toen ze bij de straat van Jochem was aangekomen bleef ze even stil staan.
Ze probeerde nog één keer Amber te bellen in de hoop dat ze nu wel opnam en zou zeggen
dat ze zou zeggen dat ze al thuis was, dan hoefde Nienke in ieder geval niet verder deze
straat in. Maar zoals ze al verwachtte nam Amber niet op. Voorzichtig liep ze met de fiets in
haar hand de straat in, op zoek naar nummer 25.
“We moeten opschieten!” riep Fabian over zijn schouder terwijl Patricia en Appie hun best
deden Fabian bij te houden. “Ze zou toch niet echt naar zijn huis zijn?” schreeuwde Patricia.
“Gast, ik dacht dat Nienke had gegrepen hoe gevaarlijk hij is?” vroeg Appie die nu wat dichter
bij Fabian fietste. “Dat heeft ze ook, maar ze wil natuurlijk Amber beschermen. Dat had ik ook
moeten weten! Kan iemand Nienke niet even proberen te bellen? Ik heb mijn mobiel nog
thuis.”
Nienke liep steeds langzamer hoe dichter ze bij nummer 25 kwam. Ze stopte niet heel
dichtbij het huis en zette daar haar fiets neer. Ze zag licht branden. Zou Amber daar binnen
zijn? Ze keek of ze Amber’s fiets zag staan, want ze wist zeker dat Amber met haar fiets weg
was gegaan. Er stonden wel een aantal fietsen, maar niet de fiets van Amber. Zou ze hier dan
toch niet zijn? Betekent dit dat ze Nienke gelooft? Nienke schudde onbewust haar hoofd.
Amber was zo duidelijk, dat ze bijna niet van gedachte kon veranderen. Ze rilde van de kou
en de stilte. Ineens ging haar mobiel af met een hele harde beltoon die ze ooit van Amber