Inhoudsopgave

wat ik al zei, we zitten nu weer midden in een mysterie, dus dat komt niet zo goed uit.” “Nee
joh. Natuurlijk moet je daar met haar heen gaan! Ik weet zeker dat ze het helemaal
fantastisch vindt en dat het haar heel goed zou doen!” Er verscheen een glimlach op Fabian’s
gezicht. “Echt?” Patricia knikte vriendelijk, maar ondertussen was ze wel bang. Appie was er
dan nog wel, maar toch voelde ze zich veiliger met Fabian in de buurt, ook omdat hij goed de
hiërogliefen kan ontcijferen als dat nodig is. Maar ze gunde Fabian en Nienke ook wel een
vakantie met z’n tweeën. “En met het mysterie komt het ook goed. We bespreken van
tevoren gewoon goed wat er allemaal moet gebeuren en dan weten Appie en ik wat we
moeten doen.” Fabian knikte dankbaar en legde een hand op haar schouder. “Ik vind het heel
knap hoe je hier allemaal mee omgaat, het is niet niks allemaal.” Patricia werd even stil. “Ik
doe mijn best.”
Toen Mick en Joyce riepen voor het avondeten merkte Joyce op dat Amber en Nienke niet
kwamen. “Heb je Amber en Nienke niet geroepen?” vroeg Joyce aan Patricia. “Nee, maar die
zullen zo wel komen.” Patricia had geen idee waar Amber was, ze hoopte dat ze snel thuis
zou komen. Ze keek naar Fabian die precies hetzelfde dacht. “En Nienke?” gebaarde ze naar
hem. “Ze ging douchen, dus ze komt er zo wel aan.” “Eet smakelijk,” zeiden Mick en Joyce
trots. Appie zat natuurlijk allang weer te eten wat een vragende blik van Jeroen opleverde.
“Heb je nu nog steeds honger? Na die hele snoepwinkel die je hebt opgegeten?” Noa begon
te lachen. “Heb je al die zakken allemaal al op?” “Niet allemaal..” reageerde Appie. “Nou bijna
allemaal dan,” ging Jeroen er tegenin. “Echt niet.” Jeroen trok zijn wenkbrauwen op waardoor
hij Appie dwong om eerlijk te zijn. “Oké, ik heb nog een half zakje met spekjes over.” De rest
begon te lachen. Fabian begreep niet hoe Appie zoveel kon eten en waarom hij er niet eens
dik van werd. Na een tijdje stond Joyce op en zei: “Ik ga Amber en Nienke even halen.” “Nee,
dat doe ik wel,” zei Patricia die wilde opstaan, maar Joyce maakte een gebaar dat ze moest
blijven zitten en liep de kamer uit. Patricia keek een beetje angstig naar Fabian. Wat moeten
ze nou zeggen op de vraag waar Amber is? Appie leek zich nergens druk om te maken,
behalve om het eten. Hij wist dat Amber altijd wel weer terug komt, of is hij diep van binnen
toch ongerust? Joyce kwam even later met een verbaasd gezicht beneden. “Ze zijn er niet.”
Fabian stopte met kauwen. “Allebei niet?” vroeg hij met volle mond. Joyce schudde haar
hoofd. “Ik heb overal gekeken, maar ze zijn nergens te bekennen.” Fabian stond meteen op
en rende naar boven, alsof hij Joyce niet geloofde. “Nou, als Victor hierachter komt dan
krijgen ze levenslang huisarrest,” was Jeroen’s opmerking. “Als ze echt uit huis zijn ja..” zei
Noa. “Het is wel raar dat Fabian daar dan niks van weet,” antwoordde Mick. “Nou dat vind ik
niet,” zei Jeroen. “Als het aan Fabian ligt mag ze haar bed niet eens uit, nou dan vind ik het
niet gek dat ze niks gezegd heeft.” “Hee, jij weet niks van haar gezondheid, dus hou je
mond,” snauwde Patricia. “Oeeeeh,” reageerde Appie met volle mond. “Als het Noa was
geweest reageerde jij precies hetzelfde.”
Fabian keek boven in Nienke’s kamer, in de badkamer, in de kamer van Joyce en Patricia, zelf
op de kamer van Noa, maar nergens was Nienke te bekennen. Hij keek nog één keer in haar