Inhoudsopgave

ideeën kon bedenken, want door haar angst kon zij op dit moment niet helemaal helder
nadenken. “En Amber?” vroeg ze bijna onhoorbaar. “Met Amber komt het wel goed,” zei
Fabian die haar hand vastpakte. “Ik had naar je moeten luisteren. Wat als ze nu iets tegen
Jochem zegt?” vroeg Nienke. “Dat doet ze niet. Ze weet het nu in ieder geval, waardoor ze
misschien iets voorzichtiger is.” Nienke knikte en zoende Fabian. “Euh, moeten we jullie even
alleen laten ofzo?” vroeg Appie die het wel weer tijd vond voor een grapje. Patricia lachte en
ging dichter naar de rest toe zitten. “Sibuna?” “Sibuna!” groette de rest.
Noa zuchtte toen ze Jeroen voor de derde keer moest uitleggen hoe hij op een grafische
rekenmachine kansberekeningen moest maken. “Nou, vraag het dan maar aan de leraar. Ook
al heeft hij het ook al honderd keer uitgelegd.” “Een beetje gepikeerd?” vroeg Jeroen met een
grijns. “Daar maak jij het naar. Volgens mij let je gewoon niet goed op.” “Jawel hoor,” lachte
Jeroen. “Oké, nou dan ben je gewoon dom.” “Wat zegt jij daar?” Hij zette zijn handen in haar
zij. “Dat je dom bent,” zei ze met een ondeugend gezicht. Toen begon hij haar te kietelen.
“Daar krijg je spijt van,” lachte hij terwijl Noa begon te gillen. Ze rende naar zijn bed terwijl
Jeroen gewoon door ging. Noa sloeg en schopte om Jeroen van zich af te slaan maar die leek
niet op te geven. “Zoo, hoort dit ook bij jullie dansje?” lachte Appie die net binnenkwam.
“Ziet er grappig uit hoor. Als het tenminste grappig bedoeld is.” “Ap, kappen. Wat kom je
doen?” “Gast rustig. Dit is mijn kamer en ik ben eindelijk toe aan lekker chillen.” “Met je
snoep zeker,” was Noa’s droge opmerking. Appie keek haar aan met kleine spleetjesogen.
“Moet jij niet bloemetjes gaan water geven?” “Ik ga al,” zuchtte Noa. “Hee blijf nou gewoon
hier, je moet je niks aantrekken van hem daar,” zei Jeroen die naar Appie wees. “Nee, ik wil
toch nog even computeren,” lachte ze en verdween de kamer uit. “Moest dat nou?” vroeg
Jeroen boos terwijl Appie zich vol zat te vreten. “Wist ik veel dat ze echt weg zou gaan,” zei
hij met volle mond. “Nou ja, nu kunnen we het even hebben over haar verjaardag. Ik heb
vanmiddag al een kroeg gebeld. Het kost wel veel, maar dan heb je ook wat! En als jij nou
morgen alvast kaartjes koopt voor dat zwemparadijs, dan weten we ook zeker dat dat
doorgaat.” “Kan jij dat niet zelf?” vroeg Appie. “Nee, jij had beloofd dat je ook mee zou doen,
dus dan moet je ook wat doen!” Appie zuchtte: “Wanneer is ze eigenlijk jarig?” “Zaterdag!”
“Nou dan mogen we wel opschieten!” “Hèhè prutser, dat weet ik zelf ook wel. Maar zullen we
even bedenken wat voor hapjes we allemaal gaan kopen?” Appie’s ogen begonnen te
glunderen. “Goed idee!”
Amber was gaan fietsen. Ze wist niet waarheen, als het maar zo ver mogelijk van het huis was.
Waarom moesten Nienke en de anderen haar geluk verpesten? Had ze eindelijk een jongen
of man gevonden die ook verliefd op haar is, maken de anderen haar aan het twijfelen of hij
wel echt deugt. Want ze twijfelt nu toch? Anders was ze nu toch wel naar Jochem gegaan? Ze
dacht aan Nienke als laatste snikkend tegen haar zei dat ze niet naar Jochem moest gaan. En
ze dacht aan de laatste avond met Jochem die ze nog vaag kan herinneren. Had hij haar nou
wel of niet naar huis gebracht, nee toch? Amber sloeg zichzelf voor haar hoofd. Waarom kon
iedereen haar nou zo makkelijk beïnvloeden? Dit moet ze niet geloven. Jochem is echt