Inhoudsopgave

Samenvatting
Wanneer alles voorbij lijkt te zijn kunnen de Nautisch bewoners een nieuwe start
maken en genieten van hun laatste schooljaar. Maar wat de club niet weet is dat het
gevaar nog steeds dichtbij is. Wanneer Fabian de nieuwe leraren toevallig iets hoort
zeggen over zijn Nienke gaat hij op onderzoek uit. Doordat hij, uit bezorgdheid, niets
tegen Nienke zegt, vertrouwt Nienke hem niet meer als zij merkt dat hij iets verbergt.
Toch wil Fabian Nienke beschermen en besluit hij niks te zeggen. Fabian komt achter
een nieuw mysterie en doordat hij daar zo mee bezig is heeft hij niet door gehad dat
Nienke de nacht niet thuis is geweest. Wanneer hij dat door heeft gaat hij op zoek en
nadat hij haar gevonden heeft vond hij het tijd om alles te vertellen. De club belooft
om ook dit mysterie te gaan oplossen.
Verder gebeuren er nog allemaal leuke en spannende dingen. Lukt het Mick
bijvoorbeeld om Joyce voor zich te winnen? Waarom doen Noa en Jeroen mee aan
een (stijl)danswedstrijd? En wat doen Amber en Appie op het moment van de
wedstrijd midden op de dansvloer? Waarom maakt Robbie zich zorgen over Patricia?
Wat is er met haar aan de hand? Ook verandert Victor de huisregels, wat zal dit voor
gevolgen hebben?

Inhoudsopgave
Hoofdstuk 1 – Een nieuwe start
Hoofdstuk 2 – Appie zijn fout
Hoofdstuk 3 – Nieuwe leraren
Hoofdstuk 4 – Alleen meiden
Hoofdstuk 5 – (Geen) paniek
Hoofdstuk 6 – Weer terug bij af?
Hoofdstuk 7 – Vreemd gedrag
Hoofdstuk 8 – De ontdekking
Hoofdstuk 9 – Een mysterie
Hoofdstuk 10 – Geheimen
Hoofdstuk 11 – Betrapt
Hoofdstuk 12 – Waarheid?
Hoofdstuk 13 – Een dubbel gevoel
Hoofdstuk 14 – Ongerustheid
Hoofdstuk 15 – Ongeluk(kig)
Hoofdstuk 16 – Geschokt
Hoofdstuk 17 – Ontmaskerd?

Hoofdstuk 1 – Een nieuwe start
Het is maandag en de wekker van Nienke ging in Het Huis Anubis. Vandaag begint het
nieuwe schooljaar weer. Het is het allerlaatste jaar op die school. Nienke had haast niet
geslapen. Ze dacht na over alles wat er gebeurd is. De geschiedenisleraar Wolf die eigenlijk
Raven heette en samen met Vera de tombe wilden leegroven. Vera, die aardige huishoudster.
Nienke had nooit gedacht dat zij slecht zou zijn, ook al had Amber honderd keer gezegd dat
ze haar niet vertrouwde. Gelukkig is alles goed gekomen en hebben ze de graal weer terug
naar de tombe gebracht. Nienke was alleen nog niet helemaal beter. Nadat ze vergiftigd is
door Wolf/Raven heeft ze nog steeds last van vermoeidheid, duizeligheid, hyperventilatie en
flitsen in haar hoofd. Fabian maakt zich daar veel zorgen om, maar de dokter heeft gezegd
dat het gif heel langzaam verdwijnt. Nienke stapte uit bed, pakte haar kleren en liep naar de
douche. In de douche bleef ze alles maar herhalen en ze werd er gek van. Toch voelde deze
dag wel als een nieuwe start. Haar eerste schooldag in het examenjaar. Normaal heeft ze
altijd een rotgevoel als ze na de vakantie weer naar school moet, maar nu voelt het goed. Ze
ziet dit als een nieuwe start en is er zeker van dat alles goed komt met haar gezondheid.
Ondertussen was Amber ook wakker geworden en liep naar beneden. Daar had Trudie al een
heel lekker ontbijt gemaakt voor iedereen. Fabian, Appie en Patricia zaten al aan tafel. “Slaapt
Nienke nog?” vroeg Fabian die Amber aan zag komen lopen. “Nee, ze staat onder de
douche”. “Al heel erg lang” zei Patricia. “Je wilt niet weten hoelang ik al zit te wachten.”
Fabian schrok: “Zou er iets gebeurt zijn?”. “Doe niet zo bezorgd” zei Patricia. “Ze kan heus wel
alleen douchen hoor, het gaat toch veel beter met haar?” “Af en toe niet hoor” antwoordde
Fabian. “Dan schrik je wel als je haar ziet. Helemaal aan het shaken en soms ook
hyperventileren. Ik ga toch even kijken”. Fabian stond op en liep weg. “Nienke heeft het maar
getroffen met hem”, zei Amber. “Hij is echt heel lief voor haar”. “Ja, Robbie is ook heel lief
voor mij” zei Patricia die helemaal begon te stralen. Amber keek droevig en zei: “Wanneer
komt er nou iemand voor mij”. “Nou, misschien vandaag wel. Ja, er zijn weer een aantal
nieuwe leraren op school, dus wie weet” grapte Patricia. “Haha, leuk hoor, dus niet”.
Ondertussen kwam Noa helemaal aangekleed en opgetut binnen. “Zo”, zei Patricia. “We gaan
vandaag naar school hoor, niet naar een modeshow”. Noa lachte: “Weet ik, maar na school
ga ik met Jeroen uit eten”. “Toe maar, hebben jullie iets te vieren?” “Ja, eigenlijk wel”, zei Noa.
“Na alles wat er gebeurd is vond Jeroen dat ik dit wel verdiende, lief hè?” “Ja enorm” zei
Amber geïrriteerd en liep naar de keuken. “Wat heeft zij?” vroeg Noa. “Aah joh, die wil ook
een prins op het witte paard, laat haar maar” zei Patricia.
Fabian klopte op de badkamerdeur: “Nienke?” vroeg hij. Nienke deed de deur open en zag
Fabian staan. Ze was blij hem te zien. Hij is er altijd voor haar en ze is nog altijd smoorverliefd
op hem. Ze omhelsde Fabian. “Gaat het wel?” vroeg hij. “Ja hoor” antwoordde Nienke. “Vind
je het eng om weer naar school te gaan? Ik bedoel, misschien herinnert het je weer aan
Wolf?” vroeg Fabian. “Nee, ik ben juist blij dat we weer naar school gaan. Het voelt als een

nieuwe start en ik probeer alles achter me te laten.” “Goed zo”, zei Fabian en hij legde zijn
armen om haar middel. “Maar je hebt nog wel steeds geheugenverlies hè? Dus doe alsjeblieft
voorzichtig aan.” “Doe ik”, zei Nienke lief en kuste Fabian. “Ga je mee ontbijten?” vroeg
Fabian. “Ja, is goed” antwoordde Nienke en ze liepen hand in hand naar beneden.
Toen Fabian en Nienke beneden kwamen zat iedereen te ontbijten, behalve Joyce. “Waar is
Joyce?” vroeg Mick. “Moet jij dat niet weten?” grapte Appie. Mick werd rood. “Die slaapkop
ligt nog in haar bed.” Lachte Patricia. Toen Trudie dat hoorde in de keuken kwam ze met haar
hoofd om de deur en zei: “Kan iemand haar dan wakker maken? Ze moet op tijd op school
komen.” “Ja, ik ga wel, ik moet toch nog douchen”, zei Patricia. Ze stond op en liep de kamer
uit. Jeroen keek naar Mick die nog steeds een rood hoofd had. “Hee, hebben jij en Joyce nou
wat? Of bak je er nog steeds niks van?” zei Jeroen lachend. Noa stompte Jeroen omdat ze zijn
opmerking niet leuk vond. Fabian wist dat Mick het er moeilijk mee had en ging over op een
ander onderwerp: “Hebben jullie weer zin om naar school te gaan?” “Ja duh” zei Appie.
“Eindelijk weer leraren voor de gek houden, en vooral Meneer van Swieten!” “Pas maar op dat
je niet geschorst wordt” zei Nienke. “Het is wel het examenjaar.” “Precies” hoorden ze iemand
zeggen. Victor kwam geërgerd de woonkamer binnenlopen. “Wat doen jullie dan allemaal
nog hier? Hup! Naar school!” Iedereen stond op, pakten hun tas en jas en gingen naar school.
Het eerste uur hadden ze een introductie uur van Meneer van Swieten. Ze kregen hun
lesroosters en Amber en Nienke vergeleken hun lesrooster met elkaar. “Toch nog veel vakken
samen” zei Amber blij. “Geschiedenis van meneer Loost” zei Nienke. Fabian draaide zich om
naar Nienke en pakte haar hand. “Zal vast een goeie leraar zijn” zei hij lief. “Loost” zei Amber
denkend. “Hmm, klinkt wel jong.” “Dat zal jou wel goed uitkomen hè”, zei Nienke lachend. “Ik
hoop dat hij heel oud is” grapte Nienke. “Nou, lekker is dat” antwoordde Amber. “Gun mij
ook eens een liefdesleven.” “Oh, maar dat gun ik je wel. Maar denk maar niet dat een leraar
iets met een leerling gaat beginnen, dan wordt hij gelijk geschorst.” Terwijl Amber en Nienke
verder discussieerden draaide Fabian zich hoofdschuddend om en keek naar Appie die zijn
papier tegen zijn oog had gedrukt. “Wat doe jij nou?” vroeg Fabian verbaasd. “Dit is mijn
nieuwe spioneerpapier. Ik heb er een gaatje in en zo kan ik ongestoord mensen
bespioneren.” Fabian lachte Appie uit. “Alsof het niet opvalt dat je zo’n papier op je gezicht
hebt. Dan gaan mensen juist naar je kijken.” “Jij snapt zulke briljante ideeën gewoon niet” zei
Appie geïrriteerd. “Jongens, meisjes, mag ik nu even stilte?”, riep meneer van Swieten.
“Amber, Nienke, ook even stil graag.” Nu jullie je lesrooster hebben bestudeerd, kan ik wat
verdere uitleg geven over het examenjaar. Patricia en Joyce gingen vermoeiend verder
onderuit zitten en maakten een gaapgebaar naar elkaar. Meneer van Swieten vertelde over
alles wat hun te wachten staat en na bijna een uur ging de bel en liep iedereen naar de echte
les.
Fabian zat als eerste in de klas. Hij had economie. Mick kwam de les in, keek naar Fabian en
vroeg: “Is Nienke er nog niet?” “Nienke heeft geen economie”, antwoordde Fabian. “Oh”, zei
Mick. “Dan mag ik vast wel naast je zitten of niet?” “Natuurlijk” lachte Fabian. Mick ging

zitten, deed zijn tas open en haalde zijn boeken eruit. “Hoe gaat het eigenlijk met Nienke?”
vroeg Mick. “Ja, gaat wel. Ze doet zich gezonder voor dan dat ze is, dat wel. Ze heeft af en
toe nog dipjes.” “Oké, en tussen jullie gaat het ook nog steeds goed?” “Ja, heel goed” zei
Fabian stralend. “Hoe euhm..” begon Mick zijn zin. “Hoe weet je eigenlijk zo zeker dat je
verliefd op haar bent?” Fabian begon te lachen. “Dat weet ik al gelijk als ik naar haar kijk, zelfs
als ik aan haar denk. Ik kan er nog veel meer over vertellen, maar dat gaat niet om mij en
Nienke maar om jou en Joyce hè?” Mick zuchtte: “Ja. Ik weet gewoon niet hoe het zit. Ik kom
niet uit mijn woorden als ik bij haar ben, ik voel me echt stom dan. Wat moet ik nou doen..?”
Fabian begon weer te lachen. “Waarom lach je mij nu uit?” vroeg Mick teleurgesteld. “Ik lach
je niet uit” zei Fabian, “Maar dat jij aan mij advies vraagt over meisjes vind ik gewoon
grappig.” “Ja, omdat jij er nu wel succes mee hebt.” “Weet je?” zei Fabian. “Vraag haar
gewoon mee uit eten. Dan kan je gelijk uitzoeken wat ze van je vindt en misschien komt er
nog wel wat moois uit die avond.” Mick keek iets blijer. “Oké is goed. Dan zoek ik een heel
mooi restaurant uit en dan pak ik haar helemaal in.” “Zo ken ik je weer”, lachte Fabian terwijl
hij zijn mobieltje pakte. Hij stuurde een smsje naar Nienke: “Ik mis je nu al” zette hij erin en
drukte op versturen.
“Wat zit jij nou te lachen” vroeg Amber verbaasd toen Nienke haar smsje las. Nienke liet
Amber haar smsje lezen en Amber zuchtte. “Jullie kunnen ook geen moment zonder elkaar
hè.” Nienke reageerde niet en smste Fabian terug: “Ik jou ook!” Patricia en Joyce zaten voor
Amber en Nienke en Joyce zat al een tijdje voor zich uit te staren. “Waar zit je aan te
denken?” vroeg Patricia nieuwsgierig. “Nergens aan” loog Joyce. “Aan Mick hè?” antwoordde
Patricia. “Ja..” zuchtte Joyce. “Ik had gewoon nooit met hem moeten zoenen. Dan hadden we
gewoon normaal met elkaar kunnen doen. Ik kan hem nu zelfs niet eens normaal meer
aankijken.” “Je bent gewoon verliefd”, zei Patricia lachend. “Je moet gewoon actie
ondernemen, hem veroveren.” “Ja, dat is iets voor jou. Dat durf ik niet. Trouwens, het is
makkelijker gezegd dan gedaan.” “Komt wel goed, ik help je wel.” Patricia bedacht veel
ideeën, maar Joyce was het er steeds niet mee eens. Toen er door de lerares werd gevraagd
of ze stil wilden zijn, besloten ze om het later te bedenken.
De uren op school gingen snel voorbij en aan het einde van de schooldag stonden Nienke en
Amber bij hun kluisje. “Zo, eerste schooldag voorbij” zei Amber opgelucht. “Ja, was best een
lange dag. Moet ik weer even aan wennen.” Ineens werd het zwart voor haar ogen omdat er
twee handen voor haar ogen kwamen. “Wie ben ik?” klonk een stem. Nienke wist dat het
Fabian was en draaide zich blij om. Ze omhelsde hem. “Hoe ging je laatste les?” vroeg ze aan
hem. “Goed, maar gelijk al veel huiswerk.” “Dat vind jij toch niet erg?” plaagde Amber hem.
Nienke gaf Fabian een kus en ze liepen naar de fietsen. Ze kwamen Noa en Jeroen tegen, die
gingen samen uit eten. Toen ze bij de fietsen kwamen was er een briefje op Nienke’s zadel
geplakt. Nienke pakte het briefje en las het voor. “Denk maar niet dat jullie hier nog vrolijk
rond kunnen lopen als ik met jullie klaar ben.” Ze schrokken. Nienke dacht gelijk aan Wolf. Ze
zag hem voor zich en voelde zich duizelig. Het werd zwart voor haar ogen en viel op de
grond….

Hoofdstuk 2 – Appie zijn fout
“Nienke!” riepen Fabian en Amber. Ondertussen kwam Patricia aangerend. “Wat is er
gebeurd?” vroeg ze geschokt. Fabian liet haar het briefje lezen. “Dit lag op Nienke haar
zadel.” “Oh nee” zei Patricia. “Hoe kan dit? Wie kan dit hebben gedaan?” “Ja die Wolf
natuurlijk! Hij gaat wraak nemen!” riep Amber bang. “Nienke?” zei Fabian. “Ze komt bij!”
Nienke opende haar ogen en Fabian zette haar rechtop. “Gaat het?” vroeg hij. “Ik voel me
niet zo lekker” antwoordde ze. “Kom, je gaat bij mij achterop naar huis. We laten je fiets hier
wel staan tot morgen.” Fabian hielp haar overeind, pakte zijn fiets en samen fietsten ze naar
huis.
Toen ze thuiskwamen bracht Fabian Nienke naar haar kamer. Amber en Patricia liepen de
woonkamer in. Mick, Joyce en Appie waren monopoly aan het spelen. “Woehoee, Ap is de
rijkste!” riep Appie enthousiast. “Ap!” zei Amber. “Kunnen wij je even spreken?” “Ap is een
spelletje aan het doen” antwoordde Appie. “Nu!” zeiden Amber en Patricia tegelijk met een
boze blik waardoor Appie geen nee meer durfde te zeggen. Amber liet het briefje aan Appie
zien waardoor Appie heel hard begon te lachen. “Goeie grap he?!” zei Appie lachend. Toen
was het even stil. Appie had ineens door dat ze nog niet wisten dat hij het briefje had
geschreven. Hij wilde wegrennen, maar Patricia had hem al bij zijn capuchon vast. “Pardon?”
zei ze. “Heb jij dat briefje geschreven?” Appie kreeg niet eens de kans om antwoord te geven
want ze wisten het toch al zeker. “Jij stomme gemene Ap!” schreeuwde Amber. “Weet je wel
niet allemaal wat je gedaan hebt! Nienke is er nu weer veel slechter aan toe door jou!” Appie
schrok. “Nienke?” vroeg hij. “Wat is er met Nienke.” “Nienke werd ineens niet goed en viel
flauw nadat ze dat briefje had gelezen.” Zei Patricia boos. “Oh, dat was niet Ap zijn
bedoeling” zei hij. “Zeg dat maar tegen Nienke!” zei Amber.
“Gaat het alweer een beetje” vroeg Fabian die aan de rand van Nienke’s bed zat. Nienke
knikte. “Dank je wel” zei ze lief. Fabian glimlachte. Hij boog zich wat meer naar haar toe en op
het moment dat hij haar wilde zoenen, stormde Amber heel hard binnen. Fabian zag dat
Nienke erg schrok en sloeg een arm om haar heen. “Wat is er?” zei hij geïrriteerd. “Het was
Appie” zei Amber uitgeput. Nienke en Fabian keken haar niet begrijpend aan. “Appie heeft
dat briefje geschreven, als grap.” “Wat?” zei Fabian boos. Hij keek naar Nienke die verbijsterd
voor zich uit zat te kijken. Hij stond boos op en rende naar Appie, die zich had verscholen in
zijn kamer. “Wat zijn dit voor stomme grappen!?” schreeuwde Fabian naar Appie. “Sorry,
sorry, sorry” riep Appie. “Weet je wel wat je Nienke hebt aangedaan! Jij weet dat het nog niet
goed met haar gaat en dan doe je dit?” “Sorry, ik dacht een grapje op zijn tijd is wel leuk!” zei
Appie. “Hier maak je geen grapjes over! Je speelt gewoon met haar gezondheid!”
antwoordde Fabian boos en hij liep weg, gooide Appie zijn deur dicht en liep terug naar
boven.
Mick en Joyce die nog steeds aan tafel zaten, keken verbaasd. “Wat is er nu weer allemaal
aan de hand” zei Joyce. “Geen idee” antwoordde Mick. “Maar het gaat in ieder geval om

Nienke en Appie heeft er iets mee te maken.” “Zo, goed opgevangen van je hoor” plaagde
Joyce hem. Mick lachte. “Ik zie Fabian namelijk nooit zo boos. Alleen als iemand Nienke iets
aandoet, al is het maar iets heel kleins. Ik ken hem gewoon goed” “Zo, goed van je hoor.” Zei
Joyce. Mick begon te glimlachen en tegelijkertijd te blozen. Hij durfde haar niet lang aan te
kijken en dat vond hij zo stom van zichzelf. Hij voelde dat Joyce naar hem keek en wist dat dit
het moment was om haar te vragen of ze mee uit eten wilde. Maar in plaats van dat te doen
begon hij op te ruimen en zei: “Nou, zonder Appie kunnen we niet meer verder spelen hè.”
Joyce keek teleurgesteld maar begon toch mee te helpen. Ondertussen kwamen Fabian,
Amber en Patricia binnenlopen. Ze gingen op de bank zitten. “Aan de andere kant is het ook
wel weer een opluchting dat het briefje niet van Wolf was” zei Patricia zacht. “Ja”, zei Amber.
“Volgens mij zijn we echt van hem af.” “Ik hoop het” zei Fabian zacht. Amber zette de tv aan.
“Is Trudie er nog niet? Ik heb nu al honger” zei Patricia hard. “Trudie is wat later, ze ging
aquajoggen vanmiddag, proefles ofzo.” Antwoordde Joyce. “Maar ze kwam zo snel mogelijk
en ze maakt iets makkelijks.” Patricia zuchtte. “Heee moet je kijken!” zei Amber enthousiast.
“The letters of love” komt morgenavond op Tv! Die film wil ik altijd al een keer zien!” “Jaa ik
ook!” antwoordde Joyce. “Die film moet echt geweldig zijn!” “Echt een film voor meiden”
zuchtte Mick terwijl hij wegliep om het monopoly spel naar zijn kamer te brengen. “Ik heb
een super idee!” zei Patricia enthousiast. “Wij maken er morgen gewoon een gezellige
meidenavond van!” “Jaa leuk! Het mag wel bij mij en Nienke op de kamer, maar dan regelen
jullie de hapjes en drankjes.” Zei Amber. “Hoo, wacht.” Zei Fabian. “Dat lijkt me geen goed
idee, Nienke blijft in bed.” Op dat moment zagen ze Nienke door het raam in de keuken
lopen. “Nou, volgens mij kan het gewoon op onze kamer hoor.” Fabian stond op en liep de
keuken binnen. “Wat doe jij hier?” vroeg hij. “Euhm, ik woon hier? En ik heb dorst”
antwoordde Nienke terwijl ze melk in een glas schonk. “Het lijkt me beter dat je in bed blijft
liggen.” “Fabian” zei ze, “Dat wil ik niet, ik voel me prima.” “Ja op dit moment misschien”
antwoordde hij bezorgd. Op dat moment kwam Amber binnen: “Nienke! Hoe gaat het?” “Het
gaat goehoed” zei Nienke een beetje geïrriteerd terwijl ze haar glas neerzette. “Mooi” zei
Amber. Dan kan je morgen mooi meedoen met de meidenavond!” “Meidenavond?” vroeg
Nienke. “Ja, Jij, Patricia, Joyce, Noa, maar die moeten we nog vragen, en ik! Er komt een hele
mooie film op: The letters of love, weet je nog?” “Ohjaa” zei Nienke. “Die hadden we lang
geleden gemist hè? Hij kwam een dag eerder op tv dan dat wij dachten”. Amber en Nienke
lachten erom. “Oh, was dat die film? Toen lachten jullie anders niet zo hard hoor.” Zei Fabian.
“Nee duhh” zei Amber. “Wij zaten er helemaal klaar voor met allemaal lekkere chips en toen
kwam er zo’n stomme vechtfilm.” Fabian moest heel hard lachen. “Ik zie het weer helemaal
voor me” zei hij schaterend. “Stop maar Fabian, zo grappig was het nou ook weer niet.” Zei
Amber en liep weer terug naar de woonkamer. “Nou, dan ga ik na het eten maar beginnen
met het huiswerk voor overmorgen. Anders heb ik geen tijd meer.” Zei Nienke. “Zal ik je
helpen?” vroeg Fabian. Nienke begon te glimlachen. “Graag” zei ze terwijl ze haar armen om
zijn nek sloeg. Fabian sloeg zijn armen om haar heen en begon haar te zoenen. Zonder dat
Fabian en Nienke het door hadden kwam Mick de keuken binnenlopen. Hij zag Fabian en
Nienke en was jaloers. Waarom lukte het Fabian wel een meisje te krijgen en hem niet?

Waarom stond hij daar niet met Joyce? Dat waren vragen die allemaal in zijn hoofd
afspeelden. Hij werd er gefrustreerd van en liep naar de fruitmand. “Stoor jullie niet aan mij
hoor” zei Mick op een gefrustreerde toon. Fabian en Nienke schrokken en keken hem aan.
Mick pakte een mandarijn uit de fruitmand, liep terug naar zijn kamer en gooide zijn deur
dicht. Nienke keek verbaasd naar Fabian: “Wat is er met hem aan de hand?” “Ik denk dat hij
wat problemen heeft” antwoordde Fabian. Op het moment dat Nienke wilde vragen wat voor
problemen, zei Fabian: “Ik ga wel even naar hem toe”. Hij gaf haar een kus en liep de keuken
uit naar de kamer van hem en Mick.
Mick zat op zijn bed met de mandarijn te worstelen. “Alles goed Mick?” zei Fabian toen hij
binnenkwam. “Ja hoor prima, met jou? Oh ja heel goed, dat was wel te zien” antwoordde
Mick met een boze blik op zijn gezicht. “Waarom doe je nou zo? Zei Fabian geïrriteerd. “Dat
jij je liefde nou laat lopen betekent niet dat ik dat ook moet doen” Mick keek teleurgesteld
naar beneden. Fabian realiseerde dat het erg onaardig was wat hij zei en ging naast hem op
Mick zijn bed zitten. “Euh sorry” zei Fabian. “Dat was erg gemeen van me.” “Het geeft niet” zei
Mick. “En weet je? Je hebt ook nog gelijk ook. Ik heb het verpest bij Joyce.” “Hoezo heb je het
verpest?” vroeg Fabian verbaasd. Mick vertelde over dat hij bijna Joyce mee uit wilde vragen
maar het hem gewoon niet lukte. “Wat ben ik toch voor een loser!” zei Mick gefrustreerd en
gooide de mandarijn tegen de deur. “Nee dat ben je niet” zei Fabian. “Fabian, als ik haar al
niet eens durf mee te vragen, hoe moet het dan als ik daar straks met haar alleen ben?” “Dat
komt wel goed” zei Fabian. “Je moet gewoon vertellen wat je voor haar voelt!” “Maar dat
weet ik juist niet precies.” “Je bent overduidelijk verliefd, zeg dat gewoon tegen haar” zei
Fabian die het even simpel probeerde te maken. “Ja en wat nou als ze niks voor mij voelt?”
“Tja, dan weet je in ieder geval waar je aan toe bent” antwoordde Fabian. “Nee dat is een
complete afgang!” zei Mick met een somber gezicht. “Nou, dan moet je uitzoeken wat ze
voor jou voelt.” Zei Fabian slim. “En hoe doe ik dat?” zei Mick. “Je kan zelf toch ook wel iets
bedenken?” antwoordde Fabian. “Nee, want ik gedraag me stom als ik bij haar ben. Kun jij
het niet voor me doen?” smeekte Mick. “Ik? Dat heeft ze toch gelijk door? Wil je dat soms?”
“Nee, maar als je het heel subtiel doet.” Zei Mick. “Of nee wacht, Nienke! Kan Nienke het niet
doen?” Fabian aarzelde. “Meiden die praten toch over dat soort dingen?” veronderstelde
Mick. “Ik weet het niet Mick, als Joyce dat hoort zou ze het niet echt leuk vinden.” “Maar
Joyce krijgt het niet te horen, niet van mij, niet van jou en ook niet van Nienke, oke? Kan ik op
je rekenen?” “Oke,” zei Fabian met een zucht. “Ik zal het vragen aan Nienke, maar ik beloof
niet dat ze het echt gaat doen!”
“Waar gaan we heen?” vroeg Noa die bij Jeroen achterop de fiets zat. Het was nog te vroeg
om te gaan eten. “Dat zie je vanzelf wel” lachte Jeroen die de spanning er nog even inhield.
“Zeg nou!” smeekte Noa. Jeroen hield zich stil, maar op een gegeven moment zag Noa het.
“Oeeh het strand!” riep Noa. “Leuk!” “Ik wist wel dat je het leuk zou vinden.” Zei Jeroen. Hij
zette zijn fiets in een rek, pakte Noa’s hand en samen liepen ze over de dijk richting het
strand.

“Yoeehoee” klonk het bij de voordeur. Daar kwam Trudie aan met wat boodschappentassen.
Patricia en Joyce liepen gelijk naar Trudie toe. “Sorry dat ik zo laat ben, maar ik ben nog even
wat boodschappen gaan doen.” “Dat geeft niet” zei Patricia die samen met Joyce de tassen
van haar overnam. “Maar ik heb wel honger.” “Dat komt mooi uit, want ik heb heel erg veel
kant en klare poffertjes gekocht!” zei Trudie. Patricia en Joyce begonnen helemaal te stralen
en hielpen Trudie mee zodat ze zo snel mogelijk konden eten.
“Nien, moet je kijken!” zei Amber die achter de computer zat tegen Nienke. Nienke kwam van
de bank af en liep naar Amber om het beeldscherm te bekijken. “Wat is dat?” vroeg Nienke.
“Een uitnodiging voor een feest met liveband!” “Cool! Ga je daarheen?” “Ja, met jou!”
antwoordde Amber. Nienke begon te lachen: “Met mij? Wanneer is dat?” “Zaterdag.”
Antwoordde Amber. “Oh, en dat vertel je nu pas? Misschien heb ik al wel andere plannen of
misschien wil ik wel helemaal niet met jou heen,” plaagde Nienke haar. Maar Amber was
ervan overtuigd dat Nienke wel wilde. “Ik weet zeker dat je mee wilt! We gaan Patricia, Joyce
en Noa ook nog vragen, goed? Wij gaan morgen na school nieuwe outfits kopen, mijn vader
betaalt!” zei Amber enthousiast. “Dat klinkt al beter” lachte Nienke.
Na een romantische strandwandeling fietste Jeroen met Noa achterop naar restaurant ‘De
rode loper’. “Ik vind het zo lief van je Jeroen” zei Noa en ze sloeg haar armen om zijn middel.
Jeroen begon te stralen en hij bleef zo fietsen tot ze bij het restaurant waren. “Daar zijn we
dan!” zei hij en zette zijn fiets neer. “Woow” zei Noa enthousiast. “Wat een mooi restaurant!”
Er lag een rode loper voor de deur, de ingang was helemaal versierd met gouden lampjes en
om de ramen heen zaten allemaal mooie bloemen. Noa keek even door het raam. Ze zag
allemaal mooie meubels en gezellige verlichting. “Wat geweldig!” zei ze en ze omhelsde hem.
“Nou maar hopen dat het eten ook te vreten is” zei Jeroen met een glimlach. Noa begon te
lachen, pakte zijn hand en liepen samen naar binnen.
“Aan taaaafel!” riep Patricia door het hele huis. Patricia en Joyce gingen zitten. Amber sloot
de computer af en liep met Nienke naar de tafel. Mick en Fabian kwamen uit hun kamer en
kwamen ook aan tafel zitten. Ook Appie kwam zijn kamer uit en ging met een schuldige blik
zitten. Het viel Mick op dat Appie zich anders gedroeg en zag ook dat Fabian Appie niet
aankeek. Mick stootte Fabian aan: “Wat heeft Appie gedaan dat je hem niet eens aankijkt?”
fluisterde Mick. “Niks, laat het maar” fluisterde Fabian terug met een boze blik. Nienke zag
Fabian zijn gezicht en keek toen naar Appie. Hij keek alleen maar naar beneden. Ze bedacht
zich ineens dat Fabian wel eens heel erg kan zijn uitgevallen tegen Appie. Dat vond ze best
zielig want ze weet dat hij het niet zo bedoelde. Ze tikte op de arm van Appie die tegenover
hem zat: “Ap?, het is al goed hoor” zei Nienke lief. Appie begon weer een beetje te lachen
totdat Fabian zijn mond weer opentrok: “Hoe kun je dat zou zeggen!” zei Fabian tegen
Nienke. “Hij is veel te ver gegaan!” Nienke zuchtte: “Hij bedoelde het echt niet slecht” en ze
keek Appie aan: “Toch?” Appie schudde zijn hoofd en zei: “Sorry, ik wilde alleen een grap
uithalen, maar ik weet nu wel dat het stom was” Op het moment dat Fabian wat wilde zeggen
zei Nienke: “Fabian, hou er nou over op, het is goed, echt.” Fabian zuchtte en keek een

andere kant op.” Joyce en Mick hadden geen idee waar dit over ging en voordat Joyce kon
vragen wat Appie had gedaan kwam Trudie uit de keuken met twee pannen vol poffertjes.
“Maar waar zijn Noa en Jeroen?” vroeg ze verbaasd. “Die zijn uit eten” zei Amber. “Ja” zei
Joyce. “Romantisch hè?” Fabian keek naar Mick en Mick keek naar Fabian. Mick kreeg nu nog
meer moed om haar uit eten te vragen. Fabian maakte een gebaar dat hij het moest vragen.
“Vanavond” fluisterde Mick. Trudie zei ondertussen: “Maar waarom is dat mij gister niet
verteld? Nou heb ik veel te veel!” “Dat geeft helemaal niks” zei Appie met een brede grijns.
De anderen begonnen te lachen en iedereen pakte poffertjes.
Jeroen en Noa hadden intussen al het eten besteld en gekregen en waren aan het genieten.
“Hmm, echt zo lekker eten heb ik nog nooit in een restaurant gehad.” Zei Noa die op haar
bord spareribs met friet en salade had liggen. “Je maakt een grapje hè?” zei Jeroen die met
een vies gezicht keek. “Nee echt niet.” Antwoordde Noa. “Dit is echt niet te vreten”, zei Jeroen
die vis op zijn bord had liggen. Noa begon te lachen. “Vind je dit grappig?” zei Jeroen. “Ja”
antwoordde Noa eerlijk. “Waarom bestel je dan ook vis? Ik heb je nog nooit vis zien eten.”
“Nee, omdat bijna niemand het lekker vind in huis en daarom maakt Trudie het nooit. Vis was
altijd mijn lievelingseten, maar nu twijfel ik daaraan.” Noa begon weer te lachen. “Misschien is
je smaak wel veranderd.” Jeroen schudde met zijn hoofd. “Nee, echt niet. Dit restaurant is
gewoon niet goed, ze hebben hier de vieste vis die ik ooit gehad heb” zei Jeroen zonder dat
hij door had dat er een ober naast hem stond. “Alles dus niet naar wens begrijp ik?” zei de
ober. Jeroen schrok en keek naar de ober met een neplach. Jeroen wilde wat gaan zeggen,
maar omdat Noa bang was dat hij weer wat vervelends zou zeggen, nam zij het woord over:
“Jawel hoor meneer” zei Noa vriendelijk. “Hij vindt de vis niet zo lekker, maar verder is alles
naar wens hoor.” De ober zei niks meer en liep weg. “Ze mogen toch wel weten dat het
verschrikkelijke vis is?” zei Jeroen verbaasd. “Dat hoef je nog niet zo bot duidelijk te maken,
ze doen hun best verder,” antwoordde Noa. “Nou, als je maar niet denkt dat ik dit op ga
eten” “Oké, wat jij wilt. Wil je wat van mij?” vroeg Noa. Zonder dat Jeroen antwoord kon
geven had hij al de helft van Noa op zijn bord. Jeroen keek lief naar Noa. “Lief van mij hè?”
zei Noa. “Ja, heel erg lief!” antwoordde Jeroen met een lach. Hij pakte haar hand en gaf er
een kus op.
Aan tafel was Amber enthousiast aan het vertellen over het feest die zaterdag. “Dus daar
gaan Nienke en ik zaterdag heen gaan jullie mee?!” vroeg ze aan Patricia en Joyce. “Natuurlijk
gaan wij mee!” antwoordde Joyce vrolijk. “Zaterdag?” vroeg Patricia. “Deze zaterdag?” “Ja!
Het begint om 11 uur.” Nienke keek naar Fabian die bezorgd naar haar keek. Nienke had al
door wat hij dacht. “Ik ga” zei ze tegen Fabian. “Wat jij ook zegt.” Fabian had al wel door dat
hij haar niet tegen kon houden. Maar toen had hij een briljant idee wat hem goed zou doen
en tegelijkertijd Mick ook. “Oke, Mick en ik gaan ook mee!” zei Fabian tegen iedereen. Mick
keek Fabian niet begrijpend aan, maar toen hij naar Fabian zijn gezicht keek had hij het door.
“Hoezo? Ik wist helemaal niet dat jullie daarvan hielden.” Zei Amber verbaasd. “Natuurlijk” zei
Mick ineens enthousiast. “Wij houden altijd wel van een feestje.” Nienke had geen zin meer
om op Fabian in te gaan en liet het maar zo. Ze keek naar Patricia die erg verward keek. Toen

zei Patricia ineens: “Ik ga niet mee, want ik kan dan niet.” “Hoezo kan je niet?” vroeg Joyce
verbaasd. “Gewoon niet, ik heb een afspraak” zei Patricia. “Midden in de nacht?” vroeg
Nienke. “Patricia verandert ’s nachts altijd in een weerwolf, natuurlijk kan ze dan niet mee.”
Grapte Appie. “Haha, leuk hoor” zei Amber sarcastisch. “Maar wat voor afspraak heb je dan?”
“Een afspraak ja!?” zei Patricia ineens boos. “Als ik zeg dat ik niet kan dan kan ik niet, laat me
gewoon met rust.” Patricia stond boos op en rende naar boven. Iedereen keek verbijsterd en
snapten niks van Patricia’s reactie….
Hoofdstuk 3 – Nieuwe leraren
De volgende ochtend riep Trudie dat het ontbijt klaarstond. Langzaam kwamen de bewoners
de kamer inlopen. Toen Fabian zag dat Nienke er nog niet was en Amber zag aan komen
lopen vroeg hij: “Slaapt Nienke nog?” “Nee, ze staat onder de douche” antwoordde Amber
met een zucht. Fabian keek haar raar aan: “Wat is er?” “Niks” zei Amber geïrriteerd. Amber
vond dat Fabian zich de laatste tijd veel te veel met Nienke bemoeide waardoor Amber
weinig leuke dingen alleen met Nienke kon doen. Daar was ze een beetje zat van, maar ze zei
het niet omdat ze weet dat hij het niet slecht bedoelt. “Zo, gezellige stemming hier” zei
Jeroen die stralend binnenkwam. “Heee Jeroentje!” riep Appie met een mond vol brood. “Hoe
was het gister? Je was laat thuis, of niet?” Jeroen zag dat Noa nog niet aan tafel zat. “Jaa
geweldig!” zei Jeroen met een grote glimlach op zijn gezicht. “Wat heb je dan al die tijd
gedaan dat je zo laat thuis was?” vroeg Mick geïnteresseerd. Jeroen begon te vertellen over
te tijd tot ze klaar waren met eten. “En daarna gingen we weer naar het strand.” Zei Jeroen als
laatste. “Alweer?” vroeg Fabian. “Ja..” antwoordde Jeroen. “Romantisch!” zei Amber
enthousiast. “En, waar hebben jullie het dan zoal over?” vroeg Mick verder. “Nou,” begon
Jeroen. “We hebben daar niet echt veel gepraat” zei Jeroen met een grijns op zijn gezicht.
Toen Jeroen Mick zijn niet begrijpende gezicht zag zei hij: “Mick jongen, waar is je gevoel
voor romantiek gebleven?!” zei Jeroen pestend. Fabian zag dat Mick het weer moeilijk had en
had medelijden met hem. Om te voorkomen dat Jeroen door zou gaan met zijn opmerkingen
vroeg Fabian: “Heeft er iemand zin in school?” Maar Jeroen had het door: “Ja, ga maar snel
over op een ander onderwerp.” Zei Jeroen. “Wanneer heb jij Nienke eigenlijk voor het laatst
mee uit genomen, of iets leuks samen gedaan?” vroeg Jeroen. Fabian keek verlegen voor zich
uit waardoor Jeroen het extra leuk vond om nog even door te gaan: “Ja, dat is belangrijk hoor
Fabiantje, anders loopt ze zo bij je weg.” Zei Jeroen met een grijs op zijn gezicht. “Jeroen” zei
Appie. “Ophouden”. Amber wilde Fabian verdedigen maar deed dat op een onhandige
manier: “Nou, Fabian ging Nienke gister wel helpen met huiswerk hoor!” Jeroen begon te
lachen: “Zo, leuk! Romantisch ook!” “Oh jaa!” begon Amber weer. “Ik mocht namelijk niet
eens mijn eigen kamer in.” “Ooh, dat is een ander verhaal” zei Jeroen met een lach. “Fabian is
toch niet zo onschuldig als dat hij lijkt. Is het huiswerk eigenlijk wel afgemaakt?” Fabian
reageerde niet. Op dat moment kwam Trudie met een nieuw mandje vol warme broodjes

innen: “Maar waar blijft de rest nou?” vroeg Trudie verbaasd. Joyce kwam aangelopen:
“Patricia ligt nog steeds in bed, ze heeft nergens zin in, ze wil niet eten, ze wil niet naar
school, ze wil helemaal niets.” “Maar wat is er toch met haar aan de hand? Gisteravond deed
ze ook al zo raar.” Zei Trudie bezorgd. “Zal ik eens met haar gaan praten?” “Oh nee doe maar
niet, ik heb het al heel vaak geprobeerd, ze trekt vast wel weer bij.” Antwoordde Joyce. “Ja,
maar ze moet wel gewoon naar school hoor” zei Trudie. Joyce antwoordde: “Ik zal het straks
nog eens proberen”. Ze ging zitten en pakte een warm bolletje. “En waar blijven Nienke en
Noa?” vroeg Trudie. “Noa slaapt denk ik nog.” Antwoordde Jeroen. “Het was een beetje laat
geworden gisteravond.” “Hoezo laat geworden? Je weet toch dat Victor een avondklok
heeft?” zei Trudie. “Ja, maar we waren de tijd vergeten.” “Victor heeft niet voor niets die regel
ingesteld, dat is voor jullie eigen veiligheid. En waar is Nienke?” “Ik ga wel even kijken.” Zei
Fabian. Hij stond op en liep de kamer uit.
Toen hij boven de hal inliep riep hij: “Nienke!” Hij hoorde haar stem uit de kamer van haar en
Amber komen: “Ja?” Fabian liep de kamer in en zag Nienke op het bed zitten met haar
schooltas in de handen. Ze was haar boeken voor vandaag aan het uitzoeken. “Waarom kom
je niet beneden? Het eten staat allang klaar.” “Ik heb geen honger” antwoordde Nienke en
ging verder met haar boeken uitzoeken. “Waarom niet? Trudie heeft hele lekkere warme
broodjes klaargemaakt.” Nienke antwoordde niet. Fabian pakte haar boeken en haar tas uit
haar handen en legde die op de grond. “Wat is er met je?” vroeg Fabian bezorgd. “Niks” zei
Nienke en ze wilde haar boeken weer pakken. Fabian pakte haar bij haar schouders vast en
keek diep in haar ogen. Fabian schrok toen hij een grote bult op haar voorhoofd zag. “Wat is
dit?” vroeg hij geschokt en wees naar de bult op haar hoofd. Nienke wilde het niet, maar toch
kwamen er tranen in haar ogen. Ze legde naar hoofd op zijn schouder en sloeg haar armen
om hem heen. “Hee, rustig” zei Fabian lief. “Wat is er gebeurd?” Het was even stil. “Ik werd
vanochtend vroeg wakker op de grond in de badkamer” zei Nienke snikkend. “Ik weet niet
wat er gebeurd is.” Fabian schrok hier erg van. Hoe kan het dat ze daar op de grond lag? En
hoe kan het dat Nienke niet weet hoe ze daar kwam? Hij stelde haar gerust: “ssst, het komt
allemaal wel goed.” Hij aaide over Nienke’s rug. Na een tijdje zo te hebben gezeten droogde
Nienke haar tranen en pakte haar boeken weer. Fabian was verbaasd en vroeg: “Je gaat nu
toch niet naar school? Jij blijft gewoon de hele dag in bed.” Hij hoopte dat Nienke na dit wel
door had dat ze beter in bed kan blijven, maar zij dacht er heel anders over: “Fabian, als ik de
hele dag in bed blijf liggen wordt het echt niet beter hoor. Dan duurt het juist veel langer.”
Fabian zuchtte. Hij wist dat hij hier niks tegenin kon brengen. “Oké” zei hij zuchtend. “Maar
als dit nog een keer gebeurt of wat anders, dan blijf je in bed en dan heb je niks meer te
zeggen want ik ben de baas.” Hij gaf haar een kus op haar neus. Nienke begon te lachen.
“En,” zei Fabian “Je slaapt vannacht bij mij.” “Oh?” zei Nienke. “Misschien wil ik dat wel
helemaal niet.” “Nou dan heb je pech want het moet.” Zei Fabian lachend. Nienke begon hem
te knuffelen en zei: “Je bent lief.”
Ondertussen was Noa bij tafel aangeschoven. Ze zag dat iedereen al uitgegeten was, behalve
Jeroen. Ze begon te lachen. Jeroen keek op en vroeg: “Wat is er zo grappig?” “Jij, hoe je jezelf

nu zit vol te eten. Appie is zelfs al klaar” zei Noa lachend. “Ja, vind je het heel gek?”
antwoordde Jeroen met een lach. De anderen keken Jeroen en Noa niet begrijpend aan. Noa
begon te vertellen: “Jeroen had gister vis besteld want dat is zijn lievelingsgerecht. Maar nu
niet meer want hij vond die vis vreselijk. Hij kon geen hap door zijn keel krijgen” De anderen
begonnen te lachen. “Dat had ik wel willen zien!” plaagde Appie Jeroen. “En dat is nog niet
eens alles” vertelde Noa verder. “Op het moment dat hij het eten en het restaurant helemaal
begon af te kraken stond er een ober naast hem.” “Nee!” zei Amber met open mond en
begon te lachen. “Dat heb jij ook weer hè!” Noa vertelde verder: “En weet je wat die ober
toen zei?: Alles dus niet naar wens begrijp ik? Ik praatte het een beetje goed maar hij liep
geïrriteerd weg.” “Dus toen heb jij helemaal niets gehad?” vroeg Joyce. “Geen wonder dat je
nu meer eet dan ik” zei Appie. “Nee, hij heeft de helft van mij gehad.” Zei Noa. “Je bent veel
te goed voor hem” zei Joyce en keek Jeroen plagend aan waardoor Jeroen zijn tong naar
haar uitstak. Joyce stond op en zei: “Ik ga nog even bij Patricia kijken.” Ze kwam Nienke en
Fabian tegen op de trap die net naar beneden liepen. Ze schoven aan tafel en Nienke pakte
een broodje. “Waar bleef jij zolang?” vroeg Amber aan Nienke. Voordat Nienke kon
antwoorden zei Amber ineens: “Wat heb jij op je hoofd? Wat is er gebeurd?” Nienke keek
naar Ambers geschokte gezicht en naar de rest die haar vragend aankeek. Ze wilde het liever
niet vertellen omdat ze zich stom voelde. Ze wilde gewoon weer normaal zijn en niet aldoor
gezien worden als een zwak persoon. Zo voelde Nienke het namelijk. “Ik heb heel stom mijn
hoofd gestoten tegen de kast.” Loog ze. “Wanneer?” vroeg Amber. “Gisteravond” loog
Nienke weer. Amber keek verbaasd. Fabian zag dat Amber weer wat wilde vragen en zag dat
Nienke dat niet leuk vond. Daarom zei Fabian snel: “Wow, het is al laat, Nienke eet je even
door? We moeten zo weg.” De anderen keken naar de klok en stonden op. Trudie had heel
lief voor iedereen een lunchpakketgemaakt en gaf dat aan iedereen. “Ik neem mijn broodje
wel mee op de fiets, ik moet toch bij jou achterop.” Zei Nienke tegen Fabian. Ze stonden op
en gingen naar school.
Ondertussen zat Joyce bij Patricia op bed. “Peet, wat is er nou?” “Niks” antwoordde Patricia.
“Ik ben nog steeds chagrijnig en daar kan niemand wat aan veranderen.” “Maar hoe komt dat
dan?” vroeg Joyce. “Dat heb jij toch ook wel eens. Gewoon een moment dat je helemaal
nergens zin in hebt en overal van baalt!?” zei Patricia op een boze toon. “Maar het is al sinds
gisteravond zo. En het kwam volgens mij toen je zei dat je zaterdag niet naar dat feest kon.”
“Dat heeft daar niks mee te maken.” Antwoordde Patricia. “Toen was ik gewoon moe en nu
nog steeds. Hou op met al die vragen ik word er gek van.” Joyce zuchtte: “Oké. Ik hou op met
vragen als jij nu mee naar school gaat. Robbie wacht op je weet je nog?” Er kwam een kleine
glimlach op Patricia’s gezicht en begon Joyce te knuffelen. “Bedankt dat je nog zo lief bent
terwijl ik zo rot tegen je doe.” “Geeft niet” zei Joyce. “Ik ben het gewend” zei ze plagend.
“Oooh” zei Patricia lachend. “Die krijg je nog wel terug hoor!” Ze kleedde zich snel aan en
even later gingen ze samen naar school.

Op school zat iedereen, behalve Joyce en Patricia, al op zijn plek. De leraar was er nog niet.
Amber en Nienke zaten in de middelste rij vooraan. Daarachter zaten Appie en Fabian. In de
rij vlakbij de deur zaten Noa en Jeroen helemaal achteraan. En Mick zat in zijn eentje achterin
bij het raam. Fabian zag dat Mick droevig keek en hij wilde hem graag helpen, maar Mick
moest dit alleen oplossen en dat wist hij zelf ook. “Nien?” zei Amber die aandachtig haar
rooster bekeek. “Zie deze afkorting. We hebben nu les van JOPE, wie is dat?” “Geen idee”
antwoordde Nienke. “Misschien wel een nieuwe.” Amber begon helemaal te glunderen: “Een
nieuwe? Oh laat het alsjeblieft een knappe jonge man zijn!” Nienke begon te lachen. “Nee hè
niet weer.” “Nienke, je zou me juist moeten steunen. Ik ben nou eindelijk wel eens toe aan
mijn liefde van mijn leven.” “Liefde van je leven?” ving Appie op. “Die zit hier al de hele tijd
achter je” grapte hij. “Haha grappig” zei Amber sarcastisch. “Ik meen het, jij hoopt het toch
ook voor me?” ze keek Nienke vragend aan. Nienke begon weer te lachen: “Zul je net zien dat
het zo’n oude vieze man is, of een vrouw!” Op dat moment kwam er een man binnen. Hij zag
er jong en verzorgd uit. Hij had kort bruin haar en was netjes gekleed. “Hallo allemaal” zei hij
vriendelijk. “Ik ben jullie nieuwe leraar voor Engels.” Nienke keek naar Amber die met open
mond naar hem keek. Nienke stootte haar aan en zei: “Je kwijlt.” Amber was helemaal aan het
stralen: “Zie je wel! Dit moest gewoon zo zijn! Zo’n knappe man heb ik echt nog nooit
gezien.” Zei ze fluisterend. De leraar schreef met grote letters ‘JOCHEM PETERSEN’ op het
bord. “Mijn naam is Jochem Petersen en ik ben 26 jaar. Ik heb Engels gestudeerd. Ik heb vorig
jaar op een andere school les gegeven en nu ben ik hier aangenomen. Willen jullie verder
nog iets van me weten?” Voordat iemand nog kon nadenken stak Amber haar vinger al op.
“Ben u getrouwd, heeft u kinderen? Of gewoon een vriendin?” “Nee, nee, nee” antwoordde
Jochem lachend. “Ik heb een eigen kamer en deel de woon- en badkamer met twee andere
jongens van mijn leeftijd.” Amber stootte Nienke lachend aan. Ze was er helemaal van
overtuigd dat dit de liefde van haar leven is. “Verder geen vragen mee? Willen jullie je naam
allemaal op een papiertje zetten en voor je leggen?” Amber begon meteen een briefje te
schrijven en schreef er een hartje bij. “Nienke?” Nienke keek omhoog en keek in de ogen van
Jochem. “Mooie naam hoor” zei hij met een glimlach. Hij liep naar zijn tas en haalde er wat
boeken uit. Amber gaf Nienke een duw. “Wat doe je nou” zei Amber lachend. Fabian keek toe
met een jaloerse blik. Ineens kwamen Patricia en Joyce lachend binnenstormen. “Wat heeft
dit te betekenen?” vroeg Jochem. Patricia en Joyce keken Jochem vol bewondering aan.
“Sorry, wij zijn een beetje laat” zei Patricia. “Normaal gesproken mogen jullie dan een briefje
halen, maar omdat het mijn eerste dag is zie ik dit door de vingers” zei Jochem met een
knipoog. Patricia en Joyce begonnen te giechelen en zochten een plek uit. “Nou, die nieuwe
leraar valt wel in de smaak volgens mij.” Zei Appie tegen Fabian, maar Fabian reageerde er
niet op. “Dan wil ik nu echt beginnen” zei Jochem en hij sloeg zijn boeken open. De les ging
snel voorbij en Jochem had veel uitgelegd. Toen de bel ging en iedereen hun boeken inpakte
viel het Nienke op dat Amber erg aan het treuzelen was. “Schiet je even op?” zei ze tegen
Amber. Amber keek Nienke aan en zei tegen Appie en Fabian: “Gaan jullie maar alvast hoor,
wij komen zo wel.” “Hoezo?” vroeg Nienke. “Alsjeblieft” zei Amber. “Blijf nog even voor mij.”
Nienke zuchtte en had Amber wel een beetje door. Ze gaf Fabian een kus op de wang en

Appie en Fabian liepen de klas uit. Nadat Amber zag dat de rest de klas uit was deed Amber
haar tas dicht en liep wat dichter naar Jochem toe die bezig was het bord schoon te vegen.
“Hoe vond u het eigenlijk? Voor het eerst lesgeven in deze klas?” vroeg Amber. “Leuk!”
antwoordde Jochem. “Dit is een interessante school en deze klas heeft goeie leerlingen.” Hij
liep wat dichter naar Amber en Nienke toe en legde een hand op Nienkes schouder. “Jullie
mogen wel vaker vooraan zitten” zei Jochem en glimlachte naar Nienke. Amber keek jaloers
toe. Nienke vond dat Jochem raar deed en zei: “We moeten naar de volgende les, kom je
mee Amber?” Ze pakte Ambers hand en nam haar mee het lokaal uit. Amber zwaaide nog
naar Jochem. Eenmaal buiten de deur zei Amber: “Wat doe je nou?” “Amber, ik weet het niet,
maar er is iets aan hem dat niet goed voelt. Zag je hoe hij keek?” zei Nienke. “Ja, naar jou ja.
Volgende keer blijf ik wel alleen met hem in het lokaal” zuchtte Amber. “Amber, ik ben
serieus. Volgens mij is het net zo’n Jimmy-type.” “Nou dan mag ik helemaal wel oppassen.”
“Hoezo?” vroeg Nienke. “Daar viel jij toch ook voor?” zei Amber gemeen. Nienke vond dat
gemeen van Amber. “Dat was één grote fout die ik nooit meer zal maken. Je weet hoe dat
voor mij was toen…” zei Nienke. “Oké sorry” zei Amber. Maar Nienke reageerde daar niet op
en ging door: “Weet je? Ik hou je niet tegen, maar ik heb je wel gewaarschuwd.” Amber liep
weg en Nienke wilde achter haar aan lopen maar werd bij haar arm gepakt. Ze keek om en
zag dat het Jochem was. “Kan ik je even spreken?” vroeg hij vriendelijk.
Amber kwam de klas van Scheikunde in. De meeste mensen hadden al een witte jas
aangetrokken. Amber pakte een jas en ging aan dezelfde tafel als Appie en Fabian staan.
“Waar is Nienke?” vroeg Fabian. Amber keek om zich heen. “Geen idee, ze liep net nog achter
me.” “Heb je gezellig over Jochem zitten kwijlen?” vroeg Appie plagend. “Nee, Jochem zat te
kwijlen. Maar niet over mij, maar over Nienke.” Fabian keek op en vroeg: “Hoezo?” “Hij zat
haar zowat te versieren, hij keek haar aan als ik iets vroeg.” Zei Amber verbaasd. Fabian vond
ook al dat Jochem in de les aldoor naar Nienke zat te kijken. Hij besloot Nienke te gaan
zoeken. Hij legde zijn scheikundejas weg en liep de klas uit. “Ambiebambie, je hebt hem
jaloers gemaakt.” Zei Appie. “Hij is te snel jaloers” zei Amber. “Nienke hoeft niks van hem.”
Nienke stond met Jochem te praten op de gang. Nienke was even bang dat hij het gesprek
van haar en Amber had gehoord maar dat was niet het geval. “Hoe vond jij de les?” vroeg hij.
“Ik vond het duidelijk, je kan goed uitleggen.” Ze zag dat Jochem daar blij om was. Ze voelde
zich een beetje ongemakkelijk doordat hij lang naar haar bleef kijken. “Je hebt mooie ogen.”
zei hij opeens. Nienke vond dit raar om uit de mond van een leraar te horen. “Bedankt, maar
nu moet ik naar mijn les.” Hij pakte haar opnieuw bij haar arm maar hield hem nu vast. “Wat
wil je van me?” vroeg Nienke verbaasd. “Ik..” begon hij. “Ik heb nog geen rondleiding in de
school gehad. Wil jij me even rondleiden?” “Niks daarvan.” Klonk er een stem. Nienke keek
achterom en daar stond Fabian. “Wil je mijn vriendin loslaten?” vroeg hij op een botte toon.
Jochem liet Nienkes arm los en keek verbijsterd. “Vraag maar aan Meneer van Swieten om
een rondleiding, Nienke heeft les.” Fabian pakte Nienkes arm en liepen samen weg. “Dank je”
zei Nienke om de hoek en gaf hem een kus.

Meneer van Swieten was al begonnen met de les Scheikunde toen Nienke en Fabian
binnenkwamen. “En waar komen jullie zo laat vandaan?” zei Meneer van Swieten boos.
Voordat ze konden antwoorden zei hij: “Ga maar een briefje halen, ik was allang begonnen.”
Nienke en Fabian keken elkaar verbaasd aan. “Maar meneer, ik was al binnen. Mijn tas lag
hier al.” Fabian liep naar zijn tas en liet hem zien. “Dan is het al helemaal stom om te laat te
komen.” antwoordde Meneer van Swieten. Fabian vond het gemeen van hem, nam zijn tas
mee en liep het lokaal uit. “Kom Nienke” zei hij. “Waarom neem je je tas mee?” vroeg Nienke
verbaasd. “Wij gaan even gezellig een tussenuurtje houden.” Zei Fabian lachend. Hij pakte
haar hand en samen liepen ze de school uit.
Joyce en Patricia hadden een tussenuur en zaten samen in het redactielokaal van de
schoolkrant. Ze waren ideeën aan het bedenken voor het volgende nummer. Patricia lag in
een zitzak in de hoek van het lokaal en Joyce zat achter de computer. Patricia had ineens een
idee: “Hee weet jij nog toen we het thema ‘Liefde’ hadden een paar maand geleden?” “Ja,”
antwoordde Joyce. “Hoezo?” “Nou..” begon Patricia haar zin. “We kunnen nu wel een deel
twee maken, het was toen best een succes!” Joyce twijfelde. “Kom op Joyce. Vorige keer was
het zo leuk! Al dat onderzoeken en die interviews.” Joyce reageerde niet en keek wat voor
zich uit. “Wat is er nou?” vroeg Patricia. “Mick..” zei Joyce. Ook al was het maar één woord die
Joyce uitsprak, toch begreep Patricia direct wat Joyce bedoelde. Ze stond op, zette een stoel
naast Joyce en ging daar zitten. “Hee, je moet hem gewoon laten weten wat je voor hem
voelt.” Zei Patricia en sloeg een arm om haar heen. “Dat is niet zo makkelijk, en vooral niet
omdat ik niet weet wat hij voor mij voelt.” Patricia zuchtte: “Liefde maakt zo blind hè. Hij vindt
je echt hartstikke leuk.” “Echt?” zei Joyce met een glimlach op haar gezicht. “Dat is duidelijk te
zien.” Zei Patricia. “Maar toch” zei Joyce. “Als hij mij echt wil moet hij de eerste stap zetten,
dat hoort zo.” Patricia zuchtte en snapte Joyce af en toe gewoon niet. Ze liet het maar zo en
begon weer over de schoolkrant: “Dus het thema wordt ‘Liefde?” Joyce begon weer te
glimlachen: “Kom maar op!”
“Fabian wat gaan we doen?” vroeg Nienke die door Fabian werd meegenomen naar zijn fiets.
“Ga maar achterop zitten dan zie je vanzelf waar we heen gaan.” Hij pakte zijn fiets en tikte
achterop zijn fiets zodat Nienke zou gaan zitten. “Maar we moesten een briefje halen weet je
nog?” Fabian zuchtte: “Heb jij nu nog zin om terug te gaan naar de oneerlijke Meneer van
Swieten?” Nienke dacht na. “Nee eigenlijk niet” zei ze. Fabian lachte en zei: “Nou kom op
dan.” Hij fietste met Nienke achterop weg van school. Na een tijdje kwamen ze aan in een
park met daarachter een hele grote heide. “Waauw” zei Nienke die bewonderend om zich
heen keek. Fabian deed zijn tas open en liet twee broodjes zien. “Het wordt niet echt een
uitgebreide picknick” zei Fabian lachend. Nienke begon ook te lachen: “Oh, ik dacht dat je
wel wat beter voorbereid was” Fabian deed net alsof hij serieus was: “Ja, ook stom van me. Ik
had kunnen weten dat we weggestuurd zouden worden door van Swieten en een tussenuur
zouden houden in het park.” Samen liepen ze lachend naar de heide. “Het gras is best hoog”
zei Nienke. Fabian plukte ondertussen een paar grassprieten en plaagde Nienke door
daarmee in haar nek te kietelen. “Nee, niet doen” zei ze. “Dat kietelt.” “Dat is juist de

edoeling” zei Fabian lachend. Nienke rende weg, maar Fabian bleef maar achter haar aan
rennen. Nienke besloot om hetzelfde te doen en plukte ook een paar grassprieten. “Ik ben
toch sterker” zei Fabian pesterig. “Oh ja? Let maar eens op.” Nienke deed net alsof ze veel
Judo trucs kende en probeerde Fabian om te duwen. Fabian had haar in één greep vast en
wilde haar op de grond duwen maar Nienke hield haar armen stevig om zijn nek waardoor ze
allebei lachend in het gras vielen. Ze keken elkaar aan. Fabian legde zijn hand op haar wang
en aaide zachtjes. “Je bent zo mooi” zei hij tegen haar. “Doe niet zo gek” zei Nienke die
verlegen werd. “Ik meen het” zei hij. “Ik hou zo veel van je.” Nienke werd er erg verlegen van,
maar ze vond het zo lief dat hij dat zei. “Ik ook heel veel van jou” zei ze tegen hem. Fabian
boog wat meer naar haar toe en zoende haar lang.
“Waar blijven Fabian en Nienke?” vroeg van Swieten aan Amber en Appie die allang bezig
waren met de eerste opdracht van Scheikunde. “Hoe moeten wij dat nou weten?” zei Amber
bot. “Als u ze niet had weggestuurd dan waren ze gewoon hier.” Meneer van Swieten zuchtte
en zei: “Ik ga ze nu even zoeken en als ik ze niet vind dan kunnen ze een straf verwachten.”
Amber keek hem na en zuchtte: “Hij is zo streng.” “Vertel eens wat nieuws.” Zei Appie die
druk bezig was om houtstokjes in een reageerbuis te laten verbranden. Amber hield zich niet
meer bezig met de proef: “Waar denk je dat Fabian en Nienke zijn? Ze hoefden toch alleen
maar een briefje te halen? Straks is er wat met Nienke gebeurd!” zei Amber paniekerig. Appie
werd afgeleid door die vraag waardoor hij niet meer zo goed op zijn reageerbuisje lette. “Zag
je Fabian niet zijn jas en tas pakken? Die zijn er natuurlijk vandoor.” Amber dacht na: “Maar
dat is eigenlijk niks voor Fabian.” “Nou en? Misschien toch wel. Sinds hij met Nienke is zie je
veel meer van Fabian naar boven komen.” Amber wilde antwoorden maar toen zag ze het
reageerbuisje van Appie. “Ap!” zei ze schreeuwend terwijl ze naar het reageerbuisje keek. Er
kwam enorm veel rook uit het reageerbuisje en de houtstukjes stonden in brand. Appie keek
snel naar zijn reageerbuisje, maar voordat hij kon zien wat er aan de hand was hoorden ze
een enorme knal en alle brandende houtstukjes vlogen weg. Appie dook naar de grond en
schreeuwde: “Brand!” Hij keek op, waar was Amber gebleven?
Hoofdstuk 4 – Alleen meiden
“Amber!?” riep Appie. Hij zag de voeten van meneer van Swieten voor zijn neus. Hij keek op
en stond op. Hij merkte op dat er alleen maar wat rook van zijn plek kwam en dat iedereen
hem verontwaardigd aankeek. Hij zag Amber bij de deur staan. “Meneer Tahibi?” begon van
Swieten zijn preek. “Waar zijn wij in hemelsnaam mee bezig?” Appie keek hem aan met een
neppe lach en wilde wat zeggen maar meneer van Swieten praatte erdoorheen: “Het is
volstrekt overbodig om zoveel lawaai te maken. En als je goed opgelet hebt tijdens mijn
uitleg dan had dit helemaal niet hoeven te gebeuren.” Appie bood zijn excuses aan: “Sorry
meneer, maar het zag er wel cool uit toch?” grapte hij. “Dit is geen moment om grapjes te
maken” schreeuwde van Swieten met een streng gezicht. “Na de les mogen jullie alles
schoonmaken en opruimen, dat betekent geen pauze voor jullie.” Hij keek van Amber naar

Appie. “En nu aan het werk allemaal!” Iedereen ging weer verder met de opdracht en Amber
liep zuchtend terug naar Appie. “Je wordt bedankt Ap” zei ze. “Hoezo? Het is jouw schuld, jij
zat me af te leiden door dat gezeur over Fabian en Nienke.” Amber keek boos en zei: “Je kan
toch wel opletten en luisteren tegelijk! Hoe stom ben je dan!” Appie werd nu ook boos en
antwoordde: “Als jij niet zo hysterisch paniekerig had gedaan dan was dat wel gelukt ja!” Ze
schreeuwden door elkaar heen en bedachten allemaal redenen om elkaar de schuld te
geven.” “En nu is het genoeg!!” schreeuwde manier van Swieten die tussen hun in kwam
staan. Amber en Appie waren ijzig stil. “Als ik jullie de rest van de les nog hoor dan mogen
jullie je melden na de les op mijn kantoor, begrepen?” Amber en Appie knikten allebei braaf
en probeerden weer aan het werk te gaan. “Maar toch was het jouw schuld.” Fluisterde Appie
nog even snel naar Amber. Amber keek hem met een hele boze blik aan maar ze wilde er niet
meer op in gaan. Na schooltijd zou ze namelijk gaan winkelen met Nienke, Patricia en Joyce.
Ze had Noa nog gevraagd maar die kwam een uurtje later. Die had namelijk een uur langer
les.
Toen de les was afgelopen waren Amber en Appie druk aan het schoonmaken in het
scheikundelokaal. Opeens kwamen er twee meisjes binnenstormen. Het waren Patricia en
Joyce. “Wat is hier gebeurd?” vroeg Joyce. “Appie heeft een reageerbuisje laten ontploffen.”
Antwoordde Amber. “Niet, dat deed jij.” Begon Appie weer. Amber wilde weer reageren maar
Patricia kwam erdoorheen. “Stelletje sufkoppen. Dus jullie mogen nu het hele lokaal
schoonmaken?” Ze begon samen met Joyce te lachen. Amber en Appie reageerden niet.
Joyce stopte met lachen en zei: “Hee ik heb Patricia overgehaald om toch mee te gaan
zaterdag dus die gaat vanmiddag ook mee kleren shoppen.” Amber keek verrast. “Hè maar je
kon toch niet?” Patricia trok een vreemd gezicht. “Euh, misverstand” antwoordde ze. Snel
ging ze over op een ander onderwerp: “Waar zijn Fabian en Nienke eigenlijk? We zoeken hun
overal.” “Geen idee, ze waren te laat voor de les en moesten een briefje halen maar zijn niet
meer teruggekomen.” Antwoordde Amber die druk aan het schoonmaken was. “Oh, en nu?”
vroeg Joyce aan Patricia. “Geen idee” antwoordde ze. “Ze zijn vast niet op school gebleven als
ze niet terug kwamen in de les.” Joyce zuchtte maar kwam toen op een idee: “Maar het is wel
leuk voor in de schoolkrant.” Ze bedacht een titel voor een artikel: “Stelletje spijbelt om
samen te zijn” zei Joyce hardop. Patricia begon te lachen. “Ja! We moeten ze echt
interviewen. Zullen we anders eerst op zoek naar stoere jongens? Misschien doen we nog wat
ideeën op.” Samen liepen ze lachend de deur uit terwijl Amber en Appie druk waren om alles
schoon te maken.
Fabian en Nienke lagen nog steeds in het gras en keken naar de wolken. “Weet je?” begon
Nienke. “Die wolk daar lijkt best op Victor.” Ze wees naar een wolk recht boven hen. Fabian
begon te lachen: “Ik zie daar eerder een wolf in.” “Daarom juist” antwoordde Nienke. Fabian
had ineens door dat hij het woord ‘Wolf’ gezegd had en bood gelijk zijn excuses aan: “Sorry,
zo bedoelde ik het niet. Ik bedoelde een echt beest.” Nienke keek hem aan en glimlachte:
“Het geeft niet, ik had het niet eens door. En als we er steeds over zwijgen wordt het er ook
niet echt beter op.” Fabian knikte. Hij was blij dat Nienke dat zelf ook inzag. “Je begrijpt dus

ook dat je nog steeds flashbacks kan krijgen tot je geheugen weer terug is?” vroeg hij
voorzichtig. Nienke keek bang, maar knikte een klein beetje. Fabian pakte haar hand en gaf
er een kus op. “Ik laat deze nooit meer los” zei hij lief. Nienke begon te lachen. “Nooit meer?
Dat betekent dat je mee moet naar mijn Franse les en vanmiddag met de meiden mee moet
shoppen en een film kijken.” “Als jij er bij bent vind ik niks erg” antwoordde Fabian. Nienke
rolde op haar buik en legde haar hoofd op zijn borst. Fabian legde zijn armen om haar heen.
Na een tijdje zei ze: “Ik kan hier wel de hele middag zo blijven liggen.” “Nou dan doen we dat
toch” antwoordde Fabian. Nienke keek op en zei: “Dat kan toch niet.” “Waarom niet? Als we
zo terug gaan en van Swieten ziet ons dan mogen we de rest van de dag op school blijven.
Dan kan je je meidenmiddag wel vergeten.” Nienke dacht na. Meneer van Swieten wilde dat
ze een briefje gingen halen en vervolgens zijn ze niet meer teruggekomen. “Oké” besloot
Nienke. Fabian glimlachte en antwoordde: “Maar we kunnen onze straf niet ontlopen hè?”
“Liever morgen straf dan vandaag” lachte Nienke. Fabian lachte ook en keek Nienke lang aan.
Hij bedacht zich ineens dat hij nog wat van Mick moest vragen. “Hee weet je nog laatst dat
Mick zo gefrustreerd naar zijn kamer liep?” vroeg Fabian. Nienke dacht na: “Ja” antwoordde
ze. “Nou,” begon Fabian. “Wat ik je nu ga vertellen moet je beloven aan iedereen geheim te
houden oké? Dat wil hij graag.” Nienke keek verbaasd en was benieuwd wat Fabian wilde
gaan vertellen. “Ja..” zei ze. “Hij heeft het een beetje moeilijk. Hij is namelijk erg verliefd op
Joyce maar hij durft niks te ondernemen. Hij weet ook niet wat Joyce van hem vindt.” Nienke
begon te glimlachen. “Ik dacht het al,” zei ze. “Dat zie je gewoon aan hem.” Fabian wilde
verder vertellen maar Nienke was hem voor. “En nu wil je mij natuurlijk vragen om stiekem
Joyce te ondervragen wat zij van Mick vindt?” Fabian keek verbaasd en snapte niet hoe
Nienke dit zo snel kon weten. “Je bent doorzichtig” lachte ze. “Maar dat wil ik wel doen
vandaag hoor, ook al weet ik bijna wel zeker dat zij ook verliefd op hem is.” “Ja?” vroeg
Fabian. Nienke knikte. “Dank je!” zei Fabian en drukte Nienke dicht tegen zich aan. Zo bleven
ze de hele ochtend/middag nog liggen.
Het was na schooltijd voor Amber, Patricia en Joyce en ze stonden te wachten bij de kluisjes
op Nienke. Amber baalde dat ze niks meer van Nienke had gehoord, maar was ondertussen
toch wel een klein beetje ongerust. “Hee Fabian was er toch ook de rest van de dag niet
meer? Ze zijn zeker weten samen, maak je nou niet zo druk.” Stelde Patricia haar gerust.
“Misschien is er wel wat gebeurd” antwoordde Amber weer. “Heb je haar al geprobeerd te
bellen dan?” vroeg Joyce. Amber keek op en het was duidelijk dat ze daar nog niet aan
gedacht had. Ze pakte haar telefoon en belde naar Nienke. Patricia en Joyce keken elkaar aan
en zuchtten. Ze vonden het dom van Amber dat ze daar de hele dag nog niet aan gedacht
had. De telefoon ging over. Amber zette haar telefoon op de luidspreker zodat Patricia en
Joyce ook mee konden luisteren.“Met Nienke” klonk er aan de andere kant van de telefoon.
“Nien!” riep Amber vol opluchting. “Waar ben je?” “Ik lig in het park, in de heide”,
antwoordde Nienke. Amber hoorde Fabian zachtjes lachen op de achtergrond. “Ben je met
Fabian?” vroeg Amber een beetje onnozel. “Ja” antwoordde Nienke. Amber werd een beetje
gefrustreerd. “Ben je daar de hele dag al?” Toen Nienke daar antwoord op had gegeven zei
Amber boos: “En je neemt niet even de moeite om mij even te bellen?” Het was even stil aan

de andere kant van de telefoon. Toen zei Nienke: “Sorry Amber, ik was alles een beetje
vergeten, dus ook de tijd. Als jullie naar de stad gaan dan kom ik daar ook oké? Zullen we
afspreken bij die nieuwe fontein?” Amber zuchtte en keek Patricia en Joyce aan die allebei
knikten. “Ja, is goed. Dan gaan wij daar nu heen. Tot zo!” “Tot straks” hoorden ze Nienke nog
zeggen. “Zo, als dat niet romantisch is weet ik het ook niet meer” zei Patricia droog. Dat
brachten Joyce en Patricia weer op een leuk idee voor de schoolkrant en waren helemaal
enthousiast aan het praten over hun ideeën. Amber wilde daar niks van weten en liep naar de
Wc. “Amber?” hoorde ze een stem achter zich. Amber keek om en zag dat het Jochem was.
“Weet jij toevallig waar dit lokaal is?” Jochem wees op zijn rooster waar een nummer van een
lokaal op stond. Amber bleef iets te lang in zijn ogen kijken omdat ze die zo mooi vond.
“Euhm..” begon ze stotterend. “Dat is nog een verdieping naar boven en dan naar rechts
lopen en dan zie je het vanzelf.” Jochem keek blij en hij bedankte haar door over Amber haar
wang te aaien. “Bedankt” zei hij daarbij. Amber leek helemaal in de wolken en keek hem na
toen hij wegliep. “Hee, waar zit jij met je hoofd?” zei Patricia die kwam aanlopen met Joyce
aan haar zij. “Amber! Hallo?” Amber leek weer terug te komen op de wereld. “Oh, sorry” zei
ze. “Ik moet even naar de Wc.” Patricia en Joyce lachten om Amber haar gedrag en Joyce zei:
“Zullen we daarna gaan?” Amber knikte en liep met een vrolijk gezicht de Wc’s in.
Noa had nog een uurtje langer les dan de andere meiden en liep naar haar lokaal waar ze
Jeroen voor de deur zag staan. “Wat doe jij nou hier?” vroeg Noa verrast. “Jij was toch al een
uur geleden vrij?” Jeroen keek verlegen. “Ik wilde je nog even zien.” Noa begon te
glimlachen. “Wat lief!” zei ze stralend en ze omhelsde hem. Ze vond het heel erg lief dat hij
speciaal voor haar een uur langer had gewacht. “Ik zie je namelijk pas bij het avondeten weer,
dat duurde me te lang” zei Jeroen. Noa lachte en kuste hem op zijn mond. Op dat moment
kwam mevrouw van Swieten/Engelen de deur uit. “Kom je ook binnen Noa?” Noa keek opzij
en bloosde. “Euh, ja” zei ze en lachte schaapachtig. “Sorry, dat was maar van korte duur” zei
Noa tegen Jeroen. “Geeft niet, dit maakt mijn dag weer goed” antwoordde hij. Noa begon te
lachen: “Gelukkig! Dan zie ik je bij het eten!” Ze gaf hem nog een laatste kus en liep het
lokaal binnen.
Toen Patricia, Joyce en Amber vlakbij de fontein waren zagen ze Fabian en Nienke al staan
knuffelen. “Hoezo klef?” zei Patricia sarcastisch tegen Joyce. Ze begonnen te lachen. “Hee dit
is een meidenmiddag en avond hè?” zei Patricia tegen Fabian toen ze bij de fontein
aankwamen. “Weet ik,” lachte Fabian en pakte Nienke’s hand vast.. “Ik kwam Nienke alleen
even brengen.” “Oké, dus zou je haar nu los moeten laten, de meidenmiddag is begonnen.”
Patricia maakte de handen van Fabian en Nienke los en duwde Fabian wat naar achteren.
Fabian liep nog even snel om Patricia heen, legde zijn handen op Nienke’s wangen en gaf
haar een laatste lange kus. “Fabian!” lachte Joyce. Patricia en Joyce trokken Fabian samen
weg van Nienke en duwden hem naar zijn fiets. Fabian wilde als laatste nog wat zeggen maar
Amber kwam er doorheen: “Dag Fabian!” Fabian lachte en gaf Nienke nog een kushandje en
Nienke deed hetzelfde terug. “Tot vanavond!” “Oké, zullen we de fietsen bij de bibliotheek
zetten?” vroeg Amber. Iedereen was het ermee eens en fietsten samen nog een stukje verder

naar de biobliotheek. Amber wist al helemaal wat ze wilde kopen. “Ik moet in ieder geval nog
een mooie jurk hebben voor zaterdag. Daar moeten natuurlijk ook mooie schoenen bij
passen dus daar moet ik ook nog even naar kijken. En ik moet nodig nieuwe kleren!” Patricia
zuchtte. Amber zegt altijd dat ze nodig nieuwe kleren moet. Dat was ook de reden waarom
niemand erop in ging. Ze lieten Amber haar gang maar gaan. “Zullen we dan even kijken bij
die nieuwe winkel op de hoek van de Heerestraat kijken? Ik weet even niet hoe die heet, maar
daar heb je hele mooie jurken” vroeg Joyce. “Ja ik weet welke je bedoelt!” zei Patricia
enthousiast. “Ik hoop zo dat ik een mooie jurk vind voor zaterdag! Zal ik Robbie meevragen?”
“Ja moet je doen, die vindt dat vast leuk!” antwoordde Nienke. “Zal ik Jochem meevragen?”
vroeg Amber enthousiast. De andere meiden keken Amber met een raar hoofd aan.
“Jochem?” vroeg Patricia verbaasd. “Je bedoelt toch niet die nieuwe leraar?” Nienke keek heel
verbaasd naar Amber. Ze dacht namelijk dat Amber Jochem al niet meer zag zitten. ‘”Ja? Wat
is daar mis mee?” vroeg Amber. “Het is je leraar! Je denkt toch niet dat hij met een leerling uit
wil?” zei Patricia bot. Amber wilde reageren, maar Nienke was haar voor: “Ik snap het niet, je
was toch klaar met hem nadat gedoe na de les?” Amber begon te stralen. “Ja, maar
vanmiddag kwam hij naar me toe en vroeg naar een lokaal en toen ik hem de weg had
gewezen legde die zijn hand op mijn wang!” vertelde ze enthousiast. “Nou, dat is inderdaad
een reden om hem mee uit te vragen” zei Patricia sarcastisch. “Jullie hebben niet gezien hoe
die naar me keek, echt hij is zo leuk!” Nienke vond Jochem maar een rare leraar. Ze dacht dat
Jochem net zo naar Amber had gekeken als naar haar na de les toen. Is dat gewoon een
manier om aardig te doen tegen mensen? Of bedoelt hij hier meer mee? Nienke besloot om
daar niet verder over na te denken. Ze wantrouwde de laatste tijd veel sneller mensen door
dat hele gedoe met Wolf. En Amber is veel te snel geobserveerd als een ‘knappe’ jongen zo
naar haar kijkt, dat was met Jason ook al zo. Ze heeft zelfs Wolf een tijdje heel leuk
gevonden. Daarom vertrouwde Nienke Jochem ook niet helemaal dacht ze. Het voelde
gewoon niet zo goed, maar ze probeerde dat gevoel weg te zetten en genieten van de leuke
dingen. “Zijn we er al bijna?” vroeg Nienke die stiekem over een ander onderwerp verder
ging. “Ja, daar op de hoek.” Joyce wees naar het einde van de straat waar ze bijna waren.
Toen ze de winkel binnen liepen was Amber zowat helemaal aan het gillen zulke mooie
dingen zag ze. “Wauw, zie deze schoenen! Die moet ik echt hebben!” Nienke zuchtte:
“Misschien moet je eerst even kijken naar een jurk?” Amber vond dat Nienke gelijk had en ze
liepen samen naar achteren waar de kleding hing en keken tussen de jurken. Patricia en Joyce
bleven bij de tassen kijken. “Vind je deze mooi?” vroeg Nienke aan Amber die een zilveren
jurk met een zijden stof omhoog hield. Amber schudde haar hoofd: “Nee, veel te lang en die
stof is in deze jurk niet mooi.” “Te lang?” vroeg Nienke. “Deze jurk komt net over je knieën
volgens mij.” “Daarom juist. Jij gaat niet zo’n lange jurk aan doen hoor. Ik heb al het perfecte
model in gedachte voor je” antwoordde Amber. “Wat dan?” vroeg Nienke. Amber reageerde
niet en was druk aan het zoeken. Na een tijdje had ze volgens zichzelf de perfecte jurk
gevonden voor Nienke. “Kijk Nienke! Dit is een perfect jurkje voor jou!” zei Amber
enthousiast. Nienke liep om de kledingrekken heen en keek naar wat Amber in haar hand
had. Amber hield een zwart jurkje omhoog met bovenaan wat zilveren diamantjes en

onderaan wat zilveren glitters. “Kijk, dit zit heel mooi en strak om je bovenlichaam tot je
heupen en daarna poft hij als een soort rokje!” Nienke vond het wel mooi met dat zwart en
zilver maar twijfelde wat over het model: “Ik weet niet of het model zo mooi staat en is hij
niet veel te kort?” “Nee, helemaal niet te kort en volgens mij staat dat model jou heel mooi!
Ga je hem passen?” Amber drukte de jurk in Nienke’s handen en wees haar naar de
pashokjes. Nienke bleef even staan, ze keek naar de prijs en begon te zuchten. “Amber, ik kan
dit toch niet betalen?” “Ik zei toch dat mijn vader betaalde?” fluisterde Amber. “Dat heb ik
beloofd. Niet tegen de rest zeggen want dat zou mijn vader niet goed vinden.” Amber gaf
Nienke en knipoog en Nienke liep naar de pashokjes. “En al wat gevonden?” vroeg Joyce aan
Amber die met Patricia kwam aanlopen. “Nee, maar Nienke is nu wel een jurkje aan het
passen.” “Cool, ik ben benieuwd hoe die eruit ziet” zei Patricia die nu ook druk tussen alle
jurken zat te kijken. Ondertussen had Joyce al een leuke jurk gevonden en liep ook naar de
paskamers terwijl Amber en Patricia nog aan het zoeken waren. “Amber?” klonk er vanuit de
pashokjes. “Ik heb hem aan hoor!” Amber en Patricia liepen gelijk naar de pashokjes en zagen
Nienke in het jurkje. “Wauuuw!” riep Amber. “Hij staat je echt geweldig!” Patricia was het daar
helemaal mee eens. Joyce kwam ook half aangekleed even om het gordijn en keek met open
mond naar Nienke. “Het staat je echt super mooi!” Nienke was zelf ook enthousiast en
bekeek zichzelf met een vrolijk gezicht in de spiegel. Het jurkje had dunne bandjes met
allemaal diamantjes erop. Nienke bekeek de onderkant nog eens goed. “Is het echt niet te
kort?” vroeg ze nog eens. “Nee echt niet, toch Patries?” vroeg Amber. “Nee, die lengte is juist
goed, helemaal van deze tijd.” Nienke straalde. Het was heel lang geleden dat ze een mooi
avondjurkje aan had. Door het hele mysterie had ze bijna nooit tijd om naar een feestje te
gaan. “Tadaa!” zei Joyce die met haar jurkje aan uit het pashokje kwam. Ze keken allemaal
naar Joyce. Zij had een blauw jurkje aan met wijde mouwen. Het jurkje zelf was ook wijd en
een strakke band om haar bovenbenen. “Wow die is ook heel mooi!” reageerde Patricia
enthousiast. Nienke vond Joyce er heel zelfverzekerd uitzien. Ze wilde dat zijzelf ook wat
meer zelfverzekerder was. “Echt heel mooi is die!” zei Nienke tegen Joyce. Amber vond hem
ook heel mooi en ging snel weer verder kijken voor een jurk voor zichzelf. Patricia deed
hetzelfde terwijl Nienke en Joyce zich weer aankleedden. Na een tijd had Amber vijf jurkjes
gevonden die ze ging passen en Patricia twee. Terwijl Patricia en Amber aan het passen
waren gingen Joyce en Nienke kijken naar schoenen. Daar hadden ze nog helemaal geen tijd
voor gehad omdat ze Amber en Patricia hielpen. Opeens klonk er een sms toon. “Hee die is
van mij,” hoorden ze Amber roepen uit de paskamers. “Het is Noa, ze is onderweg!” “Zo, de
tijd vliegt wel snel voorbij,” zei Joyce. Ze bekeken alle schoenen even en kwamen tot de
conclusie dat deze winkel eigenlijk helemaal geen leuke schoenen had. “Nienke, Joyce! We
hebben ze aan!” riep Amber. Ze liepen naar Amber en Patricia die voor de spiegel stonden.
Amber had een goud jurkje tot boven haar knieën. Eerst keken ze allemaal naar Amber’s jurk.
“Hmm,” begon Nienke. “Ik vind hem niet heel mooi.” Amber keek ook twijfelend. “Er zit
eigenlijk geen vorm in, het is net een rechthoek” zei Joyce voorzichtig. Amber lachte: “Ik heb
ook geen vorm.” Nu lachten ze allemaal. “Trek maar weer uit Amber. Wat vinden jullie van
deze?” Patricia stond aandachtig in de spiegel te kijken. Zij had een kort rood jurkje aan met

een diepe hals. “Ik vind hem wel erg laag” zei Nienke eerlijk. “Ik weet niet of je dat erg vindt?”
Patricia dacht na. “Ik denk dat Robbie dat niet zo erg vindt,” lachte Amber. “Ligt eraan hoe je
het bekijkt” antwoordde Joyce. “Als er aldoor andere jongens zitten te kijken.” “Hee, zo kan
die wel weer hè,” reageerde Patricia. “Ik doe die tweede wel aan, deze is eigenlijk ook best te
kort.” “Ja, dan moet je er een legging onder doen ofzo.” Opeens keek Amber geschokt naar
Patricia’s armen. “Wat is er met jou gebeurd? Hoe kom je aan die blauwe plekken?” De
anderen zagen het nu ook. Patricia had aan beide bovenarmen veel blauwe plekken. Amber
zag dat Patricia erg geschrokken kreeg. “Geen idee” antwoordde ze. “Ik denk uit bed gevallen
ofzo, ik zag het toen ik wakker werd.” Amber keek verbaasd en wilde er nog over doorvragen
totdat Noa kwam aanlopen. “Hallooo!” riep ze enthousiast. “En allemaal al iets gevonden?”
Patricia verstopte zich snel in het pashokje om het volgende jurkje aan te trekken. “Nienke en
Joyce hebben al een jurkje en Patricia en ik nog niet,” antwoordde Amber. Amber ging haar
pashokje weer in om de volgende jurk te passen. Noa ging ondertussen voor zichzelf kijken.
Patricia haar tweede jurkje was heel mooi en besloot die te kopen. Amber was erg lang bezig
met haar vijf jurken en ondertussen was Noa ook al geslaagd. Amber had na een lange tijd
ook haar keuze gemaakt. Het was een andere jurk dan die bij de eerste vijf zaten. Ze waren
blij dat ze allemaal een leuk jurkje hadden en liepen allemaal blij met een tas de deur uit. “En
nu schoenen!” riep Amber. Ze liepen snel naar de dichtstbijzijnde schoenenwinkel en zochten
allemaal naar leuke schoenen. “We kunnen nu in ieder geval allemaal schoenen uitzoeken die
bij onze jurken passen,” zei Noa. Nienke zag leuke schoenen maar vond dat niet mooi bij
haar jurkje passen. “Hee Nien,” riep Amber. Nienke liep naar Amber toe. “Deze schoenen
passen ontzettend mooi bij jouw jurkje!” Nienke keek naar de schoenen. Het waren hoge
zwarte pumps met zilveren diamantjes langs de randjes.” Nienke vond ze echt heel mooi en
het paste inderdaad heel erg goed bij haar jurk. Toch twijfelde ze: “Ik vind ze heel mooi maar,
ze zijn best hoog.” “Nou en?” was Amber’s reactie. “Dat is toch juist mooier? En je kan daar
toch op lopen?” Nienke knikte en pakte de schoenen uit Amber’s handen. Ze paste ze en
vond ze heel lekker zitten. De anderen vonden ze geweldig en wilden die ook aanpassen.
“Oké ze passen dan geweldig bij Nienke’s jurk, maar eigenlijk passen ze wel bij elke jurk van
ons,” zei Joyce. “Vind je het goed als ik ze ook neem?” vroeg Joyce aan Nienke. Nienke vond
het geen probleem. Ze hoorde haar telefoon.. Ze pakte het uit haar broekzak en bekeek haar
telefoon. Het was een sms’je van Fabian. ‘Hé lieverd! Hoe gaat het daar? Al leuke dingen
gekocht? Love you, Kus Faab.’ Amber keek over de schouder van Nienke mee. “Hee, geen
jongens deze middag hè?” Amber pakte de telefoon uit Nienke’s handen en deed hem terug
in Nienke’s broekzak. Nienke glimlachte en ze liepen met z’n allen met nog een tas de winkel
uit.
In het Huis Anubis was het erg stil. Trudie was rustig aan het koken, Victor zat, zoals
gewoonlijk, in zijn kelder, Fabian zat op de bank een boek te lezen, Mick was op zijn kamer
muziek aan het luisteren en Jeroen en Appie waren op hun kamer een film aan het kijken.
Fabian keek weer op zijn telefoon, hij vroeg zich af waarom Nienke niet terug smste. Mick
kwam uit zijn kamer en zag Fabian op de bank zitten. “Hoi!” zei Mick tegen Fabian. “Hoi,” zei
Fabian terug. Mick ging naast Fabian op de bank zitten en keek voor zich uit terwijl Fabian

ustig doorlas in zijn boek. Na een lange stilte zei Mick: “Rustig hè, zonder de meiden.” “Ja”
antwoordde Fabian. “We zijn wel erg aan dat gekibbel gewend hè” lachte Mick. Fabian lachte
een beetje mee. “Is er iets?” vroeg Mick. Fabian schudde zijn hoofd. “Je gaat me toch niet
vertellen dat je Nienke mist hè. Ze is nog geen paar uur weg.” Fabian lachte nu wat harder.
Waarom moest Mick dat nou weer door hebben? “Nou,” begon Fabian. “Ik heb haar gesmst,
maar ik krijg niks terug.” Mick begon te glimlachen: “Natuurlijk niet, die is veel te druk bezig
met alle winkels in en uit huppelen en die heeft haar handen vast vol met tassen en kan ze
niet terug smsen.” Fabian lachte en dacht ook wel dat Mick gelijk had. Toch zag Mick dat hij
Fabian niet helemaal gerustgesteld had. “Je maakt je nog steeds zorgen om haar hè?” Fabian
keek Mick aan en knikte. “Ze werd vanochtend wakker op de grond in de badkamer. Ze had
geen idee hoe ze daar was gekomen en hoelang ze daar heeft gelegen.” Mick schrok en keek
Fabian serieus aan. “Ze doet zo dapper, maar ik zie ook aan haar dat ze bang is en zich soms
niet goed voelt. En ik wil er ook niet steeds over beginnen, dat is alleen maar vervelend voor
haar. ” Mick zuchtte en legde zijn hand op Fabian’s schouder. “Ze zegt wel dat we niet
hoeven te zwijgen over alles wat er gebeurd is, maar ik ben zo bang dat ze dan weer een
terugval krijgt. Maar als ze alles wegstopt dan lijkt het me niet dat ze echt beter wordt.” Mick
dacht na. “Misschien moet je er af en toe voorzichtig over beginnen. Als je ziet dat ze het
moeilijk heeft ofzo?” Fabian keek Mick denkend aan. “Ja,” zuchtte hij. “Ik zal mijn best doen
en weet je? Ik moet me er nu ook niet zo druk over maken. Ze heeft nu een hele leuke dag
die ze in tijden niet gehad heeft.” “Daarom!” antwoordde Mick. “Het komt allemaal wel goed
met haar!” Hij klapte Fabian vriendschappelijk op zijn rug. Trudie kwam de kamer
binnenlopen. “Maar zijn de meisjes nu nog niet terug? Ik heb het eten al bijna klaar!” “Ze zijn
bijna thuis,” zei Jeroen die binnen kwam lopen. “Ik heb Noa even gebeld.” “Oké , mooi”
antwoordde Trudie. “Helpen jullie dan even mee met de tafel dekken en roepen jullie Appie
?” Jeroen haalde Appie van de kamer die natuurlijk onmiddellijk kwam voor het eten. Toen hij
hoorde dat hij nog even moest wachten op de meisjes werd zijn gezicht wat minder vrolijk.
Alle jongens zaten al aan tafel te wachten, maar Trudie wilde perse op de meisjes wachten.
“Je zei toch dat ze er bijna waren?” vroeg Fabian ongeduldig aan Jeroen. “Ja, dat zei ze wel,”
antwoordde Jeroen. “Die zijn vast weer een leuke winkel tegengekomen, of leuke jongens,”
zei Appie voor de grap. Jeroen en Fabian keken Appie boos aan. “Oké dat neem ik terug,” zei
hij met een grijns. “Maar Ap vindt het niet eerlijk dat wij daarop moeten wachten.”
Plotseling ging de voordeur open. Daar kwamen de meiden lachend binnen. “Joeehoee” riep
Amber door heel het huis. “We zijn er weer!” riep Joyce erna. De jongens keken hoe de
meiden met tassen binnenkwamen. “Als ik het niet dacht,” zei Appie. “Zo, jullie hebben je ook
niet ingehouden hè” zei Jeroen die opstond om Noa een kus te geven. Ook Fabian stond op
om naar Nienke toe te lopen. Hij gaf haar een kus en omhelsde haar. “We hebben echt zoveel
leuke dingen gekocht!” zei ze enthousiast en liet haar tassen zien. “Aan tafel allemaal, nu
meteen,” riep Trudie erdoorheen. “Jullie zijn te laat dames. Het is hier geen restaurant” “Sorry
Trudie, de tijd ging snel voorbij, we hebben echt ons best gedaan om snel hier te zijn,” zei
Patricia eerlijk. “Goed dan” zei Trudie lief. “Snel aan tafel dan, ik heb heerlijk eten gemaakt, al

zeg ik het zelf.” Trudie haalde twee pannen met pasta uit de keuken. Iedereen lustte dat
graag en at het met plezier op. Zelfs Victor kwam nog even een bord ophalen. Trudie vond
het geweldig dat haar ‘kinderen’ zo genoten van het eten dat zij gemaakt had. Toen ze ook
allemaal hun toetje op hadden vroeg Amber: “De film begint pas om half negen toch? Dan
hebben we nu even tijd om al onze kleren even te passen!” De meiden reageerden
enthousiast terwijl de jongens zuchtten. Fabian pakte Nienke’s hand en vroeg: “Kom je nog
wel gezellig naar mijn kamer voordat de film begint?” Nienke glimlachte en gaf een kus op
zijn wang. “Misschien” zei ze en liep de kamer uit achter de andere meiden aan. Fabian keek
haar lachend na. Daarna keek hij opzij waar Noa nog op Jeroen zijn schoot zat. “Wel even je
kleren aan mij showen hè?” zei Jeroen die haar stevig vastpakte. “Als je me nu loslaat dan zal
ik er over nadenken,” lachte Noa. Ze gaf hem een kus en liep weg. Opeens stond Mick op en
liep chagrijnig naar zijn kamer. Fabian liep hem achterna. Appie zat nog aan tafel om alle
restjes eten op te eten, maar Jeroen pakte hem bij zijn capuchon en trok hem mee naar hun
kamer. “Kom we gaan tv kijken.” Trudie bleef achter om alles af te ruimen.
Amber, Nienke, Patricia, Joyce en Noa besloten om alles te passen in de kamer van Amber en
Nienke. Behalve de jurkjes en de schoenen hadden ze nog veel meer gekocht. Zo had Amber
nog een paar schoenen gekocht, een truitje, een broek en een rokje. Verder had ze nog
oorbellen en een ketting gekocht. Nienke had een gewoon jurkje met een legging gekocht
en een ketting. Patricia had alleen nog een paar schoenen gekocht, Joyce een t-shirt en een
broek en Noa nog een jurk met oorbellen. Nadat ze de ‘gewone’ kleding hadden gepast
gingen ze de jurkjes aandoen die ze zaterdag gaan aantrekken. Ook deden ze de schoenen
erbij aan. “Dit is wel erg cool hè dat we allemaal dezelfde schoenen hebben. Ik kan er alleen
niet goed op lopen” zei Joyce. “Ah dat gaat vanzelf” antwoordde Patricia. “Hee Nienke, kan jij
er eigenlijk wel op lopen?” vroeg ze. Nienke knikte. “Ja hoor, ik zat een paar jaar geleden op
stijldansen en daar moest ik veel op hakken lopen, ook op die feestjes.” “Echt?” reageerde
Noa enthousiast. “Wat leuk! Waarom ben je ermee gestopt?” “Toen ik hierheen ging
verhuizen was het veel te ver weg van mij, dus moest ik er wel af.” “Dat is zonde” was
Patricia’s reactie. Nienke knikte. “Maar had je ook een vaste danspartner?” vroeg Joyce. “Ja
best wel, in die vijf jaar dat ik erop zat heb ik de eerste twee jaar een partner gehad en de
laatste drie jaar een andere.” “Een leuke partner?” vroeg Amber met een grijns. Nienke begon
te lachen. “Ja, best wel.” “Oeeh, laat Fabian dit maar niet horen,” lachte Noa. “Nee, het is nooit
meer geworden dan een paar keer zoenen.” “Een paar keer zoenen? Maar je had niks met
hem?” vroeg Amber verbaasd. “Nee niet echt” antwoordde Nienke vaag. “Dat dacht hij wel,
maar ik was toen niet echt verliefd en dat besef ik nu des te meer.” “Nu je Fabian hebt bedoel
je?” vroeg Joyce. Nienke knikte en begon te glimlachen. Ze keek naar Joyce haar gezicht die
ineens voor zich uit begon te staren. “Vind jij eigenlijk iemand leuk?” vroeg ze voorzichtig. Ze
had namelijk tegen Fabian gezegd dat ze Joyce stiekem zou uithoren over Mick. Ze voelde
zich wel schuldig ten opzichte van Joyce, maar ze wilde Fabian ook niet teleurstellen. En
misschien pakt het allemaal wel goed uit als Joyce zegt dat ze Mick ook leuk vindt. Joyce
keek haar verlegen aan. Nienke zag Patricia wel glimlachen. “Nee, niet echt?” antwoordde

Joyce. “Niet echt?” vroeg Amber verbaasd die probeerde haar ketting om te krijgen. Noa zag
Amber worstelen en hielp haar met haar ketting. Joyce begon aarzelend te vertellen: “Nou, Ik
vind Mick wel leuk. Denk ik.” “Denk je dat, of weet je het zeker?” vroeg Noa. Nienke vroeg:
“Ben je verliefd?” Ze zag Joyce nadenken. Eigenlijk wist Nienke het antwoord al wel. Ze
herkende zichzelf in Joyce. Zo ging het namelijk ook tussen haar en Fabian. Dit duurde
eigenlijk veel te lang dan nodig was en dit wilde ze Joyce niet aandoen. Ze pakte Joyce bij
haar arm. “Weet je? Als jij wel verliefd bent dan moet je gewoon iets ondernemen, dan komt
het echt wel goed. Ik weet zeker dat Mick jou heel leuk vindt.” “Echt?” vroeg Joyce stralend.
“Hoe weet je dat dan zo zeker?” Patricia begon te zuchtten en pakte Joyce bij haar andere
arm. Ze keek naar Nienke en ze dachten allebei hetzelfde. “Dat is gewoon overduidelijk” zei
Nienke. “Zullen we nu dan eindelijk onze kleren showen beneden?” zei Noa enthousiast. Ze
liepen allemaal de kamer uit naar beneden.
“Modeshoooow!” riep Amber het hele huis door. Ze gingen met z’n vijven naast elkaar in de
kamer staan. Trudie kwam door de keukendeur en begon helemaal enthousiast te
schreeuwen. “Oooh wat mooi meisjes! Wat zien jullie er geweldig uit!” De kamerdeuren van
de jongens gingen tegelijk open waar uit de ene deur Jeroen kwam lopen en uit de andere
deur Fabian. Appie en Mick kwamen erachteraan. Ze kwamen de kamer inlopen en bleven
met open mond stilstaan. Ze keken naar de meisjes die net deden alsof ze aan een
modeshow meededen en maakten verschillende poses. Fabian had alleen maar oog voor
Nienke en hij liep verliefd naar haar toe. “En?” vroeg Nienke nieuwsgierig. Fabian bekeek
Nienke nog eens goed en pakte haar handen vast. “Je ziet er prachtig uit!” zei hij stralend.
Nienke begon ook te stralen. Ze sloeg haar armen om zijn nek. “Dank je wel” zei ze zacht.
Fabian sloeg zijn armen om haar middel, boog wat meer naar haar toe en gaf haar een lange
zoen. Jeroen had ook alleen maar oog voor ‘zijn’ meisje. “Je bent geweldig, echt heel mooi!”
zei hij terwijl hij zijn handen op Noa’s wangen legde. Noa keek heel gelukkig en gaf Jeroen
een kus. “Jij ook,” zei ze. “Zelfs in je joggingkleren” lachte ze. Mick die probeerde onopvallend
naar Joyce te kijken, hij had het gevoel dat hij zo rood was als een tomaat. Hij vond haar er
echt heel mooi uit zien, maar durfde dat niet te zeggen. Appie had de tafel in de woonkamer
leeggeruimd en ging met een grijns op zijn gezicht op de bank zitten. “Dit is de catwalk
meisjes! Kom er allemaal maar op!” Ze begonnen te lachen. Alleen Patricia, Joyce en Amber
waren zo gek om te doen wat Appie zei. Toen ze doorhadden dat Appie probeerde onder
hun jurken te kijken stapten ze meteen van de tafel af. Amber gaf Appie een klap. “Viezerik!”
riep ze. Appie kon alleen maar lachen. “Slim is Ap hè?” Jammer voor hem reageerde er
niemand. Trudie stond nog steeds vol trots te kijken. “Wat een mooie meisjes wonen hier
toch hè. Kom eens hier!” Ze spreidde haar armen voor zich uit en Nienke, Amber, Joyce,
Patricia en Noa kwamen in haar armen.
Victor kwam de kamer binnenlopen: “Wat is dit voor pandemonium?” zei hij geïrriteerd.
“Patricia, er is telefoon voor je.” Patricia keek op. “Is het Robbie?” vroeg ze enthousiast. “Nee,
één of andere Peter. Ga nou maar, hou het kort want ik heb nog meer werk te doen.” Joyce
keek verbaasd. “Wie is Peter?” vroeg ze. Patricia keek ook verbaasd. “Geen idee” en ze liep de

trap op naar Victor’s kantoor. De andere meiden liepen met haar mee, maar liepen door naar
de kamer van Amber en Nienke.
“Met Patricia” zei Patricia die de telefoon had opgepakt. Er klonk een donkere stem aan de
andere kant van de lijn. Patricia herkende die stem en ze schrok. “Heb je al wat gevonden?”
vroeg de stem. Patricia stotterde: “Nnnee, ik euhm, ik kan niks vinden.” De stem klonk steeds
serieuzer: “Volgens mij heb je nog helemaal niet gezocht! Jij gaat nu zoeken, of wil je soms
dat ik je weer opzoek?” Patricia kreeg het benauwd. “Nee, neeee, ik ga meteen verder
zoeken.” “Goed zo,” klonk de stem zacht. “Je wilt natuurlijk niet dat er wat met Nienke
gebeurt hè?” Patricia keek bang, maar reageerde niet. “Ik wil binnen 24 uur nieuws hebben,
anders zal Nienke het er niet goed vanaf brengen.” De telefoon werd opgehangen en het was
stil. Patricia keek angstig voor zich uit en had tranen in haar ogen. Ze moest doen wat de
man zei. Ze besloot om terug te gaan om haar om te kleden en daarna op onderzoek uit te
gaan.
Patricia liep uit Victor zijn kantoor waar ze bijna tegen Nienke opbotste. “Oh sorry,” was
Nienke’s reactie. Patricia schrok en keek Nienke lang aan. Ze dacht aan wat ze net aan de
telefoon hoorde. “Gaat het?” vroeg Nienke. Patricia knikte eventjes. “Wie was die Peter nou?”
Patricia keek even niet begrijpend maar bedacht zich toen ineens dat Victor ‘Peter’ zei over
diegene die aan de telefoon was. Die man had een schuilnaam bedacht. “Oh, Robbie,”
antwoordde Patricia. Nienke keek verbaasd. “Ja, het was toch Robbie, hij had zich voor de
grap voor gedaan als iemand anders.” Patricia vond dat ze ongeloofwaardig klonk maar
gelukkig had Nienke dat niet door. Nienke lachte: “Gekke Robbie.” Nienke liep de trap af.
“Wat ga je doen?” vroeg Patricia. Nienke keek om en zei: “Naar Fabian.” Patricia bleef even
kijken en voordat ze verder kon vragen zei Nienke: “Ik kom zo weer terug! Ik wil niks missen”
zei ze met een knipoog. Patricia liep terug om zich om te kleden en daar kreeg ze natuurlijk
dezelfde vraag. Ze vertelde precies hetzelfde verhaal als dat ze tegen Nienke had gezegd en
gelukkig vroegen ze niet door.
Nienke klopte op de deur van Fabian. “Ja?” klonk het uit de kamer. Het was Fabian. Nienke
deed de deur open en zag Fabian aan zijn bureau zitten. “Hee” zei Fabian vrolijk. Nienke
glimlachte en keek verder rond. “Is Mick er niet?” “Nee, die is aan het sporten” antwoordde
Fabian. Nienke liep nu binnen en deed de deur dicht. “Mooi,” zei ze en ging op Fabian zijn
bed zitten. Fabian glimlachte en begon een beetje te blozen. Hij stond op van zijn stoel en
ging naast Nienke zitten. Hij boog naar haar toe en begon haar te zoenen. Hij boog zo erg
over haar heen dat Nienke op haar rug viel en hij ongeveer boven op haar lag. Fabian ging
door maar Nienke stopte even. “Wil je het dan niet weten?” vroeg ze. Fabian keek haar niet
begrijpend aan. “Wat bedoel je?” vroeg hij. “Je wilde toch weten wat Joyce van Mick vindt?”
Fabian ging rechtop zitten en keek een beetje teleurgesteld. Hij dacht namelijk dat Nienke
wat anders bedoelde met de vraag waar Mick was. Nienke had het door haar enthousiasme
niet door en begon te vertellen: “Je ziet gewoon heel erg dat ze ook verliefd is op hem, alleen

durft ze het niet toe te geven.” Fabian keek haar aan. “Dus je weet het niet zeker?” “Jawel,”
antwoordde ze. “Ze zei dat ze hem wel leuk vindt.” Fabian leek nog niet overtuigd: “Wel
leuk?” “Ja, maar je had haar gezicht moeten zien, je ziet gewoon dat ze heel verliefd is.”
Fabian keek aarzelend. Nienke zuchtte: “Jee, wat heb jij?” zei ze geïrriteerd. “Ik heb gedaan
wat je vroeg en geloof me, ik deed dit alleen voor jou, want ik voelde me best schuldig
tegenover Joyce. En het heeft goed uitgepakt want ze vindt hem leuk, en dan reageer jij zo?”
Fabian keek Nienke aan en vond het stom van zichzelf dat hij zo reageerde. Hij was juist erg
blij dat ze dit had gedaan. Hij pakte haar handen en zei: “Sorry, ik vind het heel lief van je dat
je dit hebt gedaan. Maar ik wil ook niet het risico lopen dat Mick verkeerde hoop krijgt.” “Dus
je vertrouwt me niet?” reageerde Nienke. Fabian begon te lachen: “Natuurlijk wel, gekkie.”
“Nou dan,” was Nienke’s reactie. “Als je mij vertrouwt dan kan je dus gewoon tegen Mick
zeggen dat Joyce ook verliefd is op hem. Geloof me, als Mick de eerste stap zet komt alles
goed.” Nienke was er echt van overtuigd dat alles goed kwam en keek blij naar Fabian.
Fabian pakte haar vast en knuffelde haar.
Amber, Joyce en Noa waren de kamer van Amber en Nienke netjes aan het maken. Patricia en
Joyce hadden eerder al inkopen gedaan en Joyce zette lekkere toastjes, chips en champagne
op een tafeltje. “Waar is Peet nou gebleven?” vroeg Joyce aan niemand in het bijzonder.
Amber en Noa haalde hun schouders op. Joyce liep de kamer uit richting haar eigen kamer.
Toen ze binnenkwam zag ze dat Patricia onder de dekens lag. “Peet? Wat is er?” vroeg Joyce
bezorgd en ze ging bij Patricia op het bed zitten. Patricia reageerde niet. Joyce haalde de
dekens weg en zag dat Patricia huilde. “Hee, wat is er?” Patricia haalde haar tranen weg en
keek Joyce aan. “Niks,” antwoordde ze. Joyce keek verbaasd, ookal had ze zo’n reactie wel
verwacht van Patricia. “Niks?” vroeg ze. “Ik voel me niet zo lekker.” Joyce aaide over Patricia’s
hoofd en vroeg: “Wat heb je dan?” “Hoofdpijn en keelpijn” loog Patricia. Joyce had
medelijden met Patricia. Ze trok haar naar zich toe en knuffelde haar. “Arme Peet… Het
avondje is niet leuk zonder jou dus je zal wel mee moeten naar de kamer hiernaast. Zal ik
aspirientjes halen?” Patricia keek twijfelend maar toen ze in de ogen van Joyce keek wilde ze
haar ook niet teleurstellen. Patricia knikte en keek lief: “Dank je wel,” zei ze. Joyce glimlachte:
“Het is goed. Ik zal goed voor je zorgen. Ga je maar even opfrissen dan haal ik de
aspirientjes.” Joyce liep de kamer uit waar ze Amber’s hoofd zag die om de hoek van de
andere kamer uitstak. “Ga je naar beneden?” vroeg ze. “Ja,” antwoordde Joyce. “Aspirientjes
voor Patricia ophalen, die voelt zich niet zo lekker.” “Oh, wat vervelend,” was Amber’s reactie.
“Wil je gelijk Nienke even meenemen?” “Waar is ze dan?” vroeg Joyce een beetje onnozel.
“Vast bij Fabian” antwoordde Amber. Joyce lachte en liep weg.
Toen ze bijna beneden was ging de voordeur open. Daar stond Mick, recht tegenover haar.
“Hoi,” zei Mick verlegen. Joyce werd een beetje rood. “Hoi,” zei ze terug. “Heb je gesport?”
vroeg ze. “Ja,” reageerde Mick. “Het begon alleen te regenen, toen ben ik snel weer
teruggegaan.” Joyce knikte. Het gesprek liep een beetje stroef. Ze keken elkaar aan. Joyce
wilde wel zeggen dat ze hem leuk vindt, maar ze kon het niet. “Ik moet Nienke op komen
halen, die zit vast bij Fabian.” Joyce liep van de laatste treden af en liep richting de kamer van

Fabian en Mick. “Ja, dat denk ik wel,” antwoordde Mick en samen liepen ze die kant op. Mick
deed zijn deur open en Joyce kwam erachteraan. Hij stond ineens stil toen hij Fabian en
Nienke zag zoenen op Fabian’s bed. Fabian en Nienke schrokken en gingen rechtop zitten.
Fabian bloosde. Ze keken naar Mick en Joyce die ongemakkelijk in de kamerdeur stonden.
Joyce begon uiteindelijk te praten. “Nienke, ik kwam je ophalen.” Nienke knikte, stond op en
liep langs Mick de kamer uit. Mick deed de deur achter zich dicht. Hij deed zijn jas uit en ging
op zijn bed zitten. Fabian voelde zich nu ongemakkelijk en keek Mick aan. Mick keek niet echt
vrolijk, maar Fabian wist hoe hij hem moest opvrolijken. “Nienke heeft Joyce stiekem
uitgehoord over jou.” Mick keek nieuwsgierig op. Fabian vertrouwde volledig op Nienke en
zei: “Ze is ook verliefd op jou.” Mick voelde zijn hart harder bonken en was helemaal
opgevrolijkt: “Echt?” Fabian knikte. Mick stond op en deed een vreugdedansje. Hij pakte
Fabian vast en samen dansten ze de kamer rond. Op dat moment kwam Nienke binnen. Ze
keek verbaasd naar de twee jongens. “Verder alles goed?” zei ze met een grijns. Ze hoefde
niet eens antwoord maar liep de kamer in. “Mijn vest ligt hier nog ergens.” Ze zocht even en
vond hem achter Fabian’s bed. Ze keek de jongens aan en zei: “Veel plezier nog verder” en
liep de deur uit. Fabian en Mick lachten. Mick was zo enthousiast dat hij Fabian begon te
knuffelen. Fabian duwde hem weg en zei serieus: “Maar, je bent er nog niet hè? Nu moet jij
de eerste stap zetten.” Mick keek moeilijk. Hij had geen idee hoe hij dat aan moest pakken.
Fabian zuchtte. “Eerst wist jij toch altijd zo goed hoe dat moest?” Mick keek naar Fabian en
twijfelde. Fabian zei: “Denk gewoon aan hoe jij het toen zou doen, dan komt het vast wel
goed.” Fabian gaf Mick een knipoog en ging aan zijn bureau huiswerk maken.
De meiden zaten allemaal klaar op twee bedden die ze in een rechte lijn aan elkaar hadden
geschoven. Ze zaten allemaal met een glas champagne in de hand. De film begon en de
meiden zaten allemaal met een glunderend hoofd voor de televisie. Ze zaten allemaal in de
film en er werd af en toe gepraat. Toen de film afgelopen was begon het gekakel. Ze hadden
er allemaal een mening over en praatten nog een tijdje na. “Die ene jongen op het einde hè,
die lijkt wel een beetje op die jongen uit de andere vierde klas.” Patricia wist gelijk over wie
ze het had. “Jaa, die is zo knap hè!” Nienke wist ook waar Amber het over had. “Die jongen
waar jij altijd zo raar naar begint te lachen als die langsloopt?” plaagde Nienke Amber. De
rest begon te lachen. Maar Amber ging er tegenin. “Je kunt mij niet vertellen dat jij hem niet
knap vindt.” Nienke reageerde niet en keek weg. “Oeeh, zie je wel” zei Amber. “Als Fabian dit
zou horen!” Nienke haalde haar schouders op. “Fabian vindt dat heus niet erg hoor.” “Nee
nee” zei Amber. “Dat zullen we nog wel eens zien!” Nienke keek naar Amber die haar
grijnzend aan zat te kijken en gaf haar een duw. Amber wist Nienke altijd terug te pakken.
Iemand nog een glaasje? Patricia stond met de champagnefles in haar handen. Ze haalden
hun glas tevoorschijn en strekten hun armen naar Patricia. “Oké” begon Noa. “Allemaal in één
keer achterover gieten.” Nadat Patricia bij iedereen het glas had gevuld gingen de glazen
naar de mond. Noa telde af: “Één, twee, drie!” Alle meiden dronken in één keer het glas leeg
en ze begonnen te juichen toen iedereen het was gelukt. Het bracht Amber op een idee en
haalde een spel tevoorschijn. Ze maakte de doos open en er zat een bord in met glaasjes

eromheen. “Oké, we hebben wel wat sterkere drank nodig” zei Amber. “Maar, daar heb ik wel
om gedacht.” Ze haalde een fles achter haar nachtkastje tevoorschijn. “Hoe werkt het
precies?” vroeg Joyce. Amber legde het spel uit terwijl ze alle glaasjes inschonk: “Je moet aan
de wijzer draaien van het bord. De wijzer stopt bij een vakje. Daar staat het onderwerp op van
de vraag. Als dat bijvoorbeeld ‘sport’ is, dan moet degene links van je een kaartje pakken met
dat onderwerp achterop. Je moet dus een vraag over sport beantwoorden. Je moet deze
beantwoorden binnen de tijd van de zandloper. Als je hem fout hebt, moet je dat glaasje in
één keer achterover gieten.” “Oké, cool!” antwoordde Joyce. Ze begonnen bij Nienke. Ze
draaide aan de wijzer en kwamen bij het onderwerp ‘Politiek’ uit. “Ooh neeee” schreeuwde
Nienke en sloeg haar handen voor haar gezicht. Noa zat links van haar en pakte een kaartje.
Ze las de vraag voor: “Hoe heet de huidige minister van binnenlandse zaken?” Nienke zuchtte
maar dacht toch na. “Mag ik misschien even een minuutje naar beneden om na te denken?”
De anderen lachten. “En het dan aan je wandelende encyclopedie te vragen zeker? Ik dacht
het niet!” reageerde Patricia. De anderen begonnen nu hard te lachen. “Zo kan ik niet
nadenken hoor,” zei Nienke. “Tijd voorbij!” schreeuwde Amber. Nienke zuchtte en pakte het
glaasje. Ze vond het maar klein. Ze wilde even stiekem proeven maar Amber had het door.
“Ho, je mag niet proeven. In één keer achterover. Wij tellen wel tot drie.” Amber begon
zachtjes te lachen, zij wist wel hoe het smaakte. “Één, twee, drie!” Nienke sloeg het glaasje
achterover en op het moment dat de drank haar tong raakte trok ze een heel vies gezicht.
“Doorslikken!” riep de rest. Nienke deed het met moeite maar slikte het toch door. “Bah, dit is
echt het smerigste wat ik ooit gehad heb! Hoe heb je dit nou kunnen kopen Amber!?” Amber
lachte. “Grappig toch? Oké Noa is!” Noa draaide aan de wijzer en hij kwam uit bij het
onderwerp ‘Muziek’. “Joehoee” gilde Noa. “Dit is zo niet eerlijk” protesteerde Nienke. Patricia
pakte het kaartje en las de vraag voor: “Hoe heet het nummer dat Marco Borsato en Sita
zongen op de trouwdag van Willem-Alexander en Maxima?” Noa begon te glunderen:
“Lopen op het water!” schreeuwde ze. “Woeehoee, Noa, Noa, Noa!” riepen Patricia en Joyce.
“Dat had ik niet geweten hoor!” zei Amber. “Nou, dit was echt een makkelijke vraag. Jij hebt
echt mazzel!” lachte Nienke. Met deze gezelligheid gingen ze een paar rondes door. Amber
was uiteindelijk de verliezer die de meeste glaasjes heeft gedronken. Nienke had ook aardig
wat glaasjes op. Ze waren aan het roddelen over leraren waardoor ze helemaal op de grond
lagen van de slappe lach. Maar Amber wilde het nu over een andere leraar hebben. “Jochem
is de aller-leukste!” zei Amber. “Echt niet!” reageerde Nienke. “Jochem is de grootste slijmbal
die er op de wereld bestaat.” De anderen begonnen te lachen. “Nee, nee, nee,” was Amber’s
reactie. “Jochem is Jochem.” “Aah, duidelijk” zei Noa. “Nou, alsof jij zo duidelijk bent”
antwoordde Amber. “Ik zie je helemaal wazig.” Ze begon heel hard te lachen waardoor de
anderen ook weer in de lach schoten. Maar opeens viel het licht uit en vlogen de ramen
open. Alle meiden keken geschokt naar het raam en begonnen heel hard te gillen. “Aaaaah,
geesten!” riep Amber heel hard. De meiden waren bang en kropen naar elkaar toe. Wat
gebeurde daar nou?

Hoofdstuk 5 – (Geen) paniek
“Aaaaah!” gilden de meiden allemaal. Ze zagen een schaduw in het raam en er klonk een
donkere stem: “De zombie komt jullie haaaaaalen.” De schaduw klom door het raam de
kamer in. Ze kropen nog dichter tegen elkaar aan totdat het licht weer aan ging. Nu zagen ze
opeens iemand met een wit gezicht en een zwart pak aan staan. Toen ze wat beter keken
zagen ze dat het Appie was. “Appie!!” schreeuwden ze. Amber stond op om een kussen tegen
Appie’s hoofd te gooien maar viel gelijk weer op de grond. Nienke begon daar heel hard om
te lachen waardoor de anderen ook weer konden lachen. Appie keek verbaasd. “Wat is dit?
Krijg ik geen klappen ofzo?” Ze keken hem aan. “Oh dus jij wilt klappen?” zei Nienke. Ze
probeerde op te staan om hem klappen te geven maar toen ze bijna bij hem was viel ze
voorover in zijn armen en begon weer heel hard te lachen. “Hohohoho wat is dit nou?
Waarom doen jullie zo raar?” reageerde Appie die Nienke voorzichtig op de grond legde.
Patricia, Joyce en Noa stonden nu ook op, maar die konden aardig recht blijven staan. “Wij
raar?” antwoordde Patricia lacherig. “Moet je eens naar jezelf kijken.” Noa liep naar hem toe
en deed lachend de capuchon van Appie’s hoofd af. Hij trok een vies gezicht. “Ieehl wat stink
je uit je mond?” Hij keek naar onderen waar Nienke nog steeds in de slappe lach op de grond
lag. Daarna keek hij naar Amber die probeerde op het bed te klimmen. “Jullie doen echt raar.”
Nienke ging rechtop zitten en probeerde overeind te komen. Ze stak een hand uit naar
Amber die nu op het bed zat. Amber hielp haar te staan en Nienke hielp Amber te staan.
Samen liepen ze schaterend en wankelend naar Appie en bonden zich aan hem vast. Appie
keek met open mond voor zich uit maar kon er nu opeens wel om lachen. Hij voelde zich nu
helemaal de man en dat vond hij helemaal leuk. “Zo dames, waar gaat de reis naartoe?”
Nienke antwoordde: “Naar Fa.. naar Fa-bi-an. Daar slaap ik vannacht.” Appie trok zijn
wenkbrauwen op. “Oh, dan zal je toch wel een pyjama mee moeten? En je tanden poetsen?
Wat erg nodig is trouwens.” Nienke pikte dit niet en wilde een klap tegen zijn hoofd geven
maar raakte per ongeluk Amber waardoor ze weer in lachen uitbarstten. Appie zuchtte. Hij
probeerde nog met Amber en Nienke naar de deur te lopen maar liet ze al snel los. Hij liep
de deur uit, draaide zich nog even om en riep: “Gekke wijven!” De meiden bleven lachend
achter.
Appie liep de trap af naar de woonkamer. Daar zat Mick tv te kijken, Fabian een boek te lezen
en Jeroen zat te wachten op Appie. “Wat een gegil zeg, briljant! Victor heeft helaas snel het
licht weer aangedaan.” Appie lachte een beetje. “Nou, ik vond het nogal kinderachtig” zei
Mick. “Laat ze nou een keer een avondje samen!” Appie dacht na en vroeg: “Wat houdt een
meidenavondje eigenlijk in?” Jeroen trok zijn wenkbrauwen op. “Wat is dat nou voor domme
vraag. Je weet toch wel wat meiden doen als ze samen zijn? Die monden staan geen seconde
stil!” lachte hij. “Maar..” begon Appie. “Ze doen echt raar.” “Ja, die doen toch altijd raar?”
antwoordde Jeroen. “Nee, serieus je moet echt even gaan kijken.” Fabian zuchtte: “Laat hun
nou gewoon even.” Appie zuchtte nu ook. “Ik meen het, ze waren de hele tijd aan het lachen.
Amber en Nienke konden niet eens opstaan. Nienke viel gewoon letterlijk voor me.” Fabian
legde zijn boek neer en keek op. “Ik zei letterlijk hè” grijnsde Appie. “Wat zijn dit voor

grapjes?” Jeroen keek nu ook serieus naar Appie. Appie werd wat bozer. “Waarom denk je nu
dat ik grapjes maak? Echt, Amber en Nienke konden niet eens normaal lopen, ik moest ze
helpen naar de deur. En de rest helemaal in de slappe lach.” Fabian keek nu erg serieus.
“Hoezo kon Nienke niet normaal lopen?” vroeg Fabian bezorgd. Appie haalde zijn schouders
op. “Ze stond op en viel zo voorover, ik kon haar nog net opvangen.” Fabian bedacht zich
geen minuut en rende de trap op naar boven. De andere jongens kwamen erachteraan. Toen
Fabian de kamerdeur van Amber en Nienke opendeed schrok hij toen hij Nienke op de grond
zag liggen. Fabian knielde snel bij haar neer. Hij dacht eerst dat ze aan het huilen was maar
zag toen dat ze aan het lachen was. “Nienke?” Nienke keek op, recht in de ogen van Fabian.
“Heee, Faab. Heb ik ooit weleens gezegd hoeveel ik van je hou?” Fabian keek haar verbaasd
aan. “Nee hè? Nee hè?” Nienke schudde daarbij haar hoofd. “Heeeeeel veeel!” zei ze
overdreven en omhelsde hem daarna. Fabian begreep niets van Nienke’s gedrag en keek de
andere jongens aan. Hij zag dat Jeroen Noa in zijn armen had die precies zo keek. Joyce liep
naar Mick toe en ze durfde eigenlijk niet, maar het leek alsof ze niet na kon denken en ineens
omhelsde ze Mick. Mick keek verbijsterd voor zich uit en legde voorzichtig zijn armen om zijn
middel. Fabian zag dit en stak blij zijn duim op naar Mick. Nienke zag het ook en zei zonder
schaamte: “En nu zoenen en dan zijn jullie eindelijk samen.” Fabian schrok van Nienke’s
reactie en stootte haar aan. Het leek alsof Nienke ineens doorhad wat ze net had gezegd en
dat zag Fabian aan haar gezicht. Hij kon er ook wel om lachen. Het kwam namelijk erg
grappig uit haar mond vond hij. Hij keek weer om naar Mick en zag toen tot grote verbazing
dat Joyce haar lippen op die van Mick had gedrukt. Iedereen keek met open mond naar de
twee die zich van niemand iets aantrokken. Nienke legde haar hand op Fabian’s wang,
draaide zijn gezicht naar die van haar toe en zoende hem vol op zijn mond. Mick keek blij in
de ogen van Joyce en hij wilde vertellen dat hij haar heel leuk vindt, maar toen werd Joyce
van achter geknuffeld door Patricia. Ze fluisterde wat in Joyce haar oor waar ze allebei om
begonnen te giechelen. “Fabian!” riep Jeroen. Fabian keek om terwijl Nienke hem nog steeds
kusjes gaf op zijn wang. Jeroen wees naar een fles en een draaischijf die voor hem lag. Fabian
pakte de fles op en keek wat erop stond. Fabian zuchtte: “Aah, vandaar.” Hij bekeek de
draaischijf eens goed. “Is dit een spel of zoiets?” vroeg hij aan niemand in het bijzonder. “Ja,”
antwoordde Noa. “En deze horen erbij.” Ze gooide alle kaartjes naar hem toe waardoor de
allemaal over de grond verspreid lagen. Noa begon daar heel hard om te lachen waardoor de
andere meiden ook lachten behalve Amber, die lag op Nienke’s bed naar het plafond te
staren. “Amber?” zei Patricia. Amber reageerde niet. “JOCHEM” riep Nienke heel hard
waardoor Amber direct opkeek. Ze begonnen allemaal te lachen. Nienke stond wankelend op
en plofte naast Amber neer. “Hoezo Jochem?” vroeg Fabian. “Volgens Amber is Jochem haar
ware liefde.” Nienke begon nu lacherig te vertellen: “Bij de laatste vragen antwoordde Amber
alleen maar ‘Jochem’, waardoor ze de laatste rondes alleen maar glaasjes moest drinken.”
Nienke had de slappe lach. Nienke stak Fabian aan waardoor hij erg om haar moest lachen.
“Dus zo gaat dat spel?” vroeg Jeroen. “Als je een vraag niet goed beantwoordt moet je een
glaasje drinken?” Noa antwoordde: “Ja, en je moet aan de schijf draaien voor de categorie!
Daar had Nienke heel veel geluk mee,” lachte ze terwijl ze haar hoofd schudde. Fabian keek

Nienke aan: “Niet?” vroeg hij. Nienke lachte. Ze liep naar Fabian en ging op zijn schoot zitten.
“Neee,” zei ze heel zielig. “Ik wilde jou ophalen, maar dat mocht niet!” Fabian lachte, maar
Appie nog harder. “Gelukkig had je dat niet gedaan, dan had ik niet zo kunnen lachen,” zei
Appie. Fabian keek Appie aan met gefronste wenkbrauwen met de bedoeling te zeggen dat
hij die opmerking niet hoefde te maken. “Ik snap hem niet” zei Nienke eens serieus. Appie
kon niet meer stoppen met lachen. Hij vond het grappig om die meiden zo te zien. Mick
probeerde nog steeds onopvallend naar Joyce te kijken, maar voor de andere jongens viel
het eigenlijk wel op. Ineens hoorden ze voetstappen. Ze keken naar de deur waar ineens
Victor tevoorschijn kwam. “Wat is dit?” zei hij op een boze toon. Nienke stond op en riep:
“Victooor!” Ze liep naar hem toe en omhelsde hem. Amber vond dit grappig en stond
voorzichtig op om dit ook te doen. “Zeg, wat moet dat!” reageerde Victor boos. Hij duwde
Nienke van zich af die natuurlijk op de grond viel, net als Amber die daar net liep. Alle
meisjes lagen natuurlijk weer in de slappe lach. Hij keek verbaasd en boos tegelijk. “Het is
allang tien uur geweest! Jullie horen allang te slapen!” Patricia en Joyce liepen lachend de
gang op naar hun eigen kamer. Mick liep Joyce als een hondje achterna, maar toen hun
kamerdeur voor zijn neus werd dichtgedaan liep hij langzaam naar beneden. Jeroen kon Noa
niet van zich afduwen en bleef nog even. Nienke en Amber stonden op. Victor hield hun
gedrag in de gaten. Hij liep naar Nienke toe, pakte haar bij haar arm en vroeg: “Wat hebben
jullie gehad?” Nienke keek verbaasd. “Gehad?” Ze keek Amber aan. “Jij hebt toch een
proefwerk gehad?” Amber keek nu ook verbaasd. “Nee toch? Volgende week toch pas?”
Appie lachte zich nu helemaal suf. “Wat is dit voor nonsens!” schreeuwde Victor. Hij kneep nu
harder in Nienke’s arm waardoor Fabian opstond en naar hem toe liep. “Laat haar los!” zei hij.
Victor liet Nienke los en Fabian trok haar naar hem toe. Victor zag de fles op de grond liggen
en bestudeerde het. “Dit pik ik niet van jullie dames! Hier staan straffen op, flinke straffen kan
ik jullie vertellen!” zei hij kwaad. Hij keek Nienke en Amber met een strenge blik aan. “En nu
allemaal naar jullie kamers!” schreeuwde Victor. Noa gaf Jeroen een laatste kus en liep naar
de zolder en Jeroen liep stiekem mee. Victor bleef net zolang staan totdat Fabian ook
eindelijk weg ging. Nienke liep hem achterna maar werd door Victor teruggetrokken. “Heb je
me soms niet gehoord?” Nienke zuchtte en wilde er tegenin gaan maar Victor was haar voor:
“Naar je bed!”. Nienke deed wat hij zei en langzamerhand werd het stil in het Huis Anubis.
s’ Ochtends werd Nienke wakker van een wekker. Ze opende en voelde een enorme steek in
haar hoofd waardoor ze direct haar hand op haar hoofd legde. Ze keek opzij en zag Fabian
liggen. Ze keek verbaasd om zich heen. Waarom lag ze in zijn armen in zijn kamer? “Goeie
morgen?” zei Fabian terwijl hij zijn wekker uitzette. Nienke die nog steeds haar hand op haar
hoofd had gaapte. Fabian lachte. “Hoofdpijn? Hoe zou dat nou komen?” Nienke trok haar
wenkbrauwen op. “Was ik toch nog met je meegegaan gister?” Fabian keek Nienke raar aan.
“Nee, je kwam midden in de nacht aanstormen. Gelukkig is Victor daar niet wakker van
geworden, anders had je nog een zwaardere straf gekregen.” Nienke dacht na: “Straf?” Fabian
tikte op haar neus en lachte. “Jij was echt ver heen hè.” Nienke zuchtte. “Ik voel me echt niet
lekker.” “Ja, dat heb je aan jezelf te danken,” hoorden ze ineens aan de andere kant van de
kamer. Nienke keek op en zag dat Mick het was. Hij zat recht op de rand van zijn bed en

pakte zijn kleren. “Nee, ik had gewoon pech dat ik van die moeilijke vragen kreeg.” Ze keek
naar Mick die opstond. “Wat ga jij doen?” vroeg ze aan Mick. “Wat denk je? Naar school
natuurlijk.” Nienke zuchtte nu nog dieper. “Ooh nee hè, school..” Ze voelde zich helemaal niet
fit om naar school te gaan en daarbij had ze ook helemaal geen zin. Ze ging nog dichter
tegen Fabian aanliggen. Ze besloten nog even zo te blijven liggen en er daarna snel uit te
gaan.
Op de zolder lag Noa ook dicht tegen haar vriendje aan. “Wakker worden!” zei Jeroen terwijl
hij Noa op haar wang tikte. “Hee slaapkop.” Noa opende langzaam haar ogen. Ze zag Jeroen
en begon te glimlachen. Ze zag dat Jeroen ook net wakker was en dacht na. Opeens
herinnerde ze zich weer dat Jeroen gisteravond achter haar aan was gekomen toen Victor zo
boos was. “Lekker geslapen?” vroeg ze schor. Jeroen knikte: “Natuurlijk, ik slaap hier altijd
veel lekkerder dan in mijn eigen bed.” Noa lachte: “Jij bent gek.” “Weet ik,” lachte Jeroen.
Opeens hoorden ze Trudie roepen: “Eten!! Iedereen aan tafel!” Noa zuchtte: “Het is nog veel
te vroeg.” “Nou, het is al bijna tien voor acht” zei Jeroen die op Noa’s wekker wees. “Hè? Heb
ik de wekker niet gezet?” Jeroen lachte: “Nee, daar stond je hoofd ook niet naar.” “Oh,”
antwoordde Noa een beetje verlegen. Ze bedacht zich opeens wat voor chaos het einde van
de avond gister was. “Waarnaar dan wel?” vroeg ze voorzichtig. “Naar van alles en nog wat,”
lachte Jeroen nu harder. “Je was een enorme warhoofd.” Noa lachte schaapachtig. Ze hoopte
niet dat ze zichzelf enorm voor gek had gezet. Jeroen tikte op haar neus. “Maar het was wel
grappig hoor.” Noa keek hem lief aan en zoende hem. “Betrapt!” klonk ineens een stem.
Jeroen en Noa schrokken en keken naar de deur waar een lachende Appie stond. “Ap! Wat
doe jij hier?” vroeg Jeroen geïrriteerd. “Wat doe jij hier?” zei Appie met een grijns. “Of weet
Victor soms dat je hier geslapen hebt? Zal ik het hem eens vragen?” Appie liep de deur uit.
“Ap! Nee wacht!” riep Jeroen. Maar Appie reageerde niet waardoor Jeroen uit bed sprong om
hem achterna te rennen. Hij rende de deur uit en zag Appie stilstaan op de trap. Hij lachte:
“Stoute Jeroen!” Ook Noa kwam om de hoek van de deur kijken. “Nee, ik moest jullie direct
halen voor het ontbijt. Dit was wel een goeie manier om jullie snel aan tafel te krijgen of
niet?” lachte hij. Jeroen zuchtte en gaf Appie een klap voor zijn hoofd: “Prutser!”
Appie, Jeroen en Noa kwamen beneden waar iedereen al aan tafel zat. De andere meiden
zaten een beetje versuft aan tafel. “Zo, allemaal een beetje bijgekomen?” vroeg Jeroen
pesterig. Er reageerde niemand. Hij keek naar Nienke en het viel hem op dat zij de badjas van
Fabian aan had. Hij wist meteen dat Fabian en Nienke ook bij elkaar geslapen hadden. “En
heb jij eigenlijk wel kunnen slapen Fabian?” pestte Jeroen hem. Fabian keek Jeroen
nadenkend aan. Wat bedoelde Jeroen? Jeroen zag dat Fabian het niet begreep: “Ja,
aangezien je vriendin bij je was, lijkt me toch zwaar” zei hij met een grijns op zijn gezicht.
“Moet jij zeggen,” reageerde Appie. “Die van jou was ook niet bepaald rustig.” “Nou die van
mij kon tenminste nog lopen” antwoordde Jeroen plagend terwijl hij van Fabian naar Nienke
keek. Nienke keek hem geïrriteerd aan. Ze had helemaal geen zin om erop in te gaan. “Ik had
er geen moeite mee hoor,” zei Fabian eerlijk. Hij gaf zijn gesmeerde broodje aan Nienke,
want hij zag dat Nienke nog niks had gepakt. Nienke glimlachte naar hem en nam een hap

van het broodje. Jeroen was blijkbaar nog niet uitgepest want nu zag hij Mick zitten. “En hoe
is het met jou? Macho Mick? Die zoen heeft je wel goed gedaan hè?” Mick kreeg een rood
hoofd. Joyce draaide haar hoofd weg toen Jeroen lachend naar haar keek. “Hebben jullie nou
wat, of doen jullie nog steeds zo moeilijk..” Noa zuchtte: “Jeroen.” Ze keek hem met een
bepaalde blik aan waaruit Jeroen gelijk kon opmerken dat hij onmiddellijk moest stoppen.
Amber lag nu met haar hoofd op tafel. “Ambie Bambie! Wakker blijven, je moet zo naar
school!” riep Appie keihard. Amber keek op en greep naar haar hoofd. “Je hoeft niet zo te
schreeuwen!” zei ze geïrriteerd. “Hoofdpijn?” lachte Fabian. “Ik ken er nog één.” Hij lachte
naar Nienke die hem een klap op zijn rug gaf. Ze stond op, liep naar de keuken en kwam met
aspirientjes weer terug. “Nienke, je hebt je brood nog niet op,” zei Fabian. “Ik hoef ook niet
meer, eet jij maar op,” antwoordde ze. “Maar je hebt maar twee happen gehad of zo.” “Ik heb
geen honger meer,” zei Nienke terwijl ze een aspirientje naar binnen werkte. De laatste tijd
heeft ze zoveel aspirines gehad dat ze geen enkele moeite meer had om ze in één keer door
te slikken. Ze keek naar de klok en zag dat het al best laat was. Snel rende ze naar boven om
zich aan te kleden en klaar te maken. Joyce en Patricia stonden vermoeid op en gingen naar
school. Daarna volgden de rest.
Op school hadden ze de eerste twee uur gezamenlijke vakken: Engels en Nederlands.
Volgens Amber waren de eerste twee uur nog nooit zo langzaam voorbij gegaan, ook al lag
ze meer dan de helft van de les met haar hoofd op tafel. Tussen het tweede en het derde uur
hadden ze een kwartiertje pauze en zaten Fabian, Nienke, Amber en Appie gezellig in de
zitzakken van de kantine. “Ik vind het echt jammer dat we geen clubvergaderingen en
opdrachten meer hebben. Nu hebben we helemaal geen spannende dingen meer om over te
praten,” zei Appie. “Nee,” reageerde Amber. “Maar we hebben nu in ieder geval veel minder
stress. Dat is echt slecht voor je huid.” Nienke lachte. Ze vond Amber altijd zo hysterisch
wanneer ze stress had door de opdrachten. Ineens klonk er een stem door de luidsprekers
van de school: ‘Willen Fabian Ruitenburg en Nienke Martens zich melden bij het kantoor van
de directeur. Herhaling: Willen Fabian Ruitenburg en Nienke Martens zich nu onmiddellijk
melden bij de directeur.’ Fabian en Nienke keken elkaar geschrokken aan. “Oeeeeeeh!” was
Appie’s reactie. “Wat hebben jullie uitgespookt? Zitten zoenen op zijn kantoor?” vroeg Appie
met een grijns op zijn gezicht. Nienke negeerde zijn opmerking en keek Fabian serieus aan.
“Dit gaat natuurlijk om gister! Toen we niet meer terug zijn gekomen in de les!” Fabian
zuchtte. Amber had volgens haar een briljante oplossing: “Kom op, jullie moeten vluchten!”
Nienke fronste haar wenkbrauwen. Fabian keek ook vreemd naar Amber. “Natuurlijk niet, als
we nu weer weggaan dan moeten we morgen komen, of overmorgen. Daarbij zal de straf ook
alleen maar groter worden.” Hij stond zuchtend op, pakte Nienke’s hand en nam haar mee.
“Succes!” riepen Amber en Appie hen nog na.
Joyce, Patricia en Robbie waren in de pauze nog een aantal dingen aan het bespreken over
de schoolkrant in het redactielokaal. “Oké, dus wat hebben we nu?” vroeg Joyce serieus. Ze
ergerde zich een beetje aan Patricia en Robbie die de hele tijd klef aan het waren doen.
Patricia had dit door en deed weer wat serieuzer. “Euh, al aardig wat. We moeten Fabian en

Nienke ook nog steeds vragen voor een interview hè? Of gaan we dat niet meer doen?”
vroeg Patricia. “We kunnen het best vragen. Zal wel leuk zijn, aangezien ze wel een leuk
verhaal te vertellen hebben.” Robbie keek hun vragend aan. “Hoezo?” Patricia lachte: “Nou,
dat ze gespijbeld hebben om samen wat leuks te doen. Waarom denk je dat ze net werden
omgeroepen?” Robbie lachte: “Oei, die zitten nu wel in de problemen!” “Dat denk ik ook.”
Patricia en Robbie keken naar Joyce die een beetje met haar pen zat te spelen. “Wat is er met
jou?” vroeg Robbie. Joyce reageerde niet. Patricia had wel door wat er aan de hand was en
probeerde Robbie subtiel weg te werken. “Hé, heb jij die foto’s van die stelletjes al uitgeprint?
We zouden toch de beste eruit zoeken?” Robbie keek verbaasd. “Die zoeken we toch gewoon
uit op de computer?” “Nee, ik vind dat we het veel beter kunnen uitzoeken als je ze op papier
hebt.” Robbie snapte haar niet en vroeg: “Waarom? Dit is toch veel makkelijker?” Patricia
werd gefrustreerd dat Robbie niet mee werkte en verzon iets anders. “Moest jij dan nog niet
even dat andere doen?” Robbie begreep er nu helemaal niets meer van: “Welk andere?” Hij
zag Patricia’s gezicht en had eindelijk door dat hij weg moest. “Ooh ja dat. Dat kan ik mooi
even snel voor de volgende les doen.” Hij stond op, gaf Patricia een kus en liep weg. Patricia
draaide zich om naar Joyce. “Hé, gaat het?” Joyce keek Patricia aan en knikte. “Ben je niet blij
dat je met hem gezoend hebt?” Joyce zuchtte: “Jawel. Maar het is toch niet echt.?” Patricia
keek verbaasd. “Hoezo is het niet echt?” “Nou, iedereen was erbij en volgens mij deed ik het
ineens uit een opwelling en ik was ongeveer dronken. Mick weet dat ook.” Patricia sprak haar
tegen: “Hallo, je zoende hem omdat je hem leuk vindt! Dat was echt wel duidelijk hoor. Of
zou jij bijvoorbeeld ook Appie zomaar zoenen in een opwelling?” Joyce keek vies: “Nee
natuurlijk niet!” “Nou dan! Jij doet echt veel te moeilijk!” Joyce keek weer wat vrolijker. Ze wist
van zichzelf ook dat ze moeilijk deed, maar ze vond de situatie gewoon zo lastig. Ze besloot
er niet te lang meer over te piekeren en ging weer voor honderd procent voor de
schoolkrant.
Fabian en Nienke waren aangekomen bij het kantoor van Meneer van Swieten. Fabian klopte
op de deur. “Binnen!” klonk van Swieten zijn stem. Fabian keek Nienke aan en deed
voorzichtig de deur open. “Aah, daar zijn jullie. Ga snel zitten, de pauze is zo voorbij.” Ze
namen plaats op de stoelen die tegenover van Swieten stonden. Hij keek hun erg serieus aan.
Fabian en Nienke wisselden een blik met elkaar. “Jullie dachten zeker dat jullie er zomaar mee
wegkwamen hè?” Hij keek van Fabian naar Nienke en weer terug met een strenge blik.
Nienke keek Fabian aan. Wachtte hij nou op een antwoord? Moest ze daar serieus op
antwoorden? Ze dacht helemaal niet dat ze ermee weg kwamen, Fabian had het er zelf nog
over gehad. ‘We kunnen onze straf niet ontlopen hè?’ heeft hij nog gezegd. “Oké, vertel dan
maar waar jullie de rest van de dag waren.” Nienke schrok van deze vraag. Wat moest ze daar
dan op antwoorden? Ze heeft wel vaker gespijbeld maar dat kwam door alle opdrachten met
de club. Daar kwamen ze gewoon niet naar bepaalde lessen, maar ze zijn daarvoor nooit naar
van Swieten moeten komen. Nu was het natuurlijk heel vreemd dat ze een briefje moesten
halen en niet meer zijn teruggekomen. Ze keek naar van Swieten zijn vragende hoofd. Nienke
werd er zenuwachtig van. Ze keek naar Fabian en zag dat hij heel hard aan het nadenken was.

Hij durfde natuurlijk ook de waarheid niet zeggen. Nienke vond het ook stom om de zeggen
dat ze de hele middag in het gras hebben gelegen. Dan zou hij waarschijnlijk nog bozer
worden. Nienke zag dat Fabian iets wilde zeggen maar dat hij twijfelde. “Komt er nog wat
van?” vroeg van Swieten. “Nienke voelde zich niet lekker.” Nienke keek even op van wat er uit
Fabian’s mond kwam. Ze probeerde mee te spelen met zijn verhaal, ook al had ze geen idee
van wat voor verhaal er verder kwam. “Ja, waarom denkt u dat we te laat binnen kwamen?”
Meneer van Swieten trok zijn wenkbrauwen op. Eerst keek hij naar Nienke, die onschuldig
keek. Daarna keek hij naar Fabian en wachtte op een vervolg. “U weet toch nog wel wat er
met haar is gebeurd? Toen ze nog niet in de les was ben ik haar gaan zoeken. Ik kwam haar
overstuur tegen omdat ze zich niet lekker voelde. Ik heb haar getroost en toen gingen we
weer naar de les.” Nienke kon niet geloven dat Fabian dit allemaal kon verzinnen. Ze vond
het wel een goed verhaal, maar Fabian liegt normaal niet. Ze voelde hoe Fabian haar hand
pakte onder de tafel. Ze keek naar van Swieten die nadacht. “En waarom heb je dat dan niet
gemeld?” vroeg hij. “Omdat we daar de kans niet voor kregen,” antwoordde Fabian. “Dan is
het nog geen reden om de hele dag verder weg te blijven.” Hij keek Nienke aan. Ze voelde
dat ze nu wat moest zeggen maar wat? Ze werd er zenuwachtig van en deed haar best om
iets ze verzinnen. Fabian kneep zachtjes in haar hand. Fabian had zo zijn best gedaan om een
geloofwaardig verhaal te verzinnen, dat wilde ze niet verpesten. “Fabian heeft me gelijk naar
huis gebracht. Ik heb een paar uur in bed gelegen, maar ik kon niet slapen. Ik wilde graag dat
Fabian bij me bleef.” Nienke verbaasde zich over hoe ze dit zo makkelijk uit haar mond kon
brengen. Meneer van Swieten keek wat minder streng. Hij zuchtte: “Wat moet ik hier nou
mee? Jullie hadden op zijn minst even kunnen bellen wat er aan de hand was. Ik weet wel wat
er gebeurd is, maar ik kan het ook niet zomaar over mijn kant laten gaan.” Hij was hard aan
het nadenken. Fabian glimlachte naar Nienke. Nienke keek starend voor zich uit. Ze vond het
eigenlijk helemaal niet leuk om te liegen, maar ze liet het maar allemaal gebeuren. Ze voelde
zich nog steeds niet echt fit door de dag ervoor, daar zal het waarschijnlijk ook een beetje
aan liggen. “Dan is de straf om jullie vier uur na te laten blijven. Ik wilde jullie eerst acht uur
laten nablijven verdeeld over volgende week. Dus jullie komen er nog aardig goed vanaf.”
Fabian en Nienke leken niet echt opgelucht, maar wisten dat er niks meer aan te doen was.
“En laat dit volgende keer niet weer gebeuren. Vertel mij volgende keer gewoon wat er aan
de hand is oké?” Fabian en Nienke knikten hun hoofd. De bel ging op dat moment. “En nu
snel naar jullie les!” Ze stonden op en liepen het kantoor uit, op naar Engels. Fabian legde
een arm om Nienke’s schouder heen. “Sorry” zei hij. “Waarvoor precies?” vroeg Nienke. “Nou,
dat ik eigenlijk misbruik heb gemaakt van de situatie.” Nienke wist wel waar hij het over had.
Ze voelde zich regelmatig niet goed, maar Fabian verzon het dit keer. “Het geeft niet” zei ze
eerlijk. “We hebben in ieder geval de helft minder nablijfuren gekregen, bedankt!” Fabian
glimlachte en gaf haar een kus op haar wang.
Toen ze in de Engelse les aankwamen zaten Appie en Jeroen propjes naar elkaar te gooien.
Toen Appie expres een grote prop tegen Noa aangooide, kreeg hij hem tien keer zo hard
terug van Jeroen. Fabian en Nienke gingen achter Amber zitten die natuurlijk vooraan in het
midden zat. Ze negeerde Fabian en Nienke omdat ze druk naar Jochem zat te kijken die zijn

spullen uitpakte. “Welkom allemaal,” begon Jochem zijn les. “Graag allemaal even jullie
boeken pakken en openslaan op bladzijde vijfenvijftig.” Appie was nog steeds Jeroen aan het
bekogelen met propjes. “Wil je daarmee ophouden?” vroeg Jochem geïrriteerd. Nienke
merkte op dat Jochem niet zo erg vriendelijk was als altijd. Appie stopte en probeerde
aandachtig te luisteren. Dat duurde niet lang, Jochem werd al snel weer verstoord door
Appie. Jochem probeerde er goed mee om te gaan de rest van de les, maar toen Appie maar
grappen bleef maken en stiekem propjes gooien had Jochem er genoeg van, dat liet hij
duidelijk merken. “En nu heb ik er zo genoeg van!” schreeuwde hij hard. Nienke schrok van
Jochem’s reactie. “Je bent niet helemaal goed bij je hoofd weet je dat?” Jochem kon zich niet
meer inhouden en schreeuwde er van alles uit. Nienke kon niet helemaal volgen wat hij
schreeuwde want ze was zo verstijfd van zijn gedrag. Nienke keek hoe zijn ogen stonden en
werd helemaal duizelig. Die ogen herkende ze toch, of niet? Ze kreeg het helemaal benauwd
en had het gevoel dat alle muren naar haar toe trokken. Ze voelde haar hart ontzettend hard
bonken. Haar armen voelden heel zwaar en probeerde haar hand richting Fabian te bewegen
die met zijn rug naar haar toe zat om Jochem te bekijken. Ze kon nog net zijn rug aanraken
waarnaar haar arm daarna weer naar beneden viel. Fabian keek om en schrok zich helemaal
wild toen hij Nienke zo zag. Ze hyperventileerde en keek strak voor zich uit. “Nienke! Nienke!”
schreeuwde Fabian. Hij voelde dat ze steeds slapper werd. Jochem rende naar Nienke toe,
pakte haar hoofd vast en schudde het heen en weer. “Nienke!” Nienke zag nog een vage
schim voor zich, een blik die ze vaag herkende. Ze voelde zich steeds slapper en zakte
helemaal weg. Fabian was helemaal in paniek en probeerde Nienke bij kennis te brengen,
maar niets hielp. Amber rende in paniek door het lokaal: “Bel een ambulance!!”
Hoofdstuk 6 – Weer terug bij af?
“Bel een ambulance!” schreeuwde Fabian nu ook. Hij was zo in paniek dat hij Jochem
wegduwde en Nienke zelf in zijn armen nam. “Nienke, kom op!” Hij keek op en zag een waas
van leerlingen die in paniek waren, tussen die leerlingen zag hij dat Amber een ambulance
aan het bellen was. Ze zullen toch niet te laat komen, dacht hij. Snel voelde hij aan haar pols.
Hij kreeg een schok door zijn lichaam toen hij niks voelde. Hij legde twee vingers in haar hals
en voelde gelukkig nog een hartslag. Hij snapte niet wat er aan de hand was. Is dit een
terugval, waar de dokters het over hadden? Maar hoe kan dit gebeurt zijn? Fabian was zo in
paniek dat hij daar niet lang over na kon denken. Hij keek Jochem aan die nog steeds
tegenover hem zat. “Ja, wat zit je hier nou, ga hulp halen!” schreeuwde Fabian. Jochem legde
een hand op Fabian’s schouder: “Fabian, rustig. De ambulance is onderweg, ze zijn er vast
zo.” Fabian zuchtte. Hij probeerde van alles, maar Nienke werd niet wakker. Fabian keek weer
op en zag Patricia en Joyce knuffelen die erg bezorgd naar Nienke keken. Appie had Amber
ook vast, maar het leek alsof Appie veel meer met Amber bezig was dan met Nienke. “Waar
blijft die ambulance!” riep Fabian. Jochem stond op en liep het lokaal uit om te kijken of de
ambulance kwam. Meneer van Swieten kwam het lokaal binnen nadat hij van Jochem hoorde
wat er aan de hand was. Hij leek ook in paniek. “Heb je enig idee hoe dit is gekomen?”
probeerde hij rustig aan Fabian te vragen. Fabian schudde flink zijn hoofd. Hij schoot vol en

kon er geen woorden meer uitbrengen. Hij zuchtte even toen hij het geluid van de
ambulance hoorde. Binnen een halve minuut stonden de ambulancechauffeurs in het lokaal
en bekeken Nienke. “Wat is er gebeurd?” vroegen ze snel. Fabian legde precies uit wat er
gebeurde en ook over het gif in haar lichaam. Na Nienke even onderzocht te hebben vroeg
Fabian: “Hoe gaat het met haar?” Een ambulancechauffeur schudde zijn hoofd. “Niet zo goed,
ze lijkt in een soort van coma.” Ook al dacht Fabian dit al, toch kreeg hij weer een schok door
zijn lichaam. Hij zag hoe zijn vriendin op de brancard werd gelegd en hoe ze werd ´ingepakt´.
Er sprongen tranen over zijn wangen. “Ik ga mee,” zei hij stellig. Hij zag hoe de
ambulancechauffeurs twijfelden en liet zich niet van de wijs brengen: “Ik blijf bij haar,” zei hij
snikkend. Appie legde een hand op zijn schouders om hem te steunen. Fabian bleef zo dicht
mogelijk bij Nienke en liep mee toen ze de brancard snel wegreden. “Oké, deze les is
afgelopen mensen” zei Jochem die terug naar zijn bureau liep. Amber keek verdrietig. Zij
wilde eigenlijk ook mee naar het ziekenhuis, maar ze zag al dat Fabian eigenlijk al niet mee
mocht. Amber pakte de spullen van Nienke en Fabian en liep met de rest mee naar de
kantine. Amber voelde zich erg schuldig en er kwamen tranen in haar ogen. Joyce zag dat en
probeerde haar te troosten. “Het is allemaal mijn schuld,” snikte ze. Appie en Joyce keken
verbaasd. “Hoezo is het jouw schuld?” vroeg Joyce. Amber slikte en zei: “Het komt vast door
gister. Door al die glaasjes, de drank en het gif gaan vast niet samen.” Het was even stil. “Hee
Amber. Oké stel, je hebt gelijk en het ligt aan de drank. Dan is het toch niet jouw schuld?” “Ja
natuurlijk wel,” er stroomden nu veel tranen over Amber’s wangen. “Als ik dat spel niet
gepakt had of die fles, dan was dit nooit gebeurd.” “Amber, nu ophouden. Het is niet jouw
schuld. En je weet niet hoe het is gebeurd,” zei Joyce. Ze keek Joyce aan. “Waar is Patricia?”
Joyce antwoordde: “Ze is weggegaan,. Je kent Peet, die moet het denk ik even alleen
verwerken.” Amber stond ineens op. “Wat ga je doen?” vroeg Appie. “Ik ga naar het
ziekenhuis. En jullie kunnen me niet tegenhouden” riep ze en liep snel de kantine uit.
De ambulance was binnen tien minuten in het ziekenhuis aangekomen. Nienke werd door
veel artsen onderzocht en Fabian zat op de gang met zijn hoofd in zijn handen te wachten.
Hij zag steeds het beeld voor zich toen hij zich omdraaide en Nienke zo in paniek zag. Hij
voelde zich schuldig dat hij met zijn rug naar haar toe zat. Op dat moment was hij veel te veel
bezig met de grappen van Appie. Fabian sloeg zichzelf voor zijn hoofd. Hij dacht na over de
afgelopen dagen. Hij had veel beter op haar moeten letten, dacht hij. Zal het misschien
hebben gelegen aan de alcohol? Ze heeft vanochtend nog gezegd dat ze zich niet lekker
voelde, maar Mick zei dat ze dat aan zichzelf te danken had en stiekem was hij het daar wel
mee eens. Hij keek ongeduldig om zich heen. Normaal was hij altijd heel geduldig maar nu
pas weet hij wat lang wachten is. Voor zijn gevoel duurde elke minuut wel een uur. Wanneer
kwam er nou een arts langs om te vertellen wat er met Nienke is? Op dat moment kwam er
één arts naar buiten. Fabian kende hem nog van de vorige keer en de arts kende Fabian ook.
Fabian stond gelijk op: “En? Is ze al wakker?” vroeg hij. De arts keek Fabian serieus aan en
schudde zijn hoofd. “De andere artsen zijn nog steeds met haar bezig. Het spijt me Fabian. Ze
heeft inderdaad een terugval gehad en ligt nu weer in coma.” Er sprongen tranen in Fabian’s
ogen en hij keek verdrietig naar beneden. “Maar hoe heeft dit kunnen gebeuren? Wij hebben

allemaal zo voorzichtig met haar gedaan,” Fabian keek vragend naar de arts, maar die wist
ook geen antwoord. “Misschien dacht ze er zelf teveel over na? Of is er een moment geweest
waardoor ze erge flashbacks kreeg?” Ineens ging er een pieper af. “Sorry Fabian, ik moet weer
verder. Sterkte!” Fabian staarde de arts nog na en ging toen weer afwachtend zitten. Hij wist
het allemaal niet meer.
Patricia was erg geschrokken van wat er met Nienke is gebeurd en wilde even alleen zijn.
Daarom is ze terug naar huis gefietst. Ze dacht aan de man aan de telefoon. ‘Je wilt natuurlijk
niet dat er wat met Nienke gebeurt hè?’ waren zijn woorden. Patricia schrok van die
gedachten. Zou hij er wat mee te maken hebben? Maar hoe heeft hij dat dan kunnen doen.
En waarom? Ze ging toch op zoek voor hem? Ze wist dat ze op zoek moest naar iets en ze
dacht dat ze het kon vinden in de geheime kamer. Toen ze de voordeur binnenkwam liep ze
voorzichtig naar de kelder. Ze hoopte dat Victor er niet zou zijn. Ze vermoedde dat ze heel
snel iets moest vinden voordat er nog ergere dingen zouden gebeuren. Ze kwam de donkere
kelder binnen. Gelukkig, dacht ze. Geen spoor van Victor te zien. Ze liep langs alle potten met
vreemde dingen erin. Ze heeft dit nooit een leuke plek gevonden. Altijd als ze hier kwam
kreeg ze een raar gevoel. Ze dacht terug aan die keer dat Appie haar en Amber ontzettend
had laten schrikken toen hij als Zombie verkleed de kast uit kwam. Ze waren zo geschrokken
dat ze het hele huis bij elkaar gilden en bijna geen adem meer konden halen. Ook al vond ze
dat toen vreselijk, ze verlangde wel weer terug naar die tijd. Toen was alles nog ongeveer
normaal. Nu dacht iedereen dat ze het hele mysterie achter de rug hebben, maar zij zat er
nog middenin…
Fabian zat nog steeds te wachten op de artsen die met Nienke bezig waren. Plotseling ging
de deur open en Fabian sprong weer op. “Is ze wakker?” De artsen schudden hun hoofd. “Ze
reageert niet op wat voor impuls dan ook. Maar ze wordt goed bewaakt en ligt aan de
zuurstof.” Fabian keek ernstig: “Komt het wel weer goed?” De arts haalde zijn schouders op.
“Het is nu echt afwachten. We kunnen niets voorspellen.” Fabian knikte teleurstellend zijn
hoofd. “Mag ik nu naar haar toe?” vroeg hij verlegen. Toen de artsen hun hoofden knikten
wist hij niet hoe snel hij naar binnen moest. Fabian zag Nienke liggen. De kamer was erg stil
en leeg. Het enige wat hij hoorde was het gepiep van de hartbewakingmonitor. Hij keek naar
het aantal slangetjes die bij Nienke lagen en slikte even. Nienke had een zuurstofslang door
haar keel. Fabian veegde een traan weg van zijn wang. Hij pakte haar hand vast. “Meisje
toch,” zei hij zacht. “Hoe kon dit nou gebeurd zijn?” Hij was even stil en ging op de rand van
haar bed zitten. “Het spijt me zo. Ik had veel beter op je moeten letten.” Hij snikte even en
boog zich wat meer naar haar toe. “Ik ga er alles aan doen om je beter te maken,” fluisterde
hij. Hij gaf een kus op haar wang en aaide over haar gezicht. Op dat moment kwamen Amber
en Appie binnen. Fabian keek om. Ze keken schokkend naar hoe Nienke erbij lag. “Hee,” zei
Amber zachtjes. Ze wist niet goed wat ze moest zeggen. “Hoi,” zei Fabian terug en hij draaide
zich weer om. “Hoe gaat het?” vroeg Amber die voorzichtig dichterbij kwam. “Slecht,” was het
enige wat Fabian eruit kon brengen. Hij wist wel dat Amber er niks aan kon doen, maar toch
houdt hij een gedachte in zijn hoofd dat het ook door de alcohol kan komen. Hij wilde het

niet op haar afreageren maar deed het onbewust toch. Amber had dit wel door en zei: “Jij
denkt ook dat het mijn schuld is hè?” Fabian keek om, hoe kon ze dat nou weten? Appie
zuchtte en vertelde dat Amber zich schuldig voelde. Fabian had medelijden en vertelde haar
eerlijk dat ze er toch niks aan kon doen. Hij legde hun uit wat de artsen hadden verteld. Na
een tijdje wist Appie Amber te overtuigen dat ze weer naar school moesten, alleen Fabian
wilde nog blijven. En hij bleef er de hele middag en een deel van de avond tot hij een sms
kreeg dat hij thuis MOEST komen.
In het Huis Anubis hebben de overige mensen het slechte nieuws ook gehoord. Ze waren
allemaal geschrokken. Alleen Victor liet geen spoor van emotie zien en zat een beest op te
zetten in zijn kantoor. Toen Fabian thuiskwam werd hij heel goed opgevangen door iedereen.
Hij beantwoordde rustig alle vragen, maar wilde het liefst gelijk in bed liggen. Hij zat voor
zich uit te staren op de bank terwijl de rest om hem heen zat die nog lang niet klaar waren
met vragen stellen. Vaag hoorde hij de stemmen, maar hij had zijn hoofd alleen maar bij
Nienke. Eigenlijk wilde hij gelijk weer terug naar Nienke, maar de zuster had ook al gezegd
dat hij naar huis moest. Daarom wilde hij nu echt naar zijn kamer. Hij wilde opstaan maar op
dat moment kreeg hij een bord met spaghetti op zijn schoot geduwd. Hij keek omhoog in de
ogen van Trudie. “Je dacht toch niet dat ik je naar je kamer laat gaan zonder te eten hè?” Ze
glimlachte en aaide lief over zijn hoofd. Fabian kon eigenlijk geen hap door zijn keel krijgen,
maar hij wilde Trudie niet teleurstellen. Ze bedoelt het namelijk goed en ze zorgt zo goed
voor hem. En hij zag dat Trudie het er ook moeilijk mee had. Hij at zijn bord leeg en liep
daarna naar zijn kamer. De anderen hadden erg met hem te doen.
De rest van de week ging net zo moeizaam voorbij. Fabian was meer in het ziekenhuis dan op
school en Meneer van Swieten confronteerde hem hiermee. Hij reageerde er bijna niet op
want het kon hem allemaal toch niet meer schelen. Meneer van Swieten maakte zich hier
zorgen om en lichtte zijn ouders in. De ouders van Fabian waren op de hoogte van alles en
steunden Fabian veel. Zij kennen Nienke best goed want Fabian kwam vaak samen met haar
bij hun langs. Zij weten hoe belangrijk Nienke voor hem is. Ze deden er alles aan om Fabian
nog een beetje op te vrolijken maar ze konden niet veel doen. Patricia voelde zich schuldig
dat ze te druk bezig was met andere dingen, maar ze kon niet anders. Amber was ook niet in
een al te vrolijke stemming en vond het meer dan terecht dat de andere meisjes ook niet
meer naar het feest wilden. Het feest dat namelijk vanavond al zou zijn, het is namelijk
zaterdag.
Jeroen en Noa liepen samen in de tuin. “Ik kan je niet genoeg zeggen hoe blij ik ben dat je
meedoet!” zei Noa enthousiast. “Ja, ja, nu weet ik het wel,” zei Jeroen zuchtend. Noa keek
hem lachend aan. “Je moet nu niet doen alsof je het niet leuk lijkt. Kom op, anders had je
nooit ‘ja’ gezegd.” “Ik doe dit allemaal voor jou,” antwoordde Jeroen. Noa keek hem lief aan.
“Maar als je het waagt dit aan iemand te vertellen, dan stop ik meteen!” Noa kon niet
geloven dat hij dit speciaal voor haar deed. Ze dacht even terug aan de vorige dag. Vlakbij
school liep ze namelijk een man tegen het lijf. Hij stelde zich voor met de naam: Robert. Hij

gaf haar complimenten over haar uiterlijk en vertelde dat hij precies zo’n soort Egyptisch
uiterlijk zocht. Ze had toen gevraagd waarvoor en hij vertelde dat het voor een
stijldanswedstrijd is. Ze had toen een beetje raar gereageerd, omdat ze nooit heeft gedanst.
Hij vertelde dat hij mensen heeft ingehuurd die twee keer per week gratis danslessen geven
voor meisjes met een soortgelijk uiterlijk als Noa en een partner met donker haar. Hij werkt
namelijk voor zijn baas die daarmee een record wil halen in het Wereldrecordboek, waar hij
bekend mee wil worden. Er vallen ook geldprijzen te winnen en dus ook gratis danservaring.
Noa was helemaal enthousiast geworden, maar ze moest wel een partner vinden. Ze wilde
perse met Jeroen, anders wilde ze het niet. Daarom kreeg ze een paar dagen bedenktijd.
Jeroen had haar eerst keihard uitgelachen en vond het een dom idee. Nadat ze vertelde over
de geldprijzen twijfelde hij nog, maar ze heeft hem nu uiteindelijk weten te overtuigen door
lang te zeuren. Jeroen ziet zichzelf alleen nog niet dansen en wil dan ook absoluut niet dat
iemand het weet. Noa glimlachte. Ze pakte hem vast en zoende hem vol op zijn mond. Op
dat moment kwam Fabian vanachter de schutting vandaan. Hij zag Jeroen en Noa en zij
zorgden ervoor dat zijn gemis naar Nienke er extra werd in gewreven. Ineens zag Jeroen
Fabian staan. “Hee Fabian!” Jeroen voelde zich een beetje ongemakkelijk. Hij stond hier met
zijn vriendin terwijl de vriendin van Fabian in coma ligt. En waarom moest hij hen nu net zo
aantreffen? Hij merkte dat hij medelijden had met Fabian. Hij moest er namelijk niet aan
denken dat Noa daar zou liggen. Fabian knikte vriendelijk en liep verder. “Gaat het?” Fabian
draaide zich even om en knikte. “Kom je uit het ziekenhuis?” was Noa’s onnozele vraag. Zelf
had ze ook door dat die vraag een beetje onnozel was en vroeg snel verder: “ Hoe gaat het
met haar?” Fabian keek naar omlaag en zei: “Nog steeds hetzelfde. Ze ligt nog steeds aan de
beademing.” Hij wilde er niet verder over vertellen dus draaide hij zich om en liep naar
binnen.
Amber zat in de woonkamer een beetje te internetten op de computer. Ze ergerde zich aan
Appie die op de bank een moppenboekje aan het lezen was en constant in de lach schoot. Ze
zat eigenlijk een beetje naar haar muis te kijken die ze doelloos van de ene kant van het
beeldscherm naar het andere schoof. Ze bedacht zich wat ze nu moest gaan doen. Als ze zich
verveelde kon Nienke altijd wel wat leuks voor haar verzinnen. Of ze gingen samen leuke
dingen doen. Amber had door dat ze Nienke heel erg miste. Opeens verscheen er een
venstertje rechtsonder in beeld. Amber schoot rechtop toen er stond dat ze een e-mailbericht
had ontvangen van Jochem Petersen. Ze kon haar ogen niet geloven. Dit was toch dé
Jochem? Ze opende snel haar e-mail en zag dat Jochem haar heeft toegevoegd op hyves.
Amber kreeg een glimlach op haar gezicht. Meteen accepteerde ze hem als vriend en bekeek
vol bewondering zijn hyves pagina. Ze had er nooit verwacht dat hij hyves had. Ze heeft er
ook niet aan gedacht, anders had ze hem allang opgezocht. Opeens kreeg ze een bericht in
beeld. ‘Jochem zegt: Hoi Amber!’ stond er in het venster. Ze kon het niet geloven: Ze was met
hem aan het chatten! ‘Hai Jochem. Alles goed?’ typte ze terug. Ze wachtte hoopvol op
antwoord. ‘Ja, alles gaat goed. En hoe gaat het met jou?’ kreeg ze terug. ‘Prima’ stuurde ze
terug. Ze loog een beetje, want zo prima ging het eigenlijk niet. Maar volgens haar kan je niet
tegen een jongen/man zeggen dat het niet zo goed gaat. ‘Weet je het zeker? Het lijkt me best

zwaar als je beste vriendin in het ziekenhuis ligt. Hoe is het nu met Nienke?’ Amber typte haar
verhaal: ‘Nog steeds hetzelfde. Ze reageert op niks en we snappen niet hoe dat komt. Ze wordt
goed in de gaten gehouden, maar het is nu alleen maar afwachten. Wachten op dat ze wakker
wordt.’ Jochem stuurde terug: ‘Dus je hebt geen idee hoe het gekomen is? En de artsen?
Hebben die geen vermoeden?’ Amber was druk bezig om terug te typen, maar ineens werd ze
bij haar schouders gepakt en gilde het hele huis bij elkaar. Ze keek om en zag Appie
helemaal in de slappe lach liggen. “Appie!!” schreeuwde ze. “Goeie hè!” lachte hij. Hij stopte
met lachen toen hij Jochem Petersen zag staan. “Wat ben jij aan het doen?” vroeg hij terwijl
hij het gesprek probeerde te lezen. Amber legde snel haar handen en armen voor het
beeldscherm: “Niks, ga weg!” Appie’s mond viel open: “Chat jij met onze leraar Engels?”
Amber had niet verwacht dat Appie dat zo snel door zou hebben, maar antwoordde wel
eerlijk: “Ja, en?” Appie snapte er niks van: “Wat moet hij van je?” Amber fronste haar
wenkbrauwen: “Niks, hij vraagt gewoon over Nienke en we praten verder. Maar daar heb jij
niks mee nodig, dus ga nou maar!” Appie bemoeide zich er verder niet mee en liep naar zijn
kamer. Amber typte weer verder. ‘Nee, niemand.’ Ze had verder niet echt zin om een heel
verhaal te vertellen over wat de artsen allemaal zeiden en liet het maar zo. ‘Oké, dat is
vervelend’ was Jochem’s antwoord. Amber bedacht wat ze verder tegen hem wilde zeggen,
maar ze kreeg op dat moment weer een bericht: ‘Ik weet dat het ten strengste verboden is,
maar ik kan het niet laten om het te vragen’. Amber snapte niet wat hij bedoelde, maar ze
hoopte wel iets. ‘Zullen wij misschien samen wat leuks doen volgende week?’ Amber’s mond
viel open en kon haar ogen niet geloven. Hij wilde iets met haar afspreken! Ze kon nog net
voorkomen dat ze hardop begon te gillen. Ze wilde niet te enthousiast reageren dus typte
terug: ‘Ja, lijkt me leuk!’ Ze wachtte vol spanning op zijn antwoord. ‘Oké, leuk! Ik moet nu heel
snel gaan, maar zullen we de volgende keer afspreken wat we gaan doen en wanneer?’ was
Jochem’s vraag. ‘Ja is goed’ typte Amber terug. Jochem was offline en Amber sloot de
computer af. Ze was helemaal aan het stuiteren en rende vrolijk naar boven.
Fabian lag op zijn bed te leren voor een proefwerk. Hij las de zinnen uit het boek wel één
voor één door maar nam totaal niet in zich op van wat er stond. Hij zat ondertussen heel
ergens anders met zijn hoofd. Plotseling werd er op de deur geklopt. “Binnen” zei Fabian. De
deur ging open en Jeroen en Noa verschenen om de hoek van de deur. Zij waren wel de
laatste personen die Fabian had verwacht, omdat zij eigenlijk alleen maar oog voor elkaar
hebben. Natuurlijk hebben ze hem wel even gesteund, maar meer dan dat ook niet. “Mogen
we even gaan zitten?” vroeg Jeroen. Fabian knikte, omdat hij erg benieuwd was wat er ging
komen. Hij had door dat Jeroen een beetje geduwd werd door Noa. Ze gingen aan het einde
van Fabian’s bed zitten en Jeroen begon aarzelend te praten. “We.. we komen even zeggen
dat..” Jeroen stopte zijn zin even en keek naar Noa. “Dat we er voor je zijn,” vulde Noa hem
aan. Fabian had dit totaal niet verwacht en glimlachte lief. “We weten ook dat het de laatste
tijd niet het geval was en dat spijt ons. We zien namelijk hoe moeilijk je het hebt.” Fabian’s
glimlach werd nog groter. Hij was erg blij met de vrienden in dit huis. “Dank jullie wel” zei hij.
Noa keek Jeroen indringend aan. “Ja, ik vind het echt erg voor je. Ik moet er namelijk niet aan
denken als mijn vriendin daar lag.” Fabian schrok een beetje en zag dat Noa Jeroen een tik

gaf. Noa probeerde het goed te maken door te zeggen: “Dus als je wat nodig hebt of wilt
praten, dan kan je altijd bij ons terecht.” Ze stond op en trok Jeroen mee. Fabian knikte
dankbaar. Noa en Jeroen verdwenen door de deur. Fabian zuchtte en probeerde weer verder
te leren. Even later werd er weer op de deur geklopt, maar voordat Fabian kon antwoorden
werd de deur al opengedaan. Amber, Appie en Patricia kwamen binnen. “Clubvergadering”
zei Appie tegen Fabian. Fabian keek verbaasd en legde zijn boek weg. “Clubvergadering? We
hebben geen club meer,” zei hij. “Appie denkt dat het nog niet afgelopen is met de club,”
vertelde Amber. “Hoezo denk je dat?” vroeg Fabian en hij keek Appie serieus aan. Hij ging op
de rand van zijn bed zitten terwijl de rest plaats nam op Mick zijn bed. Appie begon
aarzelend te vertellen: “Nou, ik denk.” Hij zuchtte even. “Ik denk dat we met nog een vloek te
maken hebben.” De rest keek hem niet-begrijpend aan. “Ja, hoe verklaar je dan wat Nienke
heeft? Er is vast nog een vloek die we moeten opheffen waardoor Nienke echt helemaal weer
beter wordt.” Hij zag de anderen twijfelen. Fabian heeft altijd gezegd dat hij niet in een vloek
wilde geloven en sprak hem ook nu weer tegen: “Appie, Nienke heeft door één of andere
reden een terugval gehad. Dat komt omdat het gif nog steeds in haar lichaam zit. Dit heeft
niets met een vloek te maken.” “Maar, het zou toch kunnen?” probeerde Amber hem te
overtuigen. “Nee het kan niet!” zei Fabian nu nog wat gefrustreerder. “We hebben alles
afgerond, oké! Niets wijst erop dat we nog niet klaar zijn.” Hij keek de anderen boos aan.
Ergens wist hij ook wel dat er een kans was dat ze gelijk hadden, maar hij wilde er niks van
weten. Ze hadden de graal terug naar de tombe gebracht en dat was wat moest gebeuren.
Patricia probeerde het ook eens: “Maar je wilt toch ook dat Nienke wakker wordt? Als wij
daar nou voor kunnen zorgen?” Nou knapte er iets in Fabian. Hij stond op en bracht er
zonder controle over te hebben allemaal woorden uit: “Wat denk je nou zelf? Dat ik niet wil
dat Nienke weer wakker wordt? Kom op! Ik wil niets liever! Ik kan nergens anders meer aan
denken, ik heb nergens meer concentratie voor, ik slaap zowat niet eens meer! Ik heb niet
eens zin om een boek te lezen, nou dat is heel wat voor mij hoor. En dan ga je aan mij vragen
of ik wil dat Nienke wakker wordt?” De anderen schrokken van zijn boze reactie en konden
niets meer uitbrengen. Er sprongen tranen in Fabian’s ogen. Hij plofte neer op zijn bed en
legde zijn hoofd in zijn handen. Patricia liep naar hem toe knielde bij hem neer en legde haar
arm om hem heen. “Sorry Faab.” Maar Fabian wilde alleen zijn en duwde haar arm weer weg.
“Willen jullie alsjeblieft weg gaan? Sorry” zuchtte hij. De rest liep de kamer rustig uit en
Fabian legde zich neer op zijn bed. Hij piekerde over alles en nog wat, maar doordat hij zo
oververmoeid was viel hij vreemd genoeg toch in slaap.
Mick kwam binnen nadat hij flink gesport had. Op dat moment kwam Joyce net de trap af
met een wasmand in haar handen. Ze groette Mick vriendelijk en liep het washok in. Mick
had genoeg moed bij elkaar verzameld om haar achterna te gaan. Joyce was druk bezig haar
was op te ruimen toen Mick haar nog een keer groette. “Hoi,” zei hij verlegen. Joyce schrok
een beetje want ze had niet door dat hij haar achterna was gelopen. “Hee,” zei ze lachend.
Eventjes was het stil. Joyce zag hoe Mick zijn gezicht betrok. Hij begon stotterend te praten.
“Zou je het leuk vinden om met mij,” hij stopte even met zijn zin en keek een beetje angstig.
Joyce trok haar wenkbrauwen en zag dat Mick een beetje trilde. “Hee gaat het wel?” ze liep

naar hem toe en pakte, zonder dat ze erover nadacht, zijn handen. Mick wilde gewoon zijn
stoere gedrag terug en probeerde er alles aan te doen. Hij keek in Joyce haar ogen en
verzamelde nog meer moed bij elkaar. “Zou je het leuk vinden om met mij uiteten te gaan?”
Joyce kreeg een glimlach op haar gezicht. “Ja, heel graag,” zei ze verlegen. Mick voelde een
enorme opluchting en tegelijkertijd bonkte zijn hart nog sneller. Op één of andere manier
kon hij niet nadenken en boog zich iets meer naar Joyce. Zijn lippen raakten die van haar en
zij zoende hem terug. Ze voelden vlinders in hun buik en leken van de wereld, totdat de deur
werd opengedaan. “Hier is mijn was!” klonk Patricia’s stem. Mick en Joyce schrokken en
keken naar de deuropening waar een geschokte Patricia met open mond stond te kijken.
Daarna keek ze verward en lachte tegelijkertijd. Mick en Joyce wisten niks uit te brengen en
hun hoofden kleurden. Mick wist niet hoe snel hij weg moest komen. Patricia wilde
voorkomen dat Joyce ook wegliep en hoorde haar helemaal uit. Patricia was erg blij voor
Joyce en omhelsde haar.
Fabian schrok wakker en had ineens door dat hij in slaap was gevallen. Hij keek op zijn klok:
‘Al 18 uur,’ dacht hij en hij stond op en trok zijn jas aan. Hij liep zijn kamer uit op weg naar de
deur. “Waar ga jij zo snel heen?” klonk een stem achter hem. Hij draaide zich om en keek
recht in de ogen van Trudie. “Ik ga naar Nienke.” “Het bezoekuur is allang afgelopen, en jij
moet nu gaan eten.” Ze trok Fabian mee naar de eettafel waar de rest al aan tafel zat. Fabian
kon niks tegen Trudie inbrengen en besloot gelijk na het eten te gaan. Hij ving niks op van de
gesprekken die werden gevoerd onder het eten. Niet dat het zo belangrijk was, want Amber
was natuurlijk weer vol lof aan het vertellen over ‘haar’ Jochem. Ze vertelde niet dat ze
binnenkort een date met hem heeft, maar wel dat ze zeker wist dat hij haar ook leuk vindt en
dat ze het perfecte koppel zijn. Iedereen had eigenlijk allang genoeg van haar verhalen, maar
toen Appie vieze verhalen begon te vertellen verlangden ze eigenlijk wel weer terug naar het
verhaal van Amber. Fabian had zijn eten op en vroeg Trudie of hij mocht gaan. Trudie wilde
Fabian niet tegenhouden en liet hem gaan, wat had ze een medelijden met hem.
Toen Fabian in de kamer van Nienke was gekomen was hij een beetje teleurgesteld omdat ze
er nog net zo bij lag. Hij hoopte toch altijd stiekem dat ze wakker was wanneer hij binnen zou
komen. Hij werd nog steeds een beetje bang van alle apparaten om haar heen. Ze lag nog
steeds aan de beademing en vooral daardoor wist Fabian dat het nog steeds erg slecht met
haar ging. De dokter had gezegd dat ze heel zwak ademhaalde, waardoor ze niet genoeg
zuurstof binnen zou krijgen. Hij liep naar het bed en ging op de rand zitten. Met zijn
linkerhand pakte hij haar hand en met zijn rechterhand aaide hij over haar hoofd. “Het komt
goed,” zei hij zacht. De dokter zei dat ze hem waarschijnlijk wel zou horen en daarom praatte
Fabian vaak tegen haar. “Jij bent straks gewoon weer beter en dan gaan we alle leuke dingen
doen die jij graag wilt doen!” Het was even stil. “Je wilde toch nog zo graag samen op
vakantie naar Spanje? Dan gaan we dat doen!” Fabian probeerde zich voor te stellen hoe het
zou zijn als zij daar samen waren, maar het wilde niet echt lukken. Hij kon het gewoon niet.
Niet nu hij haar zo zag liggen. Tranen sprongen weer in zijn ogen. Hij heeft zich nog nooit
van zijn leven zo gevoeld, zo verdrietig en bang tegelijkertijd. Hij boog zich voorover en gaf

een lange kus op haar wang. Daarna keek hij haar lang aan. Hij had het gevoel dat ze elk
moment haar ogen open kon doen. Plotseling voelde hij haar hand. Haar hand kneep één
seconde zachtjes in de zijne. Hij schrok en keek met open mond naar zijn hand. Dit had hij
zeker weten niet gedroomd, dacht hij. “Nienke!?” zei hij met een blij gezicht. Hij tikte zachtjes
op haar wang. “Nienke!” riep hij wat harder. Hij kneep nu in haar hand in de hoop dat ze het
weer terug zou doen. “Dokter!” riep hij hard. Er kwam een dokter aan en vroeg wat er aan de
hand was. “Ze kneep me!” zei hij opgewonden. De dokter keek hem twijfelend aan. “Ze kneep
net in mijn hand!” zei Fabian nog een keer. De dokter maakte een gebaar dat Fabian op
moest staan. Hij scheen een paar keer lichtjes in Nienke’s ogen. “En?” vroeg Fabian hoopvol.
De dokter draaide zich om en Fabian voelde een kleine opluchting toen hij een glimlach van
de dokter zag. “Haar pupilreflex is beter geworden,” zei hij. De dokter draaide zich weer om
en bestudeerde Nienke nog even. Na even zei de dokter: “Ik haal er even een andere arts bij
om te bepalen of ze van de beademing af mag.” Fabian kon zijn oren niet geloven. Hij had
weer meer hoop in dat het allemaal echt goed zou komen. Hij liep naar haar toe en legde
beide handen op haar wangen. “Je bent zo sterk! Ik ben trots op je!” Na een tijdje kwam de
dokter terug met een andere man erbij. Fabian moest even in de hal wachten. Duizenden
gedachten gingen door zijn hoofd. ‘Zou ze binnenkort weer wakker worden? Heeft Appie
helemaal ongelijk met zijn vloek? Is het gif nog steeds in haar lichaam of niet? Zou Nienke
helemaal weer de oude worden? Hoe zit het met haar geheugen?’ Fabian merkte dat hij veel
te snel van stapel liep. Hij weet niet eens zeker of ze wel van de beademing mag en ook niet
hoever ze nu vooruit is gegaan. De doktoren kwamen de deur uit en keken Fabian aan. “Ze is
van de beademing af,” zei de dokter rustig. Een vlaag van opluchting ging door Fabian’s
lichaam heen. “En nu?” vroeg Fabian. “Het betekent dus dat ze weer zelfstandig kan
ademhalen. Haar pupilreflex is ook verbeterd en dat betekent dat ze weer reageert op een
aantal impulsen. Ze reageerde dus ook op jou, aangezien ze in je hand kneep.” Fabian kreeg
een kleine glimlach op zijn gezicht. “Morgenochtend gaan we nog een aantal testjes met
haar doen om te kijken waar ze allemaal op reageert, want daar is het nu te laat voor.” Fabian
knikte begrijpelijk: “Kan ik er morgenochtend bij zijn?” Hij wist wel dat hij morgenochtend
een belangrijk proefwerk had, maar dit vond hij veel belangrijker.” De doktoren overlegden
even met elkaar en vonden het wel een goed idee om Fabian bij de testjes de betrekken.
“Kan jij hier dan morgen om 8 uur zijn?” Fabian knikte hevig zijn hoofd. “Prima. Dan lijkt het
mij nu een goed idee als je naar huis gaat, of niet?” Fabian wilde eigenlijk niet, maar wist wel
dat hij nu moest gaan. Toen de doktoren zich omdraaiden had hij nog één vraag. “Wacht
even. Het is nu de eerste nacht dat ze zonder beademing ligt. Is dat niet gevaarlijk?” De
dokter vertelde dat ze goed in de gaten wordt gehouden en dat het niet gevaarlijk is. Dat
stelde Fabian gerust en hij fietste eindelijk een keer met een vrolijk gevoel naar huis.
In Het Huis Anubis hadden de andere bewoners besloten om een film te kijken. De film was
alleen interessantere voor de jongens. Noa lag dicht tegen Jeroen aan met haar hoofd op zijn
borst te slapen. Amber zat een beetje haar nagels te vijlen en Joyce en Patricia waren aan het
kletsen. Hun gesprek werd alleen telkens verstoord door Appie die aldoor zei dat ze stil
moesten zijn. Jeroen keek naar Noa en aaide over haar hoofd. Hij was heel blij met haar. Hij

kon zich niet voorstellen wat hij zonder haar moest. Toen dacht hij aan Fabian. Hij merkte dat
hij nog nooit zoveel medelijden met iemand had gehad, maar toch kon hij dat niet uiten. Hij
wist eigenlijk niet waarom, heeft hij dat nooit geleerd? De film was afgelopen en Patricia en
Joyce stonden zuchtend op. “Nou, dit was echt de leukste film die ik ooit gezien heb,” zei
Patricia sarcastisch. “Dat we het volgehouden hebben!” zei Joyce erachteraan. Ze liepen de
gang in en op dat moment kwam Fabian binnen. “Hee!” zei hij opgewekt. Patricia en Joyce
keken elkaar verbaasd aan. Zo opgewekt hebben ze hem de laatste tijd nooit meer gezien.
“Het gaat weer wat beter met Nienke!” zei hij enthousiast. “Wat? Echt?!” riepen ze tegelijk en
namen Fabian mee de woonkamer in. Hij vertelde alles wat er was gebeurd en de rest bleef
aandachtig luisteren. Ook vertelde hij over de testjes de volgende morgen en dat hij moest
spijbelen. De anderen begrepen het en hielden hun mond tegen de leraren. Ze waren
allemaal blij en hoopten dat het steeds beter met Nienke zou gaan.
De volgende morgen ging de rest naar school terwijl Fabian allang in het ziekenhuis was. Hij
was wel zenuwachtig maar de testjes verliepen goed. Ze reageerde op meer dan de helft van
de impulsen en dat was een goed teken zei de dokter. Hij kon niet met zekerheid zeggen
wanneer ze uit haar coma zal ontwaken. Hij had gezegd dat het ook nog jaren kan duren,
maar de kans dat ze sneller zou ontwaken is er nu wel groter op geworden. Hij wist ook niet
hoe ze uit haar coma zou ontwaken. Fabian wist niet wat hij daarmee bedoelde en hij legde
uit dat er een kans zou zijn dat ze hem niet meer zou herkennen. Fabian versteende zowat
van die gedachte, daar moest hij niet aan denken. Aan de andere kant is nu het belangrijkste
dat ze weer wakker wordt. Hij bleef de hele ochtend en middag nog bij Nienke. Zijn ouders
zijn ook nog langs geweest en hij was blij met die steun. Ze heeft nog een paar keer in zijn
hand geknepen en daar kreeg hij een heel blij gevoel door.
De rest van de dag ging snel voorbij. De andere bewoners waren blij dat ze het moeilijke
proefwerk achter de rug hadden. Trudie had als beloning van iedereen hun harde werken
lekkere patat gemaakt en daar genoten ze van. Fabian had zijn verhaal aan tafel verteld en
beantwoordde alle vragen. Ze waren blij dat Fabian weer wat opgewekter was, want ze
konden hem de laatste tijd echt helemaal niet meer opvrolijken. Trudie had Fabian duidelijk
gemaakt dat hij de volgende dag wel naar school moest gaan. Fabian was het daar wel mee
eens en had nu ook meer concentratievermogen. De avond liep snel voorbij en het was al
snel stil in Het Huis Anubis.
De volgende dag hadden ze na de tweede pauze Nederlands. Ze kregen de opdracht om een
betoog (een overtuigende tekst) te schrijven over een eigen gekozen onderwerp. Fabian
dacht na over een onderwerp. Hij wilde iets over mensen in een coma schrijven, maar hij wist
niet wat. Amber schreef over dat Mode de Wet is en schreef er op los. Appie schreef
natuurlijk weer iets over horror en Jeroen over geld. Ze waren allemaal zo druk bezig dat ze
niet door hadden dat de deur werd opengedaan door meneer van Swieten. “Mag ik even
storen?” zei hij terwijl hij zoekend rond keek. Fabian keek richting van Swieten die hem
serieus aankeek. “Wil jij even met mij meekomen?” zei hij tegen Fabian. Fabian schrok,

waarom? “Het gaat over Nienke,” zei hij rustig. Fabian voelde zijn hart overslaan en slikte
even. Hij bleef even verstijfd naar hem kijken en stond op toen van Swieten hem nog een
keer wenkte te komen. Gedachten stroomden door zijn hoofd. “Wat is er met Nienke?” vroeg
hij ernstig…
Hoofdstuk 7 – Vreemd gedrag
Fabian keek van Swieten met een bang gezicht aan waarna van Swieten zijn hand op Fabian’s
schouder legde. Van Swieten begon te glimlachen. “Kijk niet zo ernstig” zei van Swieten. “Het
is juist goed nieuws. Ik kreeg net telefoon uit het ziekenhuis dat Nienke is ontwaakt uit haar
coma!” Fabian kreeg een rilling door zijn hele lichaam. Opeens veranderde zijn gezicht van
ernstig naar heel blij. Hij kon zijn oren niet geloven en stond verbijsterd naar meneer van
Swieten te kijken. “Wat?” kon hij nog net uitbrengen. Van Swieten was ook erg blij door het
goede nieuws en pakte Fabian bij beide schouders vast. “Ze is wakker Fabian!” Hij wist hoe
moeilijk Fabian het de laatste tijd had en was blij om dit goede nieuws aan hem te vertellen.
“Ik kan het niet geloven,” zei Fabian zacht. “Je mag nu naar haar toe Fabian, jij alleen.” Fabian
keek van Swieten verast aan. Normaal is van Swieten altijd zo streng en had dat nooit
gemogen. Fabian keek hem dankbaar aan en rende de klas in om zijn spullen te pakken. “Ze
is wakker!” riep hij enthousiast naar de rest van het Anubis huis. De anderen keken hem met
open mond aan en begonnen enthousiast te vragen en te praten. “Silecium!” riep van
Swieten. “Nienke is inderdaad ontwaakt uit haar coma en Fabian mag er nu alleen heen. Hij
houdt jullie wel op de hoogte, toch Fabian?” Fabian knikte en maakte toen een gebaar dat hij
wegging en rende de klas uit. “Sorry voor het storen van uw les,” zei meneer van Swieten
tegen mevrouw van Swieten/Engelen. “Nou die is eindelijk ook weer wat vrolijker,” zei Jeroen
lachend tegen Noa. “Ongelofelijk toch? Ik ben echt blij voor hem!” Jeroen knikte. “We kunnen
helaas na schooltijd niet langs hè,” zei Noa. Jeroen dacht na en begon daarna te glimlachen.
“Nou, we kunnen toch best even gaan?” Noa gaf hem een tik. “Ik heb je heus wel door hoor.
Nee, we gaan gewoon naar de dansles.” Na schooltijd hadden ze hun eerste dansles. Noa
had de man opgebeld en gezegd dat ze meededen waardoor de man helemaal begon te
juichen aan de telefoon. Jeroen zuchtte: “Vooruit dan maar.” Noa keek blij en gaf hem een
kus op zijn wang. “We kunnen ook vanavond nog langs Nienke gaan.” Amber was ook
helemaal blij dat haar beste vriendin weer wakker was en daardoor had ze helemaal geen
inspiratie meer voor haar betoog. Ze heeft nog geprobeerd om ook weg te mogen, maar dat
ging helaas niet door.
Fabian fietste als een gek naar het ziekenhuis. Hij kon niet wachten om weer bij Nienke te
zijn. Daarom zette hij zijn fiets zo dicht mogelijk bij de ingang en rende naar binnen. Toen hij
bij haar kamerdeur was en de deur opendeed bleef hij plotseling staan. Hij schrok omdat hij
Nienke anders dacht aan te treffen. Ze lag namelijk nog steeds met haar ogen dicht en had
nu een zuurstofmasker op. Hij keek achterom en zag de dokter naar hem toe lopen. “Fabian!”
riep de dokter. Toen hij vlakbij was zei Fabian: “Wat is dit? Ze was toch wakker? En waarom

heeft ze een zuurstofmasker op?” Hij keek erg verward. “Rustig,” begon de dokter. “Ze is
ontwaakt uit haar coma en ze kwam even bij. Maar ze is heel moe en slaapt nu. En we
hebben haar een zuurstofmasker omgedaan omdat ze erg benauwd is.” Fabian was weer
gerustgesteld. Hij dacht dat van Swieten het misschien verkeerd begrepen had, wat wel heel
stom zou zijn. “Weet jij of ze ooit ademhalingsproblemen heeft gehad, vroeger
bijvoorbeeld?” vroeg de dokter serieus. Fabian dacht na en schudde daarna zijn hoofd. Hij
heeft Nienke er nog nooit over gehoord in ieder geval. De arts keek bedenkelijk. “Hoe is het
verder met haar? Ik bedoel, over de schade waar u het een keer over had?” Fabian wist dat er
een kans zou zijn dat ze een nog groter deel van haar geheugen kwijt zou zijn of dat ze zelfs
haar vrienden niet meer zou herkennen. “Daar kunnen we nu nog niet heel veel over zeggen.
We denken dat ze geen ernstige schade heeft opgelopen, ook omdat ze nog naar jou vroeg.”
Fabian smolt toen hij dat hoorde. De dokter zei Fabian gedag omdat hij snel door moest.
Fabian sloot de deur achter zich en ging aan de rand van Nienke’s bed zitten. Het zag er
precies hetzelfde uit als alle andere dagen, maar het voelde nu wel anders. ‘Ze slaapt nu
alleen,’ dacht Fabian. Hij kon haar gewoon wakker maken, maar dat wilde hij niet. Ze had
haar rust hard nodig. Na een paar uur zag hij haar ogen knipperen en hij keek hoopvol naar
Nienke. Haar ogen openden langzaam en draaide haar hoofd naar Fabian toen ze hem zag.
“Hee,” zei Fabian lief terwijl hij over haar arm aaide. Nienke wilde wat zeggen maar het kwam
er niet uit. Ze reikte haar hand naar haar zuurstofmasker en haalde het van haar mond af.
“Fabian,” zei ze zacht. Er rolde een traan over haar wang die Fabian vervolgens wegveegde.
Hij pakte een glas met water dat op het kastje naast haar stond en gaf haar wat water.
“Rustig,” zei hij zacht toen Nienke begon te snikken. Ze legde haar armen om Fabian’s nek
waarna ze hem naar zich toe trok om hem vervolgens te knuffelen. Toen Fabian hoorde hoe
benauwd ze was, pakte hij snel het zuurstofmasker. Hij gaf een kus op haar mond en deed
vervolgens het zuurstofmasker weer bij haar om. Maar Nienke haalde het weer weg en vroeg:
“Hoe kan het dat ik hier weer ben?” “Je hebt een terugval gehad op één of andere manier,”
vertelde Fabian rustig. Hij wilde eigenlijk vragen of ze nog iets wist maar was doodsbang dat
het weer mis zou gaan. Toen zag hij dat ze een beetje in paniek raakte. “In de les,” begon ze.
“Ik werd ineens niet goed.” Ze slikte even: “Zomaar..” Ze ademde moeilijk. Fabian pakte haar
handen: “Rustig Nienke..” Hij zette weer het zuurstofmasker op haar mond en aaide over haar
hoofd. “Het komt allemaal weer goed, ga nu maar weer slapen.” Nienke was erg moe en had
niet de kracht meer om met Fabian te praten. Fabian was allang blij dat hij Nienke even
gesproken had, maar zag tegelijkertijd dat ze goed in de gaten gehouden moest worden. Die
middag na school waren Amber, Appie, Joyce, Patricia en Mick nog langsgekomen. Nienke
was nog even bijgekomen, maar haar ogen vielen al snel weer dicht. Iedereen werd al snel
weer weggestuurd omdat het te druk was volgens de dokter. In de avond zijn Noa, Jeroen en
Trudie ook nog langs geweest waarna ze Fabian weer mee terug namen.
De dagen erna ging het steeds iets beter met Nienke. Ze had geen zuurstofmasker meer
nodig en ze heeft zelfs met Fabian een rondje door het ziekenhuis gelopen. Maar omdat ze
nog wel erg moe was kon ze dit niet lang volhouden. Fabian was zo vaak in het ziekenhuis
waardoor hij erg veel miste van school. Zijn ouders hebben hem weten te overtuigen

waardoor hij toch weer de lessen volgde.
Jeroen en Noa gingen die week erna naar hun tweede dansles. Noa trok Jeroen weer met
tegenzin naar binnen. De eerste les hadden ze wat basisoefeningen geleerd wat Jeroen totaal
onzin vond. Hij kreeg daarom ook gelijk een soort van ruzie met de vrouwelijke leider Maria.
“Ik hoop dat dat mens er vandaag niet is,” klaagde Jeroen. Noa gaf Jeroen een por zodat
Jeroen wist dat hij zijn mond moest houden. Maria kwam er namelijk net aanlopen. “Aaah,
Noa,” zei Maria enthousiast toen ze Noa aankeek. “.. en Jeroen,” zei ze wat minder
enthousiast. “Doen jullie dit maar aan.” Ze gaf Noa een rood katoenen jurkje met
dansschoenen en Jeroen een zwart joggingpak ook met dansschoenen. Jeroen keek met vol
afschuw naar die kleren. “Vriendelijk bedankt!” zei hij sarcastisch waardoor Noa hem
wegduwde naar de kleedkamers. “Dat mens spoort echt niet,” zei Jeroen tegen Noa. Noa
zuchtte: “Dat heb je al duizend keer gezegd. Probeer er gewoon wat van te maken.” Jeroen
zuchtte en liet zich door Noa de jongenskleedkamer induwen. “Tot zo hè?!” Noa glimlachte
en liep toen weg. Een poosje later stonden ze aangekleed in een oefenzaal. Er waren een stuk
of 10 dansparen. Eerst moesten ze de leraar en lerares een aantal keer nadoen. Daarna ging
de muziek aan en moesten ze allemaal basispassen samen op dat nummer doen. Behalve een
aantal conflicten tussen Jeroen en de lerares vond Noa het gedrag van Jeroen best
meevallen. Hij had vast door dat Noa het echt zat was. Eerst dacht ze dat het zijn bedoeling
was zodat Noa ermee wilde stoppen. Niet dat ze dat liet gebeuren, maar deze dag viel haar
echt mee.
Ondertussen was het doodstil in het Huis Anubis. De rest was er namelijk ook niet: Fabian
was natuurlijk bij Nienke in het ziekenhuis, Mick was naar een vriend gegaan om te sporten,
Amber had zich door een meisje uit haar klas in de verleiding laten brengen om te winkelen
en Appie moest nablijven omdat hij een brugpieper twee lesuren in de wc’s had opgesloten.
Ook Trudie was weg, zij had namelijk een dag vrij. Zelfs Victor was weg om inkopen te doen
voor zijn geheimzinnige experimenten. Joyce zat met Robbie te vergaderen over de
schookrant. Patricia hoorde daar ook bij te zijn, maar waar die uithing: ze had geen idee…
De rust in het huis werd al snel verstoord doordat Patricia het huis binnen kwam stormen. Ze
was helemaal buiten adem en de tranen liepen over haar wangen. Ze richtte haar ogen op de
kelderdeur. Zonder er bij na te denken stormde ze ook de kelder in, naar de geheime kamer.
Ze hoopte iets zinnigs te vinden. Ze had een hele mand vol gereedschap mee: zaklampen,
UV-licht, een hamer, schroevendraaiers en nog een aantal spullen. De hele middag bleef ze
haar zoektocht voort zetten. Waar ze naar zocht? Ze had geen idee. Vorige keer had ze een
boek gevonden in de geheime kamer die ze mee had genomen, maar vandaag was het
hopeloos. Ze verliet huilend de kelder en toen ze doorhad dat er al een aantal mensen weer
thuis waren, rende ze naar haar kamer. Joyce en Robbie zaten in de woonkamer en zagen
Patricia op de trap rennen. Joyce wilde opstaan maar Robbie hield haar tegen. “Ik ga wel,” zei
hij en liep naar boven. Joyce en Robbie hadden wel even vergaderd maar toen Patricia weg
bleef en ze haar telefoon ook niet opnam, besloten ze maar naar het huis te gaan. Robbie
liep zonder te kloppen de kamer van Joyce en Patricia binnen. Hij zag Patricia op haar bed

liggen met de kussen tegen haar buik aangedrukt. Toen hij zag dat ze aan het huilen was liep
hij snel naar haar toe en ging op de rand van haar bed zitten. “Hee, wat is er?” vroeg hij
bezorgd. Patricia probeerde onopvallend haar tranen weg te vegen, maar ze had door dat
dat toch geen zin had. “Niks,” zei ze stellig. Robbie zuchtte, hij kende die koppigheid van haar
wel. “Waar was je vanmiddag?” Patricia dacht na: “Ik voelde me niet zo lekker” loog ze. “Maar,
waarom heb je dan niet even gebeld? Of je telefoon opgenomen? Joyce en ik hebben je echt
heel vaak gebeld.” Patricia zuchtte: “Heb ik niet aan gedacht en mijn telefoon stond op stil.”
Robbie fronste zijn wenkbrauwen, maar hij zag hoe zielig ze erbij lag. Hij aaide over haar
hoofd en keek haar vol medelijden aan. Hij wilde haar een kus op haar wang geven maar
bleef geschokt boven haar hangen toen hij een stukje van haar schouder zag. “Wat is dit?”
vroeg hij geschrokken. Hij schoof haar truitje wat over haar schouder en keek haar met open
mond aan. Haar hele schouder en haar bovenarm kwam om van de blauwe plekken. Robbie
zag dat Patricia hier erg van schrok. Ze trok haar truitje recht en zei: “Ik heb me vannacht heel
erg gestoten.” Ze verzon de ene leugen na de andere. Ook al wilde ze het niet: ze kon niet
anders. Na nog een aantal vragen van Robbie was ze het helemaal zat: “Robbie, alsjeblieft! Ik
voel me echt niet lekker, mag ik even rusten?” Robbie keek haar verontwaardigd aan. “En zeg
alsjeblieft tegen Joyce wat ik net ook tegen jou heb gezegd, anders moet ik die vragen ook
weer beantwoorden. Ik wil graag slapen.” Robbie knikte, gaf haar een kus en liep naar de
deur. “Beterschap,” zei hij zacht en liep toen weg.
Nadat Robbie het verhaal aan Joyce had verteld vroeg Trudie of hij wilde blijven eten. Robbie
schudde dankbaar zijn hoofd en verliet toen het huis. Trudie kwam met een grote pan vol
stamppot boerenkool de kamer in en zette het op tafel. Alle bewoners zaten aan tafel,
behalve Patricia, Fabian (en Nienke natuurlijk). “Maar is Fabian nog steeds niet terug?” vroeg
ze bezorgd. “O ja, dat was ik vergeten te zeggen” zei Amber. “Die eet met Nienke in de
kantine van het ziekenhuis.” Amber had verwacht dat Trudie teleurgesteld zou zijn dat ze dat
niet eerder had gezegd, maar Trudie’s gezicht werd juist vrolijker. “Dus dat mag ze ook al?”
Amber knikte blij haar hoofd. Victor kwam mopperend de kamer inlopen. “Wie is er in mijn
kelder geweest?” De bewoners keken hem vragend aan. Wat zouden ze daar te zoeken
hebben? Amber was blij dat ze daar nooit meer heen hoefde. Ze vond het altijd zo spannend.
En vooral op dit soort momenten als Victor er weer achter was gekomen dat ze in zijn kelder
waren geweest. Ze voelde ze die spanning helemaal niet meer: het is allemaal voorbij, dacht
ze. “Ja, zeg vooral niks,” mopperde Victor. “Maar Victor? Wat zouden ze te zoeken hebben in
je kelder?” “Dat is mijn vraag ook!” zei Victor. “Er lagen een paar flessen op de grond!” “Maar
dat zijn gewoon de muizen, Victor. Die houden nog steeds van je kelder!” was Trudie’s
logische verklaring. Victor zuchtte: “En waar is Patricia?” Hij zag ook wel dat Fabian er niet
was, maar zelfs voor Victor was het duidelijk waar Fabian was. “Patricia is ziek, ze ligt te
slapen.” “Och dat arme schaap. We moeten wel wat voor haar over houden want ze moet wel
wat eten,” zei Trudie. Victor reageerde er niet en liep weer terug naar zijn kelder. “En hoe was
het nablijven?” lachte Jeroen naar Appie. “Erg leuk,” antwoordde Appie sarcastisch. “Eigen
schuld, dikke bult,” lachte Noa. “Onterecht, het was compleet onschuldig!” De anderen

gingen er niet op in. Ze vonden het wel een typische Appie grap om een brugpieper op te
sluiten in de Wc’s, maar ze vonden het ook zielig.
“En wat staat er vanavond op het menu?” vroeg Fabian aan Nienke. Trots liep hij met haar
aan de arm naar de kantine. “Geen idee,” antwoordde Nienke. “Ik hoop dat er veel keus is,
want heel veel is hier niet lekker.” “Je moet ook niet zo kieskeurig zijn,” lachte Fabian en gaf
haar een tikje op haar neus. “Wacht jij maar af,” zei Nienke lachend. Fabian keek haar aan. Hij
was blij dat hij haar eindelijk weer een keer echt zag lachen. Nienke heeft al zoveel
meegemaakt in haar leven, daarom zou hij vanaf nu nog meer zijn best doen om haar
gelukkig te maken. Hand in hand liepen ze de kantine binnen. Ze konden hun eten zelf
opscheppen en Fabian schepte van alles en nog wat op zijn bord. Nienke zat allang aan een
tafeltje en zuchtte toen Fabian aan kwam lopen. “Ik weet dat jij heel veel eten lust en dat je
ook veel op kan, maar in dit geval denk ik toch dat het anders is hoor,” zei Nienke. Fabian
schudde zijn hoofd. “Welnee, dat komt gewoon omdat jij niet veel lust, maar dat is bij mij…”
Hij stopte even met praten toen hij een stukje varkensvlees in zijn mond deed en er een heel
vies gezicht bij trok. Nienke kon haar lachen niet inhouden. Fabian probeerde wat ander eten.
“Bah, wat is dit voor iets vies,” klaagde hij. “En dit moet jij elke dag opeten?” Nienke vertelde
wat er wel lekker was en raadde hem aan dat op te eten. “Ik sta niet toe dat mijn vriendin dat
elke dag opgediend krijgt,” zei Fabian stoer. “Volgende keer neem ik wel wat mee van de Mc
Donalds.” Nienke keek blij en pakte Fabian’s hand. “Je bent lief,” zei ze. “Jij nog liever,” zei hij
terug en aaide even over haar wang. “Oké, nu moeten we ons hier even doorheen slaan. Als
je hier weg mag neem ik je mee naar het beste restaurant ooit!” Nienke lachte: “Daar houd ik
je aan!” Fabian moest toch echt Nienke gelijk geven, want hij kon zijn bord niet leegeten.
Toen er wat medewerkers niet keken zijn ze snel weggelopen en hebben halfvolle borden
laten staan. Fabian zag dat Nienke moe was en zorgde ervoor dat ze weer zo snel mogelijk in
haar bed lag. Hij was zelf eigenlijk ook best moe en begon te gapen. Nienke zag dit door de
spleetjes van haar ogen. “Jij moet ook snel gaan slapen,” zei Nienke. “Ja, ik ga zo meteen als
jij slaapt.” “Kom hier dan even liggen.” Nienke schoof wat op, sloeg de dekens om en klopte
naast zich.” Fabian kon dit aanbod niet afslaan en ging naast haar liggen waarna Nienke
helemaal dicht tegen hem aankroop. Hij aaide haar over haar arm en gaf haar een kus op
haar hoofd. Hij was zo blij dat het weer wat beter met haar ging. Nienke sliep al snel, maar
even later viel Fabian zelf ook in slaap. De zuster kwam nog even kijken en zag Fabian liggen.
Ze besloot dit zo maar te laten, dus deed ze het licht uit en sloot de deur.
In het Huis Anubis waren de bewoners laat op de avond nog een film aan het kijken. Joyce
had Patricia weer wat op kunnen vrolijken en zaten dicht tegen elkaar aan op de bank.
Patricia keek naar Mick die lui in de stoel lag. “Wanneer gaan jullie nou wat leuks doen?”
fluisterde Patricia. “Binnenkort. We moeten nog afspreken wanneer,” fluisterde Joyce terug.
“Duurt lang,” fluisterde Patricia lachend. Joyce glimlachte: “Weet ik, maar Mick wil er graag
voor Fabian zijn en hij heeft het ook wel zwaar met school.” Dat bracht Patricia op een idee:
“Jij kan hem toch met school helpen?” Joyce haalde haar schouders op. “Ik zie nog wel.”
Patricia zuchtte. Ze had echt door dat ze in dit soort gevallen echt anders was dan Joyce.

Amber keek op haar horloge en zei ineens hardop: “Waar blijft Fabian nou? Het bezoekuur is
allang afgelopen!” Jeroen zuchtte: “Hou jij je nou eens met je eigen liefdesleven bezig?!” Noa
gaf hem een tik. Amber keek hem niet-begrijpend aan: “Ik snap je niet.” “Nee dat dachten we
al,” antwoordde Jeroen lachend. Amber ging er verder niet op in, maar nam Jeroen zijn
woorden serieus. Ze dacht aan Jochem en was helemaal weer in de wolken. Wanneer gingen
zij nou wat leuks doen? Ze dacht dat ze het de volgende dag wel zou weten, dan had ze
namelijk Engels. Ineens was dat haar lievelingsvak geworden. De film was nog niet eens
afgelopen of Victor kwam woedend de woonkamer binnen: “Wat doen jullie hier allemaal
nog! Het is allang tien uur geweest en jullie weten wat dat betekent! Hup, allemaal naar jullie
kamers!” Iedereen deed wat Victor zei en al snel werd het helemaal stil in het huis.
De volgende morgen was iedereen geïrriteerd omdat Amber de badkamer al een uur bezet
hield. Jeroen, Appie en Patricia stonden zelfs voor de deur te wachten terwijl de rest aan het
ontbijten waren. “Nog even en ik trap die deur in!” riep Jeroen kwaad. “In je dromen!”
hoorden ze Amber vanuit de badkamer roepen. “In mijn nachtmerries zal je bedoelen, maar
ik kan niet anders nu.” Hij deed net alsof hij de deur wilde inslaan maar op dat moment
hoorden ze: “Oké, oké, oké!” Amber deed de deur open en kwam er helemaal opgedoft uit.
Appie keek met open mond naar Amber die Jeroen vervolgens weer dicht duwde. Op dat
moment rende Patricia snel de badkamer in. “Patricia!” schreeuwde Jeroen. Hij stompte hard
tegen de deur aan en daarna zuchtend tegen de muur ging staan. “Vrouwen.. ze zijn ook
allemaal hetzelfde.”
Toen de bewoners op school aankwamen liepen ze naar hun kluisje om boeken op te halen.
“Fabian!” gilde Amber terwijl ze naar Fabian toe rende. Fabian stond bij de kluisjes. Amber
omhelsde hem: “Waar ben je geweest?” Ze had zelf eigenlijk ook wel door dat het een beetje
een domme vraag was. “Bij Nienke, ik was in slaap gevallen.” “Heb je bij haar geslapen? Toe
maar jongen, ik wist niet eens dat dat mocht daar,” was Jeroen zijn opmerking die samen met
Noa weer wegliep. “Hoe gaat het met haar?” vroeg Joyce. “Het gaat wel,” antwoordde Fabian.
“Zolang ze veel rust en voorzichtig doet gaat het steeds beter.” Joyce glimlachte: “Gelukkig.”
Joyce en Patricia liepen samen naar de les terwijl Appie zijn boek zocht tussen zijn horror
spullen. Fabian keek nadenkend naar beneden. “Is er iets?” vroeg Amber die naar Fabian
keek. Hij zuchtte: “Ik moet vanmiddag twee proefwerken inhalen en dat ben ik vergeten..”
“Oh jee,” zei Amber. “En nu ken je het niet?” Fabian haalde zijn schouders op: “Ik denk het
wel, maar daar gaat het niet op. Ik zou naar Nienke gaan.” Hij keek schuldig voor zich uit. “Ik
ga wel naar Nienke gelijk na schooltijd. Jij maakt gewoon je proefwerken, anders krijg je van
Swieten op je dak denk ik.” Fabian keek haar betwijfelend aan. “Echt, ik zorg wel voor haar. Ik
heb toch nog een heleboel te vertellen,” zei ze geheimzinnig. Fabian trok zijn wenkbrauwen
op. “Als je maar niet de hele tijd achter elkaar doorpraat hè. En als je ziet dat ze erg moe is
dan moet je haar alleen laten. En absoluut niet over dingen praten die ze zich niet kan
herinneren.” Amber zuchtte: “Neehee, dat weet ik wel.” De tweede bel ging. Amber en Fabian
haastten zich naar de les. Het eerste uur ging eigenlijk wel snel voorbij tot grote opluchting
van Amber. Toen de bel ging wist ze niet hoe snel ze weg moest gaan. Ze stormde het engels

lokaal binnen waar Jochem binnen naast de deur stond. Hij sloot de deur toen Amber binnen
was en ging ervoor staan. Amber glimlachte verlegen. “Ik stond al op je te wachten,” zei hij en
pakte haar hand vast. “Wat dacht je van vanavond om 19.00 uur bij mij thuis? Ik zorg voor
een diner,” Amber voelde het kriebelen in haar buik en keek hem bewonderend aan. Ze
knikte zachtjes. Hij pakte haar hand nu beter vast en stopte er een briefje in. “Mijn adres,” en
hij gaf haar een knipoog. “En onthoud: meneer van Swieten mag hier niets van weten, snap
je?” fluisterde hij in haar oor. Amber kon alleen maar knikken. Op dat moment kwam de rest
van de klas binnen. Fabian keek verbaasd naar Amber. “Ging je hier zo snel heen? Wat deed
je hier?” vroeg hij. “Niks,” loog Amber. Fabian keek haar doordacht aan. “Ik heb je heus wel
door hoor. Ik denk dat je hem beter met rust kan laten, hij is je leraar.” Amber reageerde niet
en bleef de hele les starend naar Jochem kijken.
Na schooltijd ging Fabian zijn proefwerken inhalen, Amber fietste snel naar Nienke, Jeroen,
Noa, Mick en Appie gingen naar huis en Patricia en Joyce zaten in het redactielokaal de
laatste dingetjes voor het publiceren van de schoolkrant te bespreken. Robbie kwam binnen
en liep gelijk naar Patricia toe. Hij gaf haar een kus en vroeg bezorgd: “Gaat het wel weer met
je?” Patricia knikte lief. “Ja hoor. Sorry dat ik gisteren zo deed. Je was zo lief en ik deed zo
bot.” Robbie glimlachte: “Het geeft niet, ik snap het wel.” Hij gaf haar een aai over haar bol en
ging snel zitten voor de bespreking. “Wist je al dat er een nieuwe leraar komt?” zei Joyce
ineens uit het niets. Patricia en Robbie keken op. “Oh ja? Voor welk vak?” vroeg Robbie.
“Biologie! Wij krijgen hem Patries.” “Misschien ik ook wel,” reageerde Robbie. “Volgens mij
komt hij morgen!” zei Joyce enthousiast. Het kon Patricia niet zoveel schelen, maar aan de
andere kant was ze ook wel weer benieuwd wat voor leraar het is.
Amber rende helemaal hysterisch het ziekenhuis in op weg naar Nienke’s kamer. Nienke sliep
maar schrok wakker toen Amber buiten adem aan haar bed stond. “Sorry, sorry,” zei Amber.
“Wil je verder slapen?” Nienke keek verward naar haar vriendin die naast haar bed stond.
“Nee, nee. Maar wat doe jij hier? En waarom ben je zo buiten adem?” Amber ademde een
paar keer diep in en uit en begon toen te vertellen. “Ik heb nog zoveel te vertellen, ik dacht ik
kom de hele middag even bij je langs. En Fabian was vergeten dat hij twee proefwerken
moest inhalen, dus hij komt vanavond.” Nienke was een beetje teleurgesteld maar vond het
ook heel fijn dat Amber er was. “Oké, nou vertel!” “Wat?” vroeg Amber een beetje onnozel.
“Je wilde toch nog zoveel vertellen?” vroeg Nienke verbaasd. Amber werd ineens weer helder.
Ze ging snel op de rand van Nienke’s bed zitten en begon te vertellen: “Oh ja. Je raadt het
nooit, je raadt het nooit,” begon ze opgewonden te vertellen. “Ik heb een date!” Nienke keek
haar verwonderend aan. “Een date?” Voordat ze kon vragen met wie Amber een date heeft
begon Amber te gillen. “Ja! Vanavond! Ik ga naar zijn huis toe en dan staat er een diner
klaar!” Amber was helemaal vrolijk. Nienke vond het leuk om haar zo vrolijk te zien maar had
wel een aantal vragen. “Met wie heb je een date dan?” Amber wilde er bijna uitflappen dat ze
naar Jochem gaat, maar dat leek haar toch niet zo’n goed idee om dat te vertellen. “Oh, die
ken jij niet. Maar hij is heel leuk!” Nienke fronste haar wenkbrauwen. “Hoezo ken ik hem
niet?” Nienke kende volgens haar alle jongens waar Amber mee omging. “Omdat ik die net

heb leren kennen,” loog ze. “Toen lag jij hier al.” Nienke keek haar een beetje verward aan.
“En je hebt zo snel al een date? En Jochem dan? Daar was je toch helemaal vol van?” Amber
deed zo goed mogelijk haar best dat Nienke haar niet doorkreeg. “Zoals jij en Fabian al
zeiden: het is mijn leraar.” Nienke was blij dat Amber dat zelf eindelijk ook inzag. Ze kon
namelijk zo een teleurstelling verwachten zoals dat bij Jason ook was gebeurd. Toch vond
Nienke het raar. “En hij nodigt je gelijk bij hem thuis uit? Alleen?” Amber zuchtte: “Nou je
kunt ook blij voor me zijn hoor.” “Oh ja maar dat ben ik ook hoor. Heel blij zelfs, maar ik weet
niet. Laat maar.” Amber glimlachte: “Oké, het is al goed. Maar alleen omdat je hier in de
gaten gehouden wordt. Anders had je allang de kieteldood gehad.” Nienke en Amber lachten
allebei. “Maar nu even iets anders,” zei Amber. “Hoe gaat het nu tussen jou en Fabian?” Ze
keek Nienke aan met een brede grijns op haar gezicht. Nienke begon te lachen en te blozen
tegelijk. “Nog steeds staaaaaapel verliefd?” lachte Amber. Nienke knikte en haar glimlach
werd steeds groter. “Oeeeh, leuk hoor! En hij ook op jou dat ontgaat echt niemand.” Nienke
kreeg daar kriebels in haar buik van. Ook al wist ze dit al weg, toch vond ze het leuk om te
horen. Amber en Nienke bleven de hele middag nog doorkletsen, maar op het moment dat
er eten werd gebracht kon Nienke haar ogen eigenlijk niet meer openhouden. Amber nam
het eten aan en zette het naast Nienke neer. “Ik ga me klaarmaken voor vanavond, wel goed
eten hè?” Ze nam afscheid en liep weg terwijl Nienke gelijk in slaap viel.
Amber rende thuis snel naar boven om zich klaar te maken. Fabian mocht van Trudie eerder
eten en zat dus als enige aan tafel snel zijn bord leeg te eten. Hij moest nog even meehelpen
de tafel te dekken voor de andere bewoners en ging toen snel naar het ziekenhuis. De rest
kwamen stuk voor stuk aan tafel zitten om te wachten op het eten. Na heel vaak Amber te
hebben geroepen was Trudie het zat en zei dat iedereen mocht eten. Ze snapte niet waar
Amber bleef. Opeens hoorden ze voetstappen op de trap en daarna de voordeur die hard
dichtgeslagen werd. “Was dat Amber?” vroeg Trudie aan niemand in het bijzonder. “Ja,
volgens mij wel,” zei Noa die bedenkelijk keek. “Maar wat gaat ze dan doen?” “Het zal wel
koopavond zijn Truud en je kent Amber: die heeft af en toe van die rare buien.” Het kon
niemand verder wat schelen, blijkbaar hadden ze erge honger en daarom genoten ze van de
lekkere zuurkool van Trudie.
Fabian kwam de kamer van Nienke binnen en keek geschokt naar het bord vol met eten dat
nog naast haar stond. Nienke lag met haar ogen dicht op bed. “Nienke!” zei Fabian en
schudde haar heen en weer. Nienke werd langzaam wakker en zag een bezorgde Fabian die
haar meteen omhelsde. “Waarom heb je je eten niet opgegeten?” vroeg hij bezorgd. Nienke
keek naar haar volle bord en herinnerde zich als laatste dat Amber wegging toen haar eten
werd gebracht. “Ik ben ik slaap gevallen, ik was heel moe,” zei ze zacht. “Heeft Amber je de
hele tijd aan de praat gehouden?” Nienke lachte: “Ja, best wel. Ze heeft een date dus was
helemaal enthousiast.” Fabian keek verbaasd. “Een date? Met wie?” Nienke haalde haar
schouders op. “Geen idee, ze zei dat ik hem niet kende. Ze heeft hem ontmoet toen ik hier al
lag.” Fabian trok nu zijn wenkbrauwen op. “Oh? Daar weet ik niks van.” Nu vond Nienke het al
helemaal vreemd. “Nou ja, ik zie haar de laatste tijd ook niet zoveel,” zei Fabian die er

lijkbaar niets achter zocht. “Maar volgens mij zit ze nog steeds achter Jochem aan hoor. Ze
had zich vandaag helemaal opgedoft en rende naar de eerste les gelijk naar hem toe zodat
ze met hem alleen was.” Nienke fronste haar wenkbrauwen en dacht aan hoe raar Amber die
middag eigenlijk deed. Er klopte hier iets niet, dacht ze. Opeens schrok ze op. Ze sloeg de
dekens van zich af en sprong uit bed. Fabian keek helemaal verbaasd en rende gelijk achter
Nienke aan die de gang op was gerend. “Nienke! Wat doe je?!” riep hij bezorgd. Waar ging
ze heen? Wat is er aan de hand? Wist hij het maar..
Hoofdstuk 8 – De ontdekking
“Nienke!” riep Fabian nu nog harder. Maar Nienke luisterde niet en rende gewoon door. Toen
er geen lift klaarstond besloot ze de trap te nemen. Maar net voordat ze het trappenhuis
binnen wilde stormen kon Fabian haar nog net bij haar middel grijpen en draaide haar de
andere kant op. “Nienke nee! Wat bezielt jou?!” riep Fabian op zo’n verbaasde toon dat
Nienke er zelf van schrok. Ze wist zelf eigenlijk ook niet waarom ze zo hysterisch deed, maar
toch klopte er een gevoel niet. Nu ze door had dat ze met geen mogelijkheid uit het
ziekenhuis kon komen om Amber te halen, dacht ze aan een telefoon. Op deze verdieping is
er een telefoon in de gezamenlijke kamer, dacht ze. Omdat ze zo buiten adem was kon ze
moeilijk snel de vraag van Fabian beantwoorden en besloot dat te bewaren voor later. Snel
maakte ze zich los uit de greep van Fabian en rende de volgende hal in, naar de gezamenlijke
kamer. Vaag hoorde ze Fabian’s stem op de achtergrond en de stem van nog iemand. Het
maakte haar niet uit: als ze Amber maar kon spreken. Toen ze bij de kamer aankwam had ze
alleen maar oog voor de witte telefoon die op een tafeltje tegen de muur stond. Ze rende er
op af en pakte de telefoon, onwetend dat veel mensen haar verbaasd aankeken. Fabian was
nu ook binnen en zag hoe Nienke een nummer probeerde in te toetsen. Haar zicht was zo
vaag dat ze de nummers niet meer kon zien. Fabian pakte de telefoon uit haar handen en
legde hem met een harde klap terug. “Maar Amber,” zei Nienke in paniek. “Ze is bij hem, je
moet haar ophalen.” Fabian snapte niet waar ze zich nou druk om maakte. De dokter stond er
ook bij en had geen idee wat er aan de hand was. Wat hij wel zag was dat Nienke stond te
hyperventileren. Fabian voelde haar steeds slapper worden en hield haar stevig vast. Hij keek
de dokter in paniek aan. “Ze moet naar haar kamer,” zei de dokter en wilde Nienke uit
Fabian’s handen pakken. Fabian vond dat hij het zelf prima kon en droeg Nienke zo snel
mogelijk naar haar kamer. De dokter deed daar haar zuurstofmasker weer om zodat Nienke
langzaam weer op adem kon komen. “Wat was er nou in vredesnaam aan de hand!” zei de
dokter streng tegen Fabian. Fabian haalde zijn schouders op. “Volgens mij maakte ze zich
zorgen om een vriendin, maar ik heb geen idee waarom.” De dokter keek bedenkelijk. “Het
zag er wel erg uit, misschien moet je die vriendin toch maar even bellen. Dat wilde ze toch
doen? Dan kan je haar straks misschien ook weer geruststellen.” Fabian knikte en zei de
dokter gedag toen hij weer wegliep. Waarom moest ze Amber nou bellen? Hij dacht na over
wat Nienke zei. Ze had het over een date van Amber en.. Toen zuchtte hij even. “.. Jochem,”

zei hij zacht. Zou dat echt waar zijn? Hij pakte zijn mobiel uit zijn tas en belde Amber. Na een
tijdje werd er opgenomen. “Met Amber,” klonk haar stem. “Ja, met Fabian. Klopt het dat je nu
een date hebt met Jochem?” Fabian wilde gelijk maar met zijn punt komen en dat kwam over
want het was even stil aan de andere kant van de lijn. “Ja, hoezo?” zei Amber zacht. Fabian
vertelde wat er net gebeurd was en dat Nienke zich dus zorgen maakte. “Dat is helemaal
nergens voor nodig,” was Amber’s reactie. Zonder enige vraag naar hoe het nu met Nienke
ging zei ze: “Maar ik hang nu op. Je mond houden tegen de rest hè, daag!” Fabian hoorde
niks meer aan de andere kant van de lijn en legde gefrustreerd zijn mobiel weg. Hij vond het
ook wel raar dat Amber bij hun Engels leraar was, maar de reactie van Nienke vond hij echt
vreemd. Nienke is namelijk nooit zo hysterisch, dacht hij.
“Dat was een raar telefoon gesprek,” zei Jochem toen Amber haar telefoon neerlegde. Amber
glimlachte even. “Ze moeten me ook altijd storen.” Ze hadden net een heel uitgebreid diner
op dat Jochem had gemaakt. Amber vond het tot nu toe echt heel gezellig en ze voelde zich
helemaal gelukkig bij hem. Ze stond op en wilde afruimen. “Nee gek, dat hoef jij toch niet te
doen.” “Maar..” Jochem stond nu ook op en legde zijn vinger op haar lippen. “Dit hoef jij niet
te doen, oké?” Hij keek haar diep in haar ogen aan en legde zijn hand op haar wang. Amber
smolt helemaal weg toen hij dichterbij kwam. Zijn hoofd kwam steeds dichter bij het hare en
Amber sloot haar ogen. Ze voelde hoe zijn lippen de hare raakten en kreeg helemaal vlinders
in haar buik van zijn zoen..
Die avond waren Noa en Jeroen op Noa haar kamer wat aan het oefenen voor hun volgende
dansles. Ze moesten voor de volgende keer een stukje van de Tango doen. Ze hadden
muziek mee gekregen en hadden die muziek opgezet. Noa haar rechterhand had de
linkerhand van Jeroen vast. Jeroen zijn rechterhand lag op de onderrug van Noa, terwijl Noa’s
linkerhand op de bovenarm van Jeroen lag. Samen deden ze een aantal passen. “Hoofd
opzij!” zei Noa die zag dat Jeroen haar aankeek. Jeroen zuchtte zachtjes. “Op je tenen blijven
lopen!” riep Noa terwijl ze dansend de kamer rond gingen. Jeroen liet zuchtend zijn lichaam
wat zakken. “En je rug rechthouden!” Jeroen probeerde het vol te houden, hij wist namelijk
dat Noa dit graag wilde. Hij keek naar haar serieuze blik. “Hoofd opzij,” zei ze nu wat
geïrriteerd. Jeroen kon er nu niet meer tegen. “Jeetje, ik lijk ook gek ook. Nu laat ik me zelfs
commanderen door jou. Noa dit is echt niks voor mij.” Noa zette de muziek stop en keek
hem verbijsterd aan. “Jij bent echt zo’n watje. Je geeft altijd veel te snel op!” Jeroen keek
verbaasd naar Noa. “Wat zeg je nou? Ik ga elke keer mee naar de lessen, ik trek van die
belachelijke kleren aan, ik laat me commanderen door dat mens Maria, ik laat me zelfs
commanderen door jou. En dan zeg jij dat ik te snel opgeef? Kom op zeg dit doe ik allemaal
voor jou!” Jeroen zag hoe Noa’s gezicht nu veranderde. Ze lachte. “Dat vind je grappig?”
vroeg Jeroen. Noa liep naar hem toe en sloeg haar armen om zijn nek. “Ja,” antwoordde ze
eerlijk. “Zo ver is een jongen nog nooit voor me gegaan.” Jeroen glimlachte nu ook en gaf
haar een kus. Zijn gezicht betrok toen hij dacht aan wat Noa net zei. “Wat zei je nou net
tegen mij dat ik was?” Noa wist wat hij bedoelde. “Een watje,” zei ze lachend. “Daar ga je spijt

van krijgen,” zei Jeroen met een gemene blik. Noa zag dat hij klaar stond om haar de
kieteldood te geven, maar toen zei ze meteen: “Oké, oké, sorry. Je bent geen watje, je bent
super super lief!” Ze keek hem smekend aan. “Doe je nu dan weer mee? Voor mij?” Ze gaf
haar allerliefste glimlach, terwijl ze de muziek weer aanzette. Daar kon Jeroen niet tegenop en
deed zijn best weer de dans in te studeren. Net toen ze helemaal in de dans zaten hoorden
ze voetstappen op de trap en de kamerdeur werd opengegooid door Appie. Jeroen kon nog
net voorkomen dat hij ze zo samen zag, maar Appie keek toch wantrouwend naar Jeroen.
“Wat waren jullie nou aan het doen?” Noa kon haar lachen niet goed inhouden waardoor
Appie helemaal het idee kreeg dat ze wat raars deden. “Wat is dit voor belachelijke muziek?”
zei Appie lachend. “Euh, ik liet Jeroen even naar deze muziek luisteren,” loog Noa. Appie
fronste zijn wenkbrauwen. “Ja, hij vond het ook niet mooi en lachte me uit.” “En terecht,” zei
Jeroen erachteraan. “Oké,” zei Appie die hun vreemd aankeek. “Wat kwam je doen?” vroeg
Jeroen. “Oh ja, ik vroeg of je mee een horrorfilm komt kijken.” Jeroen keek Noa aan die hem
met een beetje een strenge blik aankeek. Hij wilde dat heel graag, maar kon het niet maken
vond hij. “Nee sorry, andere keer. Ik blijf bij Noa vanavond.” Appie snapte er niks van: “Wil je
echt liever de hele avond naar deze saaie muziek blijven luisteren dan met mij een vette
horrorfilm komt kijken?” Jeroen gaf geen antwoord. “Soms snap ik echt niks van jou,” zei
Appie terwijl hij wegliep. Toen ze geen voetstappen meer hoorden konden ze weer verder
gaan. Jeroen deed zijn uiterste best zodat hij er die avond sneller vanaf was en kon hij na de
avondklok van Victor toch nog stiekem een film kijken met Appie.
De volgende ochtend zaten de bewoners aan het heerlijke ontbijt van Trudie. Fabian kon zijn
frustratie op Amber niet uitten omdat de rest erbij was, maar toen Amber klaar was en naar
de gang liep greep hij zijn kans. Ze was helemaal aan het huppelen, maar schrok ineens van
Fabian. “Hoe haal jij het in je hoofd om Nienke zo ongerust te maken!” zei Fabian die haar bij
haar arm pakte. “Pardon?”, was Amber’s reactie. “Alsof ik dat expres zou doen!” “Dankzij jou
heeft ze bijna weer een terugval gehad.” Amber kon haar oren niet geloven. “Doe even
normaal! Ik wist toch niet dat Nienke zich zorgen maakte?” Maar Fabian bleef bij zijn punt: “Ik
had nog zo tegen je gezegd: je moet haar niet de hele middag aan de praat houden. Je hebt
natuurlijk de hele middag over je date zitten te praten en haar helemaal in de war gebracht.”
Amber keek hem met een kwade blik aan. “Ja hoor, het is allemaal mijn schuld, het is
duidelijk Fabian!” Amber rende stampvoetend de trap op naar haar kamer. “Ruzie?” zei Appie
die met een glimlach in de deuropening stond. Fabian zuchtte: “Nienke was gister helemaal
overstuur. Ze rende de hele afdeling af op zoek naar een telefoon om Amber te bellen.”
Appie keek hem verbaasd aan. “Waarom moest ze Amber bellen dan?” “Amber had een date
met Jochem en waarschijnlijk maakte Nienke zich daar zorgen om.” Ineens leek Appie niet
meer te zitten met Nienke, maar met Amber. “Een date met Jochem? De leraar Engels?” Hij
keek Fabian met open mond aan. “Dat is toch niet normaal. Als leraar mag je helemaal niet
afspreken met je leerlingen. Wie denkt die vent wel niet wie hij is? En weet je hoeveel ouder
hij is.” Appie ratelde maar door over Jochem waar Fabian zich nogal aan ergerde. Appie had
dit door en vroeg toen: “Maar hoe is het nu met Nienke?” “Volgens mij wel weer wat beter,”

antwoordde Fabian. De andere bewoners kwamen de hal in om naar school te gaan. Snel
pakten Fabian en Appie hun tassen en verlieten ook het huis.
Patricia en Joyce zaten in de les tekenen toen Joyce vroeg: “Ik ga na school even bij Nienke
langs, ga je mee?” Patricia keek haar strak aan. “Euh, nee sorry, ik moet nog veel voor school
inhalen.” Joyce knikte en ging weer verder met haar tekening. Ze hadden de opdracht
gekregen om een tekening te maken dat eruit zag alsof het uit een sprookjesboek komt.
Joyce had het idee bedacht om een kikker te tekenen met een prinses die hem kuste. Ze had
al lichtstralen eromheen getekend, zodat het leek alsof de kikker elk moment in een prins kon
veranderen. En dan leven ze nog lang en gelukkig, dacht ze. Joyce zuchtte. Ging dat in het
echt ook maar zo makkelijk. Zij heeft nu met Mick gezoend en nog zijn ze nog niet samen. Ze
keek even naar Patricia’s tekening, maar die had net als vijf minuten geleden alleen nog maar
een regenboog op haar papier staan. Ze keek Patricia aan en merkte op dat Patricia voor zich
uit zat te staren. Ze stootte haar aan: “Hee, waar zit jij nou met je hoofd?” Patricia schrok op
uit haar gedachten. “Oh, aan Robbie,” zei ze met een glimlach. Joyce zuchtte en ging verder
met haar tekening.
Amber liep al de hele ochtend met haar hoofd in de wolken waar Appie gek van werd. Toen
hij samen met haar in de kantine zat zei hij: “En hoe zit hij eruit in je gedachten?” Amber keek
hem aan en vroeg verbaasd: “Wie?” Appie zuchtte: “Jochem natuurlijk. Met wie je een date
had?” Amber keek hem met open mond aan: “Hoe weet jij dat?” Ze had zelf door dat het een
domme vraag was, want hij kon het maar van één iemand gehoord hebben. “Waar bemoei jij
je mee?” vroeg ze streng. “Ambiebambie, het is je leraar. Het is niet goed wat hij doet, je
moet bij hem uit de buurt blijven.” Amber zuchtte: “En dat bepaal jij? Houd je er gewoon
buiten!” Toen Fabian de kantine binnen kwam gelopen had ze helemaal geen zin meer om
daar te zitten en liep dus (met een boog om Fabian heen) de kantine uit. “Ook al ruzie met
jou?” vroeg Fabian aan Appie. “Ja,” zuchtte Appie. “We mogen niks over haar zeggen.” Appie
zag de glimlach op Fabian’s gezicht: hij leek er niet echt mee te zitten. “En toch ben jij nog
vrolijk?” Fabian lachte: “Ja, ik heb Nienke net gebeld en het gaat weer goed met haar. En ik
kreeg net te horen dat ik de proefwerken die ik moest inhalen allebei voldoende heb.” Appie
glimlachte en gaf Fabian de highfive. “Goed gedaan Fabiano! Ook al had ik niks anders
verwacht.” Fabian lachte. Hij was eigenlijk heel erg blij met die voldoendes. Deze cijfers tellen
toch een beetje mee voor het eindexamen. Hij heeft het niet laten merken de laatste tijd,
maar hij vond school nog steeds wel belangrijk. “Ik haal nog wat te drinken, wil jij ook?”
vroeg Appie. Fabian schudde zijn hoofd. “Nee ik ga nog even naar mijn kluisje. Ik zie je straks
bij gym.” Hij zei Appie gedag en liep de kantine uit. Hij kwam langs het lokaal van Engels
waar aan de linkerkant van de deur twee ramen in zaten. Toen Fabian nog eens goed keek
zag hij dat het bovenste raam eruit was. Hij zag Jochem ineens lopen in het lokaal. Arme
leraar, dacht Fabian. Nou is het pauze en is hij nog aan het werk. Maar toen zag hij nog een
andere man. Hij leek ook wel op een leraar vond Fabian. Ze leken niet zo vriendelijk naar
elkaar. “Nienke weet nog niks!” Fabian schrok en keek met open mond voor zich uit. Nienke?
Waarom hebben ze het over Nienke? Hij wilde hier meer van weten en ging onopvallend

naast het raam staan om zogenaamd een boek in te kijken. Maar ondertussen kon hij alles
horen, ze waren nogal luidruchtig. “Het gaat veel te langzaam!” riep die onbekende man.
“Luister, jij gaat naar Nienke om te horen wat ze nog weet. We moeten die sleutel hebben!”
Fabian kon zijn oren niet geloven. Ze hadden het over Nienke haar geheugen. En welke
sleutel? Waar hadden ze het over? “En als ze nog steeds niks weet?” hoorde hij Jochem
zeggen. “Zet haar onder druk, er moet heus wel iets uitkomen. Zo niet, dan hebben we altijd
Patricia Soeters nog.” Fabian keek geschrokken. Patricia? Wat heeft Patricia hier mee te
maken? “Jo, gast wat sta jij hier nou?” Fabian schrok op uit zijn gedachten en keek recht in
het gezicht van Appie. “Ik dacht dat je naar je kluis ging?” “Ja, euh, daar was ik naar
onderweg.” Appie keek hem vreemd aan. “Oké, ik ook, kom je?” De bel ging nu ook waardoor
Fabian daar niet kon blijven staan. Hij wist dat hij niet mocht afluisteren maar dit was echt
een uitzondering. Ze hadden het over Nienke. Had hij het nou goed gehoord? Zou Jochem
naar Nienke toe gaan om te horen of ze wat weet? Waarvan, dacht Fabian. Waarvan moest
Nienke iets weten? Zou het met het ongeluk te maken hebben? Toen ze haar aantroffen in
het kasteel? “Hallo Fabiano! Ben je daar?” Voor de tweede keer maakte Appie hem ‘wakker’
uit zijn gedachten. Appie zag hoe verward Fabian keek. “Gaat alles wel goed?” vroeg hij
bezorgd. Fabian reageerde niet. In zijn hoofd werden de woorden van die onbekende man
herhaald: ‘Zet haar onder druk, er moet heus wel iets uitkomen’. Het drong ineens helemaal tot
Fabian door. Hij gooide zijn boeken in zijn kluis, ramde zijn kluisje dicht en rende weg. “Ik
moet naar Nienke!” riep hij nog even naar Appie die verbaasd voor zich uit stond te kijken.
Hij schudde zijn hoofd en liep toen naar zijn les.
Fabian fietste weer als een gek naar het ziekenhuis. In zijn hoofd herhaalde hij alles wat hij
had gehoord. Wat moeten ze toch weten van Nienke? En waarom hadden ze het over
Patricia? Hoe kennen ze haar? Hij dacht na over een sleutel. Ze willen een sleutel hebben,
maar hoezo zou die bij Nienke te vinden zijn? Plotseling kreeg hij een flits van die sleutel en
reed bijna de berm in. “Natuurlijk!” zei hij hardop. Hij wist ineens welke sleutel ze bedoelden.
Toen ze het medaillon in de kluis van Jimmy hadden gevonden (nadat Jimmy die mee had
gekregen uit het ziekenhuis toen hij net deed alsof hij de vriend van Nienke was), maakte
Fabian het medaillon open en zag dat er een gouden sleutel in geklikt was. Fabian en Nienke
snapten niet hoe die sleutel daarin was gekomen. Doordat Nienke aldoor beroerd werd bij
het kijken naar die sleutel heeft Fabian hem na een paar keer onderzoeken in zijn kamer
verstopt. Het kan niet anders dan dat ze het over die sleutel hadden, dacht Fabian. Maar hoe
kwam die in het medaillon terecht? En wat weten zij van het medaillon? En nog een
belangrijke vraag: Waarvan is die sleutel? Fabian probeerde het te snappen, maar hij kon het
niet. Geen één antwoord kon hij geven aan zichzelf. Bij het ziekenhuis aangekomen rende hij
als een speer naar Nienke’s kamer. Zijn hart sloeg over toen hij Nienke niet in haar bed zag
liggen. Hij zocht snel de dokter en toen hij hem gevonden had zei hij buiten adem: “Waar is
Nienke?” De dokter zag Fabian’s bezorgde gezicht en zei: “Nienke is wat in de kantine aan
het drinken met de zuster.” Fabian was opgelucht door dat antwoord. Het ging blijkbaar weer
goed met haar. Maar hij moest voorkomen dat Jochem bij haar zou kunnen komen en zei

snel: “We moeten haar verplaatsen naar een andere kamer!” De dokter keek verbaasd maar
glimlachte toen al snel. “Fabian,” zei hij. “Nee echt, er mag niemand meer bij haar komen. Als
mensen vragen waar ze ligt, moet je dat absoluut niet geven!” De dokter schrok van de
serieuze blik van Fabian, maar wilde eigenlijk al de hele tijd het goede nieuws vertellen.
“Fabian, ze mag straks naar huis.” Fabian was verbijsterd door de woorden van de dokter.
“Wat?” was het enige wat hij kon uitbrengen. “We moeten zo nog even wat testjes bij haar
doen en dan mag ze naar huis!” Fabian was ineens helemaal weer vergeten wat hij net
gezegd had en keek de dokter met een blij gezicht aan. De dokter legde een hand op
Fabian’s schouder. “Ze was in de kantine zei u?” De dokter knikte, maar toen Fabian weg
wilde lopen hield hij hem nog even tegen. “Als er wat aan de hand is, dan zeg je het wel hè?
Ik bedoel, het is natuurlijk een vreemde situatie van Nienke. En wij zijn hier allemaal op de
afdeling al een beetje gehecht aan haar.” Fabian knikte vriendelijk maar liep toen snel weg.
Bij gym moesten ze allemaal op een rij staan. De gymlerares ging alle leerlingen bij langs. De
Anubis bewoners stonden bij elkaar. Eerst Jeroen, die met zijn groene joggingpak natuurlijk
bij Noa stond, die een mooi rood vestje aan had en een zwarte broek. Daarnaast stonden
Patricia en Joyce. Patricia haar joggingpak was helemaal zwart en ze had er zelfs nog een
sjaal bij om, terwijl Joyce een groen topje aan had met een grijze broek. Amber was natuurlijk
weer op en top modern gekleed. Ze had een witte driekwart broek aan met roze strepen aan
de zijkanten en een roze vestje met korte mouwen. Ze had zelfs nog roze beenwarmers erbij.
Mick en Appie, die allebei een wit T-shirt aanhadden met een grijze broek, stonden daarnaast
wat te stoeien. “En waar is Fabian?” vroeg de lerares. Amber merkte nu ook op dat Fabian er
niet was. Ze was nog steeds boos op hem, dus deed net alsof het haar niks kon schelen. “Die
is bij Nienke,” antwoordde Appie eerlijk. “Meneer van Swieten heeft tegen mij gezegd dat
Fabian alle lessen weer zou volgen, dus ook gymnastiek.” “Ja, maar dit keer was het blijkbaar
een uitzondering of zo? Hij rende namelijk ineens weg, ik weet ook niet waarom.” De lerares
keek een beetje vreemd maar dacht er niet veel over na. Ze wilde namelijk zo snel mogelijk
beginnen met de les. “Oké, we gaan nu opwarmen! Begin aan die kant maar te rennen over
de gele lijn!” Ze wees naar de linkerkant van de rij en langzamerhand begonnen de eersten te
rennen. “Hup, opschieten!” riep de lerares streng. Na het warmlopen werd de groep in drie
teams verdeeld en gingen ze basketballen. Twee teams speelden een wedstrijdje tegen elkaar
en het winnende team speelt tegen het team dat aan de kant staat. Appie was natuurlijk de
leider van het eerste team en ging in het midden van het veld staan tegenover de leider van
het andere team. Hij keek over zijn schouder, recht in het gezicht van Amber. Ze glimlachte
even en zei: “Ik ben niet meer boos hoor.” Appie kreeg een grijns op zijn gezicht. “Mooi. Als
je maar niet denkt dat ik de bal naar een meisje gooi,” grapte hij terwijl het spel begon. Aan
de kant van het veld hing Noa om de nek van Jeroen. “Ga je vanmiddag mee?” vroeg Noa.
“Waarheen?” “Ik ga met Trudie nieuwe bloemen uitzoeken voor in huis,” antwoordde Noa.
Jeroen zuchtte: “Ja daag, een beetje als een wijf naar een suffe bloemenwinkel zeg, dacht het
niet.” Noa keek hem met een kwade blik aan, maar begon daarna te lachen. “Nee je hebt
gelijk, we willen ook eigenlijk niet dat je meegaat. Krijgen we straks weer problemen met de
verkoper of zo.” Jeroen fronste zijn wenkbrauwen. “Grappig hoor. Maar kan dat niet een

andere keer? Blijf gewoon gezellig bij mij, kunnen we braaf huis werk maken. De stapels staan
tot aan het plafond bij jou.” Noa lachte en gaf hem een stomp. “Echt niet. Het enige waar ik
nog veel voor moet maken is Engels, maar dat komt wel goed.” “En laten we dat nou net
morgen hebben,” lachte Jeroen. Noa lachte: “Nee, ik heb het Trudie beloofd.” Jeroen keek
haar smekend aan, maar het lukt hem niet Noa te overtuigen thuis te blijven.
Na schooltijd stond Joyce bij haar kluisje. Ze had aantekeningen voor de schoolkrant in haar
kluisje die ze nodig had voor de redactievergadering. Ze sloeg haar kluisje dicht en schrok
van iemand die ineens naast haar stond. Na een paar tellen besefte ze dat Mick daar stond.
“Hoi,” zei Mick. “Hee,” zei Joyce verlegen. Mick begon te praten: “Even over dat etentje van
ons. Sorry dat het daar niet meer van is gekomen. Ik was namelijk..” Joyce snapte het wel en
begon erdoorheen te praten: “Hee, ik begrijp het.” Mick keek haar lief aan. “Gelukkig. Zou je
misschien morgenavond dan met mij naar de pizzeria willen gaan?” Joyce kreeg een hele
grote glimlach op haar gezicht. “Ja, heel graag,” antwoordde ze. Mick keek haar verlegen aan,
maar nam toch de stap om haar een kus op haar mond te geven en liep daarna weg. Joyce
liep vrolijk naar het redactielokaal waar ze Robbie en Patricia betrapte toen ze aan het
zoenen waren. Patricia schrok, omdat ze wist dat Joyce het moeilijk had met Mick. “Stoor
jullie niet aan mij hoor,” zei Joyce terwijl ze vrolijk haar tas op tafel legde. Robbie grijnsde en
wilde Patricia weer zoenen, maar Patricia hield hem lachend tegen. “Wat heb jij? De loterij
gewonnen ofzo?” Patricia had geen idee waarom Joyce ineens zo vrolijk was. “Ja, de
liefdesloterij!” Joyce vertelde dat ze Mick net was tegengekomen en dat ze morgen uit
gingen.
Ondertussen in het ziekenhuis stonden de ouders van Fabian op het punt om weg te gaan.
Ze waren gelijk langsgekomen toen ze hoorden dat Nienke weer naar huis mocht. De moeder
van Fabian omhelsde Nienke. “Rustig aan doen hè meid. En heel gauw beter worden.” Nienke
knikte vriendelijk. “Bedankt voor alles,” zei ze tegen de vader en moeder. Toen ze wegliepen
kwam de dokter net binnen. Hij zei de ouders van Fabian ook gedag en kwam binnenlopen.
“Alles klaar?” vroeg de dokter. “Bijna,” zei Nienke die nog wat laatste spulletjes in haar tas
deed. “Trudie komt haar zo ophalen, ik ben namelijk op de fiets,” zei Fabian. “Nog even naar
de Wc hoor,” zei Nienke en liep weg. De dokter keek Fabian aan. “Ik weet wel dat ik van jou
niets anders verwacht, maar toch vraag ik het even: Doe je voorzichtig met haar?” Fabian
glimlachte: “Natuurlijk.” “Het is een hele bijzondere meid,” zei de dokter. “Ik weet het,” zei
Fabian verlegen. Toch had hij nog een paar vragen. “Maar hoe zit dat nou dan met haar
geheugen? Ik bedoel, mogen we daar met geen woord over spreken met haar?” De dokter
vertelde dat ze het niet over zaken moesten hebben dat ze niet meer kan herinneren, want
volgens hem komt het vanzelf weer boven. Wel mag Fabian af en toe heel subtiel iets
proberen uit haar te krijgen, maar heel voorzichtig. Fabian wilde eerst maar even afwachten
hoe het thuis verder zou gaan. Als het straks weer helemaal goed met haar ging dan hoefde
hij dit niet te doen vond hij. “Ik ben klaar,” zei Nienke die weer binnen kwam lopen. Fabian
keek haar lief aan. “Mooi, dan lopen we alvast naar beneden. Trudie kan er elk moment zijn.”
Hij pakte Nienke’s hand vast. “Goed,” zei de dokter. Hij liep naar Nienke toe en legde zijn

handen op haar schouders. “Heel voorzichtig doen meisje. Je mag je niet te druk maken de
eerste tijd en vooral niet teveel nadenken over wat er gebeurd is.” Hij keek Nienke strak aan.
“En ik wil je hier niet meer zien, begrepen?” Nienke begon te lachen en omhelsde de dokter.
“Ik heb het begrepen. Heel erg bedankt voor alles!” “En als er wat is, je kan me altijd bereiken
op dit nummer.” Hij duwde een briefje met zijn werktelefoonnummer erop en namen
afscheid. Fabian en Nienke liepen samen de kamer uit, op naar beneden.
De rest van de Anubis bewoners waren vrij en Amber, Appie, Patricia, Joyce, Jeroen en Mick
stonden bij hun kluis. “Waar is Noa nou?” vroeg Jeroen toen hij om zich heen keek. “Ik denk
dat jij dat beter moet weten dan wij,” was Amber’s reactie. Ineens was een vrolijke Noa eraan
rennen. “Jongens! Trudie belde net. Ik zou met haar naar de bloemenwinkel, maar dat gaat
niet meer door, omdat…” Voordat ze verder kon vertellen praatte Jeroen er alweer doorheen.
“Joepie, daar moet je inderdaad blij om zijn!” Noa zuchtte. “Nee luister nou. Ze kan niet
omdat ze Nienke op moet halen. Ze mag nu naar huis!” De anderen keken haar ongelovig
aan. “Wat?” schreeuwde Amber enthousiast. “Maar dat is geweldig!” zei Joyce nu ook. “Wat
zal Fabian blij zijn,” zei Mick erachteraan. Amber wist niet hoe snel ze weg moest rennen.
Appie volgde haar snel, terwijl de anderen daarna ook de school verlieten.
In het Huis Anubis kwam Amber als eerste binnenrennen. Ze rende gelijk naar de woonkamer
waar ze Trudie, Fabian en… Nienke(!) zag zitten. “Nienkeeeee,” riep ze gelijk en omhelsde
Nienke zo hard dat ze helemaal op haar viel. “Amber!” riep Fabian meteen terwijl hij Amber
van Nienke af trok. Nienke was blij om Amber weer te zien en herinnerde zich opeens de
laatste keer dat ze langskwam. “Had je echt een date met Jochem?” vroeg Nienke aan Amber.
Fabian schrok van die vraag en schudde zijn hoofd naar Amber toen Nienke niet keek. Amber
keek even verbaasd naar Fabian maar zei toen: “Nee, natuurlijk niet. Met iemand die jij niet
kent,” loog Amber. Nienke keek haar aan en zei toen: “Maar ik snap het niet. Waarom deed je
dan zo raar?” “Amber doet toch altijd raar,” klonk er een stem in de hal. Het was Appie die
net thuis kwam. “Nienie! Alles goed?” vroeg Appie die haar een highfive gaf. Nienke knikte.
Ze voelde dat Fabian een arm om haar heen sloeg en keek hem aan. Ze is blij dat hij er altijd
voor haar is en haar zo beschermt. Ze gaf hem een kus en legde haar hoofd op zijn schouder.
Even later kwam de rest thuis en gingen allemaal bij Nienke en Fabian zitten. Ze hadden
lekkere gevulde koeken meegenomen voor iedereen. “Niet teveel eten hè jongens,” zei
Trudie die de keuken uit kwam lopen. “Ik begin namelijk net met de Siciliaanse ovenschotel.”
Ze zag Nienke haar gezicht dat helemaal blij haar kant op keek. “Je lievelingsgerecht,” zei
Trudie lief tegen haar. Ze kletsten nog wat gezellig in de woonkamer totdat Trudie het eten
opdiende. Toen Nienke de eerste hap had genomen zei ze: “Hm, heerlijk. Dit heb ik echt
gemist.” Fabian begon te lachen. “Ja, je kan veel zeggen over een ziekenhuis, maar het eten is
daar echt niks.” Nienke zag dat Amber naast haar bijna niks at en voor zich uit zat te staren.
Ze stootte haar aan. “Vind je het niet lekker?” Amber keek haar verschrikt aan. “Jawel, ik vind
het heerlijk!” zei ze enthousiast. Ineens begon ze over een ander onderwerp: “Weten jullie wie
er zwanger is?” vroeg ze met een grijs op haar gezicht. De rest keek haar vragend aan. “Die
rare lerares van Duits.” Ze keken haar met open mond aan. “Hoe kan dat?!” vroeg Appie heel

verbaasd en onnozel tegelijk. Amber zuchtte: “Ap!” “Heeft ze een man dan?” vroeg Jeroen
heel droog. “Hoe weet jij dit?” lachte Patricia. Amber reageerde niet. “Nou dan zal ze
binnenkort wel met zwangerschapsverlof gaan hè,” zei Mick enthousiast. Mick had namelijk
als enige Duits als extra vak. Hij vond die lerares ook altijd al zo raar. Ze draagt rare kleren en
heeft altijd een ouderwetse haarband in met een enorme strik er bovenop. Ze kan soms wel
heel aardig zijn, maar soms is ze ook opeens heel erg streng. Toen Fabian zag dat Nienke
gaapte bracht hij haar naar haar kamer terwijl de rest de tafel afruimde. Nienke ging in bed
liggen en Fabian ging bij haar op de rand van haar bed zitten. “Lekker weer in je eigen bed,”
zei Fabian lief terwijl hij over haar hoofd aaide. Nienke knikte en omhelsde hem. “Je bent lief,”
zei ze zacht. “Jij ook,” zei hij terug en lachte. Nienke keek hem nu strak aan. “Ik meen het. Je
bent echt geweldig en zo lief voor me. Bedankt voor alles.” Fabian werd er verlegen van en
wist even niet wat hij moest zeggen. Hij keek haar lief aan en boog zich wat naar haar toe om
haar vervolgens te zoenen.
Jeroen en Noa zaten samen aan het bureau in Jeroen zijn kamer huiswerk te maken. Het was
Jeroen dus toch gelukt om samen huiswerk te kunnen maken. Noa was Jeroen wat aan het
uitleggen maar toen ze opzij keek zag ze dat hij haar aan zat te kijken. “Kijk niet zo, je moet
opletten,” zei ze lachend. “Als je hier zo zit dan kan ik me alleen maar op jou concentreren.”
Noa zuchtte met een glimlach. “Nou dan weet ik wat me te doen staat hè.” Ze stond op en
wilde weglopen maar Jeroen hield haar tegen en gaf haar een lange zoen. “Jeroen,” zei Noa
daarna. “Je moet echt serieus huiswerk maken, anders ga ik weg oké?” Jeroen zuchtte: “Oké
baas,” zei Jeroen lachend. Noa gaf hem een stompje en ging weer verder met haar verhaal.
De volgende morgen werd Nienke uitgeslapen wakker. Ze had de avond ervoor over van alles
en nog wat nagedacht. Ze keek opzij naar Amber die met open ogen naar het plafond zat te
staren. Toen zei Nienke ineens: “Je bent verliefd hè?” Amber schrok uit haar gedachten en
keek Nienke aan. “Hee, ben je wakker? Lekker geslapen?” Nienke knikte. “Geef je nog
antwoord op mijn vraag?” Amber kon het niet meer voor zich houden en begon te lachen:
“Ja, helemaal!” “En is Jochem ook op jou?” vroeg Nienke. Amber keek Nienke geschrokken
aan en ging rechtop in bed zitten. “Kom op, je denkt toch niet dat ik het niet door heb hè. En
je kunt het zeker niet voor mij verbergen.” Amber wist dat ze Nienke niet meer iets anders
wijs kon maken. Nienke had haar namelijk altijd snel door. “Ik geloof van wel,” zei Amber met
een glimlach. Nienke was echt blij voor Amber, maar toch vond ze het een raar idee: Een
leraar met een leerling.. “We hebben gezoend,” zei Amber net op het moment dat Fabian
binnen kwam. Fabian had het gehoord en keek Amber boos aan. Nienke zag dit en had gelijk
door wat er aan de hand was. “Fabian, ik weet dat ze met Jochem een date had. Ik weet ook
niet waarom ik zo hysterisch deed in het ziekenhuis en dat zal niet weer gebeuren.” Ze
draaide zich weer naar Amber. “Toch vind ik het vreemd: Een leraar. Maar ik ben wel blij voor
je.” Amber keek haar lief aan en knuffelde Nienke. “Maar nu ga ik me klaarmaken! Het eerste
uur hebben we een nieuwe leraar!” “Oh jee,” zei Nienke en keek Amber lachend na.

Het eerste uur hadden ze Muziek. Ze kregen tijdelijk een nieuwe leraar omdat de lerares die
normaal gesproken Muziek gaf een burn-out heeft. De klas zat er al helemaal klaar voor,
maar de leraar was nog nergens te bekennen. “Ik hoop dat het een hele leuke is!” zei Joyce
en lachte samen met Patricia. Patricia’s lach verdween echter toen er een man de klas binnen
kwam lopen. “Hallo allemaal,” zei hij terwijl hij een blik wierp naar Patricia. “Ik ben Robert,
jullie nieuwe leraar Muziek!” Patricia’s hart sloeg een slag over. Ze slikte even en werd
duizelig. Het duurde even om echt te beseffen wie ze in haar klas zag staan. Fabian keek ook
geschrokken naar de man. Het was de man die hij met Jochem zag praten in het lokaal toen
ze het over Nienke hadden! Patricia geloofde het niet. Het was hem! In een fractie van een
seconde stond ze verwarrend op, pakte haar spullen en rende zo snel als het kan het lokaal
uit. De rest van de klas keek haar verbaasd achterna. Fabian hoorde de woorden van hem
weer door zijn hoofd: ‘dan hebben we altijd Patricia Soeters nog’. Hij keek verbijsterd voor zich
uit. Patricia kende hem blijkbaar dus ook..
Hoofdstuk 9 – Een mysterie
Het drong langzaam tot Fabian door wat er net was gebeurd. Er is hier iets helemaal mis,
dacht hij. Jochem en deze nieuwe leraar (Robert) hebben er duidelijk wat mee te maken en
Patricia blijkbaar ook. Ging het om die sleutel? Die sleutel waarvan Fabian dacht dat hij die
had? “Die sleutel,” zei Fabian zacht. Hij moet hem nog steeds bekijken. Misschien krijgt hij
dan wel een idee wat er zo bijzonder is aan die sleutel. “Oké, ik heb nog nooit meegemaakt
dat iemand de klas uit rent als ik me voorstel. Heb ik zo’n lelijke naam?” grapte Robert.
Amber begon hard te giechelen. Ook deze leraar vindt ze leuk, maar niet zo leuk als Jochem.
Ze zweefde weer helemaal in de wolken toen ze aan hem dacht. Robert met de absentielijst,
maar dat had Fabian niet door. Hij zat zo in gedachten. Toen Jochem met Robert in dat lokaal
was hadden ze het ook over Nienke. Hoe kende hij Nienke? Fabian besloot dit verder te gaan
uitzoeken, want hij had er geen goed gevoel over. “Nienke Martens?” hoorde hij Robert
ineens zeggen. Fabian had ineens door dat hij met de absentie bezig was. “Ze ligt thuis in
bed,” zei Fabian. “Ze is net uit het ziekenhuis en moet nog thuisblijven van de dokter.” Robert
leek geïnteresseerd. “Wat heeft ze dan precies?” Fabian begon te vertellen: “Ze heeft voor de
tweede keer in coma gelegen door een één of ander gif. Het gif verdwijnt langzaam uit haar
lichaam en tot die tijd moet ze heel voorzichtig doen, ook omdat ze geheugenverlies heeft.”
Hij zag Robert heel geïnteresseerd kijken. “Zo, dat is heftig.” Fabian knikte en werd er even
stil van. Ineens werd hij weer geconfronteerd met wat er allemaal is gebeurd. “En met haar
geheugen?” vroeg Robert verder. “Hoe zit het daarmee?” Fabian wist niet precies waar hij
nou op doelde. Ineens dacht hij weer aan wat Jochem en hij met elkaar bespraken. ‘Jij gaat
naar Nienke om te horen wat ze nog weet’ had Robert tegen Jochem gezegd. Ineens kreeg
Fabian een schok door zijn lichaam. Robert probeert hem nu uit te horen over Nienke,
daarom vraagt hij zoveel. Robert weet wel wat er met Nienke aan de hand is maar doelt nu
gewoon op haar geheugen, dacht Fabian. “Ze weet nog helemaal niks,” antwoordde Fabian.

“En dat zal ook nog wel heel lang duren.” Hij overdreef dit laatste een beetje omdat hij wilde
voorkomen dat hij of Jochem iets bij Nienke gingen doen. Robert hield gelukkig op met
vragen en ging door met waar hij gebleven was. Fabian keek Robert wantrouwend aan. Wie is
die man in werkelijkheid? vroeg Fabian zich af. En wie is Jochem in werkelijkheid? Ineens
dacht hij aan Amber. Zei ze nou dat ze met Jochem gezoend had? Staat dit er los van, of
heeft het er iets mee te maken? Fabian vond dit sowieso al niet kloppen. Hij kon er alleen niet
veel over nadenken omdat Amber met hem uitging toen het zo slecht ging met Nienke. Nu
hij er wat beter over nadenkt was het gedrag van Jochem van begin af aan al vreemd. Eerst
versierde hij Nienke, tenminste zo leek het. En daarna had hij in één keer interesse in Amber.
Fabian’s gevoel over deze hele situatie werd steeds slechter. Er is iets vreemds aan de hand
en hij moest nu meteen iets doen. Hij pakte snel zijn jas en tas en stond op. “Wat doe je?”
vroeg Robert. “Euh, ik voel me echt niet lekker,” wist Fabian snel te verzinnen en rende weg.
Hij rende de school uit naar zijn fiets en fietste zo snel mogelijk naar huis. Hij moest de
sleutel bekijken. Toen hij het huis binnenkwam vroeg hij zich af of Patricia hier zou zijn? Hij
hoorde niets, maar schonk er niet teveel aandacht aan want hij moest die sleutel bekijken. In
zijn kamer trok hij zijn bureaula open en haalde uit zijn zwarte horlogedoos de sleutel. Hij
had dat horloge van Nienke gekregen voor zijn verjaardag. Hij vond zelfs het doosje mooi en
heeft het daarom ook bewaard. Hij bekeek de sleutel goed. Nog steeds zo goud, net als
vorige keer. Fabian voelde dat de sleutel niet helemaal glad was, maar dat er gleufjes in
zaten. Hij pakte zijn vergrootglas en bekeek die gleufjes. Nu pas zag Fabian dat dit niet
zomaar gleufjes waren, maar tekens. Hij herkende zelfs een paar van die tekentjes: het zijn
hiërogliefen. “Ik dacht al dat ik wat hoorde.” Fabian schrok en draaide zich om. Daar stond
Nienke ineens in de deuropening. “Wat doe jij hier?” vroeg hij verward terwijl hij achter zijn
rug de sleutel weer terug in zijn la probeerde te leggen. Nienke keek hem vreemd aan. “Dat
kan ik beter aan jou vragen. Moet je niet op school zitten?” “Ja, ik ga zo ook weer terug,” hij
keek haar aan terwijl hij nadacht. Hij kon dit niet aan haar vertellen. Niet nu in ieder geval.
Wie weet wat er straks weer gebeurd. Hij bekeek haar nog eens goed en zag dat ze op blote
voeten liep. Hij bedacht zich geen seconde en liep naar haar toe. “Wat loop jij hier eigenlijk
rond? Je moet in bed blijven liggen?” zei hij terwijl hij haar bij haar arm pakte en meetrok.
Maar toch vond Nienke het vreemd dat Fabian hier was. “Je hebt nu het eerste uur toch
muziek van die nieuwe leraar?” vroeg ze terwijl ze zich liet meesleuren. “Ja.. maar daar had ik
geen zin in.” “En daar kwam je achter toen je al op school was?” vroeg Nienke die het niet
begreep. Fabian zuchtte. Hij loog nooit tegen Nienke en kwam er nu dan ook pas achter hoe
moeilijk dat eigenlijk is. “Beetje stom hè?” zei Fabian zacht. Toen ze aankamen bij haar kamer
gebaarde Fabian direct dat ze in bed moest gaan liggen. Ze wilde het eigenlijk niet maar toch
deed ze het. “Fabian?” zei ze na een stilte. Fabian keek haar aan en ging op de rand van haar
bed zitten. “Ik heb van Amber gehoord dat je school de laatste tijd een beetje
verwaarloosde.” Fabian keek ervan op. Waarom heeft Amber dat verteld? “Ik vind het echt
geweldig wat je allemaal voor me doet en gedaan hebt en dat je er altijd voor me bent, maar
school is toch belangrijk?” “Jij bent belangrijker,” zei Fabian lief. “Maar je wilt je diploma toch
halen?” “Dat lukt heus wel. Ik volg sinds kort alle lessen weer hoor.” Nienke fronste haar

wenkbrauwen. “Ja, daarom ben je nu ook hier,” antwoordde ze sarcastisch. Fabian reageerde
niet. Hij voelde zich schuldig dat Nienke nu waarschijnlijk dacht dat hij niet op school was
omdat hij voor haar wilde zorgen. “Zo ken ik je helemaal niet Faab,” zei Nienke serieus.
Fabian wist wat ze bedoelde. Normaal gesproken gaat hij altijd naar elke les. Er gaat geen
dag voorbij dat hij niet aan het leren is. Maar nu is het gewoon even anders. Fabian tilde de
deken een stukje omhoog, ging naast Nienke zitten en sloeg de dekens om hun heen. “Dat
komt door jou,” zei hij stralend. Nienke zei niks maar keek alleen maar in zijn mooie blauwe
ogen. “Omdat mijn gedachten alleen maar bij jou zijn.” Nienke kreeg nu ook een stralende
glimlach op haar gezicht. “Dus het is allemaal mijn schuld,” grapte ze. “Ja,” zei Fabian met een
lach. Daar moest Nienke wel om lachen. “Als je vanaf nu maar weer heel goed je best doet,
anders vergeef ik het mezelf nooit.” “Beloofd,” zei Fabian. “Op één voorwaarde. Dat die
belofte morgen pas in gaat. Dan kan ik nu nog gezellig bij jou blijven.” Nienke keek hem diep
aan. Wat is ze toch blij met hem. Voordat ze het doorhad pakte Fabian haar hoofd vast en
zoende haar vol op haar mond. Daarna lieten ze hun hoofd in het kussen vallen en legde
Nienke zich dicht tegen hem aan. Ze viel met een glimlach op haar gezicht in slaap.
Aan het eind van de middag kwamen de bewoners allemaal thuis van een lange schooldag.
Ze praatten allemaal door elkaar zodat het net leek alsof er een stelletje kippen hun hok
inliepen. “Rust en orde wil ik hier in het huis!” zei Victor die van de trap afkwam en richting
de kelder liep. Toen hij de kelderdeur achter zich sloot praatten ze allemaal weer verder. Ze
hadden het over het eerste uur Muziek. Ze snapten niet waarom Patricia en later ook Fabian
ineens de klas uitrenden. Joyce rende, na even in de woonkamer te hebben gekeken, snel de
trap op naar haar kamer. Amber rende erachteraan en keek over de schouder van Joyce de
kamer in. Daar was Patricia helaas niet. Mick keek in de kamer van hem en Fabian maar daar
was Fabian niet. Amber liep daarna voorzichtig haar kamer in om te kijken hoe het met
Nienke is toen ze even gilde toen ze zag dat er iemand naast haar lag. Al snel zag ze dat het
Fabian was waar Nienke dicht tegen aan lag. “Fabian?” vroeg Amber verbaasd. Fabian en
Nienke werden langzaam wakker en keken richting de deuropening waar Amber en nu ook
Joyce, Appie en Jeroen stonden. “Hoe voel je je?” vroeg Amber bezorgd. Fabian keek haar
niet-begrijpend aan. “Nou zo te zien wel goed dus,” lachte Jeroen. “Prutser!” Hij liep terug
naar beneden en Joyce volgde hem. Amber liep naar hem toe en vroeg: “Je voelde je toch
niet lekker?” Fabian herinnerde ineens wat hij gezegd had toen hij de eerste les uitliep. “Nee,
ik voel me prima.” Hij hoopte dat Amber nu op zou houden met vragen omdat hij dit niet aan
Nienke had verteld. “Maar je rende de les uit omdat je niet lekker was. En ik heb je nog
gebeld, maar je nam niet op.” Nienke keek Fabian vragend aan. Dit was niet wat Fabian haar
had verteld. “Tja, hoe moest ik anders die les uitkomen?” zei hij tegen Nienke. Nu was het
Amber die vragend naar Fabian keek. “Ik wilde graag voor Nienke zorgen.” Appie zuchtte:
“Nienke wat doe je toch met hem, nu rent hij zelfs de les uit voor jou.” Nienke lachte een
beetje en dacht toen aan wat Fabian zei. Hij was uit de les gerend om voor haar te kunnen
zorgen? Wat deed hij dan in zijn kamer en kwam hij niet langs bij haar? Ze besloot er nu
maar even niet over na te denken. Ze vond het namelijk erg gezellig dat ze weer eens met
zijn vieren op hun kamer zaten. Ze was blij dat het mysterie was opgelost hoor, maar ze miste

de gezellige vergaderingen wel. “Waar zou Patricia zijn?” vroeg Amber bezorgd. Appie haalde
zijn schouders op. “Patricia is vast al beneden. Laten we daar maar heen gaan, dan kan
Nienke even weer rusten.” Hij stond op en duwde Appie en Amber snel de kamer uit. Hij gaf
nog even een kushandje aan Nienke en deed toen de deur dicht. Nienke bleef met een
teleurgestelde blik achter.
Noa lag uitgeput op de bank met haar benen over Jeroen heen, die ook op de bank zat. “Ik
ben echt zo moe.” Jeroen kreeg meteen een grijns op zijn gezicht toen hij een idee kreeg.
Deze avond moesten ze namelijk weer dansen. Noa kreeg gelijk in de gaten wat hij dacht en
ze fluisterde. “Ik weet wat jij denkt, maar we gaan vanavond gewoon heen hoor.” Jeroen zijn
blik veranderde in een chagrijnige blik waar Noa om moest lachen. Fabian, Amber en Appie
kwamen nu de kamer inlopen en zagen Joyce alleen op de grote stoel zitten. Fabian keek
naar Mick die een beetje als een zoutzak bij het raam stond. Fabian maakte een gebaar dat
hij bij Joyce moest zitten. Mick vond het moeilijk, maar deed het toch. Toen Joyce voelde dat
Mick een arm om haar heen sloeg en zonder dat ze het door had sloeg ze haar armen om
zijn middel en legde haar hoofd op zijn schouders. Mick keek naar Fabian die glimlachend
zijn duimen opstak. Amber ging nu ook op een stoel zitten en zei: “We kunnen Robbie toch
bellen? Misschien weet hij waar ze is?” Joyce keek op en vond dat het beste idee wat ze ooit
van Amber gehoord had. Ze maakte zich los uit de omhelzing van Mick en stond op. Op dat
moment werd er aan de deur gerommeld en kwam er een luidruchtige Patricia de kamer
binnenstormen. Ze keek iedereen aan die verbaasd naar haar stonden te kijken. Maar de
glimlach op haar gezicht verdween niet. “Ik heb echt zo’n leuk idee voor de schoolkrant!” zei
ze enthousiast. “Ik ben vandaag een Cultureel Centrum geweest in de stad. Dit centrum wil
meer aandacht van jongeren voor culturele activiteiten. Als wij dit nou populair proberen te
maken voor jongeren, dan zullen ze ons geweldig vinden en wie weet krijgen we wel een
vergoeding!” Joyce snapte niks van Patricia en stond haar met open mond aan te kijken.
“Daar kom je nu vandaan? Waarom rende je ineens de klas uit, ik was doodongerust de hele
dag!” Joyce kon zich niet echt inhouden en haar stem klonk daarom ook erg fel. Patricia’s
gezicht betrok een beetje, maar er verscheen al snel weer een grijns op haar gezicht. “Ik
moest gewoon naar dit Centrum toe om met die mensen te praten! Echt, ze vinden mijn idee
ook super goed!” Fabian stond naast Patricia en keek haar heel verbaasd aan. Hij wist dat dit
niet de reden kon zijn waarom ze de klas uitrende en dat betekende dus dat Patricia loog.
Maar waarom was ze dan zo opgewekt? Toen Patricia verder praatte over haar idee rook hij
een sterke lucht en hij had het idee dat het Patricia’s adem was. “Ho, wacht!” riep Joyce die
Patricia onderbrak. “Ik vind het heel leuk dat je zo met de schoolkrant bezig bent, maar het
klopt gewoon niet. Jij rent nooit zomaar de klas uit!” “Weet ik, maar nu wel. Ik had gewoon
echt geen zin, dat had ik die ochtend toch ook al gezegd. Dit moest ik gewoon even doen, en
ik ben weer helemaal opgeknapt zie je?” Patricia huppelde door de kamer en gaf Joyce een
kus op haar wang waardoor Joyce nu wel moest lachen. Fabian keek bedenkelijk. Nu wist hij
wat die lucht was: alcohol. Hij besefte nu pas dat het eigenlijk helemaal niet zo goed gaat
met Patricia. Welke rol zou zij spelen in dat geheimzinnige gedoe van Jochem en Robert?

Zou Patricia vandaag echt naar dat Cultureel Centrum zijn geweest? Waarom had ze dan
alcohol gedronken? Fabian probeerde er een verklaring voor te bedenken, maar het lukte
hem niet. Zou hij haar confronteren met wat ze allemaal weet? Fabian zuchtte: Ze liet nu ook
helemaal niets los. Ze had zojuist een heel mooi verhaal bedacht wat iedereen blijkbaar
geloofde. Toch bedacht Fabian om haar toch eens iets te vragen. Wie weet komt hij nog iets
te weten. Fabian keek nu naar Mick en Joyce, die weer naast elkaar zaten. “Zullen we rond
half 7 naar de pizzeria gaan?” vroeg Mick voorzichtig. Joyce knikte en lachte lief naar hem.
‘Tussen hen gaat het gelukkig weer een stuk beter’ dacht Fabian en liep naar zijn kamer waar
hij de sleutel weer even zou bekijken.
“Nou, wat zitten jullie hier toch allemaal lui!” zei Patricia die ongeveer stuiterend in de
woonkamer stond. Jeroen zuchtte: “Zeg wat heb jij. Moet je niet bezig met die suffe
schoolkrant van je?” Normaal verwachtte hij een hele boze reactie van Patrcia maar nu begon
ze juist heel hard te lachen. Amber keek haar verbaasd aan en vroeg: “Heb jij gedronken?”
Patricia stopte met lachen. “Nee natuurlijk niet” antwoordde ze. “Hee, ik ga even doen wat
Jeroenie zegt. Bezig met de suffe schoolkrant.” Lachend rende ze naar boven. Amber tikte
met haar vinger op haar voorhoofd en stond nu ook op. “Ik ga even naar Nienke.” Jeroen
keek naar Noa die met haar ogen dicht op de bank lag. Hij vond het jammer dat ze nog
moesten eten, anders hoopte hij dat ze in slaap viel en de hele avond daar zou blijven liggen.
Hoefde hij mooi niet te dansen. Hij keek naar Mick die zijn best deed om Joyce nog meer
voor zich te winnen en lachte. Opeens stond Joyce op. Mick keek haar achterna en zijn ogen
dwaalden nu af naar Jeroen, die tegenover hem met een brede grijns zat te kijken. “Trudie?”
zei Joyce die de keuken binnen kwam lopen. “Ja schatteke?” antwoordde Trudie. “Je weet dat
Mick en ik niet mee-eten straks?” Trudie begon te lachen. “Maar natuurlijk weet ik dat.” Ze
liep naar Joyce toe en kneep haar in de wangen. “Jij gaat heel veel plezier hebben vanavond.”
Joyce lachte en knuffelde Trudie.
Amber liep de kamer van haar en Nienke binnen en bleef stomverbaasd kijken toen ze
Nienke met kleding voor zich voor de spiegel zag staan. “Wat doe jij nou?” Nienke zuchtte:
“Ik wil morgen weer naar school. Dus kijk ik wat ik aan ga doen.” Amber keek haar met open
mond aan. “Morgen al? Je bent nog niet eens een dag thuis!” Amber pakte de kleren uit
Nienke’s handen en duwde haar terug op bed. “Amber.. Ik word gek van al dat gelig. Ik wil
weer wat doen. En dit is wel mijn examenjaar hè. Ik moet mijn diploma halen!” “Ja dat weet ik.
Maar je moet niet denken dat je gelijk al van alles kan. Je bent nog lang niet beter! En als je
veel te snel allemaal dingen weer gaat doen dan kan het weer veel slechter gaan straks.”
Nienke keek op van Amber’s wijsheid en zei: “Fabian heeft je goed geïnstrueerd hè?” Amber
keek Nienke niet-begrijpend aan. “Dat Fabian je dit allemaal heeft verteld,” zei Nienke. Amber
begon te lachen. “Maar het is wel waar.” Amber liet zich achterover op het bed vallen. Ze was
best moe door deze lange dag. Nienke dacht aan vanmiddag. “Amber? Waarom zochten
jullie Patricia vanmiddag?” Nienke had hun horen roepen en toen ze in haar kamer waren
hadden ze het ook al over Patricia. “Ooh. Vanochtend bij Muziek kwam de nieuwe leraar
binnen en vlak daarna stormde Patricia de klas uit en is de hele dag niet meer teruggekomen.

Net als Fabian eigenlijk.” Nienke fronste haar wenkbrauwen en Amber vertelde verder. “Maar
ze kwam kort nadat wij thuis waren ook al thuis en zei dat ze naar een Cultureel Centrum was
geweest voor de schoolkrant. Daar had ze ineens een heel leuk idee voor en aangezien ze
geen zin in school had..” “Wat raar,” was Nienke’s reactie. “Net als Fabian..” “Hoezo?” vroeg
Amber. “Hij ging toch naar huis om jou te verzorgen?” Nienke keek bedenkelijk. “Jawel, maar
ik hoorde dus dat iemand thuiskwam en ging toen beneden kijken. Ik hoorde gerommel uit
zijn kamer dus toen zag ik hem bezig met wat spullen.” Amber begreep niet wat Nienke
hiermee wilde zeggen en dat zag Nienke. “Ik vroeg me af of hij wel echt voor mij thuiskwam.”
“Natuurlijk wel,” reageerde Amber. “Misschien dacht hij dat je sliep en wilde hij je niet wakker
maken? Hij heeft toch verder de hele tijd bij je in bed gelegen?” Daar had Amber ook wel
gelijk in. Nienke hield op met zeuren en knikte glimlachend haar hoofd.
Een tijdje later werd de rust die er in het huis was al gauw verstoord door een heel hard
geluid. Veel bewoners kwamen op het geluid af en zagen Victor in de hal staan die een
megafoon in zijn hand had. Aan de andere hand had hij Patricia bij haar arm vast. “Allemaal
hier komen!” riep Victor hard. Alle bewoners (behalve Nienke) kwamen naar Victor toe lopen.
Amber kwam als laatste de trap af. Victor keek haar aan en zei: “Haal je Nienke ook even?”
Fabian fronste zijn wenkbrauwen. “Victor, Nienke moet in bed blijven!” “Ik zei: Iedereen hier
komen, dus ook Nienke!” Victor keek streng van Fabian naar Amber. “Nou, waar wacht je nog
op!” Amber rende zo snel mogelijk naar boven en kwam even later met Nienke aan haar arm
naar beneden. Fabian sloeg een arm om Nienke heen. Hij keek naar Patricia die het blijkbaar
helemaal niet erg vond dat Victor haar zo stevig vasthield. Ze maakte gebaren naar Joyce,
alleen kon niemand eruit begrijpen wat voor gebaren het waren. Noa keek de groep rond.
“Waar is Trudie?” Victor reageerde niet en begon zijn verhaal: “Aangezien jullie geen respect
meer hebben voor de regels hier in huis. Ben ik.” “Welke regels?” vroeg Amber dom. Victor’s
stem klonk nu nog strenger. “Ben ik genoodzaakt om de regels aan te passen voor jullie
eigen bestwil.” “Wat?” klonken er een paar stemmen door elkaar. “Waar slaat dat op?” “Het
gaat toch goed zo?” was Joyce’s reactie. “Het gaat helemaal niet goed zo! Er staat duidelijk in
de huisregels dat hier GEEN alcohol gedronken mag worden. Of dachten jullie dat ik dat
gedoe van laatst ben vergeten?” Hij keek vooral Nienke en Amber aan. “En overdag tolereer
ik al helemaal niet!” Hij hield nu Patricia’s arm omhoog waardoor iedereen begreep wat hij
bedoelde. “Patricia?” vroeg Joyce verbaasd. “Worden wij nu de dupe van de stomme acties
van de meiden?” vroeg Jeroen geïrriteerd. Maar Victor was nog lang niet uitgepraat. “Dit is
nog lang niet alles! En dat weten jullie dondersgoed! Daarom gaan jullie je vanaf NU aan de
nieuwe huisregels houden! En zo niet? Dan volgen er zware maatregelen!” Victor liep naar de
woonkamer en pakte een groot papier die hij op de deur hing. De bewoners gingen er
nieuwsgierig omheen staan. Er stonden zoveel regels op, dat ze allemaal bijna niet op het
papier pasten. “Altijd gezamenlijk eten om half acht ’s ochtends?” las Mick voor. “Wat is dit
voor een onzin?” Amber was het hier mee eens. “En wat nou als je eerste uur of twee uur vrij
bent?” “Dan eet je ook mee om half acht. Het is hier geen hotel.” Victor trok zich niks aan van
alle reacties en liep de kamer uit. “Alleen in het weekend mag er op de kamers tv worden

gekeken.. Alcohol in dit huis is verboden.. De kelder is nog steeds verboden terrein.. Er slapen
geen jongens bij de meisjes, of omgekeerd.. Na negen uur ’s avonds iedereen in zijn eigen
kamer.. Na tien uur ’s avonds is het muisstil in huis..” Appie vond het blijkbaar nodig om alle
huisregels op te noemen maar hield op toen Jeroen hem een duw gaf. Maar Mick nam het
over: “Er worden geen feestjes gegeven.. Zonder toestemming mag er niet naar feesten
worden gegaan.. Er gaat niemand ’s avonds meer weg.. Er wordt hier thuis avond gegeten..”
Bij deze regel stopte Mick even en keek naar Joyce die hem teleurgesteld aankeek. Hij wilde
protesteren maar zag dat Victor alweer in zijn kelder zat. Trudie had de laatste regel ook
gehoord en keek vol medelijden naar Joyce. “Ik kan er niks aandoen mijn zoeteke.” Joyce wist
dat Trudie gelijk had. Victor’s wil is namelijk wet en dan kan je nog zo gaan protesteren, het
helpt niet. Ze durfde Mick eigenlijk niet meer aan te kijken. Misschien was hij wel blij dat hij
niet meer met haar alleen eet.. Ze kon zichzelf wel voor haar kop slaan. Waarom dacht ze dit
nou? Ze had toch steeds meer het gevoel dat ze echt een stel zouden worden? Ze keek naar
Nienke en Fabian. Nienke zat zowat vastgeklemd in de armen van Fabian. Dat wilde Joyce
ook bij.. Mick. “Aan tafel allemaal,” zei Trudie die weer terug uit de keuken kwam met een
grote pan Zuurkool. “Wil jij in je bed eten?” vroeg Fabian aan Nienke. Nienke fronste haar
wenkbrauwen. “Nee, ik kan toch gewoon hier eten?” Fabian knikte kort en schoof samen met
Nienke aan tafel. Jeroen zat nog steeds met een geïrriteerd hoofd voor zich uit te kijken.
“Beseffen jullie wel dat wij nu de dupe zijn van die domme acties van de chicks?” Noa gaf
hem een por. “Het is toch zo? Als jullie niet met je dronken kop Victor zo kwaad hadden
gemaakt, was er niks aan de hand geweest.” Hij keek vooral naar Amber en Nienke. “Alsof
alleen daarom de huisregels zijn veranderd!” ging Amber er tegenin. “Ik kan me herinneren
dat Victor je laatst betrapt heeft bij Noa in bed?” “Pff, alsof die prutser de laatste tijd alleen
heeft geslapen,” zei Jeroen en wees naar Fabian, die begon de blozen. De hele avond bleef er
een discussie doorgaan over de nieuwe huisregels totdat het tijd was voor de avondklok.
De rest van de week liep eigenlijk ook niet zo soepeltjes. Noa en Jeroen waren die week twee
keer niet naar dansen geweest waardoor Maria (de strenge lerares) op de stoep stond in Het
Huis Anubis. Ze was best uitgevallen waardoor Noa erg geschrokken was. Ze moesten
beloven dat ze de volgende keren aanwezig waren en dat hebben ze beloofd. Tussen Mick en
Joyce was het weer precies zoals aan het begin van het schooljaar: niet zo goed dus. Robbie
ontdekte weer blauwe plekken bij Patricia, maar geloofde haar nu niet meer toen ze zei dat
ze zich gestoten had. Daarom was Patricia erg boos geworden waardoor Robbie zich nog
meer zorgen maakte. Amber had weer een afspraak met Jochem en liep de hele week weer in
de wolken. Fabian merkte niets van wat er om hem heen gebeurde, omdat hij alleen maar
aandacht had voor de sleutel. Dat is niet voor niets, want hij heeft uit de hiërogliefen op de
sleutel kunnen ontcijferen dat je bij het kostbaarste via de kostbaarste wand komt. Fabian
snapte het niet, maar had wel een idee dat die wand weer in de geheime kamer moest zitten.
Hij geloofde dit eerst niet, want dit betekent dat het mysterie dus nog niet afgelopen is. Na
een paar keer de wand te hebben bezocht, had hij de wand gevonden. Achter een
donkerrood gordijn lijkt de wand een gewone houten wand. Maar na even krassen komt het

kostbare naar boven: goud. Wat Fabian opviel was dat er net als bij de vorige wand weer
hiërogliefen opstaan. Alleen nu zijn ze erin gegraveerd. Fabian kon de hiërogliefen nog niet
ontcijferen, maar was er druk mee bezig. Tegen Nienke had hij gezegd dat hij erg druk bezig
was met school. Ze vond namelijk dat hij een stuk minder tijd voor haar had. Daarom was ze
best teleurgesteld, maar ze zei het niet omdat ze ook wel vond dat Fabian zijn examen moet
halen. Met haar gezondheid ging het gelukkig weer een stuk beter.
Die maandag rond twintig over twaalf was het weer een drukke boel op school. De grote
pauze was bijna afgelopen. Appie en Jeroen zaten wat brugklassers te pesten die met hun
grote tassen door de school renden, terwijl de eerste bel nog niet eens was gegaan. Amber,
Fabian en Noa zaten in de kantine. Fabian zat een geheimzinnig boek te lezen, Noa keek de
kantine rond en Amber zat in haar tas te rommelen. “Waar is je schaduw eigenlijk?” vroeg
Amber aan Noa met een grijns op haar gezicht. Noa wist meteen wat Amber daarmee
bedoelde en begon te glimlachen. “Met Appie grappen aan het uithalen.” “Ach ja, het zal
toch weer eens niet,” was Amber’s reactie die ondertussen lippenstift op haar lippen deed.
Ineens ging ze rechter op zitten en haar gezicht begon te glunderen. “Laten we vanavond
gezellig met de meiden naar de bioscoop gaan.” Noa zuchtte: “Heel graag, maar de
huisregels?” “Dan kunnen we toch stiekem wegglippen? Nienke en ik kunnen sowieso via ons
raam naar beneden, dat kunnen jullie ook proberen?” Noa twijfelde. “Gaat Nienke ook mee
dan?” “Ja natuurlijk. Als ze mee gaat doen met leuke dingen dan knapt ze vast veel sneller
op!” Ondertussen keek ze richting Fabian die alleen maar met zijn neus in zijn boek zat. “Oké
dat is dus geregeld,” zei Amber nu wat harder. “Nienke gaat gewoon mee.” Noa keek nu ook
naar Fabian, omdat ze begreep waar Amber op doelde. Fabian keek nu op. “Waar gaat
Nienke mee heen?” “Waar zit jij toch met je hoofd?” Fabian keek haar niet-begrijpend aan.
“Wat heb je daar voor boek?” vroeg Amber verder. Fabian sloeg zijn boek een beetje dicht
die vol stond met hiërogliefen. Amber wilde hier niet eens antwoord op. “Wat heb jij toch de
laatste tijd?” “Wat bedoel je?” vroeg Fabian die het niet begreep. “Je zit constant met je
hoofd in de boeken,” antwoordde Amber. “Dat valt reuze mee,” was Fabian’s reactie. “Dat valt
helemaal niet mee. Je bent ook de hele tijd afwezig, je hebt zelfs niet eens tijd meer voor
Nienke.” Fabian keek nu wat serieuzer: “Dat is niet waar.” Maar Amber kon het niet laten om
er over door te gaan. “Dat is wel waar. Denk je nou echt dat Nienke dat zelf niet door heeft?”
Fabian werd even stil van de reactie van Amber. “Amber.. Ik moet heel veel voor school
inhalen. Dat weet Nienke ook. Nienke moet nu rusten, dus ik weet niet wat jij van plan bent
maar ze blijft in bed.”
Wat Fabian niet weet is dat Nienke met jas aan in haar kamer stond en haar tas klaarmaakte.
Ze vond dat ze zich goed genoeg voelde om naar school te gaan. Omdat Fabian zich de
laatste tijd niet meer veel met haar bemoeide had ze het idee dat hij het ook niet zo erg zou
vinden als ze het vijfde uur weer op school zou komen. Eerlijk gezegd kon het haar niet
zoveel schelen. Ze durfde het niet toe te geven, maar ze miste de bemoeizucht van Fabian nu
wel een beetje. Toch wilde ze weer heel graag naar school. Ze was al dat gerust meer dan zat.
Zou ze bellen dat ze eraan komt? Ze besloot het niet te doen. Snel deed ze haar tas op haar

ug en ging op weg, richting school.
“Ze kan best mee!” protesteerde Amber tegen Fabian. “Nee dat kan ze niet! Wil je soms dat
ze straks weer in het ziekenhuis beland?” vroeg Fabian fel. “Dat gebeurt niet. Het gaat veel
beter met haar!” Noa luisterde geïnteresseerd naar de discussie tussen Amber en Fabian. Ze
was het eigenlijk met beiden wel eens. “Amber, ze blijft thuis! Punt.” Op dat moment ging de
bel. “Ik ga naar mijn kluis,” zei ze kwaad. Ze stond op en stampvoette de kantine uit.
Onderweg botste ze tegen iedereen op. Ze was echt boos op Fabian. Het ene moment lijkt
het alsof hem Nienke niks meer interesseert en het andere moment beslist hij alles voor haar.
Ze snapte even niks meer van Fabian. Toen ze de hoek om kwam en de kluisjes zag bleef ze
stofstijf staan. Met open mond bleef ze kijken.. Ziet ze het nou goed?....
Hoofdstuk 10 - Geheimen
“Nienke?” Amber keek stomverbaasd en liep dichter naar de kluisjes toe. Ze zag Nienke bij de
kluisjes staan die net haar jas in haar kluisje deed. Ze keek om naar Amber die haar vreemd
aankeek. “Wat doe jij hier?” vroeg Amber serieus. “Ik ga zo naar de les,” zei Nienke alsof het
de normaalste zaak van de wereld voor haar was. “Naar de les?.. Moet jij niet in bed liggen?”
Nienke zuchtte: “Heb ik dat niet lang genoeg gedaan? Amber, ik ben er echt zat van. Ik voel
me veel beter, dus waarom zou ik niet naar school gaan?” Ze keek naar Amber haar
twijfelend gezicht. “Het is school maar.. Ik hoef alleen maar op een stoel te zitten en te
luisteren. En ja, af en toe opdrachten maken.” Amber vond eigenlijk wel dat Nienke gelijk had.
Zij vond zelf ook al dat Nienke best meer mag doen dan alleen liggen, maar om weer gelijk
naar school te gaan? Ze vertrouwde maar op Nienke. Zij zal zelf wel het beste voelen wat ze
wel en wat ze nog niet kan. Ze glimlachte en pakte Nienke’s hand. “Kom je mee dan? We
mogen niet te laat komen.” Nienke was blij dat Amber achter haar stond en ze liepen samen
naar de les Nederlands.
Mevrouw van Engelen wilde net de deur van het lokaal dichtdoen totdat ze Amber hoorde
schreeuwen: “Nee, wacht, wacht. Wij moeten nog naar binnen!” Van Engelen keek naar
Amber die voor haar neus stopte. “Amber?” Haar blik volgde daarna naar Nienke, die achter
Amber kwam staan. “.. en Nienke?” vroeg ze verbaasd. Fabian, die naast Appie aan een tafel
zat, draaide zich met een ruk om en kon zijn ogen niet geloven toen hij Nienke zag staan. Hij
sprong gelijk op en liep richting de deur. “Wat doe jij hier?” Nienke was al bang voor zo’n
reactie van Fabian toen ze hem aankeek. Van Engelen begreep het ook niet en keek haar nog
steeds vragend aan. “Ik ga de lessen weer volgen. Ik loop veel te veel achter.” Fabian schudde
zijn hoofd en nam Nienke aan haar arm mee een stuk verder het lokaal uit. “Jij hoort in je bed
te liggen..” Hij keek haar serieus aan. “Misschien moet je dit met de arts bespreken, of het al
mogelijk is om de lessen weer te volgen?” vroeg Van Engelen. “Maar ik moet nu echt met
mijn les beginnen, praten jullie dit nog maar even uit.” Ze duwde Amber naar binnen en sloot

de deur achter zich. Fabian pakte Nienke vast bij haar armen. “Ik weet dat je graag alles weer
wilt doen, maar dat kan je nog niet Nienke.” “Ik voel me goed genoeg om de lessen weer te
volgen.” ging Nienke er tegenin. Maar Fabian schudde zijn hoofd. Nienke keek teleurgesteld
naar beneden. Fabian snapte niet dat Nienke dat zelf nog steeds niet begreep. “Je bent nog
te zwak om alles weer te doen. Een paar week geleden lag je nog in coma!” Fabian wilde er
alles aan doen om het Nienke duidelijk te maken. Hij schrok alleen een beetje toen hij zag
dat Nienke tranen in haar ogen kreeg. Hij legde zijn handen op haar wangen zodat ze hem
aankeek. “Ik wil niet dat je weer een terugval krijgt. Dan kan het wel eens minder goed
aflopen.” Hij omhelsde haar toen hij zag dat ze echt begon te huilen. “Ik wil dit niet meer,” zei
ze snikkend. “Ik wil niet meer rustig in bed blijven liggen. Het gaat veel te langzaam.” “Je
moet nog even volhouden,” zei Fabian terwijl hij haar over haar rug streek. Nienke maakte
zich los uit Fabian’s omhelzing en veegde haar tranen weg. “Nee, ik weet iets beters. Ik ga
vanaf nu de lessen volgen. En als ik merk dat het niet gaat, dan ga ik gelijk weer terug in
bed.” Fabian zuchtte, hij dacht namelijk dat hij haar nu wel overtuigd had. “Nienke.. Je moet
zoiets langzaam opbouwen. Dit is een veel te grote stap.” Maar Nienke leek overtuigd van
haar idee. “Ik bouw het ook langzaam op. Ik ga heus niet naar feesten, naar de stad of wat
dan ook. Ik ga alleen naar school, om op een stoel te zitten en te luisteren..” Fabian keek haar
twijfelend aan. Hij kon haar toch niet tegenhouden, dacht hij. Ja, hij kon haar meesleuren en
vastbinden aan haar bed, maar dat zou ze hem nooit vergeven. “Oké,” zuchtte hij. “Maar ik
blijf de hele tijd bij je.. Je hebt toch geen andere lessen dan mij vandaag?” Nienke glimlachte
en knikte haar hoofd. Daarna liepen ze samen het lokaal binnen.
Twee lesuren later waren Jeroen en Noa vrij en gingen naar huis. Patricia en Joyce waren ook
vrij, maar gingen met Robbie in het redactielokaal bezig met de schoolkrant. Fabian, Nienke,
Amber, Appie en Mick hadden pauze en wachtten in de kantine op de les Aardrijkskunde die
ze straks hadden. Appie had, zoals gewoonlijk, weer te veel eten gekocht dat hij voor ieders
neus op zat te eten. Mick was een sportschema aan het maken, omdat hij een nog betere
conditie wil hebben. Nienke zat in de zitzak op Fabian’s schoot te luisteren naar de verhalen
van Amber. “.. Dus toen moest ik dat rokje wel kopen, want anders had ik nog steeds geen
outfit voor dat feest van die week.” “Gaat dit over dat thema feest van een paar maand
geleden in die grote club?” vroeg Nienke die het eventjes niet meer volgde. Toen Amber
knikte zei ze: “Oh, maar daar was ik bij toch?” “Ja, maar ik heb je nooit verteld hoe ik nou aan
die kleding kwam,” antwoordde Amber alsof dat heel interessant was. “Kan ik me niet
voorstellen,” was Fabian’s opmerking die af en toe zijn hoofd liet zien achter zijn
Aardrijkskundeboek. Nienke begon te lachen. “Maar het was wel een heel leuk feest!” “Ja heel
leuk! Behalve op het einde met die jongens..” Amber keek naar Nienke’s blik en had toen
door dat ze haar mond voorbij had gepraat. Amber en Nienke hadden na dat feest op de
terugweg naar huis wat problemen met een stel jongens. Voordat ze weggingen moesten ze
Fabian bellen en die zou hun komen ophalen. Omdat ze nogal wat drankjes op hadden,
hadden ze dit niet gedaan. Fabian was erg boos geworden toen ze niet hadden gebeld.
Amber had hem gerustgesteld toen ze zei dat er niks gebeurd was en dat ze thuis gebracht
werden door twee aardige jongens. Wat ze niet had verteld is dat zij en Nienke een steegje

ingeduwd werden en geïntimideerd werden door een stel jongens. Ze waren erg bang op
dat moment, maar werden gelukkig geholpen door die twee aardige jongens en daarom
hebben zij hun naar huis gebracht. “Welke jongens?” vroeg Appie nieuwsgierig. Fabian kwam
vanachter zijn boek tevoorschijn en keek naar Amber en Nienke die elkaar serieus aankeken.
“Nou?” vroeg Appie nog nieuwsgieriger. Amber keek paniekerig en Nienke probeerde wat te
verzinnen. “Wat is er nou?” vroeg Fabian. “Niks,” zei Nienke heel gewoon. “Over welke
jongens had Amber het dan?” “Oh, over twee jongens op dat feest,” zei Amber. “Die
verpestten de hele sfeer.. op het laatst..” Fabian keek de twee meiden doortrapt aan. Zelfs
Appie had in de gaten dat Amber en Nienke raar deden. “Ik moet nog even naar de Wc,” zei
Nienke snel en stond op. “Ik ook,” zei Amber. Maar Fabian trok Nienke bij haar arm weer
terug. “Is er iets dat je me nog moet vertellen?” vroeg Fabian voorzichtig. Nienke keek hem
met een vragend gezicht aan. Als ze ‘nee’ zei dan loog ze eigenlijk tegen hem en dat wilde ze
niet. Maar toen zei Amber het (gelukkig) al. “Nee hoor.” Maar hierdoor kreeg Fabian nog
meer argwaan. “Vertel het nou gewoon,” zei Fabian een beetje boos. Appie hing nu bijna aan
hun lippen, zo graag wilde hij het weten. Op dat moment ging de bel.. “Jullie blijven zitten
totdat jullie het verteld hebben,” zei Fabian. “Oké, we zijn een steegje ingeduwd, een soort
van aangerand en toen geholpen door twee jongens. Zo, nu weet je het. Kom je Nienke?”
Nienke werd door Amber meegetrokken en zag hoe Appie en Fabian verstijfd bleven zitten.
“Moest dat zo kortaf?” vroeg Nienke aan Amber toen ze in het lokaal waren. “Ja, hij bleef
doorzeuren en nu weet hij het, dus zijn we ervan af,” zei Amber opgelucht. “Ervan af? Het
begint nu pas, let maar op..” Nienke keek opzij en zag door het raam dat Fabian en Appie er
al aan kwamen rennen. “Dit was een grapje toch?” vroeg Appie terwijl hij zijn tas achter
Amber en Nienke op tafel plofte. “Wat denk je nou, dat ik dit voor mijn lol verzin?” was
Amber’s reactie. Fabian keek hen boos maar tegelijkertijd bezorgd aan. “Dat was die keer dat
jullie mij niet gebeld hadden om jullie op te komen halen?” zei Fabian fel. “Waarom hebben
jullie dit niet verteld?” “Precies om deze reactie,” antwoordde Nienke. Fabian keek haar aan
en schudde zijn hoofd. “Dit verzwijg je toch niet?” Nienke keek Fabian aan die teleurgesteld
naar haar keek. “Het was niet zo erg als dat het klinkt, echt niet. Sorry, ik had het moeten
vertellen..” Fabian glimlachte en legde zijn hand op haar hand. “Het is al goed.. Maar als ik die
jongens te pakken krijg, zijn ze nog lang niet jarig!” “Oeeh,” reageerde Appie. “Weten jullie
niet wie het zijn? Ap is heel goed in zulke onderzoeken,” zei hij met een grijns op zijn gezicht.
“Nee Ap. Maar laat het nou maar, van die soort jongens zijn er heel veel hoor. Die sporen niet
helemaal,” zei Amber. Op dat moment kwam de leraar binnen. “Allemaal jullie boeken open
op bladzijde 48! We hebben veel te doen deze les.” Toen zag hij Nienke zitten. “Nee maar!
Nienke?! Volg je de lessen weer?” Fabian keek naar Nienke voor hem, die knikte naar de
leraar. “Sinds vandaag hoor,” zei ze verlegen. “Hoe gaat het nu met je?” “Veel beter.” De
leraar knikte blij. “En heb je weer zin in Aardrijkskunde?” “Heel veel zin!” was Nienke’s
sarcastische antwoord. De leraar lachte en begon met zijn les. Fabian kon er niks aan doen,
maar hij hield haar de hele tijd in de gaten. Hij dacht steeds aan dat moment waarop hij
Nienke zag toen ze weer een terugval kreeg. Hij ergerde zich nu een beetje aan Amber die
allemaal praatjes had tegen Nienke. Zo kon Nienke natuurlijk nooit haar achterstand inhalen.

Op de helft van de les heeft Fabian Amber gewoon van haar stoel getrokken en naast Appie
gezet. De andere helft van de les heeft Fabian Nienke zo veel mogelijk weten bij te brengen
waar ze heel blij mee was.
Toen de les was afgelopen, stonden Fabian, Nienke, Amber, Appie en Mick bij hun kluisje.
Patricia en Joyce kwamen lachend de hoek omlopen en liepen ook naar hun kluisje. Opeens
zagen ze Nienke staan. “Nienke? Wat doe jij hier nou?” Weer moest Nienke hetzelfde verhaal
vertellen. Joyce reageerde enthousiast, alleen Patricia niet, wat Nienke nogal verbaasde.
“Volgens mij is het echt veel te vroeg hoor. Straks krijg je weer een terugval. De vorige keer
gebeurde dat toch ook plotseling?” Ondanks dat Fabian het er mee eens was, verdedigde hij
Nienke toch. “Patricia, Nienke weet zelf heel goed of ze de lessen weer kan volgen of niet.
Daarnaast, ze doet het heel rustig aan hoor, dat heb ik vandaag wel gezien.” Hij kneep even
in Nienke’s hand die hem dankbaar aankeek. Opeens kwam Jochem er zomaar uit het niets
aanlopen. Ook hij was verast Nienke weer te zien. “En hoe gaat het verder met je? Voel je je
al helemaal weer de oude?” Fabian kon zijn oren niet geloven. Hij was slim genoeg om te
weten waar Jochem op doelde. Nienke wilde antwoord geven, maar Fabian was haar voor.
“De ‘oude’? Kende jij de ‘oude’ Nienke dan?” zei hij bot. Hij zag dat Jochem schrok, maar
tegelijkertijd ook dat de anderen hem verbijsterd aankeken. “Euh.. Het is allang tijd om naar
huis te gaan,” zei Patricia ineens. “Je ziet er ook heel moe uit Nienke. Kom je?” Ze trok Nienke
aan haar arm mee de school uit, terwijl de anderen verbaasd achter bleven. Fabian draaide
zich om en zag Robert aan het einde van de gang staan. Er ging even een schok door zijn
lichaam. “Kom, wij gaan ook naar huis.” Zonder Jochem of Robert nog een keer aan te kijken
verliet hij (en de anderen) de school.
Thuis aangekomen ging Fabian gelijk naar zijn kamer. Hij dacht na over wat er net aan de
hand was op school. Patricia nam Nienke natuurlijk mee omdat Patricia Robert zag. Was dat
omdat Robert niet bij Nienke in de buurt mocht komen? Hij hoopte dat dit niet waar zou zijn,
maar het kon niet anders. Hij probeerde alles even op een rijtje te zetten. Hij hoorde Jochem
en Robert praten over Nienke haar geheugen. Ze moesten er perse achter komen of ze iets
weet? Fabian dacht na. Ze bedoelden vast over ‘het ongeluk’. Daarom vroeg Jochem ook net
of ze helemaal weer de ‘oude’ was. Hij wist nu zeker dat Patricia er ook wat mee te maken
heeft. Daarom rende ze de klas uit laatst en daarom trok ze Nienke zo snel mogelijk mee de
school uit. Dat is twee keer gebeurd toen ze Robert zag. Hij snapte niet wat Patricia hier mee
te maken kan hebben. Fabian raakte er gefrustreerd van. Wat is er toch allemaal aan de
hand? Zou Nienke in gevaar zijn zonder dat hij er ook maar iets van weet? En Nienke zelf?
Zou dit voorbij zijn als hij de kostbare wand probeerde te ontcijferen? Hij bedacht zich geen
seconde en liep, zonder dat iemand het door had, de kelder in naar de kostbare wand.
In de kamer van Amber en Nienke was Amber heel braaf huiswerk aan het maken. Amber
keek even om naar Nienke, die lekker lag te slapen. Ze probeerde zo stil mogelijk te zijn
omdat ze wist dat Nienke haar rust hard nodig was. Ze was dan wel drie uurtjes naar school
geweest, toch was het erg vermoeiend voor haar, dat had Amber zelfs door. Ze irriteerde zich

alleen aan de muziek en af en toe voetstappen die ze hoorde. Ze had het idee dat het van
zolder kwam. Op een gegeven moment had Amber er genoeg van en liep zachtjes haar
kamer uit. Op dat moment zag ze Appie de Wc uitkomen die beide handen boven zich
uitstrekte. “Meesterwerk! Wil je ruiken?” vroeg hij toen hij Amber zag. Amber schudde met
een vies gezicht haar hoofd. Op dat moment hoorden ze enorm gebonk boven zich en
daarna een hoop gelach. “Wat is dat?” vroeg Appie. “Het komt van zolder. Ik hoor al de hele
tijd lawaai.” Amber wenkte Appie dat hij moest komen en samen liepen ze voorzichtig de
zoldertrap op. Ze luisterden voorzichtig aan de deur en hoorden vaag de stemmen van Noa
en Jeroen. Amber begon te lachen, maar Appie sloeg snel zijn hand voor haar mond. “Hoor je
die muziek?” fluisterde Amber lachend terwijl ze Appie’s hand wegtrok. Appie trok zijn
wenkbrauwen op. “Wat zijn ze aan het doen?” Voorzichtig duwde hij de deur een klein stukje
open en probeerde zo onopvallend mogelijk te zien wat er daarbinnen gebeurde. Amber was
ook nieuwsgierig en deed precies hetzelfde. Hun monden vielen open toen ze zagen waar
Noa en Jeroen mee bezig waren. “Kin omhoog en hoofd opzij,” waren Noa’s woorden. Appie
en Amber keken elkaar aan. Op een gegeven moment konden ze het lachen echt niet meer
inhouden en barstten ze in lachen uit. Noa en Jeroen schrokken zich rot en keken naar de
deuropening waar Amber en Appie op de grond lagen te lachen. “Stelletje prutsers! Wat
moet dat hier?!” riep Jeroen boos. “Waren jullie nou aan het stijldansen?” Amber proestte het
uit. Voordat Jeroen antwoord kon geven stond Appie op en zei: “Jeroentje Jeroentje toch,
waar is het met je mis gegaan?” Appie klopte lachend op de wang van Jeroen, maar Jeroen
duwde hem weg. “Wat komen jullie doen?” vroeg Noa. “Nou, jullie maken nogal veel lawaai
en Nienke ligt te slapen. Dus als jullie zo nodig willen dansen, doe dat dan ergens anders.”
Amber probeerde niet te lachen en dat lukte, totdat ze Appie’s hoofd zag. “Ja prutsers ik
begrijp het. Maar mogen wij ook eens een lolletje hebben zonder pottenkijkers? Bedankt!”
Jeroen duwde Appie en Amber de deur uit en bleef tegen de deur staan. “Een lolletje?” vroeg
Noa geïrriteerd. “Ja, wat moet ik dan zeggen,” zei Jeroen zacht alsof hij dacht dat Appie en
Amber nog meeluisterden. “.. Dat ik op stijldansles zit?” Noa trok haar wenkbrauwen op en
knikte. “Ik begrijp zelf niet eens waarom ik met deze onzin meedoe, laat staat dat hun het
begrijpen!” “Onzin?” vroeg Noa boos. “Ik dacht dat je het nu serieus nam!” Jeroen zuchtte.
“Krijgen we dit weer.. Je weet dat ik dit alleen voor jou doe, dus einde discussie.” Maar Noa
liet het er niet bij zitten. “Als je geen geld kon winnen dan zou je nooit alleen voor mij
meedoen..” “Hoe weet jij dat nou?” reageerde Jeroen. “Denk je dat ik zoveel over heb alleen
voor dat geld?” Noa knikte. “Ja natuurlijk, ik ken jou echt wel goed hoor.” Jeroen wilde er op
in gaan maar Noa was het zat. “Weet je? Laat maar. Ik heb geen zin meer om hierover een
discussie te voeren. Misschien is het toch beter als ik een echte man als danspartner vind!”
Noa liep boos de kamer uit en stampvoette de zoldertrap af. Jeroen bleef achter en staarde
met open mond voor zich uit. Daarna schudde hij zijn hoofd: “Vrouwen..”
In de kamer van Joyce en Patricia lagen Joyce en Patricia dubbel van het lachen om een foto
in het biologieboek. Ze waren een paar minuten geleden nog heel goed bezig met huiswerk
maken, maar toen Joyce een foto aan Patricia liet zien van een meisje met de langste tong

kwamen ze allebei niet meer bij van het lachen. “Dat die in haar mond past!” lachte Patricia.
“En hoe moet ze dan wel niet zoenen!” was Joyce’s reactie. Nu kwamen ze al helemaal niet
meer bij. Even later keek Joyce naar een, nog steeds, lachende Patricia. Ze was blij dat Patricia
weer wat vrolijker was. De laatste tijd vond Joyce haar meer chagrijnig dan vrolijk. Dit had ze
niet gezegd omdat ze weer bang was voor een woede aanval van Patricia. Maar dit voelde
net als een paar maand geleden. Toen konden ze ook helemaal dubbel liggen om zoiets
kleins. De stemming veranderde alleen weer toen Patricia een smsje kreeg en tegen Joyce zei
dat ze even ‘iets’ moest doen.
Ondertussen was Fabian nog steeds bezig in de kelder met de kostbare wand. Hij had
ontdekt dat ook hier weer opdrachten opstaan. Maar dit keer is het er maar één. Fabian
snapte het niet zo goed. Zou dit dan een hele grote opdracht zijn? Er stond iets over een
dans. Partnerdans, kon Fabian er uit vertalen. Daaronder leek wel een tekentje van een boek
te staan. Maar wat voor boek? Hij bekeek de afbeelding nog eens goed. Ineens zag hij een
paar letters en cijfers onder de afbeelding staan. Ineens viel zijn oog op de boekenkast.
“Natuurlijk!” zei Fabian tegen zichzelf. Hij keek bij de letter van de auteur en het serienummer
dat op de boeken stond. “Bingo!” zei Fabian toen hij een boek uit de boekenkast pakte. Het
serienummer op het boek kwam overeen met het serienummer op de wand en ook de letter
van de auteur klopte. “Egyptische partnerdans,” las Fabian de tekst op de voorkant van het
boek. Hij sloeg het boek open en begon te lezen. Na een tijdje besloot hij dit op zijn kamer
verder te gaan lezen. Dit was toch niet bepaald de fijnste plek om een boek te lezen.
Helemaal niet omdat het daar zo donker is. Hij liep de geheime kamer uit en vervolgens liep
hij de trap op. Hij wilde de kelderdeur opendoen maar opeens werd die al open gedaan. Hij
schrok toen hij zag wie daar stond: het was Patricia. Hij zag dat Patricia nog erger schrok.
“Fabian? Wat doe jij hier?” Fabian deed snel het boek achter zijn rug en keek haar vervolgens
wantrouwend aan. “Wat doe jij hier kan ik beter vragen? Jij wilde de kelder toch in?” Ze lachte
schaapachtig. “Jij komt er net vandaan toch? Dus wat deed jij daar?” Fabian moest snel iets
verzinnen. “Egyptisch boek van meneer Winsbrugge Hennegouwen lenen.” Hij liet even snel
de achterkant zien en hoopte dat Patricia daar niet verder naar keek. Ze zuchtte en wilde
weglopen maar Fabian pakte haar bij haar arm. “Wat ging jij nou doen?” Hij zag aan Patricia
dat ze probeerde na te denken. “Ik hoorde iets, daarom ging ik kijken.” Nu was Fabian het
helemaal zat met dat geheimzinnige gedoe van haar. “Je liegt. Heeft het soms iets met
Robert te maken?” Het floepte eruit zonder dat hij erover na kon denken. Hij zag hoe erg
Patricia schrok. Ze kon bijna geen woorden meer uitbrengen. “Hoe.. hoe kom je daar nou
weer bij?” hakkelde ze. “Wat moet hij van je?” Nu hij erover begonnen was kon hij maar beter
doorvragen. “Ik weet niet waar je het over hebt,” zei Patricia en liep weer weg. Maar Fabian
liet het hier niet bij zitten en pakte haar weer bij haar arm. “Laat me los!” schreeuwde Patricia.
Fabian schrok van Patricia’s reactie. “Is Nienke in gevaar?” vroeg hij serieus. Patricia gaf geen
antwoord maar keek alleen maar angstig om zich heen. “Patricia, geef antwoord!” zei Fabian
fel. “Nee,” zei Patricia. “Ik heb een hoop huiswerk te doen.” Fabian schudde zijn hoofd. “Jij
gaat mij eerst vertellen wat er aan de hand is.” Patricia zuchtte. “Er is niks aan de hand!” riep

ze terwijl ze de trap op rende. Fabian keek kwaad voor zich uit. Wat heeft ze toch te
verbergen? Hij liep naar zijn kamer en besloot het boek te gaan lezen..
Na een uurtje werd iedereen door Trudie geroepen voor het avondeten. “Eten eten eten
eten!!” riep Appie door het hele huis heen. Hij ging snel zitten om aan te vallen maar moest
wachten van Trudie op de rest. Alleen de rest liet even op zich wachten. “Ap houdt het niet
langer vol!” riep Appie. Joyce en Patricia kwamen aanlopen. Patricia negeerde Fabian die
samen met Mick de woonkamer in kwam lopen. Noa kwam nu ook de kamer inlopen en ging
naast Appie zitten (die natuurlijk weer aan het hoofd van de tafel zat). Toen Jeroen
binnenkwam en tegenover Noa ging zitten, stond Noa op en ging aan de andere kant van de
tafel zitten terwijl de rest verbaasd toekeek, behalve Appie. Appie keek met een grijns van
Jeroen naar Noa en van Noa naar Jeroen. “Was de dans slecht afgelopen?” pestte Appie hen.
“Of hebben Amber en ik jullie sprookje verstoord?” Amber kwam net aanlopen en hoorde
wat Appie zei. “Was dat nou de Tango?” lachte Amber terwijl ze Jeroen en Noa nadeed in de
kamer. “Kappen!” zei Jeroen. “Missen wij hier iets?” vroeg Joyce die ook over Patricia, Fabian
en Mick sprak die vragend keken. Appie vertelde dat Amber en hij iets hoorden op zolder.
Toen ze stiekem gingen kijken zagen ze Jeroen en Noa stijldansen. Joyce en Patricia schoten
gelijk in de lach. “Stijldansen? Oke, van Noa is het ontzettend cool maar Jeroen?” was Joyce’s
reactie. “Nee, ik zie Jeroen ook nog niet dansen!” lachte Patricia. Noa reageerde niet.
Beledigd was ze niet, maar ze was niet blij met deze situatie. Jeroen keek haar aan en maakte
een gebaar wat betekende: ‘Begrijp je nou waarom ik het niet wilde vertellen?’ Nu begreep
Noa het pas, maar was het nu te laat? Jeroen wilde nu vast niet meer verder dansen.. En
bovendien was ze ook nog steeds boos op Jeroen door zijn stomme uitspraken.. Fabian keek
strak voor zich uit. Hij dacht na over Noa en Jeroen. Stijldansen? Er klikte iets in zijn hoofd.
Alsof er weer een puzzelstukje in deze mysterieuze puzzel kwam aanvliegen. Alleen wist
Fabian het nog niet te plaatsen. Zou het mogelijk kunnen zijn dat Jeroen en Noa die eerste
opdracht van de kostbare wand doen? De opdracht van de Egyptische partnerdans? Hij had
het boek al voor de helft gelezen en er stond onder andere in dat de Egyptische partnerdans
gedaan moet worden door tien paren waarvan de meisjes allemaal van Egyptische afkomst
zijn. Noa is van Egyptische afkomst.. Hij stopte deze gedachten weg. Het kan ook allemaal
niet. Hoe zouden zij van de kostbare wand af kunnen weten? Fabian was de eerste die hem
ontdekte, toch? En waar zouden die andere negen paren vandaan moeten komen? Fabian
dacht zo hard na dat hij niet eens doorhad dat Nienke naast hem was komen zitten. “Aarde
aan Fabian!” zei Amber hard. Fabian schrok op uit zijn gedachten en keek verward om zich
heen. Hij keek nog verwarder toen hij Nienke naast hem zag zitten. “Gaat het wel?” vroeg ze
bezorgd. “Euh, ja, ja, natuurlijk.” Nienke trok haar wenkbrauwen op. Dit was niet de eerste
keer dat Fabian zich raar gedroeg. “Hoe voel je je?” vroeg Fabian aan Nienke. “Goed hoor,”
was Nienke’s een beetje botte reactie. Ze kende Fabian goed genoeg dat ze wist dat dit een
afleidingsmanoeuvre was zodat zij niet verder vroeg waarom hij zo raar deed. Fabian zelf
vond Nienke’s reactie wel terecht. Moest hij het haar allemaal vertellen? Nee, dat kon niet. Hij
moest haar beschermen. Voor hem was dit al allemaal verwarrend, laat staan voor Nienke.

Het was ook te gevaarlijk. Als Jochem en/of Robert erachter komen dat Nienke weten dat
hun niet deugen heeft ze waarschijnlijk een groot probleem. Ze proberen nu al naar haar
geheugen te vissen. Er was verder niet zo’n hele gezellige sfeer aan tafel. Noa en Jeroen
keken elkaar niet aan. Jeroen negeerde Appie en Amber. Patricia negeerde Fabian waar ze
nog steeds boos op was. Nienke liet Fabian een beetje links liggen omdat ze het gevoel had
dat hij dat ook bij haar deed en Mick en Joyce durfden elkaar weer niet aan te kijken. Trudie
had meteen het gevoel dat het aan haar eten lag en ruimde teleurgesteld af. Maar Noa (en
de rest ook) verzekerde haar dat het eten verrukkelijk was. Dit fleurde Trudie weer helemaal
op.
Een paar dagen later was de sfeer nog niet bepaald leuker in huis. Fabian deed zijn best om
Patricia in de gaten te houden. Zodra zij het huis verliet probeerde hij haar te volgen. Jeroen
was nog steeds chagrijnig omdat hij het nog niet had bijgelegd met Noa. Hij heeft het één
keer geprobeerd maar toen zei hij, volgens Noa, weer iets verkeerds waardoor Noa nog
bozer werd. Nienke kreeg nu sterk het gevoel dat Fabian ergens mee bezig was. Ze heeft het
hem een paar keer gevraagd maar elke keer zei hij dat hij niets verzweeg en het druk had
met school. Ze merkte dat ze hem minder ging vertrouwen waar ze erg verdrietig om was.
‘Avonds zat Nienke hierover in haar dagboek te schrijven. Ze keek op naar Amber die weer
op de wolken leek te zweven. “Weet jij wat er met Fabian is?” vroeg Nienke. Amber leek haar
niet te horen. “Amber?” “Hm?” Amber keek op en zag Nienke vragend naar haar kijken. “Wat
zei je?” Nienke zuchtte. “Of je weet wat er met Fabian is..” Amber schudde haar hoofd. Ze
hoefde niet naar de reden te vragen waarom Nienke dit vroeg. Amber zag zelf ook dat Fabian
de laatste tijd niet zichzelf was. Of in ieder geval, hij was aldoor druk bezig met ‘iets’. Amber
geloofde ook niet dat hij het druk had met school. “Het komt wel weer goed Nien.. Het is
voor Fabian ook moeilijk geweest de afgelopen weken of maanden.” Nienke twijfelde. Daar
had Amber wel gelijk in, maar toch kende ze Fabian niet zo.
Fabian zat weer een Egyptisch boek te lezen op zijn bed, maar kon er niet rustig in lezen
omdat Mick aldoor met een bal tegen de deur gooide. Fabian had wel een vermoeden
waarom hij zo gefrustreerd was. “Mick, ga gewoon naar haar toe, zoen haar vol op de mond
en zeg wat je voor haar voelt.” Mick zuchtte. “Ja dat klinkt wel erg makkelijk als je het zo
zegt.” Fabian ging rechtop zitten. “Maar het is ook makkelijk,” zei hij met een glimlach. “Ja,
voor jou nu misschien. Maar nadat je met Nienke gezoend had op het bal wist je ook niet
hoe je je moest gedragen hoor.” Fabian dacht na. Daar had Mick gelijk in. Ineens voelde hij
weer wat hij toen voelde en begreep nu pas hoe dit voor Mick is. “Sorry. Ik begrijp het. Ik
weet nog hoe moeilijk dat was. Maar bij Nienke en mij is het goed gekomen. Je moet haar
gewoon vertellen wat je voor haar voelt.” Hij keek naar Mick’s twijfelende gezicht. “Wil je dan
liever in deze situatie blijven?” Mick schudde hevig zijn hoofd. Fabian lachte. “Nou, dan weet
je wat je te doen staat!”
Toen de avondklok van Victor had geluid wilde Fabian gaan slapen, totdat hij de trap hoorde.

Hij bedacht zich geen seconde en keek om het hoekje van zijn deur. Er ging een schok door
zijn lichaam toen hij zag wie de voordeur uit liep: Patricia. Snel trok hij een broek aan, pakte
zijn jas en schoenen en liep voorzichtig het huis uit. Hij schrok toen hij bedacht dat hij zijn
fietssleutels was vergeten. Tot zijn opluchting zag hij dat Patricia zonder fiets wegging. Zo
onopvallend mogelijk volgde hij Patricia een paar straten door. Het was donker en koud,
maar hij moest weten wat Patricia ging doen. Hij stopte met lopen toen hij zag dat ze stil
bleef staan. Patricia keek angstig om zich heen. Snel verstopte Fabian zich achter een struik.
Hij keek naar de tas die Patricia bij zich had. Wat zou daarin zitten? Hij bleef in spanning
wachten.. Na een tijdje kwam er een donkere schim aanlopen. Hij pakte Patricia hij haar
schouders en schudde haar hevig heen en weer. Fabian zag hoe Patricia verstijfde van angst.
De man had een donkere jas aan met een capuchon op zijn hoofd. Hij kon zijn ogen niet
geloven toen die man Patricia in haar gezicht sloeg. Fabian wilde er bijna naar toe rennen,
maar dat kon gewoon niet. Met trillende handen pakte Patricia haar tas. Fabian verstijfde nu
toen hij zag dat de man zijn capuchon van zijn hoofd trok: Het was Robert. Hij kon het haast
niet bevatten. Wat moet hij van Patricia? Fabian bleef met grote ogen toekijken. Hij kon
alleen het gesprek niet horen tussen Patricia en Robert. Fabian schrok toen hij zag dat
Patricia hem iets gaf. Ze gaf hem een boek..
Hoofdstuk 11 - Betrapt
Fabian schrok. Zag hij het nou goed? Dat is het boek dat hij uit de kelder had gehaald!
Robert stond in het boek te bladeren terwijl Patricia angstig tegenover hem bleef staan.
Fabian zag hoe Robert een paar zachte klappen op Patricia’s wang gaf, alsof hij haar wilde
bedanken voor het boek. Patricia verroer zich niet, maar ze vertelde wel iets.. Fabian wilde het
zo graag horen en besloot om om de struiken te lopen en dan de straat over te lopen om
achter een andere struik in een tuin te gaan zitten. Hij vond het best eng om betrapt te
worden, maar hij waagde het erop. Hij slaakte een zucht van opluchting toen het hem gelukt
was. “En wat staat er verder op die wand?” hoorde hij Robert zeggen. Fabian probeerde
tussen de struiken door te kijken, maar hij vond het belangrijker om hen te horen. “Tekens. Ik
weet niet wat het betekent,” antwoordde Patricia. “En waarom heb je dat niet uitgezocht?”
vroeg Robert gejaagd. “Ik.. ik zou niet weten hoe..” Opeens pakte Robert haar stevig bij haar
arm waardoor er uit Patricia een kleine gil kwam. “Wat weet jij eigenlijk wel?” schreeuwde hij.
“Jij gaat nu zo snel mogelijk een foto maken van die wand, begrepen?” Hij pakte Patricia nu
bij haar keel waardoor Patricia alleen maar doodsbang kon knikken. “Morgen in de grote
pauze achter het plein geef je de foto!” Hij duwde Patricia hard waardoor ze achterover op de
grond viel. Fabian zag dat ze huilde. Hij wilde naar haar toe rennen, maar vond dat niet
verstandig. Patricia stond al snel op en rende richting huis. Fabian kon niet geloven wat hij
net gezien had. Patricia werd dus gechanteerd? Maar waarom? Wat wil Robert? En Jochem?
Gaat dit om het ‘kostbaarste’? Weet hij daar meer van? Maar hoe kan dat, hij was toch de
eerste die de kostbare wand ontdekte, toch? Fabian liep op weg naar huis terwijl hij

ondertussen hard nadacht.
Aangekomen bij het huis deed hij voorzichtig de deur open. Hij verlangde echt om te gaan
slapen. Na al dat nadenken kon hij wel wat rust gebruiken. “Waar kom jij vandaan?” hoorde
hij ineens een stem zeggen toen hij in de gang liep. Hij keek op en zag Nienke voor zijn neus
staan die hem verbaasd aankeek. “Euh.. ik.. euhm..” stamelde Fabian. “Nou?” vroeg Nienke
serieus. “Ik was even een blokje om,” loog Fabian. “Midden in de nacht? ”Fabian keek naar de
klok en zag dat het al 12 uur was. “Ja, even frisse lucht..” Nienke snapte niks van Fabian. Hij
gedroeg zich echt raar, alweer.. “ “En wat doe jij nog op? Moet je niet..” “In bed liggen?” zei
Nienke door hem heen. “Dat is echt het enige wat je tegen me kan zeggen hè?” zei Nienke
fel. “Nou ik zal je wat vertellen: ik moet helemaal niks.” Ze had het even gehad en liep naar de
keuken waar ze voor uit bed was gekomen. “Nienke,” zei Fabian terwijl hij haar achterna liep.
Nienke had geen zin meer om met hem te praten en negeerde hem. Ze pakte een glas, vulde
die met water en pakte vervolgens een aspirine die ze inslikte. “Gaat het wel goed?” Nienke
zuchtte: “Ja, het gaat prima.” Ze liep de keuken weer uit, op weg naar haar kamer. Fabian liep
haar weer achterna, totdat Nienke zich omdraaide. “Laat me met rust Fabian. Ga maar weer
lekker een frisse neus halen!” Ze draaide zich om en liep boos de trap op. Fabian zuchtte en
liep toen maar naar zijn eigen kamer.
Patricia lag te draaien in haar bed. Na wat woelen vannacht is ze toch in slaap gevallen. Of ze
daar zo blij mee is weet ze niet, ze heeft namelijk niet zo fijn gedroomd. ‘Morgen in de grote
pauze achter het plein geef je de foto!’ Patricia schrok wakker van deze woorden en zat
rechtop in bed. Ze keek naar Joyce die gelukkig nog lag te slapen. Ze pakte haar kleren,
kleedde zich aan en rende zo snel mogelijk naar de kelder. Daar zou ze een foto maken van
de kostbare wand, die ze op school zou moeten uitprinten.
Een tijdje later zaten de rest van de bewoners aan de ontbijttafel, behalve Noa. Toen zij aan
kwam lopen pakte ze een broodje, keek Jeroen even boos aan en liep weer weg. Fabian
probeerde onopgemerkt naar Nienke te kijken, maar dat had ze natuurlijk wel door, ondanks
dat ze hem wilde negeren. “Wat kijk je? Of ik mijn eten wel opeet, omdat ik anders als een
slappe pop in elkaar zak? Want dat ben ik toch?” Ze stond boos op en nam haar broodje mee
naar boven. Appie zat met een grijns op zijn gezicht toe te kijken. “Zo jongens, dat doen jullie
goed hè?” zei hij terwijl hij van Fabian naar Jeroen en andersom keek. Geen van beiden
reageerde. Daarom vond Appie het juist leuker om erover door te gaan. “Wat hebben jullie
gedaan?” zei hij lachend. “Precies, goeie vraag: Wat hebben wij gedaan?” Hij keek naar Fabian
en deed net alsof zij het slachtoffer waren. “Wij doen altijd iets verkeerd. Het is nooit goed..
Vrouwen..” Amber voelde zich duidelijk aangesproken en ging er tegenin. “Nienke en Noa
zullen wel goeie redenen hebben om zo boos te zijn. En dat zal inderdaad jullie eigen
stomme schuld zijn.” “Hee wat weet jij er nou van Barbie,” reageerde Jeroen fel. “Alles,” was
Amber’s antwoord. “Ja, jullie doen niet echt je best om het weer goed te maken hè.” Nu
reageerde Fabian hier ook op: “Dat heeft niet echt veel zin hè zoals je net hebt gezien. Ik had

nog geen woord gezegd of ze liep alweer boos weg.” Appie volgde met een grijns deze hele
discussie, terwijl Mick en Joyce ondertussen gewoon dooraten. “Ben je ineens dom geworden
ofzo?” “Ooooh,” juigte Appie tussendoor die de opmerking van Amber wel heel grappig en
hard vond. Fabian kon er niet om lachen: “Waar slaat dat nou weer op?” “Ja wat denk je nou,
dat Nienke niet door heeft dat je je vreemd gedraagt, of dat je geen tijd meer voor haar
hebt?” “Dat slaat echt nergens op,” reageerde Mick ineens. “oh, ga jij je er ook even lekker
mee bemoeien?” vroeg Amber. “Ja, want dit is niet eerlijk. Fabian besteedt al zijn tijd aan
Nienke.” “Oh ja? Nou vraag het Nienke zelf dan maar!” Nu stond Amber ook op en liep boos
weg. Appie kon hier alleen maar hard om lachen. “Bravo, Fabian!” Fabian dacht na over de
woorden van Amber. Zou Nienke echt vinden dat hij geen tijd meer voor haar heeft? Nu
stond hij ook op en liep de woonkamer uit waar hij Patricia tegenkwam. Patricia negeerde
hem en liep snel door naar het eten. “Nou, lege tafel vandaag!” was haar opmerking. “Ja,”
zuchtte Joyce. “Nienke en Amber zijn boos op Fabian, die het vast nu probeert goed te
maken en Noa is blijkbaar boos op Jeroen. Geen idee waarom.” Patricia keek naar Jeroen die
met een nors gezicht zijn boterham opat. Patricia schudde haar hoofd en pakte snel wat eten.
“Echt ongelooflijk dat vriendje van jou!” riep Amber toen ze de kamer van haar en Nienke
binnenkwam. Nienke was net voor de spiegel haar haar aan het borstelen en gokte dat
Amber ruzie had gehad met Fabian. Ze vroeg niks, omdat ze wist dat Amber uit zichzelf al wel
alles zou vertellen. “Hij gedraagt zich al super veel dagen vreemd, Hij heeft bijna geen tijd
meer voor jou. En ondertussen verwacht hij gewoon dat jij in je bed blijft liggen, terwijl het al
een stuk beter met je gaat. Maar hij ziet dat gewoon niet omdat hij geen aandacht meer voor
je heeft.” Nienke kreeg een beetje een brok in haar keel door die laatste zin. “Amber, ik vind
het heel lief dat je het zo voor me opneemt, maar laat het gewoon.” Maar Amber schudde
haar hoofd. “Nee.. Echt hij denkt dat hij zo slim is hè, maar ondertussen is hij gewoon een
domme koe.” “Huhum..” Amber en Nienke schrokken van iemand die zijn keel schraapte: Het
was Fabian in de deuropening. “Kan ik Nienke even spreken?” vroeg hij vriendelijk. “Alleen..”
zei hij fel toen hij Amber aankeek. Amber zuchtte en leek geen spijt te hebben van wat ze net
gezegd had. Ze pakte haar tas en liep zonder Fabian aan te kijken de kamer uit. Nienke
borstelde gewoon verder terwijl Fabian een stoel pakte en die naast haar zette. “Sorry, ik wil
niet dat je boos op me bent.” Nienke zuchtte: “Daar heb ik ook niet om gevraagd hoor.”
“Nien, kijk me eens aan.” Na enig aarzelen draaide Nienke haar hoofd naar hem toe. “Vind je
echt dat ik te weinig tijd voor je heb?” Nienke’s ogen sloegen al snel weer neer. Wat moest ze
nou zeggen? Ze vond inderdaad dat hij te weinig tijd voor haar had de laatste tijd, maar of ze
dat eerlijk moest zeggen? “Nou?” Ze keek weer op en zag Fabian’s vragende gezicht. Nienke
schudde nu haar hoofd. Fabian pakte met zijn handen haar hoofd vast. “En nu eerlijk
alsjeblieft?” “Oké,” was Nienke’s antwoord. “De laatste tijd wel.. Maar dat geeft niet want..”
“Dat geeft blijkbaar wel,” zei Fabian door haar heen. “En dat moet je gewoon eerlijk zeggen.”
Nienke keek hem nu diep in zijn ogen. Ze voelde weer kriebels in haar buik. Wat is hij toch
lief, dacht ze. “Het spijt me, ik was echt druk met school en dat levert nogal wat stress bij mij
op. Ik kan er niet tegen om achter te liggen.” Fabian wilde niet liegen, maar hij kon niet

anders. Hij heeft nog helemaal niet echt zijn best gedaan om bij te komen met school. Hij
was alleen maar bezig met een nieuw mysterie. Een mysterie waar Nienke ook wat mee te
maken heeft. Maar dit kon hij haar toch niet vertellen? Hij wilde het echt wel, vooral nu hij de
twijfeling in haar ogen zag, maar hij kon het niet.. Maar Nienke bedacht zich nu al snel dat hij
nooit tegen haar zou liegen.. “Het geeft niet, echt niet. En je moet ook met school bijkomen,
dat moet ik zelf ook. Ik lig volgens mij nog veel verder achter.” Fabian knikte en glimlachte.
“Ik beloof dat ik vanaf nu meer tijd met je doorbreng,” Maar Nienke duwde nu zijn armen
weg. “Maar dat wil ik juist niet hè. Nu doe je dat omdat je weet dat ik het anders niet leuk
vind..” Nu begon Fabian te lachen. “Dat is echt vrouwenlogica hè.. Nee ik doe dat omdat ik
het leuk vind om tijd met je door te brengen. En dat besef ik nu al te goed.” Hij zag gelukkig
weer een lach op Nienke’s gezicht. “En omdat ik van je hou.” Hij boog naar haar toe en gaf
haar een lange zoen. Nienke voelde ontzettend veel vlinders in haar buik en was helemaal blij
dat het weer goed was tussen haar en Fabian. Fabian pakte ineens de borstel en daarna
Nienke’s haar. “Wat doe je nou?” vroeg Nienke lachend. “Jouw prachtige haar borstelen.”
Nienke bloosde een beetje en liet Fabian zijn gang gaan. “Ga je me de volgende keer
masseren?” vroeg ze lachend. Nu was het Fabian die bloosde. “Vooruit,” zei hij plagend.
Noa was helemaal klaar voor school en liep de deur uit naar haar fietsen. “Noa, Noa, wacht!”
klonk Jeroen zijn stem achter haar. Noa liep door, totdat Jeroen haar bij haar arm pakte. “Het
spijt me oké? Het spijt me van alles wat ik gezegd heb. Ik weet dat dat dansen heel belangrijk
voor je is, en daarom moeten we er ook niet mee stoppen.” Noa bleef wel stil naar hem
luisteren maar leek nog niet echt overtuigd. “En ik wil absoluut niet dat je een andere
danspartner zoekt, want dat trek ik niet.” En trok een flauwe glimlach op Noa’s gezicht. “En ik
doe mee omdat het zo belangrijk is voor jou.. ja. Maar dat geld interesseert me ook hoor!”
Noa keek hem lief aan. Ze had niet gedacht dat hij dit allemaal zou zeggen. En hij meende
het ook, dat zag ze in zijn ogen. “Oké, het is al goed.” Ze omhelsde hem en kneep hem
daarna in zijn wang. “En probeer alsjeblieft wat serieuzer te zijn,” zei ze. “Oké, beloofd.” Hij
kwam nog wat dichter naar haar toe en omhelsde haar stevig. “Ik vind het ook leuk, omdat ik
dan de hele tijd bij jou ben hoor,” fluisterde hij in haar oor.
In de eerste les, Engels, zaten Noa en Jeroen rechts achteraan. Appie en Amber zaten ook
naast elkaar, maar dan in de middelste rij.. Daarachter zaten Fabian en Nienke en daarachter
zat Joyce. “Mag ik hier zitten?” Joyce keek omhoog en zag Mick verlegen naast de lege stoel
staan. Joyce wachtte eigenlijk op Patricia, maar ze wist toch niet zeker of ze wel kwam. “Ja,
tuurlijk.” Ze hoopte dat Mick niet zag dat haar wangen rood werden. Mick hoopte dat Fabian
even omdraaide, omdat hij even wat moed nodig had en dacht dat Fabian het hem wel kon
geven. Maar Fabian was heel ergens anders met zijn hoofd. Jochem stond namelijk voorin de
klas.. “Oké, de les begint. Iedereen het boek openslaan bij Hoofdstuk 4.” Fabian keek naar
Nienke die rustig haar boek pakte en het opensloeg. Fabian was gefrustreerd en bang
tegelijk nu hij wist dat Jochem niet de ‘vriendelijke’ persoon was die nu voor de klas stond.
Hij dacht even aan Wolf/Raven en kreeg een rilling door zijn lichaam. Zou hij net zo’n

persoon zijn? Fabian werd al helemaal benauwd bij het idee dat hij uit is op Nienke’s
geheugen. Dat wist hij bijna zeker. “Is er iets?” klonk Nienke’s stem ver weg. Hij schrok op en
keek Nienke aan die bezorgd naar hem keek. “Euh, nee. Beetje saaie les.” Nienke trok haar
wenkbrauwen op. Normaal gesproken vindt Fabian geschiedenis altijd heel interessant,
maakt niet uit welk onderwerp het is. Fabian kon zichzelf wel voor zijn kop slaan. Nu gedroeg
hij zich weer vreemd, wat Nienke natuurlijk wel door had. Maar hij moest er alles aan doen
om haar te beschermen. Hij legde zijn hand op de hare en wreef er overheen. Nienke keek
hem even kort aan en richtte haar aandacht vervolgens weer op de les. Ze vond dat Jochem
goed kon uitleggen. Hij had overal een voorbeeld bij, zodat ze zich precies kon inbeelden
waar het over ging. Hij maakte ook aantekeningen op het bord, wat Nienke overschreef. Na
een tijdje zei Jochem: “Nu mogen jullie de opdrachten maken die bij dit hoofdstuk horen.”
Jochem keek naar Bram die rechts voor in de klas zat. “Heb jij je boek nu weer niet bij je?”
vroeg Jochem geïrriteerd. “Dit is nou al de derde keer. Je leert het echt nooit hè?” Jochem
werd nu een beetje boos. Nienke hoorde al niet meer wat hij zei, want zonder dat ze zelf wist
waarom verstijfde ze. Haar ogen werden groot en het koste haar moeite om goed adem te
halen. Ineens zag ze een kasteel.. In een flits zag ze een man.. Een man zonder gezicht.
Daarnaast zag ze vaag nog een man, die dreigend op haar af kwam. Ze was nu bang. Bang
dat er weer hetzelfde zou gebeuren. Fabian zag dit gebeuren en meteen raakte hij in paniek.
Wat moest hij nou doen? “Nienke!” zei Fabian. Hij pakte haar hoofd vast en dwong haar hem
aan te kijken. “Nienke? Kijk me aan. Rustig!” Het verbaasde hem dat het zo rustig uit zijn
mond kwam. “Diep in en uit ademen.” Hij zag de paniek in haar ogen en hij deed er alles aan
om haar gerust te stellen. Hij schrok toen er tranen in Nienke’s ogen kwamen. Fabian stond
op en wilde Nienke overeind helpen, maar voelde dat ze best slap was. Appie had zich nu
omgedraaid en zag de paniek in Nienke’s ogen. “Faab, wat is er?” Fabian probeerde Nienke
overeind te helpen. Appie bedacht zich geen seconde en hielp hem mee. Amber zag nu ook
wat er gebeurde. “Nienke!” Ze omhelsde Nienke en gaf een kus op haar wang. Nienke bleef
strak voor zich uitkijken en concentreerde zich op haar ademhaling. “Het gaat wel weer,” zei
Nienke schor. Fabian zag dat Jochem nu opkeek. “Amber, houd Jochem bezig, alsjeblieft.
Overtuig hem dat ik de rest van de les met Nienke weg mag blijven.” Amber keek Fabian
niet-begrijpend aan wat Fabian al wel verwacht had. “Wat is hier aan de hand?” vroeg Jochem
toen hij het viertal zag staan. “Nienke voelt zich niet zo lekker. Ze moet even uit het lokaal.”
Jochem zag nu Nienke’s gezicht en wilde naar haar toelopen, maar Fabian liet dat absoluut
niet toe. “Zo snel mogelijk,” flapte hij eruit. Hij nam Nienke mee de gang op en riep “Appie,
wil jij de spullen even brengen?” Jochem keek Fabian wantrouwend na. Amber deed maar
wat haar gevraagd werd. “Laat Fabian maar even. Hij is bezorgd om Nienke. Is het goed dat
zij weg blijven deze les?” vroeg ze flirterig. Jochem keek in de ogen van Amber en er kwam
een glimlach op zijn gezicht. Daarna liep hij naar zijn bureau terwijl Amber verliefd weer terug
op haar stoel ging zitten.
“Het gaat nog niet helemaal goed met haar hè?” vroeg Joyce aan Mick. “Nee. Fabian wilde
nog niet dat ze de lessen weer ging volgen. Ik vond wel dat hij te overbezorgd was, maar

lijkbaar had hij toch wel een beetje gelijk.” Joyce knikte. Ze was blij dat ze even ‘normaal’
met Mick kon praten. Maar al snel wist ze al niet meer waar ze het over moest hebben.
“Gaat het?” vroeg Fabian die Nienke in een zitzak neerzette. “Ja,” antwoordde Nienke. Ze
keek naar Fabian’s geschrokken gezicht. Ze klopte naast zich zodat Fabian naast haar kwam
zitten. Ze sloeg haar armen om zijn middel en legde haar hoofd op zijn schouder. Ze trilde
nog een beetje, maar verder voelde ze zich weer goed. Fabian opende zijn mond om iets te
vragen, maar besloot toch om het niet te doen. Nienke zag het en begon er zelf maar over.
“Ik.. euh..” Ze vond het moeilijk te beschrijven wat er nou net was gebeurd. “Mijn geheugen..”
“Herinner je je iets?” vroeg Fabian toen hij door had dat ze daar iets over wilde vertellen. Ze
schudde haar hoofd, maar daarna knikte ze een beetje. “Ik zag iets.. flitsen,” ze raakte weer
een beetje in paniek toen ze eraan terugdacht. “Rustig,” zei Fabian lief. “Wat zag je?” Nienke
snoof even diep door haar neus. “Een kasteel.. een man.. ik.. euh..” stamelde ze. Fabian trok
haar dicht tegen zich aan. Hij wilde voorkomen dat ze nog verder in haar geheugen ging
graven. Hij dacht aan de woorden die ze net zei: Kasteel? Dat was het kasteel van Ravenstein.
Daar was ze naartoe ontvoerd. Maar een man? Welke man? “Zullen we de opdrachten van
Hoofdstuk 4 maar maken?” vroeg Nienke. “Weet je het zeker?” Nienke knikte: “Dit hoort erbij.
Het is vast een teken dat het gif uit mijn lichaam verdwijnt. Binnenkort herinner ik me alles
weer en dan is alles weer goed.” Ze leek hier zeker van te zijn waar Fabian blij mee was. “Help
je me?” vroeg ze lief.
Het uur daarna moesten ze naar de les Wiskunde. Toen Fabian en Nienke binnenkwamen
zagen ze Mick en Joyce weer naast elkaar achterin de klas zitten. Het viel Fabian op dat
Patricia er weer niet was. Ook zag hij Appie twee tafels voor Mick en Joyce zitten. Fabian en
Nienke gingen een tafel achter hem zitten. “Waar is Amber?” vroeg Nienke. “Die bleef nog
wat hangen.. Bij Jochem..” Fabian slikte. “Wat moet ze toch van die vent?” vroeg Appie.
Nienke zuchtte: “Ze is verliefd.. En een verliefde Amber kan je niet tegenhouden hoor..”
“Verliefd op een leraar? Dat is toch ziek?” Fabian dacht erover na. Ook hier klopte iets niet,
dacht hij. “Dat is ze toch wel vaker..” zei Fabian alsof het de normaalste zaak van de wereld
was. Hij wilde niet de indruk wekken dat hij wist dat dit helemaal niet goed zat. “Ja.. maar
volgens mij is hij ook verliefd op haar..” zei Nienke. Nu klikte er iets in Fabian’s hoofd. “Hij
doet alsof!” flapte Fabian eruit zonder dat hij erover na kon denken. “Wat?” Hij keek naar
Nienke en Appie die hem vragend aankeken. “Waarom zou hij doen alsof?” vroeg Nienke
verbaasd naar Fabian keek. “Zei ik dat?” vroeg Fabian verward. Nienke en Appie keken elkaar
aan. Appie tikte met zijn vinger op zijn voorhoofd en daarna op Fabian’s hoofd. “Jo gast. Gaat
alles goed hierboven?” Fabian moest proberen om zich hieruit te praten. “Ja, dat geloven
jullie toch zelf niet? Een leraar kan en mag niets hebben met een leerling. Dat is gewoon
raar.” Daar was Nienke het wel mee eens. “Maar Amber is er helemaal zeker van dat dit goed
zit..” Fabian besloot om er maar over op te houden. Hij werd er helemaal gek van dat hij het
niet allemaal snapte. Hij wilde het zo graag, maar er leken wel steeds meer kleine mysteries
bij te komen die allemaal bij het grote mysterie hoorden. Maar hij kon er nu niet heel veel

wijzer uit komen. ‘Ik kom er wel achter,’ dacht hij. Opeens kwam Amber hysterisch
binnenrennen. “Jullie raden het nooit..” “Euh.. Je bent betrapt door van Swieten toen je op
Jochem zat te kwijlen..” was Appie’s droge opmerking. “Neehee, het vijfde uur valt uit! Super
toch?” “Oleeee!” Appie leek er wel blij mee te zijn. “Dan hebben we lekker anderhalf uur vrij
omdat de grote pauze er ook nog bij zit,” zei Nienke blij. “Ap gaat snoep kopen.” Amber
rolde met haar ogen. “Mag ik stilte alsjeblieft?” zei de lerares Wiskunde die met haar les wilde
beginnen. “Zullen we na de vierde les naar het park gaan?” fluisterde Nienke naar Fabian.
Fabian slikte even. In de grote pauze gaat Patricia achter het plein de foto geven aan Robert.
Hij moest daar perse bij zijn. “Euh, nee dan kan ik niet. Ik heb een afspraak met van Swieten,
over wat proefwerken die ik nog moet inhalen.” Nienke keek hem even teleurgesteld aan.
“Heb je dat in de pauze?” Fabian knikte. “Misschien dat ik dat duur daarna gelijk een
proefwerk kan inhalen, ben ik daar ook weer vanaf.” Nu hij het vijfde uur toch vrij was, had hij
meer tijd om Patricia te volgen. Zij had immers ook het vijfde uur vrij. “Zonder om ervoor te
leren?” vroeg Nienke verbaasd. Fabian had niet gedacht dat hij zo dom was in het verzinnen
van smoezen. “Ik heb de laatste tijd al wel veel gedaan voor school..” Nu was Nienke nog
meer teleurgesteld. Ze had graag het vrije uurtje samen met Fabian doorgebracht. “Oké,” zei
Nienke toen. Ze wilde hem vertrouwen, echt. Maar op een één of andere manier twijfelde
toch een beetje aan hem en dat vond ze heel erg van zichzelf. Haar gedachten werden al snel
verstoord toen Patricia de klas binnen kwam rennen. “Sorry sorry, ik ben laat ik weet het.” De
Wiskunde lerares had hier eigenlijk nooit problemen mee dus Patricia mocht, zoals verwacht,
gewoon binnenkomen.
Toen het eindelijk pauze was had Mick aan Joyce gevraagd of ze samen met hem wilde
lunchen bij de Bakker Bart. Daar had Joyce natuurlijk geen ‘nee’ tegen gezegd. Ze had ook
geen moment aan Patricia gedacht, omdat die al zowat de klas uit vloog voor de bel ging.
Nienke was een beetje verbaasd toen Fabian ook zo snel weg was. “Ga je met Appie en mij
mee naar de stad?” vroeg Amber aan Nienke. “Nee, ik wacht denk ik op Fabian. Hij heeft een
gesprek met van Swieten. Misschien dat hij daarna nog een proefwerk in moet halen maar
dat zie ik dan wel weer.” Amber keek haar even vreemd aan. “Oké, wat jij wilt. Wij gaan,
doeeeei!” Nienke zwaaide even naar Appie en Amber en liep toen naar de kantine.
Fabian had ondertussen Patricia gevonden die om de school was gelopen. Hij zocht even een
goede plek om te gaan staan. Robert stond al te wachten op Patricia. Heel voorzichtig
probeerde hij dichterbij te komen, zodat hij het gesprek kon volgen. Patricia gaf hem de foto
en wilde weer weglopen, maar Robert pakte haar stevig bij haar arm. “Heb je hier nog enige
uitleg bij?” Patricia leek er even niet aan te denken dat ze bang voor hem was. “Sorry? Jij hebt
hier toch zoveel verstand van? Ontcijfer het zelf!” Ze wilde zich losrukken uit de greep van
Robert maar hij pakte haar nog steviger vast en verkocht haar een klap. Fabian’s ogen
werden groot. Die man is echt gevaarlijk. “Ik dacht dat we hadden afgesproken dat je je best
ging doen? Omdat het anders slecht met Nienke zou aflopen?” Fabian’s hart sloeg over en hij
sloeg zijn handen voor zijn mond. Hij had even moeite met ademhalen. Het is dus inderdaad

zo, dacht hij. Nienke is in gevaar. Maar waarom? Waarom Nienke? Hij kon zich er bijna niet
van weerhouden om op hen af te lopen om te vragen wat er allemaal aan de hand is. “Jij laat
Nienke met rust!” maakte Patricia hem duidelijk. “Dan werk jij dus gewoon weer mee,” waren
de laatste woorden van Robert terwijl hij wegliep. Fabian dook even weg achter een boom,
maar kwam er al snel weer achter weg. Hij wist niet of het een goed idee was, maar op een
één of andere manier zei iets in hem dat hij Patricia hiermee moest confronteren. Patricia
schrok heel erg toen ze Fabian zag. “Waarom Nienke?” vroeg Fabian serieus. “Wat doe jij
hier?” “Geef antwoord!” zei Fabian fel. “Ik weet niet waar je het over hebt.” Ze wilde weer
weglopen maar Fabian hield haar tegen. “Jij gaat mij nu precies vertellen wat er allemaal aan
de hand is!” Maar Patricia weigerde ook maar iets los te laten. “Ik weet van het boek dat jij
aan Robert hebt gegeven vannacht en ik weet dat jij het mysterie van de kostbare wand voor
hem moet oplossen.” Patricia keek hem geschrokken aan. “Ja, daar schrik je van hè? Hoe haal
jij het in je hoofd mij niks te vertellen?” Patricia keek hem verbaasd aan. “Nienke is mijn
vriendin! Jij weet al weken dat ze in gevaar is en wat doe je eraan om haar te beschermen?
Niks!” Nu werd het Patricia allemaal teveel en ze barstte in tranen uit. “Helemaal niks? Ik laat
me al weken chanteren, mishandelen of wat dan ook. Ik doe alles voor hem zodat hij Nienke
of mij niks aandoet! En dan durf jij te zeggen dat ik helemaal niks doe?” Ze ging huilend op
de stoeprand zitten waarna Fabian zwijgend naast ging zitten terwijl hij een arm om haar
heen sloeg.
Nienke was ondertussen een beetje door de school aan het dwalen. Ze had een beetje
huiswerk gemaakt, maar ze was er al snel weer zat van. Toen zag ze meneer van Swieten
lopen. “Meneer?” Hij draaide zich om en keek Nienke aan. “Nienke? Volg jij alle lessen weer?”
Nienke knikte en wilde wat vragen, maar hij was haar voor: “Hoe gaat het nu?” “Prima, ja ik
voel me goed.” Meneer van Swieten knikte tevreden. “Weet u misschien waar Fabian heen is
gegaan?” Hij keek haar niet-begrijpend aan. “Of is jullie gesprek nog niet afgelopen?” Nu
begreep van Swieten er helemaal niks meer van. “Welk gesprek?” Nienke had nog steeds
niets door en legde het uit: “Het gesprek over de achterstand van Fabian op school?” Van
Swieten begreep helemaal niks meer van dit gesprek waardoor Nienke nu toch iets door
kreeg. “Had u geen gesprek in de grote pauze met Fabian?” Van Swieten schudde zijn hoofd.
“Nee, ik heb gewoon gegeten in de pauze.” Er ging een schok door Nienke’s lichaam. Fabian
loog tegen haar.. maar waarom? “Gaat het echt wel goed met je?” Nienke keek op in de
bezorgde blik van de directeur. “Jawel..” Nienke had opeens geen zin meer in de komende
lessen. Ze wilde naar huis.. “Nou, ik voel me nu niet zo lekker.” Van Swieten legde een hand
op haar schouder. “Je ziet inderdaad ook heel wit nu. Als je naar huis wilt.. Je hebt mijn
toestemming.” Nienke trok haar wenkbrauwen op. Ze had nooit gedacht dat ze dat zou
horen van hem. Nienke knikte stil en liep toen weg.
“Krijg je hem wel op?” vroeg Mick lachend toen hij naar Joyce keek die met moeite de laatste
stukken van haar broodje gezond naar winnen werkte. “Ik kan echt niet meer,” antwoordde
Joyce. Mick kon er gelukkig wel om lachen en betaalde de rekening. Verlegen pakte hij Joyce

haar hand en ze liepen naar buiten. De weg naar school praatten ze over van alles en nog
wat. Ze draaiden allebei om het onderwerp heen waar ze het het liefst over zouden willen
hebben, maar het niet kunnen. Bij de fietsenstalling van school aangekomen stopte Joyce
met lopen. “Mick, ik kan er niet langer tegen.” Mick keek haar niet-begrijpend aan. “Wat
bedoel je?” “Ik bedoel dit. Tussen ons.” Het leek wel alsof Joyce al haar verlegenheid was
vergeten en ineens alle moed had om haar gevoel duidelijk te maken aan Mick. “Ik.. ik vind je
leuk. Meer dan leuk eigenlijk, maar ik weet niet of jij hetzelfde voelt.. en daar word ik
helemaal gek van.” Mick kon zijn oren niet geloven. Dit was het. Dit was wat hij al die tijd al
wilde horen. Er verscheen een glimlach op zijn gezicht wat bij Joyce een kleine opluchting
veroorzaakte. “Ik.. ik euh..” stamelde Mick. Hij sprak zichzelf ondertussen moed in. “Ik voel
hetzelfde voor jou. Ik ben verliefd op je..” Er verscheen nu ook een glimlach op Joyce haar
gezicht. Mick boog zich wat meer naar Joyce toe. Ze voelden steeds meer vlinders in hun
buik hoe dichter ze bij elkaar kwamen. Dit was waar ze allebei lang op gewacht hebben..
“Sorry..” zei Fabian na een lange stilte. Hij zat nog steeds op de stoeprand naast een huilende
Patricia. Hij wist ook wel dat ze gechanteerd werd. Patricia deed dit heus allemaal niet voor
niets. “Waarom?” Dit wilde Fabian eindelijk wel eens weten..
Hoofdstuk 12 – Waarheid?
Patricia keek hem schuldig aan. Zij wist ook wel dat hij recht had op alles wat zij wist, maar of
dat nou zo verstandig was? “Ik wil dat je me nu alles vertelt!” zei Fabian serieus. Patricia
zuchtte. Ze had geen keuze. Ze moest het nu wel vertellen.. “Oké.. Ik vertel je alles. Maar niet
hier. We gaan naar het park..” Zwijgend fietsten ze even later naar het park en gingen op een
bankje zitten. Fabian zag Patricia een aantal keer diep ademhalen. “Vanaf het begin Patries.
Waar is dit allemaal mee begonnen?” vroeg Fabian rustig. Patricia beet op haar lip. Ze had er
moeite mee dit te vertellen en was bang dat Robert erachter zou komen, maar Fabian
kennende gaf hij toch niet op. “Je moet beloven dat je hier met niemand over praat. Het is te
gevaarlijk. Robert.. hij is toe alles is staat.” Fabian knikte serieus. “Het begon allemaal toen
Nienke verdwenen was tijdens schoolreisje.. Jij, Amber en Appie gingen haar zoeken, maar
toen ik van Swieten en de rest bezig hield kon ik op een gegeven moment ook ontsnappen.
Ik ben ook bij het kasteel geweest. Maar ik kwam bij de achterdeur uit..” Ze zuchtte even en
keek naar Fabian’s vragend gezicht. Natuurlijk vraagt hij zich af waarom ze dit nooit verteld
heeft. “Ik wilde eigenlijk weer teruglopen, maar toen ging de deur open. Robert kwam naar
buiten..” Ze slikte even. “.. met Nienke in zijn armen.” Fabian stopte even met ademhalen en
keek haar verstijfd aan. “Wat?” Patricia vertelde verder: “Ze was al bewusteloos. Hij wilde haar
blijkbaar meenemen.. Ik was in paniek en wilde haar van hem afpakken, maar hij duwde me
weg. En ik heb gedreigd de politie te bellen, maar.. hij ..” Ze kreeg een brok in haar keel. “Hij
heeft me toen met een mes bedreigd.” Fabian sloeg zijn hand voor zijn mond. “Ik moest

vanaf dat moment alles doen wat hij zei en vooral mijn mond houden anders zou er iets ergs
met Nienke gebeuren, of met mij.. Toen hij de ambulance hoorde heeft hij Nienke weer naar
binnen gebracht en ben ik snel weggerend.” Fabian kon zijn oren niet geloven. “Maar.. je kon
mij dit toch wel in vertrouwen vertellen?” Patricia schudde haar hoofd. “Ik was bang.. Ik kan
het mezelf nooit vergeven als hij Nienke wat aan zou doen.. .. En ik hoorde niks meer van
hem. Een hele tijd niet. Totdat hij weer voor mijn neus stond..” “Wanneer?” vroeg Fabian
rustig. “Een tijdje nadat jullie de graal hebben teruggebracht naar Egypte.” Patricia hield zich
even stil. Ze wilde eigenlijk niet meer aan dit moment terugdenken, want ze was toen zo
geschrokken. “Wat wilde hij?” Fabian bleef doorvragen. “Hij zei dat ik hem moest helpen..
Toen ik vroeg waarmee, zei hij dat er een sleutel in het medaillon zat die ik aan hem moest
geven.” Fabian knikte even en dacht toen na. Jochem en Robert hadden het inderdaad over
de sleutel in het medaillon. “Weet je over welke sleutel hij het heeft?” Patricia keek hem met
een vragend hoofd aan. “Misschien,” Fabian wist niet of hij haar nu nog kon vertrouwen, dus
besloot om niet helemaal de waarheid te vertellen. “Waarvoor moet hij die sleutel hebben?”
vroeg Fabian verder. Patricia haalde haar schouders op. “Ik weet het niet. Hij wilde me dat
niet vertellen.. Maar ik weigerde om hem te helpen.. Maar toen kwam ik er al snel achter hoe
gevaarlijk hij ook alweer was.” Patricia kreeg tranen in haar ogen. “Hij heeft me een paar keer
hard geslagen en hij dreigde Nienke iets aan te doen als ik niet deed wat hij zei.” Ze keek
Fabian aan die verward voor zich uit zat te kijken. “Ik had geen keus.. Ik moest hem wel
helpen.” Fabian snapte het niet helemaal. Ze heeft de sleutel nooit gevonden.. die heeft hij
zelf nog steeds. “Maar ik snap het niet. Ben je nu nog steeds op zoek naar de sleutel?”
Patricia haalde haar schouders op. “Ik heb gekeken in het medaillon, maar daar zat geen
sleutel in.. Ik heb nog verder gezocht, maar ik kon niks vinden. Toen ik dat vertelde werd hij
helemaal gek. Ik wist echt niet wat voor sleutel hij bedoelde.. Maar ik moest blijven zoeken
totdat ik hem had gevonden.” Er viel even een stilte. “Ondertussen moest ik nog iets anders
voor hem doen.. Hij had het over opdrachten die nog gedaan moeten worden om het
mysterie helemaal af te ronden. Volgens hem moest er iets te vinden zijn in de kelder, iets
wat aanleiding gaf tot een nieuwe opdracht.” Patricia begon nu te huilen. “Maar ik vond niks.
En hij sloeg me elke keer als ik hem teleurstelde..” Ze haalde even diep adem. “Dit ging een
tijd lang zo door, totdat ik merkte dat jij in de kelder een wand had gevonden.. en een boek.”
Fabian knikte zacht zijn hoofd en keek toch een beetje teleurgesteld naar beneden. “Ik kon
niet anders Faab. Ik kon hem eindelijk iets geven wat hij nodig had. Hij stond echt op het
punt om naar Nienke te gaan.” Fabian keek naar Patricia’s betraande gezicht. Hij wist ook wel
dat ze haar best deed, maar aan de andere kant baalde hij. “Patries.. Nienke is mijn vriendin.
Jij wist dat ze in gevaar was en niet zo’n beetje ook. Je had dit mij moeten vertellen.” Patricia
wilde echt niemand erbij betrekken.. ze dacht dat dit het beste was, maar ze begreep Fabian
wel en knikte zacht. Fabian keek naar Patricia en had toch best wel medelijden met haar. Voor
haar is dit natuurlijk ook allemaal erg moeilijk. Hij omhelsde de, nog steeds, huilende Patricia
even. “Maar ik snap het nog steeds niet helemaal,” ging Fabian verder. “Wat niet?” “Nou, dat
boek dat je hem gaf, daar stond alle informatie in over de Egyptische partnerdans. Ik heb op
de wand gelezen dat dit met de eerste opdracht te maken heeft.. Het kan toeval zijn hoor,

maar ik hoorde van Appie dat hij Noa en Jeroen heeft betrapt toen ze op hun kamer aan het
stijldansen waren. En die Egyptische partnerdans is een soort stijldansen.” Patricia keek
verbaasd. “Dat moet dan wel heel erg toevallig zijn. Ik heb een klein stukje gelezen en in die
dans moeten alle meisjes Egyptisch zijn toch?” Fabian knikte hevig. Hij zag dat Patricia het nu
ook begreep. “Maar hoe weten zij van die opdrachten?” Fabian haalde zijn schouders op, hij
wist het ook niet. “Daar komen we nog wel achter, maar we moeten er eerst voor zorgen dat
Robert Nienke, maar ook jou geen kwaad meer doet.” Patricia keek hoopvol. “Kunnen we
daarvoor zorgen dan?” Fabian dacht na. “Dat weet ik nog niet. Hij heeft nu de foto van de
kostbare wand, dus daar zou hij wel een tijdje zoet mee zijn. Maar ook gevaarlijk. Het schijnt
dat deze kostbare wand naar het ‘kostbaarste’ leidt. En het zal me dus niks verbazen dat
Robert en Jochem dit allemaal doen om het geld.” “Jochem?” vroeg Patricia stomverbaasd.
“Jochem zit ook in het complot, dat wist je toch wel?” Patricia schudde heftig haar hoofd. “Ik
heb ze horen praten met elkaar over Nienke en over de sleutel. Je moet ook oppassen met
die man.” Patricia kon het niet geloven maar knikte toch haar hoofd. “Ik denk dat Robert jou
nog wel nodig heeft om wat uit te zoeken voor die opdrachten.” Patricia verstijfde bij die
gedachte. “Wij gaan die opdrachten ook doen. Als hij dan iets nodig heeft proberen we hem
gewoon op een dwaalspoor te brengen.” “Maar als hij er dan achterkomt?” vroeg Patricia
angstig. Fabian legde een hand op haar schouder. “Dat gebeurt niet. We denken over alles
duizend keer na zodat het allemaal goed verloopt.” Fabian zag nog een beetje twijfeling in
Patricia’s ogen. “Hee, ik ga ervoor zorgen dat hij jou niks meer kan doen. En ook niet bij
Nienke..” Ineens stond hij op. “We moeten gaan.” Patricia stond nu ook op en samen fietsten
ze weer terug naar school.
Ondertussen kwam Nienke huilend het Huis Anubis binnen en rende meteen naar haar
kamer. Ze ging in bed liggen en trok de dekens helemaal over haar heen. Ze kon het niet
geloven dat Fabian tegen haar loog. En waarom? Waarom zegt hij dat hij een gesprek heeft
met van Swieten terwijl hij dat helemaal niet heeft? En waarom gedroeg hij zich toch weer
vreemd? Nienke kon maar één ding bedenken..: Hij heeft een ander. Huilend zakte ze nog
verder weg in haar kussen. Een tijd later ging haar telefoon. Toen ze die pakte zag ze dat
Amber belde. “Hallo?” “Nien! Ben je al bij Natuurkunde? Ap en ik zijn onderweg, maar Appie
moest zo nodig de hele snoepwinkel kopen en opeten, dus dat duurde nogal lang. Kan jij
tegen van Swieten zeggen dat we wat belangrijks moesten doen en er bijna zijn?” Het was
even stil aan de andere kant. “Nien? Ben je er nog?” klonk Amber’s stem. “Euh, ja. Maar ik ben
thuis, dus dat lukt niet echt.” Ze probeerde haar stem te verheffen zodat het niet hoorbaar
was dat ze huilde, maar Amber hoorde het meteen. “Hee wat is er? Voel je je niet goed?”
vroeg ze bezorgd. “Jawel, of, nou ja. Fabian liegt tegen me,” zei ze snikkend. Aan de andere
kant van de lijn bleef Amber ineens stilstaan en wenkte Appie dat hij door moest lopen.
“Hoezo? Hoe weet je dat dan?” Nienke vertelde het verhaal van het gesprek dat hij zou
hebben met van Swieten, maar dat van Swieten nergens van af wist. Amber begreep het ook
niet, Fabian liegt nooit. “Hij heeft een ander Amber, dat kan niet anders.” Maar dit ging
Amber dan weer te ver. “Wat? Nee tuurlijk niet! Nienke, je draait nu een beetje door. Dat kan

niet. Fabian is hartstikke gek op jou! Hij heeft vast een goede reden! Praat met hem!” Maar
het stelde Nienke niet helemaal gerust. “Nee, ik weet het niet Amber. Fabian liegt nooit. Zo is
hij niet..” Na een lange stilte zei Nienke: “Zeg hier alsjeblieft tegen niemand iets over en
vooral niet tegen Fabian. Ik hoef hem even niet te zien.. Ik ga vanmiddag naar mijn oma en
daar blijf ik dan wel eten, goed?” Amber had medelijden met Nienke. Ging het eindelijk met
haar gezondheid weer wat beter, voelt ze zich nu zo rot. Ze had nooit verwacht dat Fabian
daar de oorzaak van zou zijn. “Oké, maar doe voorzichtig hè. Tot vanavond!” Amber hing op
en rende snel naar de les Natuurkunde waar van Swieten bij de deur stond. “Opschieten
jongedame.” Tot haar verbazing zag ze Fabian nog niet in de klas. Maar nog voordat ze daar
iets achter zocht kwam hij al binnen, met Patricia. Meneer van Swieten sloot de deur. “Waar is
Nienke?” vroeg Fabian die de klas rondkeek. “Mejuffrouw Martens voelde zich niet lekker, dus
ik heb haar naar huis gestuurd.” Fabian keek hem geschrokken aan. “Wat had ze dan?” “Ze
was heel bleek, volgens mij was ze erg moe, dus zal slapen haar nu goed doen. En nu
silentium! De les begint.” Fabian maakte zich nu wel een beetje zorgen en dat zag Patricia.
“Hee ze ligt nu vast lekker te slapen.” Fabian dacht dit ook, maar toch smste hij haar even
snel. ’Gaat alles oké? X’.
Fabian en Patricia waren zo druk bezig met het mysterie en ook met Nienke, dat ze niet
doorhadden dat Mick en Joyce al de hele tijd tegen elkaar aanhingen. Pas toen Patricia zich
omdraaide had ze gelijk in de gaten wat er aan de hand was. “Is het eindelijk zover? Zijn jullie
samen?” vroeg ze enthousiast. Joyce knikte blij haar hoofd en Patricia kon het niet laten om
haar helemaal fijn te knuffelen. Fabian zag het ook en stak trots zijn duim op naar Mick, die
ook helemaal stond te glunderen. Toen meneer van Swieten hen waarschuwde, gingen ze
meteen rond een tafel staan. Daar stond een proef klaar, die van Swieten maar al te graag
wilde laten zien.
Nienke was in slaap gevallen en werd een paar uur later wakker. Ze las het smsje van Fabian
op haar telefoon, maar ze had geen zin om terug te smsen. Ze dacht terug aan vanochtend.
Fabian was zo lief voor haar. Het was weer helemaal goed tussen hen, maar dat liet hij haar
blijkbaar geloven. Amber zei dat ze met Fabian moest gaan praten, maar ze was bang.. Bang
voor dat hij echt zou zeggen dat hij niet meer verliefd op haar is. Ze probeerde een goede
reden te verzinnen waarom hij over dat gesprek met van Swieten zou liegen, maar ze kon het
niet.. Toen ze de tijd op haar telefoon zag stond ze al snel rechtop, pakte wat spullen en
rende naar beneden. De rest zou zo thuiskomen namelijk. Ze zocht Trudie om te zeggen dat
ze niet thuis eet, maar Trudie was er niet. Toen rende ze snel naar de deur, waar ze Appie
tegenkwam. “Nien! Waar ga jij heen?” Nienke bedacht zich dat Appie misschien ook wel wist
waarom Fabian loog, waardoor ze haar boosheid weer naar boven voelde komen. “Naar mijn
oma! Zeg maar tegen Fabian dat ik heel laat thuiskom!” riep ze boos terwijl ze de deur uit
rende.
Appie trok zijn wenkbrauwen op en sloot toen de deur. “Appie is in the houuuuse!” riep

Appie hard toen hij thuiskwam. Hij rende snel naar de keuken waar hij een zak chips vond en
begon als een beest te eten. Een tijd later kwamen Amber, Fabian, Patricia, Joyce en Mick ook
thuis. Toen de rest uit de hal verdwenen waren ging Patricia alvast de kelder in. “Ik kom zo,”
fluisterde Fabian. Hij rende de trap op naar de kamer van Amber en Nienke. Toen hij
binnenkwam zag hij alleen Amber in de kamer achter haar make-up tafel zitten. “Waar is
Nienke?” Amber zuchtte. “Naar haar oma.” Ze vond het moeilijk om niks zeggen tegen Fabian
over dat Nienke wist dat hij had gelogen, maar ze bleef haar vriendin trouw. “Maar ze voelde
zich toch niet lekker?” “Nou, blijkbaar nu wel,” antwoordde Amber bot. “Is er wat?” vroeg
Fabian. “Nee, helemaal niks. Maar je kunt nu weer gaan, Nienke is hier niet. En ze blijft eten
bij haar oma.” Fabian snapte niet zo goed waarom Amber zo bot deed. “Heb je haar nog
gesproken?” “Ja, aan de telefoon toen ik op school was.” “Waarom heb je dat dan niet
gezegd?” Amber zuchtte: “Waarom wel? Jij vertelt toch ook niet waar je allemaal heen gaat?”
Het was eruit voordat ze erover na kon denken. “Hoe bedoel je?” vroeg Fabian. “Niks. Wil je
nu weggaan? Ik moet me zo klaarmaken.” Fabian had al een idee waarom ze zich ging
klaarmaken, maar hij vroeg het toch. “Waar ga je heen?” Nu had Amber er helemaal genoeg
van. “Zeg ben jij van de bewakingsdienst ofzo? Dat je perse moet weten waar iedereen is en
heen gaat?” Ze stond op en sloot de deur voor Fabian’s neus. “Dag Fabian!” Verbijsterd bleef
Fabian voor de deur staan. Hij had er alleen geen tijd meer om over na te denken, want
Patricia wachtte op hem in de kelder. Toen hij naar beneden liep kwam hij Appie tegen op de
trap. “Hee Faab, wist je dat Nienke naar haar oma is?” “Ja dat hoorde ik net, maar hoe weet jij
dat?” vroeg Fabian. “Ik kwam thuis en toen wilde zij net weggaan hè en ik vroeg waar ze heen
ging en toen werd ze helemaal hysterisch.” Fabian fronste zijn wenkbrauwen. “Hoezo?” Appie
vertelde verder: “Nou dat ze naar haar oma ging en dat ik tegen jou moest zeggen dat ze
heel laat thuiskwam.. Heb je nog steeds ruzie ofzo?” Fabian schudde zijn hoofd en keek
Appie verbaasd aan. Appie zuchtte: “Nou ja, laat het maar over je heen komen. Vrouwen zijn
ingewikkelde wezens, niks aan te snappen.. Maar ik ga even het skelet aankleden.. Is Amber
op haar kamer?” Fabian knikte en liep toen naar beneden..
“Vijf, zes, zeven, acht!” Maria stond aan de kant van de zaal te kijken naar de dansparen die
allemaal dezelfde ingestudeerde dans deden. Noa en Jeroen probeerden mee te komen,
maar doordat ze een paar trainingen hebben gemist, liep het niet zo lekker. “Kom op Noa en
Jeroen, beter bij blijven,” riep Maria vanaf de kant. “Waarom let dat mens toch steeds op
ons?” vroeg Jeroen geïrriteerd. Noa reageerde niet. Ze was te druk met het bijhouden van de
dans. “Weet je wat mij nu pas opvalt? Dat alle meisjes die meedoen zwart haar hebben.” Noa
liet zich van Jeroen los en zei: “Ik dacht dat je nu serieus mee ging doen?” “Ja,” antwoordde
Jeroen. “Maar dan mag ik toch nog wel zeggen wat mij opvalt? Wat is daar nou niet serieus
aan?” Noa fronste haar wenkbrauwen. “Je kijkt ondertussen gewoon naar andere meisjes.”
Jeroen begon schaapachtig te lachen. “Nee, echt niet. Ik kijk alleen naar jou.” Hij tikte haar
even op haar neus. “Noa, Jeroen. Door dansen!” riep Maria naar het stilstaande stel. Jeroen
rolde met haar ogen terwijl Noa lachte. Jeroen hoopte dat de wedstrijd zo snel mogelijk was,
want hij was er eigenlijk nog steeds zat van. Na een tijdje moesten ze allemaal naar de kant

komen. “Oké, luister goed allemaal. We kennen nu allemaal de verschillende dansstijlen.
Volgende week wordt er een extra les gegeven waar jullie moeten komen. Aangezien de
wedstrijd er al bijna aankomt, gaan we ons vanaf nu meer richten op de wedstrijd.” “Joepie,”
zei Jeroen net iets te hard waardoor hij een boze blik van Maria kreeg. “Er wordt verwacht dat
jullie serieus gaan oefenen op de verschillende dansstijlen die we hebben geleerd. Jullie
krijgen nog bericht over wanneer de extra les zal plaatsvinden, goed?” De groep knikte. “Dan
mogen jullie nu gaan.” Jeroen wist niet hoe snel hij weg moest gaan. “Vrijheid,” zei hij zacht.
Aan het begin van de avond werd de opvallende rust verstoord door een stem die riep “Eten
allemaal!” Trudie had de tafel gedekt en een lekkere ovenschotel gemaakt. Het verbaasde
haar niks dat Appie als eerste aan tafel zat. De rest kwam langzamerhand ook binnenlopen.
Trudie had al van Amber gehoord dat Nienke bij haar oma at. Het nieuws dat Mick en Joyce
samen waren wisten alleen Noa, Jeroen en Nienke nog niet. Toen Jeroen naar Mick en Joyce
keek kon hij zijn opmerking niet voor zich houden. “Zoo, waren jullie het om elkaar heen
draaien zat? Eindelijk het midden gevonden?” Appie was blijkbaar de enige die het grappig
vond. Jeroen wilde er wel op doorgaan maar eigenlijk was hij veel te uitgeput om hen te
plagen. Hij keek naar Noa die ook versuft aan tafel zat. “Wat is er met jullie aan de hand?”
vroeg Fabian even later toen hij naar Noa en Jeroen keek. “Zware dag,” antwoordde Noa
alleen. Er verscheen een grijns op Appie’s gezicht. “Jullie waren vandaag zeker degenen die
vandaag om elkaar heen draaiden.” Noa en Jeroen keken hem niet-begrijpend aan. Om het
duidelijk te maken stond Appie op en deed alsof hij ging stijldansen met een zogenaamde
partner. Fabian en Patricia keken elkaar geschrokken aan. Zou Appie gelijk hebben? “Ap,
kappen!” zei Jeroen. “Appie, wil je aan tafel blijven zitten? Anders haal ik je eten weg hoor,”
riep Trudie vanuit de keuken. “Sorry Truud.” Zo snel als hij kon, zat Appie weer op zijn plek
maar bleef Jeroen met een grote grijns aankijken. Fabian keek naar Amber die in badjas en
met haar haar in krullers aan tafel zat. Hij kon niks anders bedenken dan dat ze naar Jochem
ging. “Waarom zit jij er eigenlijk zo belachelijk bij?” vroeg Jeroen die zich richtte op Amber
terwijl hij een hand in Appie’s gezicht duwde. “Gaat je niks aan..” was Amber’s reactie. “Heb je
een date?” vroeg Noa. Amber hoefde niet eens meer te antwoorden want ze zag het al aan
Amber’s gezicht. “Een date? Ik wist niet dat dit mode was?!” zei Jeroen toen hij wees naar
Amber haar krullers. Amber duwde zijn hand weg. “Jij weet sowieso helemaal niks van de
mode, dus houd je mond!” De rest kon hier wel om lachen. “Ben je Victor’s huisregels
vergeten? Je komt hier echt niet weg hoor.” Amber negeerde Jeroen. Alsof ze daar nog niet
over nagedacht had.. Toen iedereen het eten op had, waren het Patricia en Fabian die corvee
hadden en dus de afwas moesten doen. Toen Amber opstond en weg wilde lopen hield
Fabian haar nog even tegen. “Heeft Nienke gezegd hoe laat ze thuis zou komen?” Amber
keek hem doordacht aan. “Nee, hoezo? Dan kan je daar even rekening mee houden?” zei ze
kattig terwijl ze de kamer uitliep. Fabian keek haar verbaasd achterna. Wat had Amber toch?
Waarom deed ze de hele tijd zo bot? “Laat haar maar,” zei Patricia die het gehoord had. “Als
ze zo meteen een date heeft dan is het vast de stress.” Fabian liep Patricia achterna de
keuken in. Hij bedacht zich ineens dat zij niet wist dat Amber en Jochem.. “Euh Patries?

Volgens mij moeten we Amber in de gaten houden.” “Hoezo?” vroeg Patricia die het niet
begreep. “Dit is niet de eerste date die ze heeft met die jongeman.. Met Jochem, om eerlijk te
zijn.” “Wat?” schreeuwde Patricia uit. “Ssstt,” zei Fabian terwijl hij zijn wijsvinger voor zijn
mond hield. “Gaat ze uit met Jochem?” Fabian knikte zijn hoofd. Hij zag Patricia nadenken.
“Dit klopt toch niet? Als Jochem echt in het complot zit, dan is hij vast iets van plan!
Misschien is hij wel net zo gevaarlijk als Robert! Ik moet haar tegenhouden!” Patricia wilde de
keuken uitlopen maar Fabian hield haar tegen. “Dat heeft geen zin.. Ze is niet tegen te
houden. Nienke zegt dat Amber helemaal verliefd is en dan weet je het al. Als jij het nu ook
gaat proberen dan wek je argwaan, of dan krijg je haar tegen je.” Patricia zuchtte. Ze doet
misschien vaak kattig tegen elkaar, maar ze wil absoluut niet dat Amber wat overkomt.
“Amber vertelt vast alles gelijk aan Jochem en die mag niks in de gaten krijgen. Volgens
Nienke is Jochem ook verliefd op haar, maar hij doet vast alsof.. De vraag is alleen waarom?”
“Wat moet die freak van haar?!” zei Patricia boos. Fabian haalde zijn schouders op. “Hij palmt
haar in ieder geval helemaal in, om zijn doel te bereiken.” “Maar wat is zijn doel?” “Daar
moeten we achter zien te komen. Hem in de gaten houden, euh, Amber ondervragen, maar
dat wordt moeilijk.” Toen verscheen er een glimlach op Patricia’s gezicht. “Je weet toch wat
ze zeggen? Dronken mensen spreken altijd de waarheid.” Fabian kreeg een idee wat Patricia
van plan was en begon nu ook te glimlachen. “Oké, straks weer even proberen de kelder in te
komen? Als Victor tenminste in zijn kantoor zit.” Patricia knikte.
Het was half 9 toen Amber haar kamer uitsloop. Ze liep de meidengang uit en zag om de
hoek Victor in zijn kantoor zitten. Amber baalde. Als hij haar nu betrapt dan kan ze haar
mooie avondje wel vergeten. Ze hoopte dat ze dit nooit hoefde te doen, maar ze wist geen
andere manier: Patricia en Joyce hebben een touwladder op hun kamer. Snel liep ze naar de
kamer van Patricia en Joyce. Toen ze de deur opendeed schrok ze van Mick en Joyce die
zaten te zoenen op het bed. “Oeps..” zei Amber droog. “Wat kom je doen?” vroeg Mick een
beetje geïrriteerd. Amber zag geen andere mogelijkheid dit te vertellen. “Victor zit in zijn
kantoor en ik moet echt weg.” Joyce begreep het al snel en glimlachte. Ze pakte de
touwladder en met behulp van Mick ging Amber via de touwladder het raam uit. Ze maakte
nog even een bedankgebaar en rende de tuin uit.
Ondertussen waren Noa en Jeroen een film aan het kijken in de woonkamer. Jeroen was nog
steeds heel blij dat Noa van horror films houdt. Hij heeft een paar keer naar romantische
films moeten kijken, nou dat vond hij ook wel meer dan genoeg. Jeroen vond het wel fijn dat
het zo rustig was in huis. Ze genoten lekker met z’n tweeën. Maar de rust werd al weer snel
verstuurd. “Super super super Appie. Sterkste van iedereen, redt de wereld van het kwaad, ja
super super super Appie!” Appie kwam zingend de kamer binnen. “Prutser, kan dat ff ergens
anders, we zijn een film aan het kijken.” Dat had Jeroen beter niet kunnen zeggen, want
ineens plofte Appie naast hem en Noa op de bank. “Horrorrrrr,” zei Appie op een enge toon.
Jeroen zuchtte. Hij had geen idee hoe hij Appie weg kon krijgen dus liet het maar zo. Om 10
uur begon de avondklok van Victor. Hoe Appie ook zeurde, ze mochten de film niet uitkijken.

Jeroen gaf Noa een kus en liep toen met Appie mee naar hun kamer.
Wat Victor niet weet, is dat Amber (en Nienke trouwens ook) niet op hun kamer zitten.
Amber hangt namelijk al een uur met Jochem op de bank een film te kijken (in het huis van
Jochem). Toen de film was afgelopen vond Amber het eigenlijk tijd om weer terug te gaan.
“Ik vond het heel gezellig,” zei ze lief. “Oh, maar je gaat toch nog niet weg?” vroeg Jochem.
“Jawel, ik moet allang naar huis toe.” “Maar één drankje kan toch geen kwaad?” drong
Jochem aan. Maar Amber schudde haar hoofd. “Ik heb geen dorst, en ik heb de regels
eigenlijk al overtreden.” “Nou, dan maakt het echt niet uit als je nog tien minuten langer blijft
toch?” Voordat Amber kon antwoorden was Jochem al de keuken ingelopen. Even later kwam
hij terug met een glas wijn voor Amber. “Oh, ik hoef geen wijn hoor.” Ze had ze hele avond
geen alcohol genomen omdat Victor de vorige keer ook al zo boos was. En omdat ze straks
alleen het huis binnen moet komen.. Wil ze daar wel helemaal met haar verstand bij zijn.
“Nou Amber, even gezellig doen kom op.” Jochem duwde dat glas in haar handen. “Één
glaasje maakt toch niet uit?” Amber keek hem aan. Ze vond dat hij een beetje opdringerig
was en vroeg zich af waarom. Maar die gedachten verdwenen al snel weer toen hij zijn lippen
op haar lippen bracht. Op de één of andere manier smolt ze helemaal als hij dichterbij kwam.
“Proost!” zei Jochem terwijl hij een biertje nam. Hij keek haar glimlachend aan toen ze van
haar wijn dronk.
Fabian kon nergens anders meer aan denken dan aan het mysterie. Hij had met Patricia een
foto gemaakt van de kostbare wand en probeerde die nu na te tekenen. Ze konden het thuis
namelijk niet uitprinten en om het vanaf het fototoestel te bekijken was een beetje te klein.
Af en toe werd hij gestoord door het gesnurk van Mick. Gelukkig werd hij niet snel wakker en
kon Fabian gewoon zijn bureaulampje aandoen. Ondertussen probeerde hij de opdrachten
ook te ontcijferen, maar dat was nogal moeilijk. Zo gingen er een paar uur voorbij, totdat zijn
ogen bijna dichtvielen.
Ondertussen voelde Amber zich een beetje licht in haar hoofd terwijl ze met Jochem aan het
praten was. “Dus Nienke is toen verdrietig naar haar oma gegaan?” vroeg Jochem die net een
heel verhaal van Amber heeft aangehoord. Amber knikte heftig met haar hoofd. “Appie zei
dat Nienke zei dat ze heeeel laat thuis zou zijn. Ze was ook best boos volgens mij.” “En waar
woont haar oma eigenlijk?” Voordat Amber erover na kon denken had ze het hele adres
opgenoemd. Ze wist niet eens van zichzelf dat ze dat uit haar hoofd kende. “Nou, volgens mij
moet jij eigenlijk allang gaan hè.” Voordat Amber kon antwoorden trok hij haar mee naar de
deur. Hij gaf haar snel een kus en leidde haar naar de deur. “Tot snel hè!” Amber voelde zich
duizelig, ze snapte niet waarom. Ze wilde Jochem om hulp vragen, maar hij had de deur
alweer gesloten. Toen ging ze maar naar huis..
De volgende ochtend zaten Fabian, Noa, Jeroen, Mick, Joyce en Appie versuft aan tafel. Het
was veel te vroeg en ze moesten weer naar school. Patricia was zich ondertussen aan het

klaarmaken in de badkamer. Ze schrok op toen ze een gil hoorde uit de kamer van Nienke en
Amber. Ze rende die kamer binnen en zag Amber rechtop in haar bed zitten. “Wat is er?”
“Nienke!” riep Amber. “Ze ligt niet in haar bed. Volgens mij heeft ze er niet eens geslapen.”
Even schrok Patricia, maar ze dacht al snel dat Nienke gewoon beneden zou zitten. Amber
sprong uit haar bed, maar zakte voor ze de deur uit kon rennen alweer in. “Amber! Gaat het?”
Amber haalde even diep adem: “Ja, het gaat wel.” Ze rende de deur uit naar beneden en
Patricia kwam achter haar aan. Toen Amber ze woonkamer in kwam gerend zag ze dat
Nienke niet aan tafel zat. “Zie je wel? Zie je wel? Ze is er niet!” De bewoners aan tafel keken
op van Amber die hysterisch deed. “Amber, doe rustig!” zei Patricia. “Rustig?” vroeg Amber.
“Dit is allemaal jouw schuld!” zei ze boos terwijl ze Fabian aanwees. Fabian stond nu op.
“Waar heb je het over?” “Inderdaad, je weet niet eens waar ik het over heb! Jij bent zo druk
met je geheime dingen dat je niet eens door hebt dat Nienke vannacht niet thuis is
gekomen!” Er ging een schok door Fabian’s lichaam. “Wat zeg je?” Fabian hoefde daar geen
antwoord op te hebben, want hij hoorde wel wat ze had gezegd. Hij rende naar boven, naar
Victor’s kantoor. “Wat gaat hij nou doen?” vroeg Amber, nog steeds hysterisch. “Het is echt
zo hè, hij geeft helemaal niks om Nienke!” “Hoe kom je daar nou weer bij!” riep Patricia. Na
een discussie tussen Amber en Patricia kwam Fabian weer naar beneden. “Ze neemt haar
telefoon niet op. Toen heb ik haar oma gebeld en die zei dat ze anderhalf uur geleden al
terug naar huis was gegaan. Patricia zag de angst in Fabian’s ogen. Fabian pakte zijn jas en
wilde de deur uitrennen. “Wacht! Ik ga mee!” riep Amber. Ze trok haar jas over haar pyama
heen, alsof dat haar allemaal even niks kon schelen. Samen sprongen ze op de fiets en
fietsten ze de weg richting Nienke’s oma.
“Wat denk je?” vroeg Joyce die naar Patricia’s verwarde hoofd keek. “Geen idee,” antwoordde
Patricia. Natuurlijk was ze bang dat er iets gebeurd was, maar dat zei ze maar niet. “Ze is vast
al op school,” stelde Mick hen gerust. “Laten wij ook maar gaan.”
Fabian en Amber hadden ondertussen al de hele weg gefietst. Fabian was zo ongerust dat hij
helemaal niet zag dat Amber moeite had met adem halen. Fabian belde Nienke nog een keer,
maar er werd niet opgenomen. “Zullen we de weg naar school fietsen?” vroeg Amber. Fabian
knikte. Ze keken overal om zich heen, maar geen spoor van Nienke te zien. Ze fietsen door
het park. Amber voelde zich niet helemaal goed en werd weer wat duizelig. Op het laatste
moment zag ze voor haar wiel een hond waardoor ze naar links uitweek. Een tel later lag
Amber op de grond. “Amber!” Ze kwam overeind en zag Fabian die draaide in haar zichtveld.
Ze pakte haar hoofd vast. “Gaat het wel?” Amber knikte. “Een beetje duizelig.” Fabian hielp
haar overeind. “Zullen we even verder lopen?” Samen liepen ze over het voetpad in het park.
Al snel stopte Amber met lopen en keek blij voor zich uit. “Daar is ze!” zei Amber opgelucht
en wees naar een bankje verderop. Fabian zag het nu ook en zag Nienke zitten. Hij verstijfde
alleen toen hij zag wie er naast haar zat: Robert..
Hoofdstuk 13 – Een dubbel gevoel

“Nienke!” Fabian schreeuwde het eruit voordat hij het door had. Hij zette zijn fiets neer, rende
naar haar toe en omhelsde haar stevig. Hij besefte dat hij er nu alles aan moest doen om haar
te beschermen. “Wat doet u hier nou?” vroeg Amber aan Robert die nu ook kwam aanlopen.
“Hoi Amber,” zei Robert vriendelijk. “Ik was hier aan het wandelen en toen zag ik Nienke
lopen. Ik herkende haar van de klassenfoto en ik was even benieuwd hoe het nu met haar
gaat.” Amber leek geraakt te zijn door zijn medeleven, maar Fabian daarentegen keek hem
wantrouwend aan terwijl hij Nienke nog steeds vast had. “Maar dan ga ik er nu vandoor, de
lessen beginnen over een tijdje.” Terwijl Robert wegliep zette Amber zich neer aan de andere
kant van Nienke. Amber had in de gaten dat Nienke nog steeds verdrietig was omdat Fabian
had gelogen en ze trok Nienke naar zich toe en knuffelde haar. “ Weet je hoe ongerust ik
was?” Nienke zei niks, maar staarde alleen maar voor zich uit. “Gaat het?” vroeg Fabian die
een beetje ongemakkelijk toekeek. Nienke knikte alleen maar. “Wat moest hij van je?”
“Gewoon kennismaken,” was Nienke’s antwoord. Amber begreep Nienke wel, maar ze had
ook medelijden met Fabian die ook zo ongerust was geweest. “ Praat met hem,” fluisterde
Amber. Nienke schudde haar hoofd en stond op. “Wat ga je doen?” vroeg Amber. “Naar
school, het is al bijna tijd.” Fabian begreep niet waarom Nienke zo afstandelijk deed. Het leek
wel of hij haar negeerde. Amber sprong op en liep Nienke achterna, maar al snel werd het
helemaal zwart voor haar ogen en zakte ze door haar knieën op de grond. “Amber! Gaat
het?” vroeg Nienke die weer naar haar toe rende. Ook Fabian was opgestaan en stond nu bij
Amber. “Ja, gaat wel. Was even duizelig.” Fabian pakte Nienke bij haar hand, maar zij trok
haar hand al snel terug en liep naar haar fiets. “Wat is er toch?” vroeg hij toen maar. Nienke
gaf hem even een boze blik maar zei verder niets. Fabian werd zat van dit gedoe en wilde nu
wel weten waarom Nienke zo deed en liep op haar af. “Waarom doe jij zo?” “Hoe.. zo..?”
Fabian zuchtte. “Zo raar, zo afstandelijk.” Nienke trok haar wenkbrauwen op. “Moet je eens
naar jezelf kijken!” “Wat bedoel je daarmee?” vroeg Fabian die Nienke nu bij haar arm pakte
zodat ze niet wegfietste. “Laat me los Fabian, ik ga weg!” Ze trok zich los en fietste toen snel
weg. “Nienke!” riep Fabian haar nog achterna, maar ze reageerde niet. Hij keek kwaad naar
Amber, alsof zij er iets aan kon doen. “Wat kijk je nou, dit heb je allemaal aan jezelf te danken
hoor!” Fabian begreep er niks van. “Wat heb ik gedaan dan?” Amber kon haar oren niet
geloven. “Alsof je dat zelf niet weet! Dombo.” Fabian raakte helemaal gefrustreerd, vooral
toen Amber ook nog naar haar fiets liep. “Vertel het dan!” Amber keek naar de blik in
Fabian’s ogen. Had hij echt geen idee waar ze het over had? “Jij hebt dit allemaal zelf
veroorzaakt door je rare gedrag de laatste tijd. En het is je gelukt om het goed te praten,
maar dat was helaas maar tijdelijk. Je liegt namelijk ook nog tegen Nienke en dat weet ze,
waar ze erg verdrietig om is.” Het duurde maar één tel om te begrijpen waar Amber het over
had. De keer dat hij gelogen had over die afspraak met van Swieten. “Maar.. hoe..?” “Ze was
van Swieten tegengekomen. Ook wel erg dom om die smoes te gebruiken hè?” Fabian sloeg
zijn hand tegen zijn hoofd. “Echt, ik dacht dat je de perfecte vriend was voor Nienke, maar ja
dat heb ik blijkbaar mis!” Amber wilde wegfietsen maar Fabian hield haar tegen. “Dat ben ik
ook, echt!” “Oh ja? Kan je dan eerlijk tegen mij zeggen dat je geen ander hebt?” Fabian kon

zijn oren niet geloven. “Wat?” “Ja, want dat is wat Nienke denkt hoor! En ik trouwens ook.”
“Amber, luister. Dat is absoluut niet waar. Nienke betekent alles voor me, echt waar. Ik wilde
niet tegen haar liegen, maar ik kon niet anders.” Amber leek nog niet helemaal overtuigd. “Je
kon niet anders? Volgens mij is het niet zo moeilijk om geen leugens te vertellen hoor.”
Fabian zuchtte: “Je begrijpt het niet. En ik kan het ook niet zeggen..” Hij haalde even diep
adem, totdat hij zag dat Amber haar mond weer wilde opentrekken om wat te zeggen. Maar
hij was haar voor: “Ik wilde haar beschermen.” “Tegen wat?” “Dat kan ik juist niet zeggen,
maar geloof me alsjeblieft. En beloof me dat je Nienke in de gaten houdt.” Nu schrok Amber
een beetje. “Is ze in gevaar?” “Nee, euh.. ik bedoel, nee.” Amber fronste haar wenkbrauwen.
“Je doet echt vaag.” Amber fietste weg. “En je zult echt je best moeten doen om Nienke weer
voor je te winnen!” riep ze over haar schouder heen. Fabian stampte met zijn voet op de
grond. Hoe kon hij nou zo stom zijn? Hij had Nienke alleen nog maar meer het gevaar in
gedreven. Wat deed Robert hier nou? Het was wel erg toevallig dat hij hier ook in het park
was. Maar waarom?
Op school was het eerste uur erg rustig. Het tweede uur dat nu aan de gang was eigenlijk net
zo. Ze waren vooral veel aan het oefenen voor de eerste examenweek die er al snel aankwam.
Jeroen zat met een nors gezicht zijn oefenvragen te maken. Hij en Noa waren uit elkaar gezet
en nu zat hij alleen vooraan in de klas. Volgens de leraar leidde hij Noa teveel af. Fabian zat
gefrustreerd te tikken met zijn pen op tafel, wat al een aantal boze blikken van Mick naast
hem opleverde. Patricia zat er ook niet heel rustig bij. Ze had net van Fabian gehoord dat hij
Robert vanochtend bij Nienke in het park aantrof, waar ze erg door geschrokken was. Ze had
Fabian aangedrongen alles te vertellen aan Nienke, maar Fabian had nog steeds zijn twijfels.
Ook Amber had moeite met zich te concentreren. Ze was weer duizelig en voelde haar hart
bonken in haar hoofd. Ze snapte niet waarom ze zich steeds zo voelde. Ze had gister toch
maar één wijntje gehad? Daar kon ze geen hoofdpijn van hebben. Toen de bel ging, liep
Amber met Nienke samen naar de kantine waar Amber een sapje kocht voor hun. De
gezelligheid werd al snel verstoord toen ze Appie en Fabian binnen zagen lopen. “Wil je
weg?” vroeg Amber. “Dat geen zin denk ik. Ik negeer hem wel,” zei Nienke snel toen Appie en
Fabian dichterbij kwamen. “Ambiebambie! Je hebt nog niet eens verteld hoe je geheime date
was gisteren!” Amber keek hem met een kwade maar geschrokken blik aan. Hoewel Appie
het wel grappig vond haar zo te pesten begon er ineens een belletje bij hem te rinkelen. “Je
gaat me toch niet vertellen dat je nog steeds met die vent afspreekt? Wat moet hij van je..
Heeft hij geen geld ofzo?” Amber nam niet eens de moeite om op hem in te gaan. Ze kreeg
een beetje rillingen in haar lijf toen ze terugdacht aan gisteren. Fabian stond op het punt om
Nienke te vragen of ze met hem wilde praten, maar toch wachtte hij even tot dat Amber
antwoord had gegeven. “Had je gister afgesproken met Jochem?” vroeg Nienke verbaasd. Ze
snapte niet dat Amber het daar nog niet over gehad heeft. “Heeft ze jou dat niet eens
verteld? Terwijl ze normaal gesproken altijd alles tot in het kleinste detail vertelt?” vroeg
Appie verbaasd. “Nou dat moet wel een erge slechte date geweest zijn,” zei Appie met een
grijns. Hij moest altijd wel weer ergens een grap om maken, terwijl hij het ondertussen

helemaal niet leuk vindt dat Amber een date had, vooral niet met een leraar. Fabian merkte
op dat Amber stug voor zich uit bleef kijken. “Gaat het?” vroeg hij rustig. Er ging even een
schok door zijn lichaam: Zou er iets gebeurd zijn gisteravond? Fabian vond wel dat ze al de
hele dag vreemd deed, maar dat had met Nienke te maken, of niet? “Kom Nien, we gaan.”
Amber was nog niet opgestaan of het werd helemaal zwart voor haar ogen. Al snel werd ze
slapper en slapper, tot dat ze in elkaar zakte en op de grond viel. “Amber?!” Appie, Nienke en
Fabian knielden alle drie bij haar neer. Appie pakte haar hoofd vast. “Amber, zeg eens wat!”
“Wat is er met haar?” vroeg Nienke in paniek. Fabian probeerde haar te kalmeren, maar
Nienke reageerde niet op hem. Nienke keek om zich heen en zag een aantal leerlingen
toekijken, maar er was geen leraar of lerares te zien. Ze wilde net opstaan om iemand te
halen, maar toen zag ze Amber met haar ogen knipperen. Appie hielp haar voorzichtig
overeind. “Gaat het?” vroeg hij zacht. Amber knikte en kreeg een beetje tranen in haar ogen.
“Ik voel me de hele dag al op sommige momenten heel duizelig en ik heb aldoor hoofdpijn.”
“Hoe komt dat dan?” vroeg Nienke bezorgd. Amber haalde haar schouders op terwijl Fabian
argwanend toekeek. “Denk even goed na. Waar kan het door komen?” Hij zag dat Amber
twijfelde om haar mond open te doen of niet. “Wanneer is het begonnen?” vroeg hij verder.
“Gisteren, volgens mij. Ik voelde me bij Jochem ineens wat duizelig.. En, de terugweg toen.. Ik
weet het niet meer zo goed.” “Wat is er op de terugweg gebeurd?” Nienke vond Fabian een
beetje drammerig, maar ze zei er niks van. “Dat is het juist, ik kan me daar niks meer van
herinneren. Sowieso van gisteravond niet veel, ik weet alleen nog goed dat ik in mijn bed
lag.” “Had je teveel gedronken?” vroeg Nienke bezorgd. “Nee, maar één wijntje. Ik wilde eerst
niks, maar Jochem wilde perse dat ik nog even bleef dus toen had hij me bijna gedwongen
om nog een wijntje te drinken.” Amber vertelde dit laatste een beetje lacherig omdat ze dit
achteraf gezien best romantisch vond. Appie keek haar verbaasd aan omdat hij hier niks van
snapte. Fabian zat nu alleen maar met grote ogen voor zich uit te kijken. Normaal gesproken
zocht hij nooit overal iets achter, maar in dit geval wel. Ondanks dat Fabian dit veel te ver
vond gaan, kon het gewoon niet anders dan dat Jochem iets in het drankje van Amber had
gedaan. Maar wat? En waarom? “Waar heb je het allemaal met hem over gehad?” vroeg
Fabian zonder er ook maar een seconde over na te denken dat dit best een rare vraag is. Dat
besefte hij ook pas toen hij de gezichten van de andere drie zag. “Wat is dat nou weer voor
een stomme vraag?” vroeg Amber. “Waar heeft hij allemaal naar gevraagd?” ging Fabian
verder. Nienke begreep helemaal niks van de vragen die Fabian stelde, waarom is hij daar in
geïnteresseerd? “Nou doe je het gewoon weer hè!?” zei Amber fel. Fabian keek haar nietbegrijpend
aan. “Dat rare gedrag van jou!” “Wat bedoel je?” vroeg Fabian. “En gewoon weer
doen alsof je van niks weet hè! Ik dacht dat jij zo’n eerlijke jongen was.. Nou als ik Nienke
was, had ik jou allang laten vallen hoor! Kom je Nien?” Ze trok Nienke uit de zitzak en nam
haar mee de kantine uit. Nienke zweeg en liet haar meetrekken. Aan de ene kant wilde ze
graag horen wat Fabian daarop te zeggen had, maar aan de andere kant was ze helemaal zat
van zijn gedrag. Ze wilde er absoluut niet aan denken dat hij een ander heeft, maar wat kan
het anders zijn? Ze had geen idee. En al zou ze dat heel graag willen weten, ze was bang..
Bang voor dat hij zou zeggen dat haar vermoedens kloppen. Fabian bleef achter met een

verbijsterd gezicht. Hij schrok van de laatste woorden die Amber had gezegd. “Waar ben jij
toch mee bezig?” vroeg Appie die hem nog steeds verbaasd aankeek. “Hoorde je wel wat
Amber zei? Je maakt gewoon je relatie kapot!” Fabian legde zijn hoofd in zijn handen. “Het is
ook allemaal zo’n puinhoop,” zei hij gefrustreerd en er sprongen tranen in zijn ogen. Appie
had Fabian nog nooit zo erg in de knoop gezien. “Wat is er dan aan de hand?” vroeg Appie
geschrokken. Fabian zuchtte en had ineens geen moeite om over alles te zwijgen. “Niet alleen
Nienke, maar ook Amber is in gevaar. Jochem en Robert zijn twee gevaarlijke personen die
uit zijn op Nienke haar geheugen en ook op een tweede kostbare tombe. Robert chanteert
Patricia en Jochem papt om de één of andere reden met Amber aan.” Appie keek alsof Fabian
net Chinees zat te praten. “Ik wilde Nienke beschermen, maar ik heb het zo verpest! Ik heb
haar nu alleen nog maar meer het gevaar in gedreven. En daarbij praat ze niet eens meer met
me.” Appie slikte even, maar begon daarna met duizenden vragen. “Ap, rustig. Oké ik vertel je
alles. Maar de bel gaat zo en in zo’n korte tijd kan ik niet alles vertellen.” Omdat Appie alles
wilde weten besloten ze het volgende uur over te slaan zodat Fabian alles rustig kon
uitleggen.
“Waar was jij nou ineens?” vroeg Patricia aan Joyce die iets later in de les kwam en opgewekt
naast Patricia ging zitten. “Ik kreeg telefoon.” Patricia keek naar Joyce die haar heel vrolijk
aankeek. “Heb je de lotto gewonnen ofzo?” vroeg Patricia droog. Joyce lachte: “Nee, we
hebben een stageplek gekregen, bij de kledingafdeling van de V&D!” Patricia wist even niet
wat ze moest zeggen. Ze hadden in het introductie uur op school gehoord dat ze dit jaar een
half jaar lang op vrijdag stage moesten lopen. Zij en Joyce waren helemaal enthousiast
geworden toen ze hoorden dat je zelf mocht weten waar en ook dat je met twee personen
mocht stagelopen. Zij waren al vroeg begonnen met het regelen van een plek door een paar
brieven op te sturen, maar ze had niet gedacht dat ze nu al bericht zouden krijgen. Patricia
werd nu ook helemaal vrolijk en gaf een highfive aan Joyce. “Dit gaat zo leuk worden!” zei
Patricia enthousiast terwijl ze Joyce knuffelde.
“Heb jij al een stage geregeld?” vroeg Amber aan Nienke die voor Patricia en Joyce zaten.
Nienke reageerde niet, ze keek alleen maar voor zich uit. “Nien?” Ineens schrok ze op uit haar
gedachten. “Wat?” “Heb jij al een stage geregeld?” vroeg ze nog een keer, maar realiseerde
dat dit misschien niet zo’n goed moment was om het daarover te hebben. Nienke schudde
haar hoofd. Amber aaide over Nienke’s rug. “Ik vind het echt rot voor je hoe Fabian nu doet.”
Nienke haalde haar schouders op. “Ach, ik negeer het gewoon.” Nienke deed zich koeler voor
dan dat ze eigenlijk was. Ze vindt het namelijk heel erg dat het nu zo gaat tussen haar en
Fabian. En het leek heel erg alsof het Fabian allemaal niks kon schelen. Alsof hij niet wil dat
het weer goed komt tussen hen. Ze keek Amber aan en wist ook wel dat zij door had dat
Nienke zich heel rot voelde. Amber zag de tranen in Nienke’s ogen. “Ik wil naar huis. Ik kan
me toch niet concentreren.” Alsof het niks kon schelen wat de lerares zou zeggen pakte ze
haar spullen bij elkaar en stond op. “Zal ik met je meegaan?” vroeg Amber lief. Nienke
schudde snikkend haar hoofd. “Waar gaan wij gaan Nienke Martens?” “Ik, euh. Ik voel me niet

zo lekker.” De lerares zag een traan over haar wang rollen en gebaarde dat ze mocht gaan.
Nienke vindt het vervelend dat de docenten allemaal op de hoogte zijn van haar situatie. Ze
wordt namelijk anders behandeld, want een ‘normaal’ iemand zou nooit de klas uit mogen.
Maar dit keer was het voor Nienke de enige mogelijkheid om de les uit te komen.
Appie kon zijn oren niet geloven toen hij het hele verhaal van Fabian had gehoord. Appie had
ook dezelfde vragen waar Fabian al een tijdje mee zat. “Waarom zou Jochem iets in Amber’s
drankje doen?” Fabian haalde zijn schouders op. “Waarom denk je dat ik vroeg waar hij
allemaal naar gevraagd heeft? Hij wilde vast iets te weten komen. Over de sleutel, of over
Nienke haar geheugen. Gelukkig weet Amber niks, maar door dat spul weet ze niet meer alles
van wat er gisteravond gebeurd is.” Appie keek Fabian ineens geschrokken aan. “Maar Amber
wist wel dat Nienke bij haar oma was, of niet? Denk je niet dat dat te maken heeft met Robert
bij Nienke in het park?” Fabian’s mond viel open. “Natuurlijk! Ik vond het al zo vreemd!
Jochem moet Robert er vast op af gestuurd hebben!” Appie knikte. “We moeten Amber
vertellen dat Jochem een gevaarlijke creep is!” Fabian schudde zijn hoofd. “Nee, het enige wat
we kunnen is haar beschermen.” “Waarom?” “Je kent Amber toch? Die gelooft het niet en
daarbij lopen we het gevaar dat ze dan meteen naar Jochem rent.” “Je laat haar nu ook
gevaar lopen!” zei Appie kwaad. “En Nienke dan? Zij moet het ook weten!” “Wat heb je Appie
verteld?” Appie en Fabian keken geschrokken naar de deuropening in de kantine waar
Patricia stond. “Wat doe je hier? Je hebt toch les?” vroeg Fabian verbaasd. “Ik zei dat ik even
naar de Wc moest, maar wat heb je Appie verteld?” “Alles, ik moest wel. Ik keer iedereen
tegen me op één of andere manier en nu Appie het ook weet hebben we een extra hulp voor
de opdrachten en voor bescherming.” Patricia zuchtte. Ze vond het wel fijn een extra hulp,
maar of Appie een goed persoon daarvoor zou zijn? “Wat doe je eigenlijk hier als je naar de
Wc moet?” “Ik zocht eigenlijk Nienke. Hebben jullie haar gezien?” “Zit ze niet in de les?”
vroeg Fabian die serieus opstond. “Ze is huilend de klas uit gegaan. Tegen de lerares zei ze
dat ze zich niet lekker voelde.” Fabian keek geschrokken van Appie naar Patricia en
andersom. “Gast, je moet haar echt alles vertellen.” Patricia was het daar ook wel mee eens.
“Ze moet weten wat er allemaal aan de hand is. En als je je relatie nog wilt redden zou ik
zeker alles, maar dan ook echt alles vertellen.” Fabian drukte zijn hand tegen zijn hoofd aan.
Hij was zo bang dat hij haar gezondheid hiermee in gevaar bracht. Ook maakt hij haar
ontzettend bang door het allemaal te vertellen. Maar aan de andere kant kan hij gewoon
niets voor Nienke verzwijgen en hij kan al helemaal niet liegen. Ook al had hij het weer goed
gemaakt, toch had Nienke weer in de gaten dat er iets niet klopte. Patricia heeft gelijk, als hij
nu niet alles vertelt dan is hij Nienke kwijt. Alleen bij de gedachte al deed alles hem letterlijk
pijn. “Oké, ik vertel haar alles.” Hij pakte zijn spullen en ging op weg naar huis met de hoop
dat Nienke daar zou zijn.
In de grote pauze had Jeroen met Appie op het schoolplein afgesproken. Hij had tegen Noa
gezegd dat ze wat lol gingen trappen maar eigenlijk was Jeroen iets heel anders van plan.
Noa is namelijk binnenkort jarig en Jeroen wilde dat het haar leukste verjaardag zou worden.

Daarom had Appie, voordat hij wist van het hele nieuwe mysterie, beloofd om hem te helpen.
“Nou heb je al ideeën?” “Waarvoor?” vroeg Appie heel onnozel. “Waarvoor? Voor jouw
waterhoofd leeg te pompen, nou goed? Prutser! Je kwam hier toch om ideeën te bedenken
voor Noa’s verjaardag?” “Ohja,” was Appie’s reactie. “Waar zit je met je hoofd?” “Bij Noa.. Ik
bedoel, niet bij Noa zelf, maar bij haar verjaardag,” hakkelde Appie. Jeroen trok zijn
wenkbrauwen op. “Ja, vast. Nou ik had dus het idee om die zaterdag in de ochtend haar uit
bed te halen. Dan zit iedereen klaar aan het grote ontbijt, met cadeaus natuurlijk. En dan dat
we in het begin van de middag naar dat buiten zwemparadijs gaan, ‘Waterparadijs’ heet het
geloof ik? Daar zou ze altijd al graag heen willen, dus het lijkt me heel leuk voor haar als we
met z’n allen gaan. En dan maakt Trudie in de avond bijvoorbeeld haar lievelingsgerecht. En
dan ’s avonds een feestje in huis.” Appie stond met open mond naar het verhaal van Jeroen
te luisteren. “Waarom vraag je of ik ideeën heb als jij de hele dag al hebt uitgestippeld?” “Dit
is alleen mijn idee. En nu ik het zo vertel lijkt het mij een top plan.” “Maar het feest gaat
Victor echt niet goedkeuren hoor. En sowieso mag dat niet volgens de huisregels. Waarom
huur je niet een kroegje af? Is dat niet leuk? Of is dat te duur?” Er verscheen een glimlach op
Jeroen’s gezicht. “Niet te geloven dat dat uit jouw mond komt! Goed idee Ap! Moeten we
alleen Victor zover krijgen dat we die avond laat thuis mogen komen.” Appie was opgelucht
dat hij Jeroen toch nog een beetje had kunnen helpen. Door het gesprek met Fabian had hij
helemaal niet meer nagedacht over een idee voor Noa’s verjaardag. Hij vond het idee van
Jeroen eigenlijk heel goed, hij had er nu al zin in. “Gaan we nu even wat mensen voor de gek
houden?” vroeg Appie. Lachend liepen ze het plein op en zochten naar een geschikt
slachtoffer.
Nienke lag thuis huilend met de dekens over zich heen in bed. Ze wilde dat alles weer goed
kwam, echt. Maar als Fabian niet eens de moeite nam om uit te leggen waarom hij heeft
gelogen of waarom hij zich raar gedraagt, dan kan Nienke niet normaal met hem praten. Ze
wist namelijk dat Amber tegen Fabian had gezegd dat zij wist dat hij had gelogen. En dan
nog krijgt ze geen reactie van hem, waarom nou niet? Alsof haar gedachten te horen waren
werd er op haar deur geklopt. “Nienke?” Het was Fabian. “Ga weg!” was Nienke’s reactie. Het
bleef even stil en Nienke sloeg zichzelf voor haar hoofd. Waarom zei ze nou dat hij weg
moest gaan? Dat wilde ze helemaal niet, of toch wel? Ze werd gek van deze situatie en zakte
huilend dieper in haar kussen weg. “Nienke! Ik wil toch even met je praten.” Fabian deed de
deur open en zag Nienke onder de dekens liggen. Nienke hield zich stil, ze liet het maar over
haar heenkomen. Fabian trok de dekens weg zodat hij Nienke’s gezicht kon zien. Hij schrok
toen hij zag dat ze zo overstuur was. “Hee.. ik wil je helemaal niet aan het huilen maken. Dit
was echt allemaal mijn bedoeling niet.” Het was even stil. “En ik wilde al helemaal niet tegen
je liegen, maar ik kon niet anders. Ik wilde je beschermen. En dat klinkt misschien gek als je
dit zo hoort maar na alles wat er met je gebeurd is en omdat je gezondheid nog niet
honderd procent is, kon ik je niet alles vertellen.” Nienke zweeg en bleef starend naar haar
kussen kijken. “Wil je alsjeblieft even naast me komen zitten?” vroeg Fabian. Nienke vond het
fijn dat hij haar alles probeerde uit te leggen, voor zover hij eerlijk is, want zou hij nu wel de

waarheid vertellen? Ze hoopte het zo erg. Ze zette zich naast hem neer. Fabian wilde een arm
om haar heen slaan, maar bedacht zich toen ze starend voor zich uit bleef kijken. “Ik weet
niet waar ik moet beginnen.” “Bij het begin misschien?” was Nienke’s logische opmerking.
Fabian knikte zacht, maar zuchtte vervolgens. Hij sloeg zijn handen voor zijn gezicht. “Ik kan
dit niet..” Nienke keek hem verbaasd aan, wat is er toch aan de hand? Hij pakte haar hand en
hield hem stevig vast. “Ik ben zo bang dat je weer een terugval krijgt.” Aan de andere kant
wilde hij het wel allemaal vertellen. Dan had hij tenminste geen geheimen meer voor haar. En
dit is de enige mogelijkheid om haar vertrouwen weer terug te winnen. Hij besloot het
allemaal rustig te vertellen. “Het mysterie lijkt misschien allemaal voorbij te zijn, maar dat is
het nog niet.” Er ging een lichte schok door Nienke heen bij die gedachte. De gedachte die
wel waar moest zijn toen ze naar de serieuze Fabian keek. Fabian vertelde haar alles. Over
Jochem en Robert, die twee gevaarlijke personen blijken te zijn, over dat hij Jochem en
Robert hoorde praten over haar en de sleutel die zij ooit gevonden hadden, over Patricia die
gechanteerd wordt en hoe dat is gekomen, over de kostbare wand met de opdrachten, over
Noa en Jeroen die de eerste opdracht lijken te doen, over Jochem die Amber inpalmt, over
hoe ze Robert en Jochem op een dwaalspoor willen leiden, hij vertelde alles. Af en toe stopte
hij even toen hij merkte dat Nienke het benauwd kreeg. Nadat hij alles had uitgelegd keek
Nienke verbijsterd voor zich uit. Ze was blij dat hij eindelijk eerlijk was, want dit kon hij
gewoon niet verzinnen. Maar door alles wat ze gehoord heeft is ze nog niet gerustgesteld. Ze
was een hele tijd opgelucht geweest dat het hele mysterie voorbij was, maar dat was het dus
nog helemaal niet. En dat zij, Amber en ook Patricia in gevaar zijn maakt het voor haar
allemaal nog erger. Fabian wist niet meer wat hij moest zeggen. Nu hij alles heeft verteld was
hij opgelucht, maar of het nou de juiste keuze is geweest? “Je had het me nooit verteld hè als
ik niet in de gaten had dat er iets niet klopte?” Ze hoefde eigenlijk niet eens een antwoord,
want ze wist het en zag het ook al in zijn ogen. Toch schudde Fabian ter bevestiging zacht
zijn hoofd, hij wilde namelijk echt eerlijk zijn. Hij zag een teleurstelling in Nienke’s ogen.
“Sorry,” zei hij zacht. “Ik wilde geen geheimen voor je hebben, echt niet. Maar ik kon niet
anders. Ik wilde niet dat je het wist omdat het eindelijk weer beter met je ging. En..” Fabian
stopte even met praten toen hij tranen in zijn ogen kreeg. Nienke slikte even toen ze Fabian
zo zag. “En nu heb ik alleen nog maar meer angst dat er weer iets met je gebeurt.” Fabian
baalde dat hij zijn tranen niet binnen kon houden, want hij wilde niet dat Nienke hem zo zag.
Maar Nienke kon zich nu ook niet meer inhouden en begon zachtjes te huilen. Fabian schoof
nu wat dichter naar haar toe en omhelsde haar stevig. Nienke begroef haar neus in zijn
schouder en besefte dat ze dit gemist had. Na een tijdje zo te hebben gezeten keken ze
elkaar aan terwijl Fabian Nienke’s tranen wegveegde die maar door bleven stromen. Ze vindt
het heel erg dat ze nog steeds in een gevaarlijk mysterie zitten, maar aan de andere kant is ze
opgelucht dat haar situatie met Fabian een misverstand was. Het werd haar allemaal even
teveel. “Het komt allemaal goed,” troostte Fabian haar.
Na schooltijd stond Patricia ongeduldig bij haar kluisje te wachten op Joyce. Ze wilde het
liefst zo snel mogelijk naar huis omdat ze bang was Robert tegen te komen. Ook wilde ze

graag weten hoe het afgelopen is tussen Fabian en Nienke. Ondertussen kwam Amber
helemaal opgetut de meiden Wc uit en spoot nog wat parfum op zichzelf. Ze was zo in de
wolken dat ze Patricia niet eens zag staan. Patricia schrok: ‘Zou ze naar Jochem gaan?’ dacht
ze. “Amber!” Het floepte er zomaar uit zonder dat ze erover na kon denken. “Wat is er?” “Ga
je mee naar huis?” Amber schudde haar hoofd. “Ik heb nu nog even een afspraak, ik kom
straks wel.” “Maar je voelde je toch niet zo lekker? Je ziet er ook niet echt fit uit, ik zou maar
gauw meegaan voordat iemand je zo ziet.” Ze zag dat Amber’s gezicht betrok en na één
seconde was Amber alweer de Wc ingerend. Patricia draaide zich glimlachend om. Maar die
glimlach verdween al snel toen ze recht in de ogen van Robert keek. Ze hoopte niet dat hij
door had waar ze mee bezig is. Hij weet vast van de afspraak van Amber en Jochem. “Heb je
de sleutel al gevonden?” vroeg hij zacht met een zware stem. “Ik.. euh.. heb je die nog steeds
nodig dan?” Robert pakte haar zo onopvallend mogelijk bij haar arm vast. “Ja natuurlijk heb
ik die nog steeds nodig. Wat dacht je, nu hij de foto heeft ben ik van hem af?” Patricia
schudde met een bang gezicht haar hoofd. Hij boog zich dreigend over haar heen. “Het heeft
lang genoeg geduurd. Vrijdag in de grote pauze geef je mij achter het plein de sleutel,
anders voelt Nienke de consequenties ervan. Op dat moment kwam Amber de Wc weer uit
waarna Robert snel wegliep. “Vind je echt dat niemand me zo mag zien?” vroeg ze snikkend.
“Nou ja, als je het niet erg vindt dat iedereen je raar aankijkt.” Ze wist dat het gemeen was
van zichzelf, maar Amber is hier gevoelig voor en dit is de enige mogelijkheid om haar mee
naar huis te krijgen. Ze smste Joyce dat ze alvast naar huis ging en liep toen samen met
Amber de school uit.
Appie kwam thuis met tassen vol snoep, die hij gekocht had in zijn laatste lesuur. Van Victor
moest hij namelijk gelijk thuiskomen na school, dus had hij het zo opgelost. Doordat hij zijn
zware schooltas van zijn rug wilde halen, vielen al zijn tassen met snoep op de grond. Op dat
moment kwamen Noa en Jeroen hand in hand binnenlopen die verbaasd naar de onhandige
Appie keken. “Zo, snoepwinkel leeg gekocht?” lachte Noa. “Ja, uitverkoop!” grapte Appie.
Jeroen liep zuchtend naar hem toe en begon mee te helpen. “Heb je dit voor het feestje
gekocht?” fluisterde hij. “Welk feestje?” vroeg Appie hardop. Jeroen gaf Appie een harde duw
waardoor hij op de grond viel. “Feestje?” vroeg Noa nieuwsgierig. “Wat is er met een feestje?”
Nu pas had Appie door waar Jeroen het over had. Denkt hij dat dit snoep allemaal voor Noa’s
verjaardag is? “Een feestje van die man uit de snoepwinkel. Die zou altijd nog eens een
feestje geven,” loog Jeroen. Hij zag Noa verbaasd kijken. Nog voordat ze verder kon vragen
pakte hij haar bij haar arm en vroeg: “Zullen we even snel huiswerk maken?” Samen liepen ze
naar Jeroen’s kamer terwijl Appie alleen op de gang achterbleef.
Nienke zat op haar bed dicht tegen Fabian aan en dacht aan het mysterie. Aan de ene kant
wil ze de kostbare wand heel graag zien, maar aan de andere kant wil ze het uitstellen. Na
alles wat er is gebeurd wil ze gewoon niet nog een keer in zo’n situatie zitten. In een situatie
waarin alles mis lijkt te gaan, mensen in gevaar zijn, geen oplossing vinden. Ze wil gewoon
weer een normaal leven. Maar heeft ze nu een keuze? Dit mysterie moet ook door hen

opgelost worden toch? Nienke kon die gedachtes niet uit haar hoofd krijgen. Vooral niet de
gedachte dat Amber, Patricia en zijzelf ook in gevaar zijn. Ze is bang.. Alsof Fabian haar
gedachten kon lezen zei hij: “Ik laat je echt nooit meer los. Je hoeft niet bang te zijn want ik
bescherm je. En als je niet mee wilt helpen om het mysterie op te lossen, dan begrijp ik dat
helemaal.” Stiekem hoopt hij natuurlijk dat Nienke er buiten blijft, maar hij kan dat niet voor
haar beslissen. “Ik weet het niet. Ik.. euhm..” Ze haalde even diep adem waarna Fabian haar
stevig knuffelde. “Ik snap het. Je kan er zolang over nadenken als dat jij wilt.” Hij aaide over
haar rug en gaf haar een kus op haar hoofd. Nienke dacht aan Amber. Fabian had uitgelegd
waarom ze Amber niks konden vertellen, maar Amber moest dit gewoon weten. “Amber
moet het weten.” Fabian was hier al bang voor. “Nee, je snapt toch dat Amber zich tegen ons
kan keren en daardoor nog verder in de armen van Jochem drijft?” “Dat risico moeten we dan
maar nemen. Ik wil niet dat haar wat overkomt.” Nienke was zo serieus dat Fabian geen
moeite meer deed erop in te gaan. Ook al was hij het er niet helemaal mee eens, toch besloot
hij Nienke haar gang te laten gaan. “Oké.” Er verscheen een glimlach op Nienke’s gezicht en
ze sloeg haar armen om zijn nek. “Maar alleen omdat je zo lief bent,” grapte hij. Nienke
lachte en begon hem te zoenen.
Op dat moment kwamen Amber, Patricia en Appie binnenlopen. Amber stortte zich gelijk op
haar bed en Patricia en Appie kwamen om te kijken of alles weer goed was tussen Fabian en
Nienke. Ze wisten het antwoord al gelijk toen ze binnen kwamen. “Whoeee, zoenen, zoenen,
zoenen!” riep Appie enthousiast. “Dus alles is weer goed tussen jullie?” Patricia keek even
vragend naar Fabian om te weten te komen of hij daadwerkelijk alles heeft verteld. “Ik weet
alles,” zei Nienke. Ze keken naar Amber die helemaal uitgeput op haar bed lag. “Gaat het?”
vroeg Nienke. “Ja hoor, kan niet beter. Behalve dat ik eruit zie als een zombie.” “Kom je daar
nu pas achter,” grapte Appie. Hij verwachtte een kwade Amber die op hem af kwam stormen,
maar in plaats daarvan kreeg hij geen reactie. “Amber moet dit weten,” zei Nienke tegen
Appie en Patricia. Zonder dat zij antwoord konden geven stond Nienke al op en ging op de
rand van Amber’s bed zitten. Amber keek Nienke nu vragen aan. “Amber, ik moet je wat
vertellen..”
Hoofdstuk 14 – Ongerustheid
Nienke wilde Amber geen verdriet doen, maar ooit kwam ze er toch achter. “Wat is er?” vroeg
Amber. “Ga je nu vertellen dat alles weer goed is tussen jou en Fabian? Dat wist ik al hoor.”
“Nee, dit gaat over iets anders. Euh..” Ze vond het moeilijk dit te zeggen. Ze keek even naar
Fabian die even naar haar knikte. “Jochem.. Hij is niet wie je denkt dat hij is.” Nienke en de
drie anderen keken zwijgzaam toe hoe Amber haar gezicht betrok. “Hoe bedoel je?” kon
Amber nog net uitbrengen. “Hij is gevaarlijk. Je moet echt bij hem uit de buurt blijven,
voordat hij jou wat aandoet.” Fabian vond dat Nienke een beetje doordraafde en ging achter
haar zitten om haar te kalmeren. Amber keek met grote ogen naar Nienke die leken te

vragen of het wel helemaal goed ging met Nienke. Daarom verbaasde het hen ook niks toen
Amber een hand op Nienke’s voorhoofd legde en vroeg: “Volgens mij ben je nog lang niet
beter.” Ze stond op en ging aan haar make-up tafel zitten om zichzelf wat mooier te maken.
“Amber, je moet het geloven,” probeerde Nienke weer. Amber zuchtte: “Echt, ik dacht dat je
blij voor me was.” “Dat was ik ook!” “Maar ik snap het nu, je bent gewoon jaloers.” Ze keek
naar Nienke die, net als Fabian, haar niet-begrijpend aankeken. “Ja, jij zou ook wel zo’n
geweldige jongen willen. En nu je diep van binnen weet dat Fabian niet eerlijk tegen je is en
ondertussen met een ander meisje afspreekt, mag ik ook niet gelukkig zijn.” Nienke schrok
door deze woorden van Amber. Waarom doet ze nou zo gemeen terwijl ze haar alleen maar
wil beschermen? “Amber, doe normaal! Luister gewoon naar wat Nienke te zeggen heeft,” zei
Appie boos. Hij wil ook niets liever dan dat Amber uit de buurt blijft van die gevaarlijke
Jochem. “Oh, spannen jullie allemaal samen ofzo? Is er nou niemand die mij een relatie
gunt?” “Ja, tuurlijk wel. Maar niet met hem!” reageerde Nienke. “Amber, geloof het
alsjeblieft,” viel Fabian haar bij. “Hij gebruikt je alleen maar, omdat hij je vertrouwen wil
winnen om zo achter allerlei dingen te komen, zoals Nienke’s geheugen bijvoorbeeld.”
Amber lachte schaapachtig, ze vond dit verhaal steeds belachelijker worden. “En waarom zou
hij daar achter willen komen?” “Om een nieuw mysterie op te lossen. Echt, het leek allemaal
voorbij maar dat is het dus nog niet.” Nienke probeerde er alles aan te doen om Amber te
overtuigen. Maar Amber kon alleen maar teleurstellend haar hoofd schudden. “Ik dacht dat
jullie vrienden waren,” zei ze snikkend terwijl ze haar tas en jas pakte. “Maar blijkbaar doen
jullie er echt alles aan om mijn geluk te verpesten.” Nienke kreeg tranen in haar ogen. “Ga
niet naar Jochem toe, alsjeblieft,” zei ze snikkend. Maar Amber liep de deur al uit. Fabian
omhelsde Nienke en keek naar Patricia die er wel erg stil bij zat. “Gaat het,” vroeg Fabian.
Patricia knikte. “Robert wil de sleutel vrijdag in de grote pauze hebben, dat zei hij vanmiddag
toen hij ineens voor mijn neus stond.” “Maar je hebt die sleutel niet, dat weet hij toch?” vroeg
Appie. “Ja.. maar ik moet hem echt vrijdag geven, ander zou Nienke de consequenties voelen
zei hij.” Fabian schrok hiervan en zag hoe Nienke bang voor zich uit keek. Patricia kreeg nu
ook tranen in haar ogen. “Wat moeten we nou,” zei ze snikkend. Fabian dacht zo hard na als
hij kon en bedacht zich ineens dat hij Patricia en Appie nog niet verteld had dat hij de sleutel
wel heeft. “Oké, ik heb misschien een idee. Ik moet jullie vertellen dat ik de sleutel wel heb.”
Hij keek naar een verbouwereerde Patricia en Appie. “Ja, ik moest er alles aan doen om de
sleutel te beschermen. Maar wat we kunnen doen is die sleutel na laten maken, maar dat de
tandjes bijvoorbeeld net iets anders staan dan het origineel.” “Maar Robert heeft die sleutel
toch al eens gezien?” vroeg Appie. “Ja, maar ik ga er niet vanuit dat hij alle details weet.”
“Maar als zij die sleutel in het medaillon geklikt hebben,” zei Nienke. “Dan weten ze wel veel
details.” “Precies, daarom moet hij er ook zoveel mogelijk op lijken, alleen past de sleutel
niet,” zei Fabian. “En je denkt dat die sleutel van de kostbare tombe is?” vroeg Patricia. “Ik
denk het wel. En omdat die opdrachten nu nog niet gedaan zijn, hebben zij verder niks aan
die sleutel nog. Blijkbaar wil hij de sleutel nu hebben omdat hij bang is dat wij achter het
mysterie komen. En door hem vrijdag die nepsleutel te geven, is Nienke in ieder geval
voorlopig weer veilig.” Nienke knikte glimlachend. Ze was blij dat Fabian, zoals altijd, goede

ideeën kon bedenken, want door haar angst kon zij op dit moment niet helemaal helder
nadenken. “En Amber?” vroeg ze bijna onhoorbaar. “Met Amber komt het wel goed,” zei
Fabian die haar hand vastpakte. “Ik had naar je moeten luisteren. Wat als ze nu iets tegen
Jochem zegt?” vroeg Nienke. “Dat doet ze niet. Ze weet het nu in ieder geval, waardoor ze
misschien iets voorzichtiger is.” Nienke knikte en zoende Fabian. “Euh, moeten we jullie even
alleen laten ofzo?” vroeg Appie die het wel weer tijd vond voor een grapje. Patricia lachte en
ging dichter naar de rest toe zitten. “Sibuna?” “Sibuna!” groette de rest.
Noa zuchtte toen ze Jeroen voor de derde keer moest uitleggen hoe hij op een grafische
rekenmachine kansberekeningen moest maken. “Nou, vraag het dan maar aan de leraar. Ook
al heeft hij het ook al honderd keer uitgelegd.” “Een beetje gepikeerd?” vroeg Jeroen met een
grijns. “Daar maak jij het naar. Volgens mij let je gewoon niet goed op.” “Jawel hoor,” lachte
Jeroen. “Oké, nou dan ben je gewoon dom.” “Wat zegt jij daar?” Hij zette zijn handen in haar
zij. “Dat je dom bent,” zei ze met een ondeugend gezicht. Toen begon hij haar te kietelen.
“Daar krijg je spijt van,” lachte hij terwijl Noa begon te gillen. Ze rende naar zijn bed terwijl
Jeroen gewoon door ging. Noa sloeg en schopte om Jeroen van zich af te slaan maar die leek
niet op te geven. “Zoo, hoort dit ook bij jullie dansje?” lachte Appie die net binnenkwam.
“Ziet er grappig uit hoor. Als het tenminste grappig bedoeld is.” “Ap, kappen. Wat kom je
doen?” “Gast rustig. Dit is mijn kamer en ik ben eindelijk toe aan lekker chillen.” “Met je
snoep zeker,” was Noa’s droge opmerking. Appie keek haar aan met kleine spleetjesogen.
“Moet jij niet bloemetjes gaan water geven?” “Ik ga al,” zuchtte Noa. “Hee blijf nou gewoon
hier, je moet je niks aantrekken van hem daar,” zei Jeroen die naar Appie wees. “Nee, ik wil
toch nog even computeren,” lachte ze en verdween de kamer uit. “Moest dat nou?” vroeg
Jeroen boos terwijl Appie zich vol zat te vreten. “Wist ik veel dat ze echt weg zou gaan,” zei
hij met volle mond. “Nou ja, nu kunnen we het even hebben over haar verjaardag. Ik heb
vanmiddag al een kroeg gebeld. Het kost wel veel, maar dan heb je ook wat! En als jij nou
morgen alvast kaartjes koopt voor dat zwemparadijs, dan weten we ook zeker dat dat
doorgaat.” “Kan jij dat niet zelf?” vroeg Appie. “Nee, jij had beloofd dat je ook mee zou doen,
dus dan moet je ook wat doen!” Appie zuchtte: “Wanneer is ze eigenlijk jarig?” “Zaterdag!”
“Nou dan mogen we wel opschieten!” “Hèhè prutser, dat weet ik zelf ook wel. Maar zullen we
even bedenken wat voor hapjes we allemaal gaan kopen?” Appie’s ogen begonnen te
glunderen. “Goed idee!”
Amber was gaan fietsen. Ze wist niet waarheen, als het maar zo ver mogelijk van het huis was.
Waarom moesten Nienke en de anderen haar geluk verpesten? Had ze eindelijk een jongen
of man gevonden die ook verliefd op haar is, maken de anderen haar aan het twijfelen of hij
wel echt deugt. Want ze twijfelt nu toch? Anders was ze nu toch wel naar Jochem gegaan? Ze
dacht aan Nienke als laatste snikkend tegen haar zei dat ze niet naar Jochem moest gaan. En
ze dacht aan de laatste avond met Jochem die ze nog vaag kan herinneren. Had hij haar nou
wel of niet naar huis gebracht, nee toch? Amber sloeg zichzelf voor haar hoofd. Waarom kon
iedereen haar nou zo makkelijk beïnvloeden? Dit moet ze niet geloven. Jochem is echt

verliefd op haar en Nienke is gewoon heel erg in de war waardoor ze de anderen met zich
meesleept. En ook al is Jochem wat ouder en is hij haar leraar, toch weet ze zeker dat ze voor
altijd bij elkaar blijven. En als ze straks van school af is kan ze hem nog vaker zien. Ze besloot
om de opmerkingen van de anderen gewoon te negeren en nu lekker nog even te winkelen.
Trudie heeft een avondje vrij omdat Mick en Joyce hadden voorgesteld om bami te gaan
koken. Ze hadden hun aandacht niet helemaal bij het eten omdat ze de hele tijd aan het
klieren waren. De slierten van de bami lagen dan ook door de hele keuken heen. “Kijk nou
wat je gedaan hebt,” zei Joyce lachend. “Wat ik gedaan heb? Dit heb jij allemaal zelf gedaan
hoor,” reageerde Mick. Hij pakte wat slierten van de grond en kwam dreigend op Joyce af die
meteen de hele keuken begon door te rennen. “Wat is dit voor nonsens!” riep Victor die de
keuken kwam binnenlopen. Zijn gezicht zag eruit alsof het elk moment kon ontploffen. “Nou
laat ik jullie één avond alleen koken om te bewijzen dat jullie die verantwoordelijkheid
aankunnen en wat gebeurt er?” “Sorry Victor, we zullen alles schoonmaken,” zei Joyce op een
zielige toon. “Dat is jullie geraden ook! Binnen een half uur is hier alles blinkend schoon en
staat het eten voor iedereen op tafel!” Boos liep Victor de keuken weer uit waarna Mick en
Joyce weer in lachen uitbarstten.
Ondertussen kwam Jeroen de kamer binnenlopen en ging naast Noa staan die achter de
computer zat. “Wat ben je aan het doen?” “Bezig voor mijn verjaardag. Ik wil dat het super
leuk wordt!” Jeroen schrok en hoopte dat ze nog niks geregeld had. Hij ging op zijn knieën
naast haar zitten en pakte haar hand. “Dat hoef je niet zelf te doen! Dat is allemaal al
geregeld.” Noa was verast en werd erg nieuwsgierig, vooral toen ze zijn trotse blik zag. “Oh
ja? Wat dan?” “Dat is nog een verassing tot de dag zelf.” Noa gaf hem even een vuile blik
maar vroeg niet verder omdat ze wel van verassingen houdt. Glimlachend gaf ze hem een
dikke knuffel.
Patricia had zich even teruggetrokken op haar kamer. Nu Joyce met Mick heeft spreekt ze
haar niet meer altijd. Ook omdat zijzelf haar hoofd bij hele andere dingen heeft. Er werd
zacht geklopt op haar deur. “Binnen?” De deur ging open en Fabian liet zichzelf zien. “Gaat
het wel?” Patricia knikte. “Ik had een idee. Omdat we morgen het eerste uur muziek hebben
van.. euh.. van Robert. Euhm.. Ik wil dan wel het eerste uur de sleutel laten namaken, omdat ik
liever niet naar die les wil.” Fabian knikte begrijpend zijn hoofd. Hij legde even uit wat handig
is om allemaal te zeggen en te vragen in die winkel en Fabian beloofde haar morgenochtend
de sleutel te geven. Het was even stil, totdat Fabian de stilte verbrak. “Ik kwam hier eigenlijk
om wat te vragen. Ik loop al een tijdje rond met dit idee, maar nu we weer midden in een
mysterie zitten heb ik toch mijn twijfels of ik dit wel moet doen.” “Wat doen?” vroeg Patricia
die nieuwsgierig was geworden. “Nou, Nienke wil al heel erg lang graag naar Spanje toe en ik
dacht na alles wat ze heeft meegemaakt en nu het weer wat beter met haar gaat, nou ja, ik
zou haar wel graag willen verassen om met mij daarheen te gaan een paar dagen in de
herfstvakantie. Ik denk dat ze daar ook heel goed tot rust komt.” Patricia was even stil. “Maar,

wat ik al zei, we zitten nu weer midden in een mysterie, dus dat komt niet zo goed uit.” “Nee
joh. Natuurlijk moet je daar met haar heen gaan! Ik weet zeker dat ze het helemaal
fantastisch vindt en dat het haar heel goed zou doen!” Er verscheen een glimlach op Fabian’s
gezicht. “Echt?” Patricia knikte vriendelijk, maar ondertussen was ze wel bang. Appie was er
dan nog wel, maar toch voelde ze zich veiliger met Fabian in de buurt, ook omdat hij goed de
hiërogliefen kan ontcijferen als dat nodig is. Maar ze gunde Fabian en Nienke ook wel een
vakantie met z’n tweeën. “En met het mysterie komt het ook goed. We bespreken van
tevoren gewoon goed wat er allemaal moet gebeuren en dan weten Appie en ik wat we
moeten doen.” Fabian knikte dankbaar en legde een hand op haar schouder. “Ik vind het heel
knap hoe je hier allemaal mee omgaat, het is niet niks allemaal.” Patricia werd even stil. “Ik
doe mijn best.”
Toen Mick en Joyce riepen voor het avondeten merkte Joyce op dat Amber en Nienke niet
kwamen. “Heb je Amber en Nienke niet geroepen?” vroeg Joyce aan Patricia. “Nee, maar die
zullen zo wel komen.” Patricia had geen idee waar Amber was, ze hoopte dat ze snel thuis
zou komen. Ze keek naar Fabian die precies hetzelfde dacht. “En Nienke?” gebaarde ze naar
hem. “Ze ging douchen, dus ze komt er zo wel aan.” “Eet smakelijk,” zeiden Mick en Joyce
trots. Appie zat natuurlijk allang weer te eten wat een vragende blik van Jeroen opleverde.
“Heb je nu nog steeds honger? Na die hele snoepwinkel die je hebt opgegeten?” Noa begon
te lachen. “Heb je al die zakken allemaal al op?” “Niet allemaal..” reageerde Appie. “Nou bijna
allemaal dan,” ging Jeroen er tegenin. “Echt niet.” Jeroen trok zijn wenkbrauwen op waardoor
hij Appie dwong om eerlijk te zijn. “Oké, ik heb nog een half zakje met spekjes over.” De rest
begon te lachen. Fabian begreep niet hoe Appie zoveel kon eten en waarom hij er niet eens
dik van werd. Na een tijdje stond Joyce op en zei: “Ik ga Amber en Nienke even halen.” “Nee,
dat doe ik wel,” zei Patricia die wilde opstaan, maar Joyce maakte een gebaar dat ze moest
blijven zitten en liep de kamer uit. Patricia keek een beetje angstig naar Fabian. Wat moeten
ze nou zeggen op de vraag waar Amber is? Appie leek zich nergens druk om te maken,
behalve om het eten. Hij wist dat Amber altijd wel weer terug komt, of is hij diep van binnen
toch ongerust? Joyce kwam even later met een verbaasd gezicht beneden. “Ze zijn er niet.”
Fabian stopte met kauwen. “Allebei niet?” vroeg hij met volle mond. Joyce schudde haar
hoofd. “Ik heb overal gekeken, maar ze zijn nergens te bekennen.” Fabian stond meteen op
en rende naar boven, alsof hij Joyce niet geloofde. “Nou, als Victor hierachter komt dan
krijgen ze levenslang huisarrest,” was Jeroen’s opmerking. “Als ze echt uit huis zijn ja..” zei
Noa. “Het is wel raar dat Fabian daar dan niks van weet,” antwoordde Mick. “Nou dat vind ik
niet,” zei Jeroen. “Als het aan Fabian ligt mag ze haar bed niet eens uit, nou dan vind ik het
niet gek dat ze niks gezegd heeft.” “Hee, jij weet niks van haar gezondheid, dus hou je
mond,” snauwde Patricia. “Oeeeeh,” reageerde Appie met volle mond. “Als het Noa was
geweest reageerde jij precies hetzelfde.”
Fabian keek boven in Nienke’s kamer, in de badkamer, in de kamer van Joyce en Patricia, zelf
op de kamer van Noa, maar nergens was Nienke te bekennen. Hij keek nog één keer in haar

eigen kamer en zag dat haar jas ook weg was. Zijn oog viel op het schoolboek van dit jaar
dat opengeslagen op haar bed lag. Hij schrok zich te pletter toen hij zag wat er onder andere
op die pagina stond: Het adres van Jochem. Hij rende naar beneden en wilde net zijn mond
open doen toen hij Victor bij de tafel zag staan. “Nou? Waar zijn Nienke en Amber?” Hij zag
Fabian binnenkomen en liep op hem af. “Nou?” “Euh, ze voelen zich niet zo lekker, ik heb net
toch even wat eten gebracht,” loog hij. Victor bromde een beetje en liep toen naar de kelder.
“En?” vroeg Patricia nieuwsgierig. “Ze is weg. Ik kon haar jas ook al niet vinden.” Mick snapte
niet waarom Patricia, Appie en Fabian zo angstig uit hun ogen keken. Fabian bedacht zich
geen seconde en pakte zijn jas en fietssleutels om vervolgens het huis uit te rennen waarna
Patricia en Appie volgden toen Fabian hen gebaarde mee te gaan. De rest bleef verbijsterd
achter. “Ben ik nou gek aan het worden, of zijn zij dat?” vroeg Jeroen. “Ik snap het ook niet,
zou er weer wat met Nienke aan de hand zijn?” vroeg Mick. “Nee toch? Het ging juist weer zo
goed met haar,” antwoordde Noa. “En Amber dan? Die is toch ook weg?” Joyce zuchtte. “We
zullen het zo wel horen.”
Nienke had besloten om Amber te gaan zoeken. Ze voelde zich schuldig want zij had Amber
nu in de war gebracht. Ze kan het zichzelf nooit vergeven als er nu wat met Amber gebeurt.
Daarom moest ze weten of Amber bij Jochem was en haar daar weghalen. Hoe dichter ze bij
de straat van Jochem kwam, hoe erger haar handen begonnen te trillen. Ze durfde dit
helemaal niet, maar ze wilde er alles aan doen om Amber te beschermen. Het was donker en
stil buiten. Het enige wat ze hoorde was het ruis van de wind, de bewegende bomen en zo af
en toe een auto. Toen ze bij de straat van Jochem was aangekomen bleef ze even stil staan.
Ze probeerde nog één keer Amber te bellen in de hoop dat ze nu wel opnam en zou zeggen
dat ze zou zeggen dat ze al thuis was, dan hoefde Nienke in ieder geval niet verder deze
straat in. Maar zoals ze al verwachtte nam Amber niet op. Voorzichtig liep ze met de fiets in
haar hand de straat in, op zoek naar nummer 25.
“We moeten opschieten!” riep Fabian over zijn schouder terwijl Patricia en Appie hun best
deden Fabian bij te houden. “Ze zou toch niet echt naar zijn huis zijn?” schreeuwde Patricia.
“Gast, ik dacht dat Nienke had gegrepen hoe gevaarlijk hij is?” vroeg Appie die nu wat dichter
bij Fabian fietste. “Dat heeft ze ook, maar ze wil natuurlijk Amber beschermen. Dat had ik ook
moeten weten! Kan iemand Nienke niet even proberen te bellen? Ik heb mijn mobiel nog
thuis.”
Nienke liep steeds langzamer hoe dichter ze bij nummer 25 kwam. Ze stopte niet heel
dichtbij het huis en zette daar haar fiets neer. Ze zag licht branden. Zou Amber daar binnen
zijn? Ze keek of ze Amber’s fiets zag staan, want ze wist zeker dat Amber met haar fiets weg
was gegaan. Er stonden wel een aantal fietsen, maar niet de fiets van Amber. Zou ze hier dan
toch niet zijn? Betekent dit dat ze Nienke gelooft? Nienke schudde onbewust haar hoofd.
Amber was zo duidelijk, dat ze bijna niet van gedachte kon veranderen. Ze rilde van de kou
en de stilte. Ineens ging haar mobiel af met een hele harde beltoon die ze ooit van Amber

had gekregen. Ze schrok zo dat ze haar inkomend gesprek wegdrukte en schichtig om zich
heen keek. Ze had het gevoel alsof ze elk moment van achteren gegrepen kon worden.
Opeens keek ze geschokt voor zich uit. Zag ze daar nou een schaduw achter de boom? Ze
kreeg het er benauwd van en voelde dat ze hier onmiddellijk weg moest. Amber was hier
toch echt niet? Snel fietste ze richting het park, wie weet was Amber daar wel?
“Voicemail!” zei Patricia zuchtend. Fabian reageerde nauwelijks, maar was ondertussen heel
ongerust. Toen ze op de hoek van de straat waren stopte Fabian even. “Het lijkt me beter als
jij hier blijft Patries.. Stel dat Robert hier ook ergens is? Hij moet geen argwaan krijgen.”
Patricia knikte angstig. Eigenlijk wilde ze hier helemaal niet alleen blijven, maar het is
waarschijnlijk wel veiliger. Fabian en Appie kwamen steeds dichterbij het huis van Jochem. “Er
brandt licht,” fluisterde Fabian. “Denk je dat Nienke binnen is? Of Amber? Of allebei? Straks
heeft hij hun opgesloten, of vastgebonden, of houdt hij hun onder schot!” “Ap!” siste Fabian.
“Ophouden!” Er was even een stilte. “Ik zie Nienke’s fiets hier niet, of die van Amber.” Appie
schrok. “Denk je dat hij hun gelokt heeft?” Fabian werd geïrriteerd van al die waanideeën die
Appie bedacht. “Ap, je kijkt echt teveel films.” Ineens liep Appie de voortuin in. “Wat doe je?”
Fabian hoefde al geen antwoord meer toen hij zag dat Appie probeerde naar binnen te
kijken. “Doe voorzichtig!” fluisterde Fabian hard. “Kom, we gaan terug naar Patricia!” Appie
kwam terug en samen liepen ze naar Patricia en vertelden dat hun fietsen er niet stonden.
“Denken jullie wel dat ze samen zijn?” Fabian haalde zijn schouders op. “Ik weet het niet. Ik
denk dat Nienke haar is gaan zoeken, maar de vraag is of ze haar al gevonden heeft.”
Thuis was het Victor (gelukkig) niet opgevallen dat er vijf bewoners niet thuis waren. Hij dacht
dat ze allemaal al in hun kamer zaten. Noa en Jeroen maakten van de gelegenheid gebruik
om samen gezellig klef op de bank te zitten en Joyce zat bij Mick op de kamer een spelletje
te spelen. Mick had op den duur geen zin meer en pakte Joyce bij haar middel en legde haar
naast hem op zijn bed. “Dit is ook gezellig toch?” vroeg hij met een grijns. Joyce knikte, ze
werd er een beetje verlegen van. Het leek alsof Mick zijn stoere gedrag ineens weer helemaal
terug was van weggeweest. Zonder aarzelen boog hij naar Joyce toe en lieten ze zich
meeslepen in een hele lange zoen.
Voor de zoveelste keer hoorde Nienke de voicemail van Amber Ze had overal rondgefietst
om Amber te vinden, maar zonder succes. In het park stopte ze even, want ze was zo moe
dat ze even moest rusten voordat ze verder naar huis kon fietsen. Ze ging op een bankje
zitten en legde haar hoofd in haar handen. Zou ze weer bij Jochem moeten kijken? Toen ze
opzij keek zag ze iemand fietsen en hoe dichterbij de persoon kwam, hoe meer ze de
persoon herkende. Er ging een golfje van blijheid door haar heen toen ze zag dat het Amber
was. Ze leek Nienke aan te kijken, maar ze stopte niet met fietsen. “Amber!” Nienke stond op
en rende naar haar toe. Amber stopte met tegenzin en keek voor zich uit. “Waar was je? Ik
heb je overal gezocht!” Amber reageerde niet maar Nienke wist het antwoord eigenlijk al
toen ze naar Amber keek. Haar haar zat heel mooi, ze was mooi opgemaakt, ze had tassen

vol nieuwe spullen bij zich. Nienke was van binnen wel opgelucht dat ze dus niet bij Jochem
is geweest, maar aan de andere kant was ze dus voor niks zo ongerust geweest. Amber wilde
weer wegfietsen maar Nienke hield haar weer tegen. “Wat wil je nou?” vroeg ze boos. “Ik wil
even met je praten.” “Nou volgens mij is er genoeg gezegd en is het voor mij ook allemaal
heel duidelijk.” “Ik wil het graag allemaal even uitleggen,” smeekte Nienke. “Ik zeg toch dat
het allemaal duidelijk is? Jij laat je helemaal inpakken door Fabian waardoor je mij compleet
links laat liggen. En nu ik eindelijk iemand heb ben je opeens jaloers en doe je er alles aan
om mijn geluk af te pakken. Wees gewoon blij voor me Nienke. Je kan nu tenminste
ongestoord met Fabian kleffen zonder dat je irritante vriendin er tussen komt.” Nienke kreeg
tranen in haar ogen, ze kon niet geloven dat Amber dit zei. “Dat is niet waar. Je weet niet wat
je zegt,” zei ze snikkend. Ze wist even niet meer wat ze moest zeggen. Fabian had gelijk.
Amber wilde er helemaal niks van weten. Als Amber nu normaal met haar wilde praten kon ze
alles van het mysterie vertellen. Maar als ze er nu alles snel moest uitgooien kwam het
ongeloofwaardig over en was het risico veel te groot dat Amber alles aan Jochem vertelt.
Ondertussen ging Nienke’s telefoon weer die ze zo snel mogelijk uitdrukte. Ze was bang dat
Amber er vandoor zou gaan. “Alsjeblieft geloof me nou gewoon. Denk je echt dat ik zomaar
verzin dat Jochem gevaarlijk is?” Amber keek Nienke twijfelend aan en Nienke hoopte dat ze
nu wilde luisteren en besloot toch een klein deel te vertellen. “Oké, Jochem wil een sleutel
hebben. Die sleutel is heel belangrijk en..” “Nu is het opeens een sleutel?” vroeg Amber
erdoorheen. “Ik dacht eerst nog dat hij uit was op jouw geheugen? Ongelooflijk Nienke..”
Amber schudde haar hoofd en fietste hard weg. Nienke bleef alleen achter en liet zich
huilend op het bankje zakken.
Fabian. Patricia en Appie waren, tegen de zin van Fabian in, weer naar huis gegaan en
hoopten dat Nienke al thuis was. Het enige wat ze zagen toen ze thuiskwamen was een
zoenende Noa en Jeroen op de bank en toen Fabian doorliep naar zijn kamer om zijn mobiel
te pakken stoorde hij Mick en Joyce die het blijkbaar gezellig hadden. “Sorry,” zei Fabian
zacht. “Heb je haar al gevonden?” vroeg Mick die rechtop ging zitten. Fabian schudde
ongerust haar hoofd. “Ze is vast oké,” zei Mick die nu opstond om Fabian te steunen. Net op
het moment dat hij zijn mobiel wilde pakken hoorde hij de voordeur en wist niet hoe snel hij
zijn kamer uit moest rennen. Hij was teleurgesteld en opgelucht tegelijk toen hij Amber zag
staan. “Amber! Waar kom je vandaan?” vroeg Patricia. Amber keek verbaasd naar alle ogen
die op haar waren gericht. De ogen van Noa en Jeroen die ze net nog zag vanaf de bank. De
ogen van Mick en Joyce die in de deuropening van de kamer van Mick en Fabian stonden. En
de ogen van Fabian, Appie en Patricia die voor haar in de hal stonden. Ze hoefde alleen maar
haar tassen en zichzelf te laten zien en het was voor iedereen duidelijk. “Ik ga naar boven,
voordat Victor me ziet.” Ze rende snel naar boven waarna Fabian haar achterna kwam. “En
Nienke dan? Heb je haar gezien?” “Ja, op de terugweg in het park. Wil je me alsjeblieft met
rust laten? Jullie hebben al genoeg gezeurd.” “Je hebt haar daar alleen gelaten?!” riep Fabian
verbaasd. “Ja duh, ik ga niet gezellig zitten doen met mensen die mijn geluk willen afpakken.
Dus ook niet met jou!” Fabian’s bloed kookte bijna. “Dit gaat niet allemaal alleen om jou

Amber!” Hij had nog veel meer willen zeggen maar hij wilde nu naar Nienke. Hij liep heel
zachtjes de trap af en verliet bijna onhoorbaar het huis. Hij had natuurlijk heel stampvoetend
de trap willen aflopen en de deur frustrerend achter zich dicht willen gooien maar het enige
wat hij daarmee kon bereiken is huisarrest van Victor en zo kon hij Nienke natuurlijk nooit
ophalen, als ze daar nog was.
“De heerlijke rust is verstoord,” zei Jeroen hardop toen hij keek naar Appie en Patricia die er
ook bij waren gaan zitten. Hij hoopte dat ze zijn hint doorhadden, maar ze gingen niet weg.
“Waar gaat deze film eigenlijk over?” vroeg Patricia. Noa en Jeroen keken elkaar aan en
beseften dat ze niet eens wisten wat er in het verhaal gebeurde. Jeroen verzon gewoon een
verhaal, maar had natuurlijk moeten weten dat Appie, de echte filmkenner, deze film
natuurlijk al had gezien en wist er van alles over te vertellen. “Je hebt niet eens één seconde
van de film gezien Sjakie,” lachte Appie. “Waar zat jij met je hoofd?” grijnsde hij. Appie
maakte plagend smakgeluiden en zei ondertussen. “Noa, kom hier schatje. Noa!” Appie
lachte zich helemaal suf wat een klap voor zijn hoofd van Jeroen opleverde.
In het park aangekomen zag Fabian Nienke op een bankje zitten. “Nienke!” Hij rende naar
haar toe en pakte haar stevig vast. “Gaat het?” Nienke knikte. Fabian zag de tranen in haar
ogen en omhelsde haar. “Amber draait wel weer bij,” zei hij zacht. Hij ging er vanuit dat
Amber helemaal was uitgevallen tegen haar. Hij voelde dat ze rilde en trok toen zijn jas uit en
deed hem vervolgens bij Nienke aan. “Ben je bij Jochem’s huis geweest?” “Ik heb alleen even
gekeken,” antwoordde Nienke. Fabian zuchtte: “Wil je alsjeblieft nooit meer weggaan zonder
wat te zeggen?” “Maar ik heb je toch een smsje gestuurd?” Fabian keek haar verbaasd aan.
“Ik kon je zo snel niet vinden dus heb ik het via sms laten weten.” Fabian herinnerde zich het
moment waarop hij bijna zijn mobiel wilde pakken. Als hij dat gedaan had dan was hij
tenminste niet zo ongerust geweest. Maar nu was hij blij dat ze oké is. Hij zoende haar en
fietsten vervolgens terug naar huis.
In het huis was Victor net zijn avondklokritueel aan het doen toen Fabian en Nienke voor de
voordeur stonden. “Oh nee, en nu?” vroeg Nienke. Ze wist dat ze flinke huisarrest zouden
krijgen als hij merkte dat ze ’s avonds uit huis zijn geweest. “Via de achterdeur proberen? Of
wil je hier blijven wachten?” vroeg Fabian. Nienke wilde wel via de achterdeur proberen dus
besloten ze om het huis heen te lopen. Zachtjes openden ze de achterdeur en liepen stapje
voor stapje verder de keuken in. Ze keken om de hoek van de hal, maar zagen Victor niet
meer staan. Fabian stond al voor zijn kamerdeur, alleen Nienke moest nog de weg naar haar
kamer afleggen. Opeens hoorden ze de kelderdeur opengaan en Fabian trok Nienke zo snel
hij kon zijn kamer in en bleven in stilte naar de voetstappen van Victor luisteren die gelukkig
na een tijdje weer verdwenen. “Als hij me zo ziet dan weet hij sowieso dat ik weg ben
geweest,” fluisterde Nienke. “Blijf dan maar hier slapen,” antwoordde Fabian. Hij gaf haar in
het donker een grote trui van zichzelf die Nienke vervolgens als pyjama gebruikte en ging
naast Fabian in bed liggen. Fabian wist wel dat als Victor hierachter zou komen, ze nog

verder van huis zijn, maar dat risico wilde Fabian graag nemen. Hij genoot namelijk van elke
seconde dat Nienke zo tegen hem aanlag. Ook Nienke wilde dit risico wel nemen. Ze wilde
eigenlijk ook niet op haar eigen kamer slapen vannacht, waar Amber ook was. Ze hoorden
Mick de hele tijd snurken, die was niet makkelijk wakker te krijgen.
De volgende ochtend zaten Noa en Jeroen gezellig aan het ontbijt, terwijl er in de rest van
het huis een chaos was. Ze zagen Patricia de kamer van Fabian en Mick binnen gaan, om
vervolgens snel een broodje te pakken en het huis uit te rennen. Ook zagen ze Nienke
ondertussen met alleen een trui van Fabian aan uit dezelfde kamer komen. Amber, die
hysterisch de trap op en af rende, omdat ze telkens wat vergat, en vervolgens ook al vroeg
het huis uitrende. Mick en Fabian die boksend de huiskamer inliepen. “Dus Nienke is weer
veilig thuisgekomen?” vroeg Noa nieuwsgierig. Fabian knikte. “Ze had ook een smsje
gestuurd, maar die had ik dus niet gelezen.” Jeroen begon te lachen. “Gut o gut. Al dat
bezorgde gedoe van jou dus voor niks.” Noa stompte hem. “Dat zou je toch ook bij mij
doen,” vroeg ze met een glimlach. “Natuurlijk,” antwoordde Jeroen die een arm om haar heen
legde en daarna grijnsde. “Zeg, maar waarom kwam Nienke zo net uit jouw kamer met alleen
een trui aan van jou?” Hij wist het antwoord natuurlijk al, maar vond het leuk om Fabian
hiermee te confronteren. Fabian reageerde niet, maar een blos op zijn gezicht was wel te
zien. “Als Victor hierachter komt, dan zwaait er wat hè,” zei hij plagend. De beste manier om
van Jeroen af te komen was hem gewoon negeren, en dat deed Fabian dan ook.
Na een tijdje was iedereen het huis uit, behalve Noa en Jeroen. “Ben je er klaar voor?” vroeg
Noa zacht aan Jeroen die in zijn kamer stond. Jeroen knikte met tegenzin en pakte zijn jas.
“Wat moet dat nog hier? Jullie horen allang weg te zijn,” zei Victor. Noa en Jeroen knikten en
liepen het huis uit. Wat Victor alleen niet wist was dat ze niet naar school gingen, maar hele
andere plannen hadden....
Op school ging Amber voor het eerste uur nog even bij Jochem langs. Dat vroeg hij namelijk
in een sms. Ze had door dat Nienke vannacht niet in haar bed lag en was er van overtuigd
dat ze bij Fabian sliep. Daardoor had ze nog sterker het gevoel dat zij tegen haar
samenspannen waardoor ze wel kon huilen. Tegelijkertijd was ze ook boos, want het lukte
hen gewoon haar een rotgevoel te geven. Maar dat gevoel wilde ze gauw kwijtraken bij
Jochem. Ze stond voor zijn deur en keek om zich heen of niemand haar zag. Ze hoefde al niet
eens te kloppen want de deur werd voor haar opengedaan. In plaats van dat hij haar
vriendelijk groette, pakte hij haar bij de arm en sleurde haar mee het lokaal in. Amber keek in
zijn ogen die niet al te vriendelijk leken. “Waarom kwam jij gister niet langs na schooltijd? Dat
hadden we toch afgesproken?” vroeg hij op een boze toon. Amber keek hem verbaasd aan
en dacht aan gisteren toen ze met Patricia mee naar huis was gegaan. “Ik voelde me niet
lekker, ik zag er ook niet uit,” antwoordde ze eerlijk. Maar Jochem keek haar nog steeds met
zo’n blik aan waar Amber bijna bang van werd. “Heb jij iemand verteld over ons?” Amber
voelde haar arm die nu toch wel pijn deed door de greep van Jochem. Ze schudde schichtig

haar hoofd. “Wat deed Nienke gisteravond dan bij mijn huis?” Amber schrok, ze loog tegen
hem omdat hij zo beangstigend keek. “Alleen Nienke weet het een beetje,” hakkelde ze. “Wat
kwam ze daar dan doen?” “Ik was gisteravond weg, maar omdat dat niet mag volgens de
huisregels is Nienke me gaan zoeken.” Jochem liet Amber nu los en zijn gezicht veranderde
ineens weer in de blik die ze gewend was: de lieve betrouwbare blik. Amber keek hem
verbijsterd aan. Waarom deed hij nou zo? “Oké, dan is het goed. Ik ben zo bang dat van
Swieten erachter komt en ik dan mijn baan verlies.” Hij wilde Amber een zoen geven maar ze
deed een stapje achteruit. “Hee, dat snap je toch wel? Jij kan ook geschorst worden hoor,” zei
hij lief. Hij probeerde Amber weer te zoenen, maar dit keer bleef ze wel staan. Omdat ze dit
ook wilde? Of omdat ze bang was om hem tegen te houden? De bel ging en Amber liep het
lokaal uit zonder nog wat te zeggen. Ze sloeg zichzelf voor haar hoofd. Waarom laat ze zich
nu zo gek maken door Nienke en de rest? Ze veegde even een traan van haar wang en
voelde woede in haar op komen. Want door Nienke en Fabian voelde ze zich nu zo.
Nienke zat naast Fabian achterin het lokaal. Ze hadden muziek en dat betekent dat Robert elk
moment kan binnen komen. Dit is de eerste keer voor Nienke dat ze deze les volgt. Fabian
zag Nienke een beetje nerveus doen en voelde zich weer direct schuldig dat hij dit haar
allemaal verteld heeft. Nienke zag Amber binnen komen lopen en zag dat ze bleek was.
Amber reageerde niet op de blikken van Nienke, Fabian en Appie, maar liet zich op een stoel
zakken en keek starend voor zich uit. Nienke voelde een hand op haar schouder en keek om
waardoor ze enorm schrok. “Schrik je nou van mij?” vroeg Robert verbaasd. “Ik wilde je alleen
even welkom heten in de les.” Nienke knikte vriendelijk, maar voelde zich, ondanks met alle
leerlingen erbij, ontzettend bang. Robert zag dat haar handen trilden en fronste zijn
wenkbrauwen. “Gaat het wel?” Nienke knikte weer, ze probeerde te voorkomen dat hij zou
zien dat haar ademhaling een stuk sneller was dan normaal. Fabian keek bezorgd naar
Nienke en probeerde Robert weg te krijgen bij Nienke. “Begin maar met de les hoor, ik let
wel op haar.” Robert liep naar zijn bureau en begon met de absentie. “Ik mis Jeroen, Noa en
Patricia, weet iemand waar zij zijn?” Mick keek naar Joyce, die haar schouders ophaalde.
Normaal gesproken wist ze altijd waar Patricia was en merkte nu dat ze Patricia een beetje
links liet liggen. Nienke, Fabian en Appie wisten dondersgoed waar Patricia was, maar dat
mocht niemand weten. Maar Noa en Jeroen? Dat wist niemand.
“Dat kan sneller! We zijn al laat,” lachte Noa die bij Jeroen achterop de fiets zat. “Als jij je
band nou gewoon had opgepompt, dan waren we een stuk sneller!” was Jeroen’s reactie.
“Nee nee, jij zou mijn band oppompen, dat had je beloofd.” “Oh dus nu is het allemaal mijn
schuld?” vroeg Jeroen. Noa begon te lachen. “Ja, eigenlijk wel!” Jeroen probeerde harder te
fietsen, hij had eigenlijk geen zin in op zijn kop krijgen. Ze waren namelijk op weg naar een
extra training die opeens donderdagochtend gegeven moest worden. Jeroen snapte niet
waarom dat onder schooltijd moest, of waarom er sowieso een extra training gegeven moest
worden. Jeroen was het er eigenlijk al niet mee eens, vooral toen hij hoorde dat school er
niets vanaf mocht weten, maar door Noa is hij op de één of andere manier toch weer

overtuigd. Jeroen trapte zo hard dat hij een beetje begon te slingeren. “Hee, mijn haar komt
aldoor in de struiken,” zei Noa toen Jeroen iets te ver aan de rechterkant reed. Jeroen keek
achterom en zag de struiken waardoor hij wat meer aan de linkerkant ging rijden. Wat hij niet
door had was dat hij al eerder op de weg fietste waar hij moest oversteken dan hij had
gedacht. En daardoor had hij niet gezien dat er een auto van links hard kwam aanrijden. In
een fractie van een seconde hoorde ze piepende banden. “Kijk uit!” riep Noa hard. Jeroen
wilde bijsturen, maar het was al te laat: De auto had hen volop geraakt…
Hoofdstuk 15 – Ongeluk(kig)
Jeroen deed zijn ogen open. Vaag zag hij allemaal mensen lopen en staan. Bijna verblind
werd hij door een blauw zwaailicht. Hij voelde pijn.. Pijn aan zijn hoofd, pijn aan zijn arm. Er
hing een man in een soort van geel pak over hem heen. Toen opeens besefte hij dat hij op
straat lag en in een flits kwam voorbij wat er net gebeurd is. Hij keek opzij en schrok toen hij
zag wie er op een brancard de ambulance in werd gereden. “Noa,” kon Jeroen nog net uit
brengen voor hij weer wegzakte..
Ondertussen was er op school, behalve de les van die enge Robert, niks aan de hand.
Niemand had maar ook iets in de gaten van wat er op dit moment met Noa en Jeroen aan de
hand was. Zelfs Patricia, die op dat moment ook op de fiets zat, had niks in de gaten. In de
eerste pauze liet ze trots de sleutels aan Fabian, Nienke en Appie zien. Ze waren allemaal
trots op het eindresultaat. “Dit kan gewoon niet misgaan,” zei Fabian blij. “Ik ga vandaag weer
proberen om de tekens op de wand te ontcijferen, we moeten hem natuurlijk wel voor
blijven. En we moeten er nog achter zien te komen of Jeroen en Noa echt met het mysterie te
maken hebben. Want het lijkt me toch toevallig als zij echt bezig zijn met stijldansen.” Appie
begon weer te lachen bij het idee. “Misschien kan jij ze een keer onopvallend volgen?” vroeg
Fabian aan Appie die meteen begon te glunderen. “Met de nadruk op onopvallend Ap.”
Nienke was er met haar hoofd niet meer bij toen Amber de kantine binnen kwam lopen en
alleen aan de bar ging zitten. Fabian had dit door en hield Nienke tegen op het moment dat
ze op wilde staan. “Dit heeft geen zin, je moet haar even laten afkoelen.” “Dat kan ik niet,”
antwoordde Nienke. “Moet ik dan wachten totdat het te laat is? Totdat hij haar echt wat heeft
aangedaan?” Fabian probeerde haar gerust te stellen. “Dat doet hij niet. Anders heeft hij
niemand meer om meer te weten te komen over het mysterie.” Maar het stelde Nienke
helemaal niet gerust. “Hij heeft Robert toch, die alles te weten komt via Patricia?” Het was
even stil en Nienke keek verbijsterd naar de anderen. “Ik snap niet dat jullie zo rustig blijven,”
zei Nienke fel terwijl ze opstond. “Nien, je hebt zelf gezien dat we hier niks tegen kunnen
doen.” “Ik heb nog niet alles geprobeerd,” zei Nienke terwijl ze wegliep. Maar Fabian stond al
snel op en pakte haar bij haar arm. “Laat het nou even rusten,” zei hij terwijl hij zijn handen
op haar wangen legde. Maar Nienke stribbelde tegen. “Wij gaan haar goed in de gaten
houden,” probeerde hij nog een keer. Maar Nienke wilde er even niets van weten. Ze zag

alleen maar het gevaar voor zich. “Laat me maar even alleen,” zei ze snikkend en liep toen de
kantine uit. Fabian wilde haar achterna lopen maar Patricia zei snel: “Faab, laat haar nou
gewoon. Ze ziet zelf heus ook wel in dat het niet anders kan. Ik praat anders wel met haar als
dat nog nodig is.” Fabian knikte dankbaar en keek even met een kwade blik de kant van
Amber op die zich ineens achter een boek verschool. Ze had heus wel gezien wat hier net
gebeurde. Ze vond het alleen jammer dat ze niets gehoord heeft. Waarom was Nienke nou
zo overstuur? Had het met haar te maken? Amber besloot zich er niet druk over te maken en
toen de bel ging liep ze braaf naar de volgende les. Maar voordat ze het lokaal bereikt had,
zag ze Jochem staan die haar wenkte mee te komen. Van binnen werd ze boos op zichzelf
toen ze twijfelde of ze mee moest komen. Ze wilde dat niet laten merken dus liep naar hem
toe. “Kan je even meekomen?” vroeg hij vriendelijk. “Euh.. ik heb les.” Normaal gesproken was
ze zo met hem meegegaan, maar waarom nu ineens niet? Ze zag ook aan Jochem dat hij het
vreemd vond. “Ik kan toch tegen van Swieten zeggen dat het mijn schuld is, vanwege bijles
Engels?” Amber kon nu geen nee meer zeggen, waarom zou ze dat ook doen?
Toen Fabian de les binnenkwam zag hij Nienke al zitten. “Sorry,” zei hij terwijl hij naast haar
ging zitten. “Geeft niet, je hebt ook gelijk,” gaf Nienke toe met een somber gezicht. Fabian
omhelsde haar stevig. “Het komt echt goed,” fluisterde hij in haar oor. “Hadden jullie nou
alweer ruzie?” vroeg Mick die achter hen zat. Joyce gaf hem een por in zijn zij. “Niet op
reageren hoor, hij is gewoon blij omdat we na dit uur vrij zijn.” Ineens fleurde Nienke op. Ze
was al bijna weer vergeten dat iedereen, vanwege rapportvergaderingen, na het derde uur
vrij was. Maar haar stemming veranderde weer toen ze zag dat Amber niet in de klas zat. Ze
wilde niet weer ruzie met Fabian, dus begon er niet over. Maar Fabian begon er zelf al over
toen hij Nienke’s bezorgde blik zag. “Amber is vast naar huis gegaan,” zei hij lief terwijl hij
haar hand pakte. “Ik ben ook wel benieuwd waar Noa en Jeroen zijn,” zei Nienke. Appie zat
voor hen en ving wat op van het gesprek. “Ze zijn vast weer aan het dansen,” lachte hij. “Zie
je Jeroen al met zijn heupen zwaaien?” Maar Nienke en Fabian vonden dat helemaal niet zo
grappig. “Ap, als dat echt zo is, dan betekent dat dat ze met die proef bezig zijn. En het zal
me niks verbazen als dat op de één of andere manier door Jochem of Robert wordt
aangestuurd. Dan hebben wij dus een probleem, want zo’n opdracht kunnen wij niet doen.”
Fabian was hier ongerust over. “Oké, Ap gaat ze volgende keer volgen dus dan komen we er
wel achter,” zei Appie trots. “Goed, dan bedenken we een plan,” zei Nienke vastbesloten.
“Ik vind dit altijd zo’n mooie plek,” zei Jochem terwijl hij met Amber aan zijn arm door de
heide liep. “Hier kom ik altijd helemaal tot rust.” Amber knikte een beetje. “Wat is er met jou
aan de hand?” vroeg hij. Amber keek hem geschrokken aan. “Je bent zo stil de hele tijd..” Ook
nu wist Amber niks meer te zeggen. “Komt het door laatst? Toen je bij me bent geweest?”
“Nee, hoezo?” vroeg Amber. Ze wist bijna niets meer van die avond, maar dat durfde ze niet
te zeggen. Ze wist nog wel vaag dat hij de deur achter haar dicht deed en kreeg rillingen bij
die gedachte, maar waarom? Dat wist ze niet. “Ik weet het niet? Zeg jij het maar,” zei hij nu
wat opdringeriger. Amber keek hem verbaasd aan. “Er is niks, echt niet. Dus ik weet niet wat

jouw probleem is?” “Mijn probleem?” vroeg hij nu op een iets fellere toon. “Mijn probleem is
dat jij zo afstandelijk doet.” Hij legde een hand op haar schouder maar in een reflex trok
Amber haar schouder weg. “Zie? Ik mag niet eens mijn hand op je schouder leggen.” Amber
wist het zelf ook niet, tenminste niet helemaal. Na alles wat Nienke tegen haar heeft gezegd
is ze in de war geraakt. Maar waarom vertelde ze niet aan Jochem wat Nienke haar allemaal
wijs probeerde te maken? Is er toch iets aan Jochem waardoor ze twijfelt of Nienke gelijk
heeft? Amber wilde dit helemaal niet. “Sorry, het ligt niet aan jou. Ik ben gewoon een beetje
gespannen.” Ze gaf hem snel een kus, want ze wil gewoon gelukkig met hem zijn. “Waarom
ben je dan zo gespannen?” vroeg hij verder terwijl hij haar bij haar arm pakte. “Ik euh.. Ik heb
veel huiswerk enzo en veel stress gehad de laatste tijd, maar komt wel goed hoor.” Jochem
liet haar los en knikte begrijpelijk. “Onder andere vanwege Nienke zeker?” Amber keek hem
even diep aan en knikte toen. “Gaat het nu weer wat beter met haar?” Amber kon alleen maar
knikken. Ondertussen dwaalden haar gedachtes af naar Fabian’s woorden: ‘Hij gebruikt je
alleen maar, omdat hij je vertrouwen wil winnen om zo achter allerlei dingen te komen, zoals
Nienke’s geheugen bijvoorbeeld.’ Amber’s adem stokte toen hij ook nog vroeg: “Heeft ze nog
steeds geheugenverlies?” Ze kon van binnen wel huilen, maar was tegelijkertijd zo boos op
Fabian. Want hij kan niet gelijk hebben, toch? “Amber?” Ze was zo verward dat ze er maar
wat uit floepte. “Weet je dat ik je eigenlijk nog niet zo goed ken?” Maar dat had ze beter niet
kunnen zeggen. “Wat bedoel je daar mee?” vroeg hij argwanend. “Niks, maar ik bedoel dat is
toch wel belangrijk? Dat we elkaar goed kennen?” Amber’s ademhaling ging automatisch
sneller toen hij dichter op haar af kwam. “Hoe kom je daar ineens zo bij?” Ze haalde haar
schouders op. Wat moest ze hier nou op zeggen? “Wil je me soms iets vertellen?” Zijn stem
klonk dreigend, vond Amber. Ze schudde haar hoofd en wist ondertussen dondersgoed dat
ze raar deed. “Waarom doe je dan zo!!!” schreeuwde Jochem en zonder dat hij er bewust van
was had hij Amber een klap in haar gezicht verkocht. Amber was bang en wilde wegrennen
maar hij pakte haar vast. “Sorry, sorry, dat wilde ik helemaal niet doen.” Maar Amber luisterde
al niet meer.. Het enige wat ze wilde, was zo ver mogelijk van hem vandaan zijn.
Toen de bel ging op school, was het enorm druk in de gangen: Iedereen was vrij. Omdat
Joyce wat leuks wilde doen met Mick, hebben ze de redactievergadering van de schoolkrant
ook niet door laten gaan. In plaats daarvan ging Patricia ook wat leuks doen met Robbie. “Tot
vanavond!” zei Patricia die Fabian, Nienke en Appie voorbij liep. Zij waren op weg naar hun
fietsen. Daar eenmaal aangekomen kwam Amber ineens helemaal overstuur tevoorschijn. “Dit
is allemaal jullie schuld!” schreeuwde ze naar het drietal. “Jullie hebben mij helemaal in de
war gebracht!” “Amber, doe rustig,” kalmeerde Fabian haar. “Wat is er gebeurd?” Nienke
schrok toen ze naar de wang van Amber keek. “Heeft Jochem dat gedaan?” vroeg ze bezorgd
toen ze naar Amber toeliep. Maar Amber gebaarde dat ze niet dichterbij mocht komen. “Dit
heb ik helemaal aan mijzelf te danken doordat ik zo raar deed. Maar dat is dan weer jullie
schuld!” riep ze boos. Nienke probeerde het toch nog een keer en liep naar haar toe. “Je
deed toch niet voor niets zo raar? Jij hebt wel in de gaten dat hij niet te vertrouwen is! En
geloof me, blijf uit zijn buurt. Je hebt nu toch wel gemerkt dat hij gevaarlijk is?” Ze keek naar

Amber’s betraande gezicht. Maar hoe geschrokken ze ook was, ze wilde het gewoon niet
zien. “Ik weet het allemaal niet meer.. Dankzij jullie!” Ze pakte haar fiets en fietste naar huis.
Nienke bedacht zich geen seconde en fietste erachteraan, gevolgd door Fabian en Appie.
“Amber, wacht nou!” Nienke gaf niet op, totdat ze thuis waren en Trudie huilend in de gang
aantroffen. “Aah zoetekes,” zei ze huilend. “Trudie wat is er?” vroeg Amber bezorgd. “Noa en
Jeroen,” zei ze snikkend. Amber, Nienke, Fabian en Appie keken haar vragend aan. Trudie
wilde verder vertellen, maar ze kwam niet uit haar woorden. “Trudie rustig,” kalmeerde Fabian
haar terwijl hij haar bij haar schouders vastpakte. “Wat is er met Noa en Jeroen?” Ze zaten
allemaal in spanning te wachten wat Trudie zou gaan zeggen. “Een auto,” begon ze snikkend.
“Ze hebben een ongeluk gehad.” De stilte die er op dat moment viel, was stiller dan alle
stiltes die het huis ooit gekend heeft. “Wat zeg je nou?” vroeg Appie die de stilte verbrak.
“Een auto heeft ze aangereden, ze liggen nu in het ziekenhuis.” Nienke slikte even. Bij het
woord ‘ziekenhuis’ werd ze eigenlijk al misselijk. Ze keek naar de rest die ook verbijsterd voor
zich uit keken. En vooral naar Amber die tranen in haar ogen kreeg. “Hoe.. hoe erg is het?”
vroeg Amber voorzichtig. Ze was bang voor het antwoord van Trudie, maar ze moest het
weten. “Ik weet het niet. Dat konden ze nog niet zeggen.” Trudie’s tranen bleven maar
stromen. Het liefst was ze gelijk naar het ziekenhuis gegaan toen ze het een uur geleden
hoorde, maar ze moest wachten op de rest. Fabian zag dat Nienke bleek was geworden en
pakte haar hand. “We kunnen er nu heen,” zei Trudie terwijl ze haar jas pakte. “Oké, laten we
gaan,” stelde Fabian voor. Samen liepen ze het huis uit, op weg naar de fietsen. Met trillende
handen zocht Nienke haar sleutels die ze volgens haar in haar tas had gestopt. Fabian liep
naar haar toe en omhelsde haar stevig. “Kom maar achterop,” zei hij lief en nam Nienke mee
naar zijn fiets.
Ondertussen heeft Robbie Patricia meegenomen naar de film en Mick en Joyce zijn gaan
karten. Zij hebben helemaal geen weet van wat er zich allemaal rond Noa en Jeroen afspeelt.
Als ze dat nu wisten, zouden ze er nooit zo gelukkig bij zitten…
Bij het ziekenhuis aangekomen werden ze naar de juiste afdeling gewezen. Ze hadden nog
geen idee van wat er met Noa en Jeroen aan de hand was. Op een gegeven moment wist
Fabian een dokter aan te spreken. “Wij komen hier voor Noa van Rijn en Jeroen Cornelissen.
Heeft u enig idee wat er met hen aan de hand is? En in welke kamer ze liggen?” De dokter
leek te begrijpen wie Fabian bedoelde. “Jeroen Cornelissen ligt momenteel op kamer 412 en
Noa van Rijn wordt op dit moment geopereerd.” Trudie, Fabian, Nienke, Amber en Appie
luisterden aandachtig naar de dokter zijn verhaal. “Ze hebben een flinke klap gehad. Noa
heeft een scheur in haar lever waardoor het inwendig is gaan bloeden. Ze zijn haar nu aan
het opereren, maar we weten niet of het verdere schade heeft gebracht. Ook is haar enkel
zwaargekneusd. Jeroen heeft een gekneusde arm en een hersenschudding opgelopen.” Ze
waren even stil van wat ze net gehoord hadden. “Maar hoe kan dit nou gebeurd zijn?” vroeg
Trudie. “Ik heb de automobilist net gesproken en die vertelt dat ze plotseling overstaken. En

hij probeerde rechts bij te sturen, maar aangezien Noa bij hem achterop zat is zij er nu
slechter aan toe.” Nienke was geschrokken en keek angstig om zich heen. Ze had zich
voorgenomen nooit meer naar deze plek te komen, maar het kon nu niet anders. “Jullie
kunnen naar Jeroen toe, maar houd het rustig vanwege zijn hersenschudding, hij is nog erg
verward.” Appie liep voorop om naar zijn beste vriend te gaan. De rest liep achter hem aan.
“Moeten we Patricia, Mick en Joyce niet even het nieuws vertellen?” vroeg Amber aan Trudie.
Trudie knikte en zei tegen Amber dat ze hen straks wel zouden bellen.
Voorzichtig kwamen ze de kamer van Jeroen binnen. Ze zagen hem met ogen dicht en een
verband om zijn hoofd in bed liggen. Nienke slikte even. Ze kreeg helemaal het kille gevoel
weer terug van toen zij hier lag. Fabian zag haar rillen en ging achter haar staan terwijl hij zijn
armen om haar heen sloeg. “Ik ben bij je,” zei hij lief en gaf haar een kus op haar wang.
Nienke kon haar tranen niet binnenhouden. Ze draaide zich om en begroef haar neus in
Fabian’s schouder. Trudie keek vol medelijden naar Jeroen, maar ook naar Nienke. Ze
begreep heel goed dat het niet makkelijk is voor Nienke. Appie kon het niet laten om Jeroen
op zijn wang te tikken waardoor Jeroen zijn ogen opendeed. Hij was verrast door het bezoek
dat ineens aan zijn bed stond. Ineens voelde hij de pijn in zijn hoofd, maar dat was voor hem
nu niet het belangrijkste. “Noa,” zei hij schor. “Noa wordt op dit moment geopereerd, we
zullen zo meteen wel meer weten,” zei Appie. “Gaat het Jeroentje?” vroeg Trudie toen ze aan
zijn bed kwam staan. Nu pas zag ze dat Jeroen een mitella om had. Jeroen knikte alleen maar.
Hij voelde zich schuldig en niet zo’n beetje ook. “Het is.. het is mijn schuld,” stamelde hij.
“Jeroen, dat moet je niet zeggen.” Fabian, die nog steeds met Nienke in zijn armen stond,
probeerde hem te kalmeren. “Het is zo.. Ik fietste, zij zat achterop.” “Jeroen, rustig nou. Ga
nou niet jezelf de schuld geven, dat heeft geen zin. Laten we nu gewoon afwachten hoe het
met Noa gaat.” Jeroen kon zichzelf wel voor zijn kop slaan, maar dat deed hij niet omdat hij
de pijn voelde. “Ik kan het mezelf nooit vergeven als ze hier ook maar iets aan overhoudt.” Hij
keek naar Fabian, die nu Nienke’s hand vast had. Hij kan zich nog herinneren dat hij tegen
Fabian had gezegd dat hij er nooit aan moest denken als zijn vriendin hier zou liggen. Dat
was heel onhandig om te zeggen, ziet hij zelf nu pas in. Het leek wel alsof hij nu pas begreep
hoe Fabian zich toen voelde. Niemand durfde erover te beginnen, alleen Appie leek er geen
moeite mee te hebben. “Wat is er nou precies gebeurd?” Jeroen moest even in zijn geheugen
graven om erachter te komen wat er precies gebeurd is. “Ik zag de auto niet. En ik had ook
helemaal niet door dat ik al zo snel op de weg fietste,” zei hij verward. “Ik hoorde piepende
banden en Noa riep nog ‘Kijk uit’, maar toen was de auto al te dichtbij.” Het was even stil.
“Het ging allemaal zo snel.” Nienke had Jeroen nog nooit zo overstuur gezien. “Maar waar
gingen jullie heen? Ik bedoel, je had op school moeten zitten.” Jeroen probeerde een smoes
te verzinnen, maar kon het niet. Gelukkig nam Trudie het voor hem op. “Stel maar niet zo
veel vragen Appie, Jeroen heeft zijn rust nodig.” Ze wilde weglopen, maar Jeroen was nog
niet helemaal gerustgesteld. “En Noa? Hoe kom ik zo snel mogelijk te weten hoe het met
Noa gaat?” Fabian begreep Jeroen heel goed en zei: “Ik blijf sowieso wel in de buurt, zodat ik
je gelijk kan vertellen hoe het met haar gaat.” Daar was Jeroen Fabian erg dankbaar voor. De

anderen gingen naar huis, alleen Nienke twijfelde. Aan de ene kant vond ze het hier niet fijn,
maar aan de andere kant wilde ze bij Fabian blijven en wilde ze zo snel mogelijk weten hoe
de operatie van Noa is gegaan. Uiteindelijk is ze toch bij Fabian gebleven.
Trudie, Amber en Appie kwamen het huis ingelopen. “Het komt allemaal goed zoetekes.
Fabian laat zo snel mogelijk weten hoe het met Noa gaat.” Ze hoorden even gestommel uit
de kelder, waar Victor bezig was. Trudie had het hem verteld, maar hij leek zich er niet al te
druk om te maken. “Proberen jullie Patricia, Joyce en Mick te bellen?” “Ja, dat doe ik wel,” zei
Amber.
“Nooit gedacht dat ik zo goed kon karten hè?” vroeg Joyce lachend toen ze even bij hun
tassen wat water dronken. “Nee inderdaad, dat is van buitenaf niet te zien,” pestte Mick haar,
wat hem een stomp opleverde. “Maar van mij winnen is onmogelijk,” ging hij verder. “Dit keer
ga ik je verslaan!” Op dat moment hoorde Joyce haar telefoon gaan. “Met Joyce,” zei ze toen
ze haar telefoon opnam. Mick zag hoe Joyce’s gezicht na eventjes betrok. “Wat is er?” vroeg
hij zacht, maar Joyce reageerde niet. “Hoe gaat het nu met ze?” vroeg Joyce. Mick had geen
idee waar Joyce het over had en was nieuwsgierig geworden. “Wie is dat?” Joyce luisterde nu
alleen maar aandachtig naar wat er aan de telefoon gezegd werd. “Oké, we komen nu naar
huis.” Joyce wilde ophangen maar legde haar telefoon weer aan haar oor toen ze nog wat
hoorde. “Patricia? Die smste vanmiddag dat ze naar de bioscoop ging, maar ik zal het nog
eens proberen zo. Tot straks!” “Wat is er aan de hand?” vroeg Mick toen Joyce had
opgehangen. Ze keek hem even met een ernstige blik aan. “Noa en Jeroen hebben een
ongeluk gehad. Ze zijn aangereden door een auto.” “Wat?” vroeg Mick ongelovig. Joyce
vertelde hoe het met Jeroen gaat en dat Noa geopereerd wordt. Snel probeerde ze Patricia te
bellen, maar ze kreeg al gauw de voicemail. Toen bedacht ze dat ze Robbie ook nog kon
proberen. Misschien was de film al wel afgelopen?
In de bioscoop zaten Patricia en Robbie dicht tegen elkaar aan. Eigenlijk was deze film te
spannend voor Patricia, maar omdat Robbie de vorige keer mee moest naar een romantische
film, had Patricia beloofd om de volgende keer met hem mee te gaan naar een, volgens haar,
jongens film. Maar ze kon niet ontkennen dat ze de film uit wilde zien. Ze zaten op dit
moment net in een stukje dat er een vrouw angstig in het donker door een bos liep waar er
twee mannen achter een boom stonden die haar elk moment konden aanvallen. Patricia
kneep Robbie’s hand bijna helemaal fijn. Plotseling hoorden ze een keiharde beltoon en het
duurde even een paar seconden toen ze beseften dat het Robbie’s beltoon was. Snel graap
zijn hand naar zijn mobiel, die in zijn tas zat, en drukte het inkomende gesprek weg. “Sukkel,”
lachte Patricia. “Gelukkig is het donker, anders had iedereen die grote rode boeienkop van je
gezien,” fluisterde ze lachend.
Fabian en Nienke zaten ondertussen in het ziekenhuis te wachten op een bankje. Fabian had
Nienke’s hand stevig vast en keek hoe ze starend voor zich uit zat te kijken. “Wil je liever naar

huis?” vroeg Fabian lief. Nienke schudde haar hoofd en legde het daarna op zijn schouder.
“Het duurt alleen zo lang..” “Nienke?” Nienke en Fabian keken op en zagen een bekende arts
staan. “Gaat alles goed met je?” vroeg hij terwijl hij naast haar op het bankje kwam zitten. Het
was de arts die Nienke had behandeld toen ze in het ziekenhuis lag. “Ja, prima,” antwoordde
ze. “Ik had toch gezegd dat ik je hier nooit meer wilde zien?” Nienke begon te lachen, maar
tegelijkertijd sprongen er tranen in haar ogen. “Dat wilde ik ook liever niet, maar twee
vrienden van ons hebben een auto ongeluk gehad.” “Oh jeetje,” was de arts zijn reactie. “Één
daarvan wordt nu geopereerd, weet u daar misschien meer van?” vroeg Fabian. De arts
schudde zijn hoofd. “Ik werk niet op deze afdeling, het spijt me.” Fabian en Nienke knikten
begrijpelijk. “Maar doe jij wel een beetje rustig aan?” vroeg de arts die naar de verwarde
Nienke keek. “Ja hoor.” “Ze gaat al wel weer naar school,” zei Fabian die het blijkbaar nodig
vond om dat te zeggen, waardoor Nienke geïrriteerd naar hem keek. Ze hoopte maar dat hij
niet zou zeggen dat ze weer in bed moest gaan liggen. Daarom vertelde ze ook maar niet dat
ze zich beroerd voelde. “Echt waar? Dat is al best snel, maar Nienke weet wel wanneer ze
ergens klaar voor is toch?” vroeg hij vriendelijk terwijl hij naar Nienke keek. Zij kon alleen
maar knikken. Ze voelde haar beroerdheid nu naar haar keel komen. “Maar dat neemt niet
weg dat je nog steeds op haar moet letten Fabian.” “Dat doe ik goed hoor,” antwoordde
Fabian vriendelijk. Op dat moment kon Nienke het niet meer inhouden en schoot voorover
om over te geven. “Nienke!” riep Fabian bezorgd. Nienke was er zelf ook door geschrokken
waardoor ze een beetje begon te hyperventileren. “Nienke, rustig,” kalmeerde de arts haar.
“Dit komt waarschijnlijk door stress.” “Ik voel me niet goed,” biechtte ze eerlijk op. “Kom maar
even mee,” zei de arts terwijl hij haar bij haar arm omhoog trok.
Amber probeerde haar huiswerk te maken op haar kamer. Ze had echt een heleboel in te
halen, maar kon zich helemaal niet concentreren. Ze hoopte maar dat ze gauw goed nieuws
uit het ziekenhuis kreeg. Plotseling ging haar telefoon. Na even zoeken pakte ze haar
telefoon en zag ‘Jochem’ op haar schermpje staan. Ze twijfelde of ze hem wilde spreken,
maar drukte hem uiteindelijk toch weg. Dit deed ze nog twee keer, maar bij het vierde
telefoontje was ze het zat en nam toch op. “Bel niet de hele tijd, ik heb wel wat anders aan
mijn hoofd,” zei ze kwaad. “Hoo rustig Amber, ik wilde alleen even zeggen dat het me spijt,
van vanmiddag..” Het was even stil aan beide kanten van de lijn. “Wat is er aan de hand?”
vroeg hij vriendelijk. “Niks,” antwoordde ze bot. “Kom op Amber, ik hoor aan je dat er wat
aan de hand is. Ik wil er voor je zijn als er wat met je is.” Amber smolt op de één of andere
manier toch weer door deze woorden. “Noa en Jeroen hebben een auto ongeluk gehad en
liggen nu in het ziekenhuis,” zei ze snikkend. “Dat meen je niet!” schreeuwde Jochem hard
door de telefoon. Amber was verbaasd door zijn reactie. “Hoe erg is het?” vroeg hij serieus.
“Best wel erg volgens mij,” antwoordde Amber. Ze was verrast door zijn medeleven en wilde
stiekem dat hij naar haar toe zou komen. Op het moment dat ze dat wilde vragen hoorde ze
gepiep aan de andere kant van de lijn. Jochem had opgehangen…
“Gaat het weer?” vroeg de arts toen Nienke een tijdje in een kamertje zat. Nienke knikte en

keek naar Fabian die bezorgd toekeek. “Ik haal wel wat te drinken voor je.” Fabian liep weg
terwijl de arts tegen Nienke zei: “Ik ben zo terug.” “Fabian!” riep de arts terwijl hij achter
Fabian aan kwam. “Ik maak me een beetje zorgen om Nienke. Dat ze moest overgeven dat is
een teken van veel stress. Ik geloof niet dat het alleen de stress is van het auto ongeluk van
jullie vrienden. Er moet meer aan de hand zijn, weet jij daar iets van?” Fabian keek hem even
beduusd aan. Natuurlijk wist hij daar meer van. Hij wist er alles van, maar kon het de arts echt
niet vertellen. “Fabian? Als er meer aan de hand is vertel je mij dat toch wel?” “Ja natuurlijk,
maar er is verder niks aan de hand,” loog Fabian. De arts keek even argwanend naar Fabian,
maar vroeg, tot opluchting van Fabian, niet verder. “Goed.. Als er toch wat is, dan weet je mijn
nummer hè?” Fabian knikte vriendelijk, maar was ondertussen nog steeds bezorgd. Toen hij
na een tijdje weer bij Nienke kwam om haar drinken te brengen zei hij: “Ik ga even wat artsen
vragen of ze al iets weten over Noa oké?” Hij heeft een paar artsen gevraagd, maar die wisten
het niet. De derde arts vertelde dat hij het na zou vragen als Fabian op die plek bleef
wachten. Ondertussen kwamen Patricia en Robbie er aangestormd. “En? Weten ze al wat er
aan de hand is?” Fabian vertelde dat er een arts zou gaan kijken. Ze schrokken toen ze Jeroen
ineens voor hun neus zag staan. “Jeroen, wat doe jij hier? Je moet blijven liggen!” “Dacht je
dat ik blijf liggen zolang ik nog niet weet wat er met Noa aan de hand is? Waarom weten ze
nog niks!” “Rustig Jeroen, er is nu een arts gaan kijken, als jij nou weer teruggaat naar je
kamer dan vertel ik het je meteen,” zei Fabian. Maar ze kennen de koppigheid wel van Jeroen.
“Nee, ik blijf hier. Ik houd het niet langer uit daar.” Gelukkig kwam de arts er weer aanlopen.
“De operatie van Noa van Rijn is goed gegaan. Ze is nu naar een kamer gebracht en jullie
kunnen erheen.” Jeroen slaakte een zucht van opluchting. “Waar ligt ze?” “Kamer 406, loop
maar even mee.” Jeroen, Patricia en Robbie liepen met hem mee, maar Fabian bleef staan. “Ik
haal Nienke even op,” zei hij terwijl hij de andere kant op liep. Ondertussen had geen van hen
in de gaten dat ze bespioneerd werden vanachter een grote paal…
“De operatie is goed gegaan,” zei Fabian terwijl hij bij Nienke aankwam die weer met de arts
aan het praten was. “Oh wat fijn,” zei de arts. Nienke keek ook een stuk minder gespannen.
“Ga je mee?” vroeg Fabian terwijl hij Nienke’s hand pakte. Ze nam ondertussen afscheid van
de arts en liep met Fabian mee.
Jeroen wist niet hoe snel die in de kamer van Noa moest zijn. Hij was teleurgesteld toen hij
zag dat ze haar ogen dicht had. “Ik dacht dat ze wakker was,” fluisterde hij naar de arts die
nog in de deuropening stond. “Het is een zware operatie geweest voor haar, want ze was
onder narcose. Ze kan elke moment bijkomen, maar ze zal wel erg moe zijn dus doe
voorzichtig.” Jeroen knikte begrijpelijk en keek bezorgd naar Noa toen de arts verdween.
In het huis waren ze opgelucht toen ze het nieuws ook gehoord hadden. Trudie begon met
het eten voor te bereiden en Amber kon zich weer beter concentreren op haar huiswerk.
Totdat er op haar deur geklopt werd. “Wie is daar?” vroeg ze zenuwachtig. Zou Jochem toch
zijn gekomen? Maar waarom hing hij dan zomaar op? Ze deed de deur open en schrok zich

wild toen er een gekleurd verkleed skelet voor haar neus stond. “Leuk om kennis te maken,”
hoorde ze Appie’s stem vanachter het skelet. “Appie!” riep Amber boos. Appie kon er zelf erg
om lachen en liep de kamer binnen. “Hoe kan je nu nog grapjes maken,” zei Amber boos
terwijl ze zich weer in haar stoel zette. “Het komt toch allemaal goed? Dan is er geen reden
meer om somber te zijn,” zei Appie optimistisch. Amber snapte niet dat Appie dat zo zeker
kon weten, maar ze liet het maar zo. “Ik was net bezig met mijn huiswerk.” “Amber de
studienerd,” zei hij lachend. “Dat past voor geen meter, nee wat zeg ik: voor geen
KILOMETER.” Amber reageerde niet tot grote verbazing van Appie. “Gaat alles wel goed?”
vroeg hij toen. “Ja, hoezo?” “Gewoon, zomaar.” Amber zuchtte even en keek toen op haar
telefoon. Van binnen was ze erg kwaad op Jochem en merkte dat ze steeds meer twijfelde
aan zijn ‘echtheid’, waar ze verdrietig over was. “Verwacht je telefoon?” vroeg Appie
nieuwsgierig. “Appie bemoei je toch niet overal mee!” “Oh, sorry hoor ik wist niet dat je boos
werd,” was Appie’s reactie. “Een beetje liefdesverdriet?” vroeg hij voorzichtig. Normaal kon hij
haar daar heel erg mee pesten, maar nu moest hij gewoon voorzichtig zijn. Hij hoopte dat
Amber eindelijk inzag dat Jochem niet deugt. “Rot op Appie!” schreeuwde ze. “Sorry, sorry!”
“Nee, niks sorry, ga weg! NU!” Amber kwam dreigend op hem af waardoor Appie snel de
kamer uitrende.
Ondertussen waren Fabian en Nienke ook de kamer van Noa binnengekomen. “Zien jullie
nou wat ik gedaan heb?” vroeg Jeroen verward. “Jeroen, dit is niet jouw schuld.” Fabian
probeerde Jeroen weer te kalmeren, maar dat lukte gewoon niet. “Jawel, dat is het wel, snap
dat nou!” “Jeroen het heeft geen zin jezelf de schuld te geven! Daar heeft Noa ook niets aan,”
zei Patricia waardoor ze Jeroen even stil kreeg. Langzaam bewogen Noa’s ogen. “Noa?”
Jeroen zat meteen op de rand van haar bed. “Hoe voel je je?” “Ik he.. Ik heb dorst,” stamelde
ze. Jeroen pakte zo snel als hij kon een glas met water en gaf dat aan haar. “Wat is er met
jou?” vroeg ze zacht aan Jeroen. Jeroen wist even niet wat hij moest zeggen. “Hee Noa,” zei
Patricia snel die naar haar toe liep om haar een kus op haar wang te geven. “Gaat het?” Noa
knikte en keek verward. “Wat is er gebeurd?” Jeroen was even stil. “Weet je het niet meer?
We zijn aangereden door een auto.” Hij zag Noa nadenken maar ze schudde uiteindelijk haar
hoofd. “Dit is toch geen goed teken?” vroeg hij aan Fabian. Fabian haalde zijn schouders op.
Hij wilde wel vertellen dat het wel weer terugkomt, maar dat wist hij toch niet zeker. Met
Nienke is het ook nog steeds niet goed, maar dat komt door het gif en niet door een
ongeluk, toch? “Misschien komt dat door de narcose?” vroeg Robbie. Noa’s ogen vielen
ondertussen bijna weer dicht. “Wij gaan wel naar huis,” zei Patricia toen ze naar Noa keek.
“Beterschap!” Samen met Robbie liep ze de kamer uit. Jeroen legde zijn handen op de
wangen van Noa. “Ik blijf bij je,” zei hij lief. Hij boog wat meer naar haar toe en zoende haar.
Daarna keek hij geïrriteerd naar Fabian en Nienke die stonden toe te kijken. “Ooit van privacy
gehoord?” vroeg hij aan hen.
“Ga je nog mee naar het Anubis huis?” vroeg Patricia aan Robbie. “Graag,” antwoordde
Robbie lief. Hand in hand liepen ze de afdeling af. Plotseling bleef Patricia stilstaan. “Wat is

er?” vroeg Robbie verbaasd. Patricia kon geen antwoord geven, want wist ze het zelf wel
zeker? Zag ze het nou goed? Wie stond daar aan de andere kant van de hal?
Hoofdstuk 16 - Geschokt
“Patries wat is er?” vroeg Robbie nog een keer. Ja, ze zag het goed. Het was …… die aan de
andere kant van de hal stond. Robbie keek nu ook aandachtig de kant op waar Patricia met
grote ogen heen keek. “Niks, ik wil weg, ik word een beetje misselijk van die lucht hier.” “Oké,
dan gaan we snel.” Patricia was blij dat Robbie haar geloofde. Ze moest dit wel verzinnen,
want ze wilde Robbie niet in gevaar brengen. Daarbij was ze veel te bang dat …… haar ook
zag staan. Hij mag absoluut niet door hebben dat zij weet dat hij samenwerkt met Robert.
Dan is niet alleen zij, maar ook Nienke in een nog groter gevaar. Ze bedacht zich dat Fabian
dit moest weten. Snel smste ze om hem te waarschuwen. Ze ademde even diep in en uit.
Morgen geeft ze de sleutel een Robert en dan hoopt ze dat hij haar (voorlopig) met rust laat.
Fabian voelde zijn telefoon in zijn broekzak trillen en pakte zijn telefoon terwijl Jeroen nog
steeds geïrriteerd naar hem keek. ‘Ik zag Jochem net op deze afdeling staan, uitkijken dus!’
las Fabian op zijn telefoon. “Wij gaan al,” zei Nienke en wilde Fabian meetrekken maar dat liet
hij niet gebeuren. “Nee, wij blijven nog even,” zei hij serieus. Niet alleen Jeroen, maar ook
Nienke keek hem verbaasd aan. Maar Nienke begon al snel te lachen. “Grappig hoor, kom je
nu mee?” Ze trok Fabian weer aan zijn arm mee, maar hij bleef weer staan. “Prutser, wat blijf
je hier nou nog staan?” Fabian wist zo snel even niks te bedenken en liet zich toch maar
meetrekken door Nienke. Ondertussen keek hij schichtig rond of hij Jochem zag lopen en
hield Nienke stevig vast. “Wat doe je nou raar?” Fabian keek naar de verbaasde Nienke en
werd zich er van bewust dat hij niet weer wilde liegen of iets verzwijgen. “Euhm.. Jochem is
hier ergens,” zei hij zo zacht dat Nienke het bijna niet kon horen. Nienke schrok en keek
angstig om zich heen. “Rustig maar, hij kan je niks doen want ik ben bij je.” “Maar denk je niet
dat hij hier voor Noa en Jeroen is?” Fabian haalde zijn schouders op, maar keek toen Nienke
strak aan. “Natuurlijk!” zei Fabian slim. “Als Noa en Jeroen die partnerdans opdracht voor
hem en Robert doen, dan komt hij natuurlijk om te kijken hoe het met hun gaat!” Nienke
vond dat wel logisch klinken, maar toch snapte ze iets niet. “Ja, maar zouden Noa en Jeroen
weten dat ze een opdracht doen voor hun?” “Ik denk het niet, anders was hij al wel
langsgekomen, toch?.” Nienke haalde haar schouders op. Ze had nu nog sterker het gevoel
dat ze hier weg wilde. Wat kwam Jochem hier nou doen? Is er iemand in gevaar? “Kom, we
gaan snel,” zei Fabian en trok Nienke zo snel mogelijk mee het ziekenhuis uit.
Patricia zat zenuwachtig op de bank in de huiskamer met Robbie naast zich. Robbie begreep
wel dat Patricia verdrietig was, maar waarom ze zo zenuwachtig deed snapte hij niet
helemaal. Toen kwam Mick binnen en ging vlakbij Patricia zitten. “Patricia?” “Wat,” zei Patricia
kattig. “Nou, Joyce hè.” “Nee, ik weet niet waar Joyce is,” reageerde ze bot. “Nee, dat wil ik

ook niet weten. Maar ik wil wat leuks voor haar kopen,” zei hij stralend. “Koop een ring en
vraag haar ten huwelijk, is dat wat je wilt horen?” “Patries,” zei Robbie tussendoor. “Ja wat wil
je nou? Ik heb wel wat andere dingen aan mijn hoofd hoor!” Boos stond ze op en stampte
naar boven. “Het ligt niet aan jou. Laat haar gewoon afkoelen,” zei Robbie tegen Mick.
Somber knikte hij zijn hoofd en liep terug naar zijn kamer.
“Wil je nog iets te eten of te drinken?” vroeg Jeroen die nog steeds op de rand van Noa’s bed
in het ziekenhuis zat. “Nee, dank je wel,” antwoordde Noa. “Je bent lief.” Jeroen begon te
lachen. “Jij ook.” Toen Noa begon te gapen wilde Jeroen weggaan maar Noa pakte hem bij
zijn arm. “Blijf je hier alsjeblieft?” Jeroen glimlachte en ging naast haar in bed liggen. “Gaat
het met je arm?” vroeg Noa lief. Jeroen knikte en drukte Noa stevig tegen zich aan. “Lekker
slapen!”
Fabian en Nienke kwamen thuis en konden meteen aanschuiven aan tafel. Ze praatten nog
wat over Noa en Jeroen en over allerlei andere dingen, maakten toen wat huiswerk en daarna
sliep iedereen al snel.
Nienke lag wat te woelen in haar bed. Ze liep in een donker steegje, maar was niet bang
omdat Fabian naast haar liep. Toen ze even knipperde met haar ogen was Fabian verdwenen
en keek ze angstig om zich heen. Ze hoorde voetstappen steeds dichterbij komen en wilde
om hulp roepen maar er kwam geen geluid uit haar mond. Plotseling stond Jochem voor
haar neus met een mes in zijn hand die hij dreigend op Nienke’s keel zette. “Vertel wat je nog
weet!” zei hij dreigend. Ondanks dat hij vaag was, begreep ze het toch. “Denk na!!!”
schreeuwde hij keihard. Nienke begon angstig te trillen en te hyperventileren. Jochem
schudde haar heftig heen en weer en toen Nienke geen antwoord kon geven zette hij het
mes helemaal tegen haar keel aan en bewoog het mes. Op dat moment schrok Nienke
wakker en zat rechtop in haar bed. Ze trilde, zweette en hyperventileerde tegelijk. Nog steeds
voelde ze die angst die ze net in haar droom ook voelde. Angstig keek ze om zich heen en ze
wilde niets liever dan deze kamer uit. Ze stond snel op, rende de kamer uit, de trap af, naar
Fabian’s kamer. “Fabian, Fabian, Fabian,” zei ze angstig terwijl ze hem wakker schudde. Fabian
werd wakker en zag Nienke helemaal overstuur aan zijn bed zitten. “Wat is er?” vroeg hij
bezorgd terwijl hij rechtop ging zitten. Nienke voelde de angst nog steeds en hoopte dat dat
zou afzwakken als ze Fabian stevig omhelsde. “Nienke, rustig, wat is er?” “Jochem.. een mes,
in het donker.. ik…” stamelde ze. Fabian begreep er niet veel van, maar had ondertussen wel
door dat Nienke een nachtmerrie heeft gehad. “Rustig,” zei hij kalmerend terwijl hij over
Nienke’s rug wreef. “Er kan je niks gebeuren, ik ben bij je.” “Ik kan er niet meer tegen,” zei ze
huilend. “Ik weet het echt nog steeds niet.” Toen Fabian merkte dat ze haar hand op haar
voorhoofd legde wist hij dat ze het over haar geheugen had. “Nienke, niet doen. Het komt
vanzelf weer terug. Denk er alsjeblieft niet teveel over na, dat is niet goed.” Nienke kwam
weer een beetje op adem, maar wilde Fabian niet loslaten. “Ik wil niet bang zijn,” zei ze
snikkend. Fabian pakte haar bij haar schouders en dwong haar hem aan te kijken. “Nienke,

dat hoeft ook niet,” zei hij fluisterend. “Zij zijn veel te druk bezig met die proef. En als we alles
goed van tevoren bedacht hebben, dan komt het goed.” Fabian stelde haar een beetje
gerust, maar was er zelf eigenlijk ook niet helemaal zeker van dat het goed komt. Robert en
Jochem zitten waarschijnlijk nog steeds achter haar geheugen aan. Hij veegde haar tranen
weg en omhelsde haar weer stevig. “Stil maar, het komt echt goed.” Ondertussen sloeg
Fabian ook de dekens om haar heen en ging voorzichtig liggen met Nienke nog tegen zich
aan.
De volgende ochtend zat Patricia nagelbijtend aan tafel. Mick zat er ook al en keek Patricia
aan. Hij was eigenlijk alweer vergeten dat Patricia zo bot tegen hem deed gisteravond. “Wat
doe je toch zenuwachtig de hele tijd?” was Mick’s reactie. “Je hoort haar er nooit over, maar
ondertussen is ze heel erg zenuwachtig voor het kleine examen van Nederlands van straks,”
zei Joyce die de kamer binnen kwam lopen. Patricia schrok op. “Wat? Hebben we dat
vandaag?” Joyce en Mick moesten om haar lachen, maar kwamen er daarna al snel achter dat
Patricia het echt niet wist. “Heb je niet geleerd?” Patricia schudde angstig haar hoofd. Joyce
zuchtte even. “Nou ja, het is Nederlands, daar hoef je meestal niet veel voor te leren als je er
niet zo slecht in bent. En dat ben jij niet,” stelde Joyce haar gerust. Patricia was nu nog
zenuwachtiger geworden. ‘Dat kan ik er ook nog wel bij hebben,’ zei ze in zichzelf.
Ondertussen kwam Appie dansend de woonkamer binnen met een koptelefoon op zijn
hoofd. “Appie! Koptelefoon af aan tafel!” hoorden ze Trudie vanuit de keuken roepen. Maar
Appie hoorde het natuurlijk niet en ging gewoon door, totdat Mick opstond en de
koptelefoon van zijn hoofd trok. “Mag niet hè?” zei hij glimlachend. “Ap, wist jij dat we een
klein examen van Nederlands hebben?” vroeg Patricia. Appie was de laatste tijd ook alleen
maar met de ‘club’ bezig dus misschien dat hij er ook niet voor heeft geleerd. “Ja, vandaag
hè?” antwoordde Appie. “Oh en dat kon je mij niet even vertellen?” reageerde Patricia boos.
“Peet, rustig. Hij kon toch ook niet weten dat je het bent vergeten?” “Niet zo slim Patries,”
was Appie’s reactie. Hij wist ook wel dat Patricia hele andere dingen aan zijn hoofd had, maar
toch moest hij deze opmerking even maken. “Ik ben vast niet de enige hoor,” zei Patricia. Ze
vond het blijkbaar ook heel stom van zichzelf. “Misschien zijn Nienke en Amber nu nog wel
snel aan het leren, vandaar dat ze zo laat zijn.” Toen begon Mick te lachen. “Nou dat denk ik
niet. Nienke ligt bij Fabian in bed.” “Oeeeh, stoute Nienke!” reageerde Appie. “Victor is zo
stom hè, dat hij dat nooit in de gaten heeft.” “Dat ik wat niet in de gaten heb?!” zei Victor die
net binnen kwam lopen. De bewoners schrokken even toen Victor ineens in de kamer stond.
Appie wist zo snel niks te verzinnen. “Euh.. niks?” “Apdella, kom op, vertel het!” zei Victor
gefrustreerd. “Ik maakte gewoon een grapje,” zei Appie met een neplach. Voordat Appie het
door had greep Victor’s hand naar Appie’s oor en trok hem overeind. “Au Au Au!”
schreeuwde Appie. “Niks kunnen jullie voor mij verborgen houden, hoor je? Niks! Nou kom
op!!” “Oké, oké! Nienke ligt bij Fabian op de kamer!” Patricia sloeg haar hand voor haar hoofd
terwijl Victor Appie’s oor losliet en naar de kamer van Mick en Fabian liep. “Goed gedaan
Ap!” zei Patricia sarcastisch. “Ja, wat nou? Ik houd mijn oor liever heel!”

Fabian en Nienke lagen nog steeds dicht tegen elkaar aan toen plotseling de deur werd
opengegooid. “Wat heeft dit te betekenen?” riep Victor boos. Nienke en Fabian zaten in een
fractie van een seconde rechtop in bed. “Wat doe jij hier?” vroeg Victor aan Nienke. “Ik euh..”
Maar Victor schreeuwde er alweer doorheen. “Er bestaan hier regels in dit huis, waar jullie je
aan moeten houden. En als je dat niet doet, dan volgen er maatregelen! Hup, weg hier!” Hij
pakte Nienke bij haar arm en sleurde haar de kamer uit. “En reken maar dat hier zware
straffen voor jullie opstaan!” riep hij boos.
Later op school werd Patricia steeds zenuwachtiger toen de grote pauze bijna naderde. Maar
daarvoor hadden ze nog het klein examen van Nederlands. Blijkbaar was zij de enige die het
was vergeten, want Fabian en Nienke waren nog wel enigszins voorbereid. Ze kon het uur
ook niet missen, want dan zou ze pas op haar kop krijgen. Niet alleen van de school, maar
ook van Victor. Hij was zich de laatste tijd steeds meer aan het bemoeien met hun
schoolprestaties. De bewoners lieten het maar over zich heen komen, ze wisten toch wel dat
Victor dit deed omdat hij zo snel mogelijk van hen af was. Als ze hun examen allemaal halen,
gaan ze allemaal studeren. Victor hoopt vast dat ze dan allemaal uit huis gaan. Toen het klein
examen begon kon Patricia zich helemaal niet concentreren. Ze dacht continu aan andere
dingen. En al probeerde ze al die gedachten van zich af te duwen, toch kwamen ze telkens
weer terug. Toen Fabian opstond en het lokaal uitliep omdat hij klaar was, werd ze nog
zenuwachtiger: zij had namelijk nog maar een paar zinnen opgeschreven. Toen ze de tweede
opdracht goed had gelezen, had ze door dat dit examen helemaal niet zo moeilijk was, maar
toch kon ze het niet. Nu pas besefte ze hoeveel invloed Robert op haar heeft. Want dit komt
allemaal door hem toch?
“Ben je er klaar voor?” vroeg Fabian in de pauze terwijl hij Patricia bij haar schouders pakte.
Patricia knikte angstig. “Je weet nog wat je allemaal moet zeggen?” Patricia kon alleen maar
knikken. Ze hadden van tevoren besproken wat Patricia allemaal zou zeggen, zodat ze zich
niet zou verspreken. “Succes!” zeiden Fabian, Nienke en Appie tegelijk terwijl Patricia wegliep.
Ondertussen liep Amber langs met een chagrijnig gezicht. “Wat heeft zij?” vroeg Fabian aan
niemand in het bijzonder. “Ze was heel boos op mij gisteren, omdat ik een opmerking
maakte die ze niet leuk vond,” bekende Appie. Nienke was door het hele gedoe met Noa en
Jeroen helemaal vergeten dat Amber geslagen is door Jochem. “Ik weet trouwens wat meer
over de opdracht,” vertelde Fabian. “Komen jullie mee naar de kantine?” “Sorry, ik moet met
Amber praten.” “Nienke, dat heeft geen zin,” zei Fabian die haar tegen hield. “Laat het nou
even rusten.” “Ik laat het niet rusten,” antwoordde Nienke fel. “Dan probeer ik het nog eens,
ik wil haar niet laten stikken!” Maar Fabian hield haar nog een keer tegen. “Zolang wij alles
goed doen, dan vormt Jochem geen gevaar voor Amber.” “Oh nee? Ben je soms vergeten dat
hij haar gisteren geslagen heeft?” Daar wist Fabian niks op te zeggen en hield haar niet meer
tegen toen ze voor de derde keer probeerde weg te lopen.
Patricia liep naar de afgesproken plek. Hoe dichter ze bij die plek kwam, hoe meer haar

handen begonnen te trillen. Ze keek angstig om haar heen en voelde of ze de sleutel nog wel
had. Ze slaakte een zucht van opluchting toen ze hem voelde. Ze was namelijk heel ver van
huis geweest als ze die niet bij zich had. Plotseling werd ze van achteren beet gepakt en
tegen de muur gedrukt. Toen Patricia begon te gillen werd er een hand voor haar mond
gehouden. “Heb jij anderen iets verteld over mij?” vroeg er een duistere stem. Natuurlijk had
ze gelijk door dat het de stem van Robert was. Patricia schrok en schudde heftig haar hoofd.
Het kostte haar moeite om goed adem te halen door die hand op haar mond. “Ik geloof je
niet!” riep hij boos. Hij pakte haar bij haar schouders en schudde haar flink heen en weer.
“Echt… echt niet..” stamelde Patricia bang. Robert keek haar dreigend aan met spleetjesogen
en volgens Patricia duurde dit moment wel eeuwen. “Waarom deed Nienke dan zo raar in
mijn les?” Patricia bedacht zich dat zij niet in zijn les was, dus wist ze hier niks van. “Ik.. ik..
weet het echt niet, ik heb niemand wat verteld.” “Als ik erachter kom dat je iets hebt verteld
aan wie dan ook, dan is diegene samen met jou niet meer veilig!” zei hij met een zware stem
waardoor Patricia nog erger begon te trillen. Op dit moment had ze spijt dat Fabian, Nienke
en Appie het weten. Dat maakt het alleen maar gevaarlijker. En vooral Amber. Robert weet
niet dat Patricia weet dat Jochem ook in het complot zit, maar deze beschuldiging komt ook
mede door Jochem denkt Patricia. Ze vond het al geen goed idee om Amber wat te vertellen,
en terecht. “Ik.. euh.. ik.. heb de sleutel,” zei Patricia. Robert’s gezicht klaarde wat op en liet
haar los. Met trillende handen pakte ze de sleutel en gaf het aan hem. Ze bestierf het echt
van de angst dat hij erachter zou komen dat die sleutel nep is. Zijn hand kwam richting haar
gezicht en Patricia sloot haar ogen. “Goed gedaan meid,” zei hij terwijl hij op haar wang
klopte. Patricia’s angst werd wat minder toen hij wegliep. “En onthoud,” zei hij toen hij zich
nog omdraaide. “Mondje dicht.” Patricia wachtte totdat hij weg was en liep toen snel terug
richting school.
“Snap je het Ap?” vroeg Fabian toen hij wat meer over de Egyptische partnerdans opdracht
had verteld. Appie knikte en herhaalde Fabian’s verhaal zodat Fabian weet dat hij het snapt.
“Dus 10 paren moeten de Egyptische partnerdans uitvoeren, waarvan alle meisjes Egyptisch
zijn.” Fabian knikte. “En dat moet om een bepaalde tijd gebeuren? En de plaats maakt niet
uit?” “Nee, dat maakt niet uit. Als alle paren maar met elkaar op dezelfde vloer dansen,”
antwoordde Fabian. “Maar je weet dus nog niet wanneer die tijd is?” vroeg Appie. Fabian
schudde zijn hoofd. “Er staat wel iets over de tijd, maar dat heb ik nog niet helemaal kunnen
ontcijferen. Het is in ieder geval niet binnen komende twee week lijkt het hier. Dus die tijd
hebben we in ieder geval nog. En er staat nog iets, maar dat heb ik ook nog niet.” Appie
knikte begrijpelijk, maar toch snapte hij iets niet. “Als het echt zo is dat Noa en Jeroen
meedoen met die opdracht hè. Dan duurt het waarschijnlijk nog lang, aangezien ze nu niks
kunnen doen.” Maar Fabian schudde zijn hoofd. “Ap, dan halen ze natuurlijk wel een ander
Egyptisch meisje op.” Maar toen bedacht Fabian zich iets. “Tenzij de uitverkorene ertussen
moet dansen! Natuurlijk Ap! Je bent briljant!” “Ja?” vroeg Appie onnozel. “Dat moet hier vast
ergens staan! Daarom was Jochem in het ziekenhuis!” “Wat?” vroeg Appie verbaasd. “Was
Jochem in het ziekenhuis?” Fabian knikte. “Patricia heeft hem gezien, hij stond heel verdacht

in het ziekenhuis. Het kan niet anders dan dat hij voor Noa en Jeroen kwam.” “Wat een freak,”
was Appie’s reactie. “Ik denk dat Noa en Jeroen volgende week nog niet kunnen dansen, en
misschien die week daarna in de vakantie ook nog niet,” zei Appie. “Dat denk ik ook niet. Als
het wel zo is in de vakantie dan zou jij hun gaan volgen hè?” Appie knikte enthousiast. Hij
vond dat wel erg leuk om te doen. “Goed, dan kan ik dus gewoon nog weg met Nienke.”
“Weg?” vroeg Appie. “Ja, naar Spanje. Ik ga vanmiddag naar mijn ouders, die helpen me met
het boeken.” “Toe maar weer,” was Appie’s reactie. “Ja, ik vind wel dat ze dat heeft verdiend.
Ze kan daar ook helemaal tot rust komen. En dat heeft ze echt nodig aangezien we weer
volop in een mysterie zitten.” Appie knikte begrijpelijk. “Patricia en ik kunnen het samen wel
aan in die korte week. En jij hebt het ook verdiend hoor,” zei Appie oprecht. Fabian
glimlachte dankbaar. “Dat heb je weer goed voor elkaar hoor,” lachte Appie die Fabian nu
een stompje gaf. “Helemaal alleen met je meisje naar Spanje.” Fabian begon nu ook stralend
te lachen.
“Hoe moet het nu met mijn verjaardag?” vroeg Noa aan Jeroen die nog steeds bij haar in bed
lag. Jeroen schrok, daar had hij nog helemaal niet aan gedacht. Hij sloeg zijn hand voor zijn
hoofd en zuchtte. “Dat moet dan echt op een andere dag. Tenminste wat ik heb geregeld
daar heb je echt je gezonde voetje voor nodig,” zei hij glimlachend. Noa werd nu wel erg
nieuwsgierig. “Moet ik dan nóg langer wachten?” zei ze met een pruillip. “Ja,” zei Jeroen
pestend. Op dat moment kwam er een arts binnen. “Jeroen Cornelissen, ik zocht je al.” “Wat
is er dan?” vroeg hij nieuwsgierig. “Je mag naar huis!” Hij verwachtte een blije reactie, maar
Jeroen was helemaal niet zo blij. “En Noa dan?” “Noa, jij moet nog een nacht blijven. We
moeten je lever nog even in de gaten houden. Vandaar dat ik je nu ook even mee wil nemen
voor onderzoek.” Noa knikte. “Maar mag ik nog niet één nachtje blijven?” smeekte Jeroen. De
arts schudde spijtig zijn hoofd. “Sorry, we hebben al een gebrek aan kamers, dus dat kan echt
niet.” Jeroen keek teleurgesteld naar beneden. Hij wilde graag om 12 uur bij Noa zijn. Want
dan is ze jarig. “Dan kom ik morgenochtend héél vroeg langs,” zei hij tegen Noa, die begon
te glimlachen.
“Amber!” riep Nienke die haar achterna was gelopen. “Wat?” vroeg Amber gefrustreerd. “Als
je me nu weer van alles wijs wilt gaan maken, dan zou ik nu gelijk maar weggaan.” “Ik wil je
niks wijs maken, ik wil dat je me gelooft.” Amber begon alweer te zuchten. “Wanneer ga je
nou eens ophouden met deze onzin?” “Totdat jij me gelooft! Amber, kom op. Waarom denk
je dat ik je niet met rust laat? Omdat het belangrijk is dat je dit weet en gelooft!” Ze keek
even schichtig om zich heen voor ze verder praatte. “Jochem deugt niet. Ik wil je echt alles
vertellen, maar dan wil ik eerst zeker weten dat je me gelooft.” Amber wist niks te zeggen.
Want wat moest ze nu? Waarom zou ze haar beste vriendin niet geloven en Jochem, die ze
eigenlijk nog maar net kende wel? “Amber, hij heeft je geslagen. Denk alsjeblieft na. Heb je
verder nooit iets raars aan hem gemerkt?” Amber kreeg tranen in haar ogen. Natuurlijk had
ze wel rare dingen aan hem gemerkt. Die keer dat hij haar alleen naar huis heeft laten gaan
toen ze zich niet goed voelde, of gisteren, toen hij ineens ophing toen ze aan de telefoon

waren. En nog wel vaker. Nienke wilde haar omhelzen, maar Amber liet dit niet toe. Want ze
wilde dit niet geloven. Eindelijk had ze iemand gevonden die haar ook zag staan. Eindelijk
was ze gelukkig samen met iemand. Of had ze zich dit echt allemaal verbeeld? Hoe graag ze
ook wilde dat Jochem haar prins op het witte paard was, hij was het niet. En was ze daar
onbewust toch niet al een klein beetje achter? Nienke zag in dat dit geen zin meer had.
“Goed, ik hoop echt dat je erover nadenkt. Ik heb alles geprobeerd.” Teleurgesteld liep
Nienke weg.
Mick en Joyce stonden te zoenen bij hun kluisjes. “Mag ik even storen?” vroeg Robbie die
erbij kwam staan. Mick keek hem geïrriteerd aan. “Weten jullie waar Patricia is?” Joyce haalde
haar schouders op. “Volgens mij liep ze naar buiten, maar dat weet ik niet zeker.” Robbie is
zich aan Joyce gaan ergeren de laatste tijd. Hij heeft namelijk wel vaker aan Joyce gevraagd
waar Patricia was, maar nooit wist ze daar een goed antwoord op. Vorig jaar was dat wel
anders, waar Joyce was, daar was Patricia of andersom. Toen Joyce zich weer helemaal op
Mick stortte knapte er iets in Robbie. “Kan je nou echt helemaal nergens meer aan denken?”
vroeg Robbie boos. “Sorry?” zei Joyce. “Nu je Mick hebt laat je Patricia als een baksteen
vallen.” “Hee Robbie, doe even normaal,” was Mick’s reactie. “Nee, het is toch zo? Het maakt
je allemaal niks meer uit. Het maakt je niet uit dat ze veel lessen mist, of dat ze vaak weg is.
Of heb je dat niet eens gemerkt?” Joyce werd er stil van en slikte even. “Confronterend hè?”
ging Robbie door. “Robbie, ophouden nou!” zei Mick. “Dit noem ik geen beste vriendin
hoor,” zei hij boos terwijl hij wegliep.
“Nienke wacht!” Nienke draaide zich om en zag Amber staan met betraande ogen. Ze keken
elkaar een halve minuut lang aan en daarna vloog Amber haar om de nek. “Het spijt me,” zei
ze huilend. Nienke was verbaasd en opgelucht tegelijk. Want Amber gelooft haar nu toch?
“Sssstt,” zei Amber om haar te kalmeren. “Ik wilde het gewoon niet geloven,” snikte ze. “Ik
begrijp het,” antwoordde Nienke. “Hij geeft niks om me,” zei ze huilend. Nienke was er even
stil van. Dit moest Amber duidelijk gemerkt hebben bij hem, omdat ze dat zelfs door haar
verliefdheid opmerkt. “Waarom heb ik toch altijd pech in de liefde?” Nienke wist hier geen
antwoord op te geven. “Is hij echt gevaarlijk?” vroeg Amber voorzichtig na een tijdje te
hebben geknuffeld. Nienke knikte voorzichtig. Ze was bang op weer een boze reactie van
Amber, maar dat was niet het geval. “Hij had jou in zijn macht. Liefde maakt je blind, weet je
nog? Daar speelt hij gewoon mee.” “Dit laat ik niet gebeuren,” zei Amber die heftig met haar
hoofd schudde. “Ik wil hem niet meer zien,” zei ze vastbesloten. “Maar..” “Hoi!” Ze draaiden
zich om en schrokken toen ze recht in de ogen van Jochem keken. “Hoe is het met Noa en
Jeroen?” Nienke keek hem argwanend aan. Zij wist natuurlijk wel waarom hij dat vroeg, toch?
Maar Amber had daar geen idee van. “Gewoon, wat beter,” zei ze kortaf. Jochem knikte alleen
maar. “Ga jij alvast? Dan kom ik zo.” Nienke keek Amber verbaasd aan. Nu had ze net door
dat Jochem echt gevaarlijk is en dan wil ze alleen met hem zijn? Dan snapte ze niet. “Nee, ik
blijf hier wel.” “Nee, ga nou maar,” drong Amber aan. Nienke keek haar dringend aan. “Nee,
ik ga samen met jou naar de les.” “Wat is er met jullie?” vroeg Jochem verbaasd. Nienke

schrok van zijn argwaan en had het gevoel dat elk moment zijn ware aard naar boven kon
komen. “Nien, toe nou,” fluisterde Amber, maar Nienke schudde haar hoofd. “Ik wil je niet
meer zien,” floepte Amber er toen uit. Nienke wilde haar hand voor haar hoofd slaan, maar
dat kon ze net op tijd bedwingen. Ze wilde juist voorkomen dat Amber dat zou zeggen, maar
het was te laat. “Wat zeg je?” vroeg hij met grote dreigende ogen. Amber werd er bang van
en keek Nienke vragend aan. Wat moest ze nou zeggen? “Ik bedoel, jij bent een leraar, ik een
leerling, dat werkt gewoon niet.” “Daar had je de afgelopen weken anders geen last van,” zei
hij argwanend. “Maar nu wel en daar heb je onder andere zelf voor gezorgd.” Jochem wist
waar ze op doelde en pakte haar bij haar arm. “Daar heb ik toch sorry voor gezegd?” zei hij
indringend. Niet alleen Amber, maar ook Nienke werd nu bang van hem. “Amber, alsjeblieft.”
Nienke wist waarom hij zo dwingend deed. Als Amber hem niet meer wilde zien, had hij
natuurlijk niemand meer om informatie aan hem te geven. Toen Amber geen antwoord gaf,
stortte hij zich op Nienke. “Heb jij hier wat mee te maken?” vroeg hij boos. “Dat ze van de
één op andere dag mij niet meer wilt zien?” Nienke slikte en schudde haar hoofd. Aangezien
de bel al een tijdje was gegaan liep er niemand meer in de hal en dat beangstigde haar. “Hoe
verklaar je het dan?” Nienke haalde haar schouders op. Natuurlijk had zij er wel iets mee te
maken, maar dat kon ze niet zeggen. “Nienke heeft hier niets mee te maken,” zei Amber die
het net nog een stukje erger maakte. “Jij hebt mij geslagen en je hebt me alleen naar huis
laten gaan toen ik me niet goed voelde.” Daar stond Nienke ook even van te kijken. Dat
laatste had ze niet verteld, toch? “En daarom wil je me niet meer zien? Dat geloof ik niet!”
riep hij boos. Nienke zag hoe Amber op haar benen stond te trillen. Amber moest er nu wel
van overtuigd zijn dat Jochem niet deugt. Ze keken elkaar even kort aan. Toen werd het
Jochem blijkbaar teveel en pakte Amber en Nienke allebei stevig bij hun arm. “Au!” riepen de
meiden tegelijk. “Hebben jullie soms wat te verbergen?” schreeuwde hij. Jochem leek
helemaal te flippen en Nienke hoopte zo dat iemand hen zou komen helpen. Jochem kneep
zo hard, Nienke voelde de pijn en haar hart die op die plek hard bonkte. “Laat ons los,” zei
Amber snikkend. “Ik houd jullie in de gaten,” zei hij dreigend. Hij liet hun los en ging er snel
vandoor. Amber en Nienke probeerden weer op adem te komen en omhelsden elkaar. “Ik wil
naar huis,” snikte Amber. Nienke wilde eigenlijk ook niets liever en besloot met haar mee te
gaan.
Ondertussen was de les allang begonnen. Patricia zat achter Fabian en Appie en heeft net
verteld wat er allemaal gebeurde met Robert. Fabian en Appie schrokken toen ze vertelde dat
Robert vroeg of ze iemand iets had verteld. “We moeten dus extra voorzichtig zijn,” waren
Fabian’s woorden. Ze waren wel opgelucht dat Robert geloofde dat de sleutel echt was.
“Waar blijft Nienke nou?” vroeg Fabian bezorgd aan Appie. Appie haalde zijn schouders op.
“Amber is er ook nog niet, dus die hebben vast weer een catfight of zo,” lachte hij. “Appie!
Kan je even stil zijn?” vroeg de leraar geschiedenis. Appie deed net alsof hij zijn mond op slot
deed en gooide de nepsleutel in Fabian’s kraag, waar de rest van de klas om begon te lachen.
Fabian niet, die staarde alleen maar naar de deur en hoopte dat Nienke elk moment binnen
zou komen. Appie heeft in de tien minuten daarna de leraar vaak lastig gevallen met flauwe

grappen waar de leraar erg gefrustreerd van werd. Toen er een sms beltoon rond Appie
vandaan kwam was hij niet meer zo mild. “Geef maar hier,” zei hij tegen Appie. Appie keek
hem verbaasd aan. “Ik heb mijn telefoon op stil, dus die kan niet van mij zijn.” Zijn ogen
gleden naar Fabian die zijn mobiel uit zijn broekzak pakte. “Geef hier,” zei de leraar streng
tegen Fabian. “Maar..” Fabian zag dat het een smsje van Nienke was en moest die lezen.
Voordat hij het berichtje opende had de leraar hem al te pakken. “Je kan hem aan het einde
van de les ophalen.” “Maar dit is dringend!” zei Fabian eerlijk. Maar de leraar reageerde niet
en ging weer verder met zijn les. Fabian keek geïrriteerd naar Appie. “Bedankt Ap,” fluisterde
hij. “Niks te danken gast,” fluisterde Appie terug.
Nienke en Amber kwamen het huis binnen en liepen voorzichtig naar hun kamer. Als Victor
hen zou betrappen werden ze gelijk weer naar school gestuurd en dat wilden ze absoluut
niet. Ze waren opgelucht toen ze in hun kamer waren en stroopten hun mouwen op om hun
armen te bekijken die helemaal blauw waren. “Hij is echt eng,” zei Amber vastbesloten.
“Gelukkig dat je dat nu ook inziet,” was Nienke’s een beetje sarcastische opmerking. “En nu
vertel je me alles hè?” Nienke knikte even twijfelend. Eigenlijk wilde ze het er niet weer over
hebben, maar ze moest nu wel. “Oké, ik vertel je alles.”
Toen de bel ging wist Fabian niet hoe snel hij zijn mobiel moest pakken. “Volgende keer ben
je hem een week kwijt,” zei de leraar duidelijk. Fabian knikte en opende zijn smsje. ‘Amber en
ik zijn naar huis. Amber ziet nu ook in dat Jochem gevaarlijk is, hij heeft ons net aangevallen.
Maak je maar geen zorgen, we zijn oké. Xx’. Fabian schrok hiervan en liet Appie en Patricia het
smsje lezen. Fabian bedacht zich heen seconde en rende het lokaal uit. “Wat ga je doen?”
riep Patricia. “Naar huis!” riep Fabian. Ook al stond er in het smsje dat hij zich geen zorgen
moest maken, toch deed hij het wel. En aangezien hij na schooltijd naar zijn ouders zou gaan
om een vakantie te boeken, wilde hij nu graag naar Nienke.
De volgende les Scheikunde ging voor Appie, Patricia, Joyce en Mick gewoon door. Joyce
stond een beetje somber naast Mick aan een tafel, terwijl Patricia samen met Appie aan een
andere tafel stond. Het was inderdaad confronterend voor Joyce. Liet ze Patricia echt vallen?
Normaal stond ze altijd met Patricia aan een tafel, maar de laatste tijd is dat niet altijd meer
zo. Komt dat echt alleen omdat ze nu met Mick heeft? Joyce voelde zich schuldig. Patricia
heeft met Robbie, maar heeft Joyce nooit laten vallen. “Gaat het?” vroeg Mick. Joyce knikte,
maar eigenlijk ging het helemaal niet zo goed.
“Wat denk je dat Jochem gedaan heeft?” vroeg Patricia aan Appie. “Aangevallen als een
beest,” zei Appie op een lage toon. “Nee, even serieus.” Appie haalde zijn schouders op.
“Amber gelooft het nou in ieder geval, dat is niet niks.” “Nee, precies. Maar we weten niet
waarom hij hen heeft aangevallen. Misschien heeft Amber zich wel versproken of zo?” Daar
had Patricia een punt, dacht Appie. Als dat zo is, dan is ze nog lang niet van hem af. “Van
Noa en Jeroen weet ik het, maar het valt me op dat er nog meer Anubis bewoners er niet zijn.

Nienke, Fabian en Amber? Weten jullie daar iets meer van?” vroeg van Swieten aan de andere
bewoners. Ze knikten alle vier, maar ondertussen wisten Appie en Patricia het antwoord
natuurlijk wel.
Fabian rende het huis binnen, maar verstopte zich snel in het washok toen hij Victor aan
hoorde komen. “Je maakt hele verwende nesten van ze,” mopperde hij tegen Trudie die in de
woonkamer aan het schoonmaken was. Tot Fabian’s opluchting liep Victor naar zijn kelder in
plaats van naar zijn kantoor. Zo kon Fabian gemakkelijker naar boven komen. Toen hij de
kamer van Nienke en Amber binnen kwam, zag hij de twee meiden samen op bed zitten. Hij
liep op Nienke af en knuffelde haar helemaal fijn. “Gaat het?” Nienke knikte en gaf hem een
kus. “Wat heeft hij gedaan?” Nienke en Amber stroopten allebei hun mouw op. “Wat een
rotzak!” riep Fabian geschrokken toen hij hun blauwe armen zag. “Maar waarom?” Nienke
wilde het liever niet vertellen, omdat ze ervan baalde dat het zo gelopen is. “Het is mijn
schuld,” zei Amber. Ze vertelde precies wat er was gebeurd. Dat duurde nogal lang,
aangezien Amber geen detail achterwege liet.
Na schooltijd wilde rende Patricia achter Appie aan. Ze wilden zo snel mogelijk naar huis om
Nienke en Amber te spreken, maar Patricia wilde Robert ook absoluut niet tegenkomen.
“Peet? Kan ik je even spreken?” vroeg Joyce toen ze Patricia tegenhield. Patricia dacht dat het
om de schoolkrant zou gaan, maar daar had ze nu helemaal geen tijd en zin voor. “Nee sorry,
ik moet nu echt gaan.” Ze liet een teleurgestelde Joyce achter. Toen Mick kwam aanlopen
barstte Joyce in huilen uit. “Ik heb het echt verpest Mick, zonder dat ik het door had. Ik heb
haar echt laten vallen, dat vindt zij ook.” Mick omhelsde haar en probeerde haar te kalmeren.
“Probeer het thuis gewoon met haar uit te praten.” Ondertussen kwam Robbie met een
chagrijnig gezicht langslopen. “Patricia is naar huis!” floepte Joyce eruit. Ze wist zelf eigenlijk
ook niet waarom ze dat zei. Om te laten merken dat ze nu wel weet waar Patricia is? Maar
Patricia zei toch helemaal niet dat ze naar huis ging? “Zooo, wat knap van je dat je dat weet!”
zei Robbie sarcastisch. “Ze is ook vrij, dus dat kon ik zelf ook wel bedenken!” Een seconde
later stond Mick weer met een huilende Joyce in zijn armen.
“Nou gelukkig dat alles nog steeds goed is hè?” zei de arts toen Noa weer teruggebracht was
naar haar kamer. “Moet jij niet iemand bellen om je op te komen halen?” vroeg hij toen hij
Jeroen nog steeds op de kamer van Noa zag zitten. “Ja, heb ik gedaan. Ze komen me zo
halen,” zei hij terwijl hij in de hand van Noa kneep. “Goed, mijn dienst zit erop dus ik zie je
morgen weer! Dag!” “Doei!” zeiden Noa en Jeroen tegelijk. “Komt Trudie je ophalen?” “Nee,”
antwoordde Jeroen ondeugend. Noa keek hem argwanend aan. “Wie dan?” “Niemand, ik blijf
gewoon vannacht hier. Dan hebben ze het probleem van ‘gebrek aan kamers’ ook niet,” zei
hij slim. “Jeroen, dat mag echt niet hoor.” “Nou en. Ik ga niet naar huis als jij hier nog alleen
ligt.” Noa begon te glimlachen. Wat is ze toch blij met hem.
Toen Appie en Patricia thuiskwamen, zijn ze gelijk naar boven gegaan. Daar hebben Nienke

en Amber verteld wat er gebeurd is met Jochem en daarna vertelde Patricia aan hen wat er
met Robert gebeurd is. Ten slotte heeft Fabian aan Nienke, Amber en Patricia alles over de
opdracht verteld wat hij en Appie ook weten. Nienke kon het beeld van Jochem van
vanmiddag niet uit haar hoofd krijgen. Ze probeerde het echt, zo erg dat ze er hoofdpijn van
kreeg. De rest was zo druk aan het praten, dat ze niet door hadden dat Nienke schokte met
haar handen op haar hoofd gedrukt. Ze zag die blik van Jochem vaag voor zich, maar niet in
de omgeving waar de vanmiddag was. Die omgeving lijkt wel… een kasteel? Nienke werd er
bang van. Kon ze zich nou iets herinneren, of verbeelde ze zich dit? Kort daarna kwamen er
nog meer flitsen in haar hoofd. “Nienke!” riep Fabian bezorgd. “Nee, niet weer!” riep Amber.
Nienke hoorde hun stemmen vaag, maar haar hoofd was heel ergens anders. Ze schrok toen
ze een aantal puzzelstukjes in haar hoofd kon plaatsen. Van die schok werd het voor haar
lichaam teveel en zakte ze in elkaar. Er liepen tranen over Fabian’s wangen, terwijl hij Nienke
probeerde wakker te krijgen. Tot zijn opluchting opende ze nu wel gelijk haar ogen. Nienke
zag vaag de vier hoofden boven haar hangen. Wat was er nou gebeurd? Na een seconde wist
ze het weer en keek verschrikt voor zich uit. “Nienke, wat is er?” vroeg Patricia die naar haar
gezicht keek. “Jochem.. Robert.. zij zijn..” stamelde ze. Ze slikte even, ze kon het niet
uitbrengen en ze kon het niet geloven. “Wat zijn ze?” vroeg Appie nieuwsgierig. “Familie…
van…” Fabian, Appie, Patricia en Amber luisterden aandachtig naar de verwarde Nienke.
“Familie van wie?” vroeg Fabian toen…
Hoofdstuk 17 – Ontmaskerd?
Nienke haalde even diep adem. “Familie van…. Wolf.” De anderen keken geschrokken van
elkaar naar Nienke, die nu half lam in Fabian’s armen lag. “Wat? Wolf? Nee, dat kan toch
niet?” zei Amber paniekerig. Nienke knikte. “Het zijn de broertjes.” Fabian wilde dat Nienke
wat rustiger werd, maar dat lukte niet echt met een paniekerige Amber om zich heen. “Kun
je..” begon Patricia voorzichtig. “Kun je je dit soms herinneren?” Nienke begon te knikken.
“Herinner je je misschien nog meer?” Appie kon het niet laten om die vraag te stellen, maar
dat leverde hem een stomp van Fabian op. Nienke knikte even, maar schudde daarna al gauw
haar hoofd. “Ik zie het heel vaag voor me, maar ik word er beroerd van.” “Denk er maar niet
verder over na,” zei Fabian gelijk. Hij was zich weer rot geschrokken, maar dit keer was het
gelukkig anders. Iedereen was even stil. Zou het echt waar zijn wat Nienke zegt? “Het was in..
in.. in een kasteel,” stamelde Nienke. Fabian keek haar verwonderend aan. “Ja, dat klopt. Daar
zijn wij nog geweest.” “Maar ik snap het niet hè,” begon Patricia. “Als zij familie van Wolf zijn..
Werken zij dan met of voor hem?” “Maar Wolf of Raven was toch vervloekt? Tenminste het
leek erop dat Amneris hem vervloekte,” zei Appie wijs. Ze keken allemaal naar Fabian, maar
die had hier ook geen antwoord op. “Dan heeft die hysterische Vera er ook iets mee te
maken,” zei Amber vol afschuw. Fabian zag de tijd op Nienke’s wekker en stond snel op. “Ik
had beloofd om nog even langs mijn ouders te gaan,” zei Fabian best wel eerlijk. “Maar we
moeten zo eten,” zei Amber. “Ja, maar ik eet daar.” Nienke vond dit raar, omdat Fabian daar

niks over had gezegd. Ze miste ook het onderonsje tussen Fabian en Appie. Appie wist
natuurlijk wat hij ging doen en Patricia had ook wel een idee. Maar Nienke en Amber niet,
dus die keken elkaar niet-begrijpend aan. “Doe jij even heel rustig aan?” vroeg hij terwijl hij
naar Nienke toeliep. Nienke knikte glimlachend en gaf hem een zoen. “Ik ben er straks weer,”
zei hij lief. Hij gaf haar nog een laatste zoen en liep toen de kamer uit.
Ondertussen in het ziekenhuis had Noa eten gekregen terwijl Jeroen zich in de kast verstopt
had. Noa lachte toen hij er weer uit kwam. “Doe je wel voorzichtig met je arm en je
hersenschudding? Volgens mij moet je echt heel rustig aan doen.” “Nou, die kast zit van
binnen best comfortabel hoor,” grapte Jeroen waar Noa om moest lachen. “Kom even hier, jij
moet ook wat eten.” Jeroen schoof naast haar in bed en prikte af en toe een vorkje mee. Hij
nam wel nauwlettend de deur in de gaten, omdat hij hier niet betrapt wilde worden. Toen ze
waren uitgegeten bedacht Jeroen dat zijn cadeautje voor Noa nog op zijn kamer lag. Hij
sloeg zichzelf voor zijn hoofd. “Au!” riep hij hard toen hij even vergeten was dat hij nog
steeds een hersenschudding had. “Wat is er?” vroeg Noa bezorgd. “Niks, ik moet gewoon
naar de Wc,” loog Jeroen. Noa keek hem even verbaasd aan, maar Jeroen keek niet terug en
liep de kamer uit waar hij op een onopvallende plek Appie probeerde te bereiken.
“Waar blijft Appie?” vroeg Trudie toen de rest al aan tafel zat. “Die had telefoon volgens mij,”
antwoordde Amber. Op dat moment hoorden ze Appie aan komen. Hij ging snel aan tafel
zitten, pakte de opscheplepel uit Mick’s handen, schepte op en begon als een beest te eten.
“Verder alles goed?” vroeg Patricia met opgetrokken wenkbrauwen. “Perfecto!” antwoordde
Appie. “Wie had je aan de telefoon?” vroeg Amber nieuwsgierig. “Oh, Jeroen. Ik moest hem
wat brengen.” “Wat dan?” vroeg Amber. “Vast Noa’s verjaardagscadeautje of niet?” vroeg
Patricia slim. Appie knikte alleen even. “Ik ga morgenvroeg heen, wie gaat er dan nog meer
mee?” “Ik!” zei Appie, “Ik ook,” antwoordde Amber. “En Fabian en jij?” vroeg Patricia aan
Nienke die er vanuit ging dat zij met Fabian ging. “Ja, denk het wel,” antwoordde Nienke. Ze
kon het nu niet met Fabian overleggen aangezien hij snel naar zijn ouders moest. Maar ze
ging er vanuit dat hij vanavond weer terug zou zijn en dan ging ze het met hem overleggen.
“Joyce en ik gaan ’s middags,” zei Mick. “’s ochtends ga ik met een vriend sporten.” Joyce zat
er een beetje stil bij. Ze wilde eigenlijk wel met de rest mee, aangezien ze hen voor haal
gevoel in de steek heeft gelaten. Maar aan de andere kant wilde ze ook graag met Mick
heen. “Oké goed. Het is misschien ook te druk voor Noa om met z’n allen te komen,” zei
Amber.
Die avond toen Fabian thuis kwam liep Patricia toevallig in de gang. “En? Is het gelukt?”
vroeg ze nieuwsgierig. Fabian knikte en begon te vertellen. “Volgende week vrijdagavond
vertrekken we en precies een week later komen we terug.” “Oh wat leuk!” zei Patricia
enthousiast. “Waar zit je precies? En heb je een leuk hotel?” “In Marbella. Echt een heel mooi
all inclusive hotel met een groot zwembad en een zee voor het hotel. Echt gewelig.” Patricia
zag het enthousiasme aan Fabian. “Ik kan niet wachten het haar te vertellen. Waar is ze?” “Ze

staat onder de douche, al een tijdje dus denk dat ze zo wel klaar is.” “Oké, dan wacht ik wel in
haar kamer.” Hij rende naar boven maar bleef ineens stil staan. “Oh Patries? Denk je.. denk je
zeker te weten dat ze wel wil?” Patricia kon niet geloven dat hij dat vroeg. “Ben je gek? Welk
meisje droomt hier nou niet van! Het is echt super lief van je!” Fabian was blij om dit te
horen. “Dank je,” zei hij en rende toen naar boven.
“Dus je voelt je nog steeds goed?” vroeg een dokter die naast Noa’s bed stond. Noa knikte
een beetje zenuwachtig. Jeroen zat weer verstopt in de kast en ze was bang dat de dokter
erachter kwam. Plotseling hoorden ze een harde scheet. Noa kon haar lachen bijna niet
inhouden, maar toen ze naar de dokter’s verwarde hoofd keek moest ze iets verzinnen. “Oh
dat is mijn sms toon, beetje een lelijke toon, ik moet maar weer eens een andere instellen.”
De dokter keek haar met opgetrokken wenkbrauwen aan. “Goed, ik zal je telefoon in dit
ziekenhuis maar uitdoen,” zei hij serieus en liep weg. “Tot gauw!” Proestend en hijgend kwam
Jeroen de kast uit. Noa lag nu helemaal dubbel van het lachen. “Viespeuk!” “Sorry, ik kon het
echt niet inhouden,” zei hij lachend. “Houd die stank alsjeblieft bij je,” zei Noa die gebaarde
dat Jeroen de kast dicht moest doen. “Hoe verzin je het ook. Je sms toon!” Noa begon nu
nog harder te lachen, maar stopte gelijk toen ze pijn in haar buik voelde. “Oh, gaat het?”
vroeg Jeroen bezorgd die naast haar kwam zitten. Noa knikte en er verscheen een glimlach
op Jeroen’s gezicht. “Zei je nou dat mijn scheet een lelijke klank heeft?” Toen begon Noa
weer te lachen. “Je mag niet liegen hè?” zei hij terwijl hij naar Noa toe boog. Noa sloeg zijn
armen om zijn nek. “Ik moest toch iets verzinnen, ik wil graag dat jij hier blijft vannacht.” Daar
was Jeroen blij om en kuste haar lang.
“Wat doe jij nou hier?” vroeg Nienke verast toen ze Fabian op haar bed zag zitten. Ze kwam
net uit de douche en had haar pyjama aan met haar badjas erover heen. “Op jou wachten,”
antwoordde hij glimlachend. “Ik wil je wat vragen.” Nienke glimlachte en liep naar hem toe
toen hij haar gebaarde te komen. Hij klopte op zijn benen en nam Nienke op zijn schoot.
“Eh,” begon Fabian. Nienke zag dat hij een beetje verlegen werd.
“Patries!” riep Amber vanuit de keuken. Patricia liep de keuken in en zag Amber een glas wijn
inschenken. “Wil je ook?” “Je weet toch dat dat niet mag van Victor?” vroeg Patricia verbaasd.
“Heb je dat zelf gekocht?” Amber knikte. “Ja, dat mag toch wel een keertje? Maar drink er ook
maar één, gezellig.” “Echt niet, ga maar gezellig in je eentje drinken. Ik heb geen zin in gezeik
met Victor, daag.” Patricia liep de woonkamer in en ging op de bank zitten. “Nou, dan vraag
ik het wel aan Nienke.” Amber wilde net richting de gang lopen, toen Patricia zei: “Nee, je
moet Nienke met rust laten nu. Fabian is bij haar, die wil haar wat belangrijks vragen.” Dat
maakte Amber heel nieuwsgierig en ze ging snel naast Patricia zitten. “Gaat hij haar ten
huwelijk vragen?” vroeg ze enthousiast. “Nee, wat denk je wel niet gek.” Patricia vertelde wat
Fabian van plan is.
“Er is zoveel gebeurd de afgelopen maanden en ik ben echt heel trots op je dat je zo dapper

en moedig bent geweest en nu nog steeds. Ik weet hoe moeilijk het voor je is allemaal.”
Nienke keek even naar beneden, maar Fabian legde zijn hand onder haar kin. “En ik ben echt
zo blij dat het weer wat beter met je gaat. Maar hoe graag we het ook zouden willen, het is
nog niet afgelopen.” Nienke kreeg een brok in haar keel. Dat had ze inderdaad graag gewild.
“En ik wil ook heel graag dat je even tot rust komt, maar dat kan hier niet. En ik ben heel
bang dat je het allemaal niet trekt, hoe moedig je ook bent.” Fabian pakte haar handen vast
en Nienke bleef aandachtig naar hem kijken. “Daarom heb ik iets geregeld voor ons tweeën,
waar je eigenlijk altijd al om vroeg, omdat ik zo trots op je ben en zodat je even een week
bijna niks aan je hoofd hebt.” Ze voelde tranen in haar ogen komen. Waarom is hij toch altijd
zo lief? “Als jij het echt leuk vindt, dan vertrekken wij volgende week vrijdag voor een week
naar Zuid-Spanje in een heel erg mooi all inclusive hotel.” Nienke kon haar oren niet geloven,
droomde ze dit nou? Ineens begon ze te huilen en omhelsde Fabian. “Hee, gaat het?” vroeg
hij lief terwijl hij over haar rug streek. “Ik.. ik vind het zo ongelofelijk lief van je!” zei ze
snikkend. Dit was inderdaad wat ze al heel lang wilde: samen met Fabian naar Spanje. En ze
wist zeker dat ze daar wel wat rust zou vinden. Ze maakte zich los uit zijn omhelzing en keek
hem aan. “Ik kan echt niet wachten tot volgende week,” zei ze zacht. Fabian glimlachte. “Ik
ook niet.” Nienke gaf hem een kus en omhelsde hem weer. “Appie, Amber en Patricia die
kunnen wel een week zonder ons, daar hoef je je echt geen zorgen om te maken. Oh ja en ik
heb je oma gebeld, die vond het goed.” Nienke keek hem weer aan en knikte lief.
“Jongens, ik heb echt een ongelooflijk goed idee!” riep Appie terwijl hij de woonkamer kwam
binnengestormd naar Patricia en Amber. “Nou, ik ben benieuwd,” zei Patricia een beetje
sarcastisch. “Waar zijn Fabian en Nienke?” “Die zijn boven, maar..” Voordat Patricia kon
uitleggen dat hij ze niet mocht storen, pakte Appie hen bij de arm en sleurde ze mee naar
boven. “Ap, we moeten hun even met rust laten.” “Nee, dit gaat echt voor,” zei hij. Toen hij
binnenkwam trof hij een zoenende Fabian en Nienke aan, maar dat weerhield hem er niet van
verder binnen te komen. “Ap,” zei Fabian geïrriteerd. “Nee, jullie moeten echt even luisteren.
Ik heb echt een briljant idee.” Hij ging op het bed van Nienke zitten, met Fabian naast zich
die nog steeds Nienke op zijn schoot had. Amber en Patricia gingen tegenover hem zitten.
“Nou, wat is je idee?” vroeg Patricia. “Ik weet hoe we erachter kunnen komen waar Jochem
allemaal mee bezig is.” De rest keek hem vragend aan. Ze waren erg benieuwd naar wat
Appie zou gaan vertellen. “Nou, Amber jij hebt zijn e-mailadres toch?” Amber knikte even
kort. “Perfect!” zei Appie enthousiast. “Ja, dus? Wat is je idee dan?” vroeg Fabian
nieuwsgierig. “Weet je wat ik kan? Of kan leren in ieder geval? Een soort van virus maken,
verstopt in een plaatje, die ik met de e-mail kan meesturen. Als de ontvanger het plaatje
opent, dan verspreidt het virus zich ongemerkt in diegene zijn computer..” Appie was even
stil om te kijken of de rest hem nog volgde. “Ja..” zei Nienke die wachtte op een vervolg. “Als
dat virus zich heeft verspreid dan kan ik op mijn laptop diegene zijn hele computer bekijken.
Ik kan alle bestanden zien die daarop staan, ik kan alles volgen wat diegene doet. Kortom: als
we dit bij Jochem doen, dan weten we alles!” De rest was helemaal enthousiast geworden van
Appie’s plan. “Ap, je bent briljant!” riep Fabian. “Echt geweldig!” zei Nienke. Appie werd ook

helemaal enthousiast van de reacties van de rest. “Wat ben ik?” vroeg hij glimlachend. “Super
Appie!” zeiden Patricia, Nienke en Fabian tegelijk. “Ik hoor nog niks van Ambie Bambie!”
Amber was inderdaad stil. “Moet ik die e-mail dan sturen? En wat nou als hij niks op zijn
computer heeft staan wat voor ons belangrijk is?” vroeg Amber bang. Appie zuchtte. “Nee,
we maken gewoon een nep e-mailadres aan en versturen vanuit die e-mail een mailtje. En ik
ga er wel vanuit dat hij iets op zijn computer heeft staan, ik bedoel dat doet tegenwoordig
iedereen.” Amber was wat gerustgesteld en begon Patricia, die naast haar zat, spontaan te
omhelzen. “Okéee, nu weer normaal doen,” was Patricia’s reactie. “Maar hoe gaan we dat
precies doen met die e-mail?” vroeg Patricia die Amber van haar had afgeschud. “Ik maak dat
wel, komt goed!” zei hij enthousiast. Nienke leunde glimlachend tegen Fabian aan. Ze was blij
met het briljante idee van Appie en met de vakantie die op haar te wachten staat, samen met
Fabian. Op dit moment voelde ze zich gelukkiger als dat ze in de afgelopen maanden heeft
gevoeld.
“Patricia praat niet eens tegen me,” zei Joyce die op Mick’s bed zat terwijl Mick zijn spieren
aan het trainen was. Op dat moment hoorden ze Victor’s avondklok luiden. “Schatje,
misschien heeft ze het gewoon druk met andere dingen en is het gewoon een verbeelding
van je.” “Wat voor andere dingen?” “De schoolkrant?” “Dan zou ik dat toch moeten weten? Ik
zit daar toch ook bij?” vroeg Joyce verbaasd. “Dus dat kan niet,” veronderstelde ze. “Nou, met
Robbie dan?” vroeg Mick verder. “Nee, Robbie is als enige heel druk met de schoolkrant
bezig en ik zie hem hier ook weinig.” “Nou dan weet ik het niet hoor. Laat het nou gewoon.
Als ze echt boos op je is, dan praat het gewoon uit. Of je laat haar afkoelen.” “Jij doet er wel
erg makkelijk over hè,” zei Joyce bot. “Het is toch ook makkelijk?” Nu stond Joyce
gefrustreerd op. “Jij snapt er echt helemaal niks van hè? Patricia is mijn beste vriendin! En ik
voel me echt heel schuldig en ik weet niet hoe ik het goed moet maken.” Mick wilde net zijn
mond opentrekken maar Joyce gaf hem niet de kans. “Ga jij maar weer lekker spieren
kweken!” Boos liep ze de deur uit waar ze tegen Fabian opbotste. Fabian keek haar met
opgetrokken wenkbrauwen achterna. “Zo, ruzie?” Mick zuchtte en liet zich op zijn bed vallen.
“Ik heb blijkbaar iets verkeerds gezegd.” Fabian begon te lachen. “Ja Fabian, we kunnen nooit
iets goeds doen. Ik laat haar even afkoelen, dan komt het wel weer goed.” Fabian schudde
onopvallend zijn hoofd. Op dat punt verschillen Mick en Fabian met elkaar, net als heel veel
punten. Maar in dit geval was Fabian gelijk achter Nienke aangegaan als zij ruzie hadden,
maar Mick die laat het eerst gewoon rusten.
Die avond om 12 uur ’s nachts werd Noa wakker door een lichtje in haar ogen. “Lang zal ze
leven, lang zal ze leven, lang zal ze leven in de gloria, in de gloria, in de gloooo-r-iiiiiiaaaaaaa.”
Jeroen wilde het liefst zo hard mogelijk zingen, maar dat was nu niet zo’n goed
idee. Hij had alle luxaflexen dicht gedaan en vond het nu wel handig om het licht aan te
doen. Noa zat verast rechtop in haar bed. Ze zag ballonnen en slingers in haar kamer hangen
en werd helemaal vrolijk. “Gefeliciteerd lieverd,” zei Jeroen die naar haar toe liep om haar
vervolgens te zoenen. “Dank je wel!” zei Noa die hem nu omhelsde. “Heb je dit net allemaal

gedaan toen ik sliep?” vroeg ze verbaasd. Jeroen knikte glimlachend. “Echt super lief!” Jeroen
haalde een vierkant klein cadeautje tevoorschijn en gaf het aan haar. “Voor mij?” vroeg Noa
enthousiast. “Nee, voor de paashaas, nou goed?” grapte Jeroen. Noa lachte en maakte
voorzichtig het pakte open. Toen ze het eindelijk open had gemaakt, had ze een zwart doosje
in haar handen. Ze keek glimlachend naar Jeroen en maakte het doosje open. “Ohh watjes!
Alsjeblieft!” plaagde Jeroen haar toen ze watjes uit het doosje pakte. Noa begon te lachen,
maar stopte toen ze zag wat daaronder lag. Met open mond en glinsterende ogen pakte ze
het eruit. “Jeroen! Wat mooi! Dit hoefde je toch niet te doen?” Ze hield een zilveren kettinkje
omhoog met een hartje eraan. Ze bekeek het goed en zag de letter J en N erin staan met
diamantjes. “Natuurlijk wel, omdat je mijn meisje bent. En die verwen ik graag.” Noa begon
hem weer te zoenen en trok hem dichter tegen zich aan. “Ik hou van je,” zei ze lief. Dit was
precies wat Jeroen wilde horen. “Ik ook van jou.” Jeroen deed even later het licht uit en ging
naast haar liggen. “De verassing die ik had, laat ik over twee weken doorgaan denk ik. Ik
geloof dat we dan wel weer beter zijn.” Noa knuffelde hem stevig. Ze was echt super blij met
hem. Na een tijd vielen ze in slaap.
De volgende ochtend kwamen Patricia, Appie, Amber, Fabian en Nienke langs op
verjaardagsvisite. Ze hadden allemaal leuke verjaardagscadeautjes meegenomen en Noa
werd erg verwend. Ondanks dat het best wel druk was voor Noa, vond ze het erg gezellig.
Die middag zijn Mick en Joyce nog geweest en niet veel later mocht Noa ook al naar huis.
Jeroen had beloofd voorzichtig te zijn met haar, maar ook met zichzelf.
Die avond hadden ze een verjaardagsfeestje en tegelijkertijd een soort van welkomsfeestje.
Dit stelde helaas niet heel veel voor, omdat Victor het er eigenlijk niet mee eens was.
Gelukkig heeft Trudie Victor toch zover gekregen dat ze het toch nog gezellig konden
maken. “Dus je mocht eigenlijk gister al naar huis?” vroeg Fabian toen hij met Jeroen aan het
praten was. “Ja, echt een stelletje prutsers daar. Ik moest weg omdat ze gebrek aan kamers
hadden, maar ik mocht ook niet bij Noa blijven vannacht. Nou, echt niet dat ik haar daar
alleen zou laten hè. Dus ik heb me in de kast verstopt toen er een arts aankwam en dat is
gelukkig allemaal goed gegaan.” Fabian begon te lachen, dit was echt iets voor Jeroen. Zelf
zou hij dat nooit gedurfd hebben dacht hij, alhoewel misschien voor Nienke wel?
“Patries? Kan ik je even spreken?” vroeg Joyce toen ze naar Patricia liep. Patricia knikte en liep
achter Joyce aan toen ze haar gebaarde mee te komen. In de keuken bleef Joyce staan.
Patricia zag dat Joyce eerst diep ademhaalde voordat ze begon te praten. “Ik eh.. ik wil
zeggen dat..” Patricia keek verbaasd toen Joyce niet uit haar woorden kwam en was nog
verbaasder toen ze zag dat Joyce tranen in haar ogen kreeg. “Het spijt me,” zei Joyce ineens.
“Waarvoor?” vroeg Patricia die het niet snapte. “Voor alles. Ik had het gewoon niet in de
gaten, het spijt me zo. Ik ben zo’n slechte vriendin.” Patricia keek serieus naar de huilende
Joyce, maar begreep er nog niet heel veel van. “Waar gaat dit over?” “Ik heb je in de steek
gelaten. Alleen maar omdat ik nu met Mick heb, terwijl jij mij daarvoor zo goed gesteund

hebt.” Patricia leek nu te begrepen waar ze het over had en dacht na over de woorden die
Joyce net heeft gesproken. Dacht zij daar hetzelfde over? Eigenlijk had ze er nooit zo over
nagedacht. “Joyce, doe even rustig. Je hebt me niet in de steek gelaten.” Toen ze er even
goed over nadacht wist ze wel dat zij niet meer met elkaar om gingen zoals tevoren, maar
Patricia dacht dat het aan haar lag omdat ze zo druk met het mysterie en Robert bezig was
geweest. “Jawel dat heb ik wel en het spijt me. Hoe kan ik dit ooit goed maken. Jij hebt mij
nooit in de steek gelaten toen je met Robbie kreeg,” zei ze paniekerig. “Hee, Joyce,” Patricia
pakte Joyce’s handen vast. “Het is niet erg. Ik ben zelf ook druk met andere dingen bezig
geweest. Ik heb er weinig van gemerkt hoor. En het is toch niet erg dat je bij Mick wilt zijn?
Dat is vooral in het begin zo, dat had ik met Robbie ook hoor echt waar.” Joyce leek weer wat
rustiger te worden door de woorden van Patricia. “Ik neem jou echt niets kwalijk. Wij blijven
voor altijd beste vriendinnen.” Joyce glimlachte en knuffelde Patricia helemaal fijn. “Dank je
wel!”
Toen Noa even weg was begon Jeroen zijn verassing voor Noa te vertellen. “Dus over twee
weken kan dat allemaal doorgaan,” vertelde hij enthousiast. “Oeeh leuk!” was Amber’s reactie.
“Heb je al een mooie bikini?” vroeg Appie grijnzend. “Appie hou je mond!” zei Amber. “Maar
wat hoorde ik nou? Ga jij met Nienke naar Spanje?” vroeg Jeroen aan Fabian. Fabian begon
te stralen. “Ja, volgende week!” “Toe maar weer!” “Fabianoo is the man!” riep Appie luid. “Jij
bent jaloers hè Jeroen?” vroeg Amber lachend. “Waarom?” “Nou, jij zou dat ook wel met Noa
willen. Ik zou dat echt super romantisch vinden!” Amber droomde helemaal weg terwijl de
rest haar lachend aankeek. Ondertussen kwam Nienke in haar pyjama binnengelopen en ging
tussen Fabian’s benen zitten. “Hee, het feestje is nog niet afgelopen hoor,” zei hij lachend
terwijl hij zijn armen om haar middel sloeg. “Weet ik, maar hier had ik even zin in.” Op dat
moment kwam Victor het feestje verstoren. “Het is tien uur! We weten allemaal wat dat
betekent..” Zuchtend hielp iedereen mee opruimen terwijl Victor ondertussen Fabian en
Nienke aansprak. “Jullie hebben de komende vier dagen corvee. Of dachten jullie soms dat ik
jullie straf vergeten was?” Fabian en Nienke schudden hun hoofd en namen afscheid om
vervolgens, net als de rest van de bewoners te gaan slapen.
Het weekend en de schoolweek erna waren de bewoners vrij druk met van alles en nog wat.
Noa en Jeroen probeerden de meeste lessen weer te volgen en deden vooral rustig aan.
Appie had een virus in een plaatje gemaakt en via een e-mail adres onder een valse naam
een e-mail naar Jochem gestuurd. Elke dag hoopte hij dat Jochem hem zou openen. Nienke
en Fabian waren druk bezig geweest met hun corvee, maar ook met school. Ze hadden
allebei een hoop in te halen en dat probeerden ze zoveel mogelijk te doen. Hetzelfde gold
voor Amber, Appie en ook Patricia. Ze probeerde Robert die week zoveel mogelijk te
ontwijken en dat was haar gelukt. Ze was blij dat hij er (nog) niet achter was gekomen dat die
sleutel nep is. Doordat ze daardoor minder stress had heeft ze lekker met Joyce geshopt en is
ze met Robbie weer naar de bioscoop geweest, maar nu naar een film die ze allebei leuk
vonden. Even heeft ze een tijd niet aan het mysterie gedacht, totdat Appie de club op vrijdag

ij elkaar riep. “Jongens, dit moeten jullie zien!” Nienke kwam als laatste Appie’s kamer
binnen, ze was eigenlijk druk bezig met haar koffer inpakken. “Jochem heeft het plaatje
geopend,” zei hij enthousiast. Met z’n allen zaten ze voor Appie’s laptop. De laptop die hij
vorig jaar had gekocht. Fabian keek bewonderend naar het beeldscherm en stond versteld
van Appie’s kunnen. “Je kan nu gewoon zijn hele computer doorkijken?” vroeg Patricia die
onder de indruk was. “Ja, alle bestanden alle mailtjes. Als hij er nu achter zou zitten, konden
we ook zien wat hij aan het doen is.” “Oké, zoeken dan!” riep Amber enthousiast. Appie
bekeek bestanden en afbeeldingen, maar hij kon nog niets ontdekken. Hij had er namelijk
veel bestanden op staan. “Even kijken in zijn e-mail.” Appie opende zijn e-mail en schrok van
de namen die in zijn ‘Postvak In’ stonden. “Robert, Vera,” las hij voor. “Wat?” zei Patricia
hardop. “Open die mailtjes eens?” vroeg Nienke rustig. Appie opende de laatste e-mail van
Robert. ‘Hoi broer! Goed nieuws, ik heb de sleutel! We kunnen nu in ieder geval een beetje
geruster verder gaan. Hoe gaat het met Noa en Jeroen? Denk je dat ze over vier weken klaar
zijn voor de opdracht? Even over Patricia: Volgens mij zit dat goed. Maar we moeten Nienke
goed in de gaten houden, volgens mij is dat gif zo langzamerhand wel uitgewerkt. Als ze in de
komende vier week iets herinnert, moeten we daar als eerste bij zijn. Daar kan jij achter komen
via Amber toch? Gaat dat nog steeds goed? Ik zie je vanavond bij Raven! Groeten!
Het vijftal bleef verstijfd naar het beeldscherm kijken. Ze konden allemaal niet geloven wat
daar in die mail stond. Amber was de eerste die wat zei. “Wat een ongelooflijke hufter!” riep
ze kwaad. “Amber rustig,” zei Fabian. “Heb jij ooit iets aan hem over Nienke verteld?” Amber
dacht diep na. “Ik geloof het wel ja.” Fabian sloeg een hand voor zijn hoofd. “Dus die
opdracht doen ze echt voor hen!” zei Appie. “En ze zijn nog steeds uit op Nienke’s
geheugen.” Nienke probeerde weer na te denken of ze zich iets kan herinneren maar dat
veroorzaakte alleen maar hoofdpijn en duizeligheid. “Kan je bekijken of Jochem iets heeft
teruggestuurd?” Appie klikte gelijk op de map ‘Verzonden items’ en klikte op de laatste
verzonden mail van Jochem naar Robert. Aandachtig lazen ze allemaal de e-mail. ‘Hoi Robert.
Wat goed van de sleutel! Daar zal Raven ontzettend blij mee zijn, heb je hem al op de hoogte
gesteld? Ik heb hem vandaag nog gesproken, maar ik heb hem niet verteld dat Amber heeft
gezegd dat het ‘uit’ is tussen ons. Nienke was er ook bij en toen heb ik hen per ongeluk een
beetje bang gemaakt, niet zo slim dus. Weet je zeker dat Patricia niks heeft verteld? Amber is de
laatste tijd raar gaan doen en als het niet door Patricia komt, dan moet Nienke zich iets
herinnert hebben of niet? Als Raven dit hoort dan zal hij ontzettend kwaad zijn. Wat moeten we
doen? Moeten we Nienke de komende vier weken vasthouden? Met Noa en Jeroen komt het wel
goed. Ik heb Maria op de hoogte gesteld en die gaat binnenkort flink met ze aan de slag. Tot
vanavond! Dag!’ Ook nu keken ze weer verbijsterd naar het beeldscherm. Fabian voelde dat
Nienke begon te trillen en nam haar in zijn armen. “Nee,” zei ze snikkend. “Nienke, rustig. Ze
kunnen je niks aandoen. Ik blijf aldoor bij je,” stelde Fabian haar gerust. “Wat een creep!” zei
Patricia. “Raven?! Hij is dus hun baas?” vroeg Amber verbaasd. “Daar lijkt het wel op,”
antwoordde Fabian. “Maar wie is Maria dan?” vroeg Amber die het niet begreep. “De
danslerares ofzo?” veronderstelde Patricia. Ze bekeken nog even een paar e-mails die
allemaal met het mysterie te maken hadden. Ze wisten nu in ieder geval meer en zodra Noa

en Jeroen weer beter waren zou Appie hen volgen.
Nienke besloot weer verder haar koffer in te pakken. “Wat neem je wel niet allemaal mee?”
vroeg Fabian toen hij haar kamer binnenliep. “Eh, alles wat ik nodig heb,” antwoordde ze
droog. Fabian zag dat Nienke nog een beetje verward was en omhelsde haar. “Hee, we gaan
zo meteen een week weg, zover mogelijk van hen vandaan. En als we terugkomen laat ik je
niet alleen, begrepen?” Nienke keek en aan en knikte dankbaar. “Nou, ben je er bijna klaar
voor? Over een uur vertrekken we.” Nienke keek in zijn betrouwbare, heldere blauwe ogen en
had weer ontzettend veel zin om te gaan. “Ik ben bijna klaar,” zei ze enthousiast.
Fabian liet Nienke zich nog even rustig klaarmaken en wilde de woonkamer in lopen waar
Noa en Jeroen zaten maar ineens bleef hij stil staan. Jeroen was namelijk druk aan het bellen
en niet met zomaar iemand. “Ja dat begrijp ik, maar onze gezondheid gaat wel even voor
hoor,” zei Jeroen bot tegen de persoon aan de andere kant van de lijn. “Volgende week al?”
vroeg hij verbaasd. “Nou ik weet niet of..” Blijkbaar werd hij door de persoon onderbroken
want hij maakte zijn zin niet af. Fabian had al een vermoeden waar dit over ging. Hij zag dat
Noa Jeroen aantikte en zei: “Dat is goed.” Jeroen keek even verbijsterd naar Noa en vreemd
genoeg was Jeroen het er nu ook mee eens. “Goed, we doen rustig aan en dan zie je ons
volgende week.” Noa begon te glimlachen. “Ja, prima. Daahaag.” Toen Jeroen had
opgehangen ging hij gelijk tegen Noa in. “Volgende week al? Dat is toch veel te vroeg?”
“Nee, Maria weet echt wel wat ze zegt hoor. En ik heb er wel weer zin in,” antwoordde Noa
enthousiast. Fabian keek even verbijsterd voor zich uit. Maria? Die naam hebben ze
inderdaad in de mail gelezen, maar nu is het duidelijk wie het is. Hij zag Appie via de keuken
met zakken chips naar zijn kamer lopen. Fabian sprintte naar hem toe. “Ap, luister.” Hij
vertelde wat hij net had gehoord. “Dus volgende week. Houd je goed in de gaten oké?”
Appie knikte serieus. “En jij moet ze alleen volgen. Neem Amber alsjeblieft niet mee.”
“Waarom niet?” vroeg Fabian verbaasd. “Omdat dit absoluut niet fout mag gaan en dat gaat
het wel met jullie twee. Als je niet alleen durft vraag Patricia dan.” “Als ik niet alleen durf? Wat
denk je wel niet? Ik ben Super Appie!” Fabian begon te zuchten. “Ja, ja, dat weet ik nou wel.
Maar dit moet je serieus nemen, ja? Blijkbaar is Nienke nog steeds in gevaar.” Appie knikte en
sloeg Fabian op zijn schouder. “Komt allemaal goed. Maar moet jij niet eens gaan?” “Ja, de
taxi komt straks. Nienke is nog met de laatste dingen bezig, bang dat ze wat vergeet,” zei hij
lachend. “Ohh ja tuurlijk, vrouwen. Vertel mij wat. Met al mijn zussen was dat altijd. een ramp
toen wij met het hele gezin op vakantie gingen,” zei Appie lachend.
Een kwartier later stonden Fabian en Nienke klaar in de hal. De koffer van Nienke was bijna
twee keer zo groot als die van Fabian, waar Jeroen erg om moest lachen. Amber stond in een
dikke omhelzing met Nienke. “Heeeeeel veel plezier en voorzichtig doen hè? Ik ga je missen!”
“Ho, ze is er volgende week weer hè blondie?” grapte Appie. “Als ze niet veilig thuiskomt dan
krijg je met mij te maken!” grapte Amber tegen Fabian. Zij wist wel dat hij altijd goed op haar
lette, dus eigenlijk maakte ze zich daar geen zorgen om. “Weet je zeker dat jullie het zonder

ons kunnen?” fluisterde Fabian nog even tegen Patricia. Zij knikte lief. “Natuurlijk. Ga jij nou
maar samen genieten van de vakantie. Dat hebben jullie verdiend!” Fabian lachte dankbaar
naar haar. “Veel plezier!” zei de rest tegelijk en samen verlieten Fabian en Nienke het huis.
Een paar uur later zaten Fabian en Nienke in het vliegtuig. Nienke was erg moe en lag tegen
Fabian aan te slapen terwijl hij met de foto van de kostbare wand in zijn handen zat. Hij
moest nog een laatste deel ontcijferen. Hij vermoedde dat daar stond wat er zou gebeuren
tijdens die opdracht. Zouden Noa en Jeroen dat misschien weten? Of is hun wat heel anders
wijs gemaakt. Sowieso vond Fabian het al raar dat Jeroen meedeed. Waarschijnlijk is hun wijs
gemaakt dat ze heel veel geld kunnen winnen? De vliegreis duurde twee en een half uur en
dat vonden ze lang genoeg. Toen ze uit het vliegtuig stapten was het donker, maar erg warm.
Ze namen samen een taxi naar hun hotel en toen ze aankwamen waren ze helemaal
overdonderd door het mooie hotel en vooral de mooie plek waar het hotel stond. Het stond
namelijk aan zee en vlakbij was er een mooi stadje en de bushalte was er vlakbij zodat ze
overal heen konden. Fabian liep met een arm om Nienke heen geslagen richting de ingang.
Nienke genoot, dit wordt de beste vakantie die ze ooit heeft gehad.
Ondertussen kon Appie het niet laten om de computer van Jochem weer eens door te
zoeken. Amber zat naast hem, ze kon niet slapen. Appie moest af en toe letterlijk haar mond
snoeren, aangezien Jeroen lekker lag te slapen. Ineens kreeg hij een bericht dat Jochem actief
was op zijn computer. Appie en Amber keken elkaar geschokt aan. Ze zagen hoe Jochem zijn
mail opende en een e-mail aan Robert begon te schrijven. Jo Robert, slecht nieuws. Nienke is
met haar vriend weggegaan. Ik vermoed naar het buitenland. Appie en Amber volgden zijn
bericht met open mond. Zouden ze toch iets weten? Als dat zo is moeten we haar zo snel
mogelijk opspeuren. Groeten. Appie en Amber keken elkaar geschokt aan en Amber begon in
paniek te raken. “Hoe weet hij dat?”..