Door de knieen - Overspoor

98
mijn hoofd. ‘Ga jij in de auto zitten,’ luidde mijn gedempte
bevel.
Als ik ook maar even bewoog, zwol het gegrom aan.
Ik hoorde het portier van de auto dichtslaan. Lisa had
mijn advies opgevolgd, maar nu lag ik hier moederziel
alleen.
Ik schreeuwde dat ze het raampje moest laten zakken,
waarop de hond haar poot op mijn hoofd zette.
Een mens is dood als hij niet meer kan denken. Ik leef
nog, ging het door me heen, want ik denk aan Jonas’
theorie over tijd en eeuwigheid. Misschien niet het
meest geëigende moment, maar daar trekt de wispelturige
geest zich niets van aan. De tijd nekt ons. Straks,
als alles achter de rug is, zal blijken dat het hele incident
niet langer dan drie minuten heeft geduurd. Nu
heb ik het gevoel dat ik hier al uren lig. Straks komt de
verslaggever van De Stem me bevrijden. Hij heeft iets
gehoord over Jonas’ dood en komt een kijkje nemen.
Hond bijt man. Dat is weer eens wat anders.
Er drukte een steentje in mijn knie, maar ik durfde me
niet te bewegen.
Een overlevende van een aanvaring op de Theems
heeft haar ervaringen opgeschreven. Hoe ze eerst bijna
euforisch onder water haar dood tegemoet zonk, zich
volledig overgevend aan haar lot. Hoe ze opeens boven
de waterspiegel kwam. In een flits het leven zag, de mogelijkheid
tot redding, en prompt bevangen werd door
een panische doodsangst. Doodsangst is de motor van
de evolutie.
Die had ik graag genoteerd. Dat was een bijkomend
probleem. Dat ik niets kon vastleggen, want mijn hersens
werkten onder deze bizarre omstandigheden op
volle toeren. Nog even en ik had een nieuw programma.