Door de knieen - Overspoor

Ik rende de tuin in en schopte de driepoot onder het
enige vogelnest dat nog rechtop stond uit. De waardeloze
inhoud werd in de val uitgebraakt. Spuitbussen,
plastic flessen, een wiel van een autoped, een wegwerpcamera,
verpakkingspiepschuim.
Liegende kunstenaars produceren kitsch. Kunst
maakt zichtbaar, kitsch verhult.
‘Let op!’ zei ik en ik riep zo hard ‘Kenau!’ dat er een appel
van de boom viel.
Twee, drie minuten stonden we in doodstille afwachting,
toen kwam de hond van voor het huis aangehinkt,
een olievogel in de bek.
‘Ik dacht even dat die hond ook niet bestaan had,’ zei
ik. Het lachen om mezelf ging me nog niet goed af. ‘We
nemen haar mee. Wie moet er anders voor haar zorgen?
Ik ga met ’r het toneel op. Ik noem de voorstelling
God.’
Lisa vond het geen goed idee. Maar ze wist dat als ik
iets in mijn kop had voor een nieuw programma, argumenteren
weinig zin had.
Ik pakte de riem van de vaste plek in de schuur en lijnde
de hond aan. De hond trok haar riem strak en begon
te lopen, maar niet in de richting van de auto.
‘Kom Kenau, nu ben ik de baas,’ zei ik en gaf een ferme
ruk aan de riem.
Ik heb nog weleens aan dat moment van onachtzaamheid
teruggedacht. De hond veranderde door de ruk
aan de lijn op slag in een getergd roofdier. Ze draaide
zich om en kwam grommend, de tanden bloot, in slow
motion op me toe gelopen. Ik wankelde op mijn benen
en herinnerde me Jonas’ gevecht met de hond dat hem
zijn rechterhand had gekost. Ook gelogen natuurlijk.
Maar daar had ik nu niets aan.
Ik liet me op de grond vallen en sloeg mijn armen om
97