Door de knieen - Overspoor

96
rende beelden. Rembrandt was toch ook een leugenaar.
En Van Gogh. Dat verhaal van dat oor. Geloof jij dat?’
‘Het lijkt me niet nodig de hele kunstgeschiedenis erbij
te halen.’
‘Jij vond die beelden toch ook mooi toen je ze voor het
eerst zag.’
‘Ik heb ze nooit gezien.’
‘Nou ja, in de krant. Op de televisie.’
‘Ze waren fotogeniek.’
‘Waarom moet je zo koel doen. Jij hebt het allemaal
weer voorzien. Ik ben weer de naïeve eikel.’
‘Wie op zoek is naar het licht kan tegen de lamp lopen.’
‘Waar heb je die gelezen?’
‘Die is van jezelf. Ik moest ’m een keer onthouden van
je. Kon je gebruiken.’
Mijn kwaadheid begon plaats te maken voor een zekere
berusting. Het idee dat het me allemaal nog eens van
pas zou komen, stak alweer de kop op. En op dat inzicht
volgde de walging. Ik was niet meer dan een ordinaire
stroper die mensen strikte.
We betraden het erf rond Jonas’ schuur als kinderen
die proberen of het ijs al houdt. Als hij nu om de hoek
was gekomen zou het ons geen van tweeën verbaasd
hebben. Het laatste grapje van een notoire leugenaar.
De deur van de schuur stond open. Lisa stapte over de
drempel en draaide zich om. Ze bleef even staan kijken.
‘Die foto van zijn vrouw hangt er niet meer.’
‘Welke foto? Waar?’
‘Hier hing toch een foto?’
Ik liep erheen.‘Dat was zijn vrouw niet, dat was Willeke
van Ammelrooy.’
‘O, ik dacht dat jij de vorige keer zei dat dat zijn vrouw
was.’