Door de knieen - Overspoor

agent toen we het kerkhof af liepen.
‘Pardon?’
‘De hond van Jonas.’
‘O, Kenau. Die hond heette Kenau. In dat televisieprogramma
noemde hij hem voor het eerst God. Dat maakte
de zaak interessanter. Dat begreep Jonas heel goed.
De televisie toont graag het excentrieke. Is het u niet
opgevallen dat de hond niet naar zijn naam luistert?’
Ik herinnerde me dat Jonas bij zo’n gelegenheid een
keer zei: ‘God laat zich niet commanderen.’ En dat ik
dat toen geniaal vond.
‘Die hond stond voor mijn deur te blaffen toen Jonas
zijn attaque had gehad. Ik heb daar verder niet meer
aan gedacht. Die moet gewoon nog ergens rondlopen.
Ik zal er vanmiddag tijdens de ronde eens op letten.’
‘Maar die hand dan, dat stompje?’ Nu wilde ik ook alles
ontmanteld zien.
‘Daar weet ik niets van. Volgens mij is hij daarmee geboren.’
‘We gaan nog even bij Jonas’ schuur kijken,’ zei ik toen
we naast elkaar in de auto zaten.
Lisa keek me vol liefde aan. Ik liet het me aanleunen
als een getergde hond het aaien van zijn baas. Ik zocht
een manier om de situatie weer naar mijn hand te zetten,
een geniale draai waardoor alles zin leek te hebben
gehad.
We reden stapvoets over de geasfalteerde weg die
doodliep op de dijk van het Nauw van Bath.
‘Die nesten heeft ’ie toch zeker zelf gemaakt.’ Ik was
begonnen aan de grote zelfrechtvaardiging.
‘Dat moet je niet aan mij vragen. Ik heb je gezegd wat
ik ervan dacht.’
‘Maar wie dan? Die hond? Het waren toch verplette-
95