Door de knieen - Overspoor

94
boos op de harteloze wereld. Waar waren die mensen
van Showroom? Bij de opening van de tentoonstelling
stonden ze nog handen te schudden of zij de bedenkers
van Jonas waren.
Pas toen een tweede straaljager overvloog, kwam ik
weer bij zinnen. De chauffeur van de lijkwagen zei iets
wat ik door het lawaai niet kon verstaan.
‘Wat zei u?’
‘Of er nog iemand het woord wil voeren?’
Er trok een wolk stank uit de olieraffinaderij voorbij.
Ik begon zwaar te ademen. Lisa pakte mijn hand vast.
Ik zou dit zootje huichelaars de oren moeten wassen.
Mijn stem had voldoende bereik om buiten het hek verstaanbaar
te zijn. Ik zou iets kunnen zeggen over liegen
om iets te zijn en liegen om iets te worden. Over onwaarheid
spreken om iets te geven of de waarheid geweld
aandoen om iets te krijgen. Maar het ontbrak me
aan ieder gezag. Ik was de woordvoerder van de leugenaar.
Ze zouden me uitlachen. Dat is het ergste dat een
komiek kan overkomen.
En moest ik dan niets tegen Jonas zeggen? Nee. Dat
had ik van mijn vader geleerd. Richt je nooit tot een dode,
die hoort niets meer. Ik kneep in Lisa’s hand en
schudde mijn hoofd.
De chauffeur gaf een teken en men liet de kist in de
kuil zakken. De dominee, die zich koest gehouden had,
knikte ons toe en maakte zich uit de voeten. Een duif
vloog, gehinderd door het gebladerte, uit een over het
grindpad gebogen beuk. Hij leek meer herrie te veroorzaken
dan de straaljagers van zoëven.
Toen ik voor het verlaten van het kerkhof nog één keer
omkeek, leek het of een van de dragers in het graf stond
te pissen.
‘U zou op God geschoten hebben,’ zei ik tegen de