Door de knieen - Overspoor

ook de pastorie had verlaten en ons op een holletje
volgde. De dorpsbewoners sloten zich aarzelend achter
hem aan. Het leek een scène uit een Nederlandse speelfilm.
Alleen de achtergrondmuziek ontbrak.
We liepen het kerkhof op en herinnerden ons waarschijnlijk
tegelijkertijd hetzelfde. Hoe we die ene keer
naar Texel terugkeerden om zijn graf te bezoeken en op
de verkeerde begraafplaats waren.
We gaven de agent die zijn fiets tegen het monument
voor de slachtoffers van de Ramp had gezet een hand.
Ik zei: ‘Als die dominee het waagt een stichtelijk praatje
te houden, duw ik hem de kuil in.’
‘Dat komt wel goed,’ zei de agent en hij keek erbij of
hij dat zinnetje wel vaker gebruikte tijdens zijn dienstuitoefening.
‘Wordt hij bij zijn zoon begraven?’ wilde Lisa weten.
‘Zijn zoon?’ vroeg de agent.
‘Die verongelukt is tijdens de oogst.’
‘O, dat verhaal.’ De agent schudde zijn hoofd.
Uit een huisje kwamen vier mannen in zwarte pakken.
Ze trokken met hulp van de chauffeur en de bijrijder
de kist uit de lijkwagen en zetten hem op een
afgerokte baar op wielen. Een straaljager zocht Woensdrecht.
De dominee passeerde hen op weg naar het graf. De
dorpsbewoners bleven buiten het hek staan.
‘Klopt dat verhaal niet?’ vroeg Lisa terwijl we de kist
en de dragers volgden.
‘Jonas had geen zoon. Hij is nooit getrouwd geweest.
Hij is hier kort na de Ramp komen wonen en is altijd
een buitenstaander gebleven.’
Dit trof me als een slopersbal. Lisa had het weer eens
bij het rechte eind gehad. Ik was vooral boos op mezelf,
hoe lang kon ik mezelf nog bedriegen? Maar ik was ook
93