Door de knieen - Overspoor

92
‘Hoe het in elkaar zat.’
‘Wat?’
‘Dat leven van Jonas.’
‘Ik denk het wel. Hij moet erg eenzaam geweest zijn,
hier in deze burgerlijke gemeenschap. Ze moesten hem
niet. Hij was de baas over zijn geest. Dat pikken de
mensen hier niet.’
‘Hoe bedoelt u dat?’ vroeg de dominee. In zijn zalvende
stem klonk opeens een agressieve ondertoon.
‘De meeste mensen zijn liever afhankelijk,’ zei ik, ‘van
God, het verleden of de toekomst.’
‘Jonas was een leugenaar.’
Het was of mijn stoel onder me vandaan getrokken
werd. Wat dacht die schijnheilige woordbreier wel? Jonas
stond nog boven de grond. Hij had zich weleens
wat vaker mogen vertonen in het ziekenhuis.
‘We gaan,’ zei ik.
‘U zou er goed aan doen even naar mij te luisteren,’ zei
de dominee.
‘We laten ons niet commanderen. Dat doe je maar tegen
je parochianen,’ zei ik en pakte mijn jas van de
stoel. Lisa kende me in dit soort situaties. Ze volgde me
blind. Er restte haar weinig anders.
Niet mee bemoeien.
De dorpsbewoners leken een dag vrijaf genomen te
hebben. Ze stonden in groepjes tegen hun fietsen geleund
te praten en rookwolken uit te blazen. Toen wij
de pastorie uit kwamen steeg er een honend gejuich op.
Vanwaar toch die vijandigheid?
Toen we in de richting van het kerkhof liepen kwam
de lijkwagen ons achterop. Kennelijk waren ze met de
kist voor de vorm nog langs Jonas’ schuur gereden. De
agent van politie reed op de fiets vooruit. Voor we de
hoek omsloegen keek ik om en zag dat de dominee nu