Door de knieen - Overspoor

heen en gooide de tas in de gapende mond van de vuilnisbak.
We zaten in de huiskamer van de pastorie in Rilland-
Bath.
Lisa en ik waren er samen heen gereden. Ik had gezegd:
‘Blijf toch thuis. Je had niets met Jonas’, maar ze
wilde me niet alleen laten gaan. Onderweg kregen we
het over onze eerste gezamenlijke begrafenis. Hoe ik
het kistje op de achterbank van de taxi schoof. Hoe we
het kerkhof op liepen. Hoe we eigenlijk alles vergeten
waren.
‘Ik dacht maar steeds aan het plastic luierbroekje dat
hij nog aanhad,’ zei zij.
‘Ik probeerde de chauffeur van de taxi te imponeren
door me meester van de situatie te tonen.’
‘Je hoeft je niet schuldig te voelen.’
‘Ik voel me niet schuldig.’
‘Je hoeft je niet te verdedigen.’
‘Heb je dit van je vriendin geleerd?’
‘Wil je praten of niet?’
Er werd verder gezwegen.
Ik kon me van het interieur van de pastorie weinig
meer herinneren. De trap in de kamer kwam me niet
bekend voor. Er zal wel veel verbouwd zijn, dacht ik.
‘Ik had u al eerder verwacht,’ zei de dominee zelfverzekerd.
‘Hoezo?’ vroeg ik gespeeld.
‘U was gesignaleerd.’
‘Ik heb geen meldingsplicht.’
De dominee glimlachte. ‘Hebt u het intussen een
beetje begrepen?’ vroeg hij als een geduldige leraar aan
een zwakke leerling.
‘Wat?’
91