Door de knieen - Overspoor

90
voor te zijn: ‘Wat doe jij hier nog zo laat?’
‘Een meisje voorlezen dat niet slapen kan.’
Opnieuw kromp ik in elkaar, maar nu van schaamte.
‘Sorry,’ mompelde ik en hij zei blijmoedig: ‘Ik heb al
uw platen.’ Jonas was dood. Bij het mortuarium stonden
een verpleegster en een broeder mij op te wachten.
De verpleegster haalde het laken dat over zijn gezicht
was getrokken naar beneden of er een goocheltruc met
Jonas uitgehaald ging worden. Ik schrok, de kramp was
van zijn gezicht verdwenen maar op zijn voorhoofd zat
een fikse wond, omringd door blauwe plekken.
‘Hij is op zijn hoofd gevallen,’ zei de broeder, ‘maar
morgen zie je daar geen barst meer van.’ Hij keek mij
aan of hij auditie had gedaan. Ik stapte naar voren en
kon niets beters verzinnen dan Jonas door zijn haar te
strijken.
‘Heeft hij nog wat gezegd?’ Voor mij, over mij, dacht
ik erbij.
De verpleegster schudde haar hoofd. ‘Neemt u dit mee
of moeten wij het weggooien?’ Ze wees op een roodwitte
plastic voetbaltas waar slagerij josiasse op
stond.
‘Wat gaat er nu verder gebeuren?’ vroeg ik haar.
‘Hij zal begraven moeten worden. Of gecremeerd.’
‘Wie gaat daarvoor zorgen?’
‘Geen idee. Op zijn ponskaartje staat bij contacten in
geval van nood: geen.’
Ik pakte de tas van de grond. In de auto inspecteerde
ik de inhoud. Een manchester broek, een trui, wat ondergoed,
een pyjama, een bril en een foto van Willeke
van Ammelrooy. Ik ritste de tas dicht en liep ermee
naar een vuilnisbak op het parkeerterrein. Ik trapte op
een pedaal en de klep ging open. Als een moordenaar
die de sporen van zijn misdaad wist keek ik om me