Door de knieen - Overspoor

‘Ik wil ook dood,’ zuchtte hij.
Ik was blij dat de tijd me dwong afscheid te nemen.
‘Laat ze lachen,’ brabbelde Jonas en even kwam de
glans terug op zijn gezicht. Zo kende ik hem van de eerste
keer dat ik hem ontmoette. Trots, vol vertrouwen.
Ik kuste hem op zijn voorhoofd.
Ik belde mijn vrouw. ‘Jonas wil dood,’ zei ik.
En zij antwoordde rustig: ‘Niet mee bemoeien.’
Ik dacht: Hoezo? En: Wie bemoeit zich er dan mee? Ze
hebben hem alles afgenomen: zijn vrijheid, zijn kunst,
zijn hond. Ik ben de enige die hij vertrouwt en ik heb
geen tijd. Gun die man de eeuwigheid.
Tijdens de voorstelling vroeg ik me af, terwijl mijn
mond de tekst uitsprak, of ik er een dokter bij moest
halen of gewoon op mijn eigen houtje moest proberen
Jonas uit zijn lijden te verlossen. Niet mee bemoeien,
bleef ook maar door mijn hoofd malen. Moest ik niet
eens in Rilland-Bath gaan vragen hoe men over Jonas
dacht? Er zou toch wel iemand te vinden zijn die zich
zijn lot aantrok? Ik kon naar de dominee gaan en moest
ik die politieagent niet eens aan de tand voelen? Waarom
had ik dat niet al veel eerder gedaan? Altijd die eeuwige
angst om gesignaleerd te worden. Zo vraag je toch
om isolement.
‘Niet mee bemoeien.’
Na afloop van de voorstelling kwam iemand zeggen
dat ik het ziekenhuis in Bergen op Zoom moest bellen.
Jonas had zich uit zijn bed laten vallen. Hij was stervende.
Ik reed veel te hard. Vol onbestemd verlangen.
In de gang werd ik aangeklampt door een Cliniclown
die me herkende. Ik kromp in elkaar en vroeg om hem
89