Door de knieen - Overspoor

88
Toen Jonas even naar adem hapte, probeerde ik hem
weer een slokje thee te laten drinken. Hij begon te huilen
en vroeg door zijn tranen heen: ‘Waarom dwingen
we onszelf onze eigen leugens te geloven?’
Dat dacht ik tenminste verstaan te hebben. Ik zei:
‘Omdat we ons uit de ellende willen fantaseren.’
‘Leugens fantasie noemen. Da’s een goeie!’
Zijn linkerhand, die krom stond als gevolg van de beroerte,
haakte zich als een krabbenschaar in de mijne.
Opeens was dat gevoel er weer. Een positieve stroom
die door mijn lichaam trok. Die me herinnerde aan de
hunkering naar vriendschap die, daar was ik zeker van
geweest, ik bij deze man zou vinden.
‘Wie zorgt er voor God?’ vroeg ik.
‘God is dood.’
‘Dood?’
Ik was bang dat hij me niet goed verstond.
‘Waar is God?’
‘Dood. Doodgeschoten. Afgemaakt. Politie.’
Hortend en stotend vertelde Jonas zijn verhaal, waar
ik probeerde een touw aan vast te knopen. De jaloezie
van de mensen in het dorp. De overdreven aandacht
voor een man die eigenlijk alleen wilde zijn. De dagjesmensen
hadden zijn woning ontdekt. Er stond een
snackcar vlak bij zijn schuur. Het onuitroeibare verhaal
over zijn rijkdom. De mensen kwamen te dichtbij.
God had iemand aangevallen. Ik kon uit zijn woorden
niet goed opmaken of hij de hond gecommandeerd had
aan te vallen of dat het beest uit zichzelf had toegehapt.
Men had de politie gewaarschuwd. De agent had geschoten
toen God naar hem gromde. Eerst in de lucht.
Toen in haar kop.
Het verhaal maakte me razend. Op mezelf vooral.
Waarom had ik Jonas laten stikken?