Door de knieen - Overspoor

ouwing voor had, dat hij er wel weer bovenop zou komen.
‘Ik ben aan die voorstelling over het wandelen met
God begonnen,’ loog ik om hem op te beuren.
Opnieuw barstte Jonas in tranen uit. Ik wreef met
mijn hand langs zijn scheefgezakte gezicht in een onbeholpen
poging alles recht te zetten. Waarom jank ik
nou niet mee? dacht ik. Wat wil ik nou? Wat zit ik hier?
Lang duurde mijn bespiegeling niet. Er kwam een
verpleegster met thee binnen waardoor ik weer mijn
onaantastbare houding dacht te moeten aannemen. Ik
probeerde haar aan het lachen te maken. Dat lukte,
maar meer door de welwillendheid van de verpleegster
dan door de geest van mijn grap.
Ik hield het kopje vast en ondersteunde Jonas’ hoofd.
‘Hier, neem een slok.’
De meeste thee werd gemorst. De verpleegster reikte
hem een lapje aan. Ik droogde Jonas’ tranen en dacht:
Dit vooral niet met troosten verwarren.
Jonas begon aan een verhaal dat ik alleen kon volgen
omdat ik het al kende. Hoe hij zijn vrouw en zoon voor
het aanstormende water had weten te redden. Dat het
toeval daarbij zo’n onwaarschijnlijke rol had gespeeld
– er kwam op het juiste moment een tafel langsgedreven
– dat het hem onmogelijk leek het bestaan van een
hogere macht nog langer te ontkennen. Hoe het hem
zelf bijna het leven had gekost. De dode hond die voorbijdreef.
Dat was de vorige keer een kat geweest, wist ik
me te herinneren. Over de klok die vier uur sloeg. Als
altijd. En dan tien jaar later wordt zijn zoon opgegeten
door een landbouwmachine en loopt zijn vrouw vrijwillig
onder een trein. De Westerschelde in, wilde ik
hem verbeteren, maar ik zag het nut er niet van in. De
man was kapot.
87