Door de knieen - Overspoor

86
De stewardess moet me al enige tijd nadrukkelijk aangekeken
hebben. Heel langzaam kom ik terug in de
werkelijkheid. ‘Of u nog iets wilt drinken?’
Iets meer dan een jaar na de opening in Breda kreeg Jonas
een hersenbloeding. Er was al die tijd geen contact
meer geweest. Ik had zijn naam met zijn verhaal zien
opduiken in de populaire weekbladen, in de damesbladen
en ten slotte in de roddelbladen. Hij verscheen
zelfs een keer op de televisie in een debatprogramma
waar hij als invaller voor de stem des volks mocht opdraven.
Het werd een fiasco. Jonas miste niet alleen de
gehaaidheid om zijn stem te laten horen, hij was ook
wereldvreemd. Iemand had hem tegen zichzelf moeten
beschermen. Ik?
De tentoonstelling in Breda had alle records gebroken.
Mensen die nog nooit in een museum waren geweest,
vormden lange rijen bij de kassa. Bussen met
plattelandsvrouwen kwamen van heinde en verre om
elkaar te bevestigen in het idee dat dit kunst was. Echte
kunst. De wethouder van Cultuur van Breda gooide een
balletje op om tot een permanente expositie te komen.
Een eigen museum misschien wel.
Was het Jonas allemaal te veel geworden? Ik zocht
hem op in het ziekenhuis in Bergen op Zoom toen ik in
de buurt moest optreden. Het soevereine was uit zijn
gezicht verdwenen. Zijn afhankelijkheid, geaccentueerd
door de slangen en snoeren die zijn lichaam met
allerlei apparatuur verbonden, was hartverscheurend.
Hij praatte moeizaam en begon bij het minste of geringste
te huilen. ‘Al mijn beelden moeten vernietigd
worden,’ bleef hij dwangmatig herhalen. Troosten was
niet mijn sterkste punt. Ik knikte om hem gerust te
stellen en zei elke keer, zonder dat ik daar enige onder-