Door de knieen - Overspoor

meer gekweld werd door pijn en dat hij pillen kreeg
waarvan hij ging hallucineren. Hij riep met grote tussenpozen
rijtjes van drie woorden die trouw genoteerd
werden. Zee, Water en Dorst. Didam, Doetinchem,
Lourdes. Stilte, Verlangen, Misverstand. Spoor, Doel,
Zoeken.
In het begin probeerde ik nog weleens te mediteren
op de drie begrippen, maar na een paar jaar geloofde ik
het wel. Ook was Martha of Johanna er een keer in geslaagd
een zin uit een van zijn razendsnelle monoloogjes
te noteren. ‘… Zoals er ook ergens ter wereld een volmaakt
lichaam rondloopt waar een afzichtelijk hoofd
op staat. Ieder tekort bij de ene mens wordt gecompenseerd
door een uitzonderlijke gave bij een ander mens.’
De brieven bevatten elk jaar naast een enkel lichtpuntje
een opsomming van ellende en tegenslag die
met een blijmoedigheid werd aanvaard waar je nederig
van werd.
Wat nooit benadrukt werd maar wel vaak naar voren
kwam, was de betovering die er nog altijd van Victor
uitging. Ook de dames in Zuid-Frankrijk, waar het katholicisme
nog niets aan kracht had ingeboet, hadden
zijn hoofd ontdekt. La tête sacrée, luidde Victors bijnaam
daar aan de voet van de Pyreneeën. In het zwart
gehulde vrouwen kwamen met allerlei presentjes aanzetten.
Vaak zakken met noga die onmiddellijk weggegooid
werden want zijn tanden waren Victors enige eigen
gereedschap.
De kinderen uit de buurt gingen graag met Victor
wandelen. Ze lieten hem, hoewel hun dat door Johanna
en Martha in hun beste Frans ten strengste verboden
was, los op de glooiende weggetjes, waar anderen de
rolstoel zo goed en zo kwaad als dat ging weer opvingen.
83