Door de knieen - Overspoor

82
De rest van de rit probeerde ik die zin te doorgronden.
Uit te vinden in hoeverre die op mij van toepassing
was. Wat weerhield mij om me te laten gaan? Een paar
jaar geleden had het een haar gescheeld of ik was toegetreden
tot een sekte van een goeroe die zijn leerlingen
in het oranje liet lopen. Hoe blij was ik achteraf geweest
dat mijn scepsis het van mijn reikhalzend verlangen
gewonnen had.
Is scepsis en verzet dan het simpelweg hechten aan
verdriet? En verdraagzaamheid en overgave het aanvaarden
van het lijden?
De avond van de uitzending belden we nog even met de
Achterhoek en daarna verwaterde het contact. Ieder
jaar ontvingen we trouw twee ansichtkaarten en een
brief waar ik verder niet op reageerde.
De ene kaart kwam uit Salies du Salat, een plaatsje aan
de voet van de Franse Pyreneeën waar ze elke zomer
zo’n tien kilometer zuidelijker op de camping van
Betchat stonden, de andere uit Lourdes waar alleen de
naam van Victor op stond. Met Kerstmis kwam er dan
een uitgebreide brief waarin de dames schreven over de
kinderen die uit huis waren, de nieuwkomers en wat
zich het afgelopen jaar zoal aan spectaculairs had voorgedaan.
Dat Beppie naar een familielid in Duitsland
was gegaan. Dat Lenie nog een jaar mocht blijven en
dat ze hulp in de huishouding bij de dokter was geworden,
dat Willem niet meer te handhaven was nadat hij
geprobeerd had de boerderij in de brand te steken. Dat
er een Marokkaantje bij gekomen was. En dat Truusje
een zelfmoordpoging had gedaan. Dat Hans een Hitkrant
had gestolen in de supermarkt. En dat Melis de
onderwijzeres in elkaar had geslagen.
Uit de brieven en kaarten bleek ook dat Victor meer en