Door de knieen - Overspoor

ing hulp van wie of wat dan ook te aanvaarden – ik
weigerde zelfs in bijzijn van anderen te erkennen dat ik
eronder leed – veranderd in een dramatische achterstand.
We reden over de a12. Hoeveel kilometers hadden we
zo zittend naast elkaar al afgelegd. Ik altijd superieur.
De kenner van de weg. De meester over de situatie. Hoe
hunkerde ik nu naar een gesprek, naar iets van haar inzicht,
maar de camera loerde mee en we hielden ons op
de vlakte. Zij zou Victor voor het eerst zien. Ik probeerde
haar erop voor te bereiden, maar ze gaf aan dat ze het
wilde ervaren zoals het op haar afkwam. Ik houd van je,
dacht ik en erachteraan: Wat dat ook betekenen moge.
De aflevering van de bus werd op video gedraaid. Ik
reed voor de vijfde maal het erf op. De eerdere vier keren
had een nieuwsgierige buurtgenoot te nadrukkelijk
in de lens gekeken of hinderlijk in beeld gestaan.
Eindelijk stond het erop en kon Victor naar buiten komen.
Hij werd geduwd door Hans, die voor de feestelijke
gelegenheid een stropdas om gedaan had die hij
waarschijnlijk zelf had gestrikt.
Ik schrok bij het weerzien van Victor. Veel menselijks
was er niet meer aan af te zien omdat hij behalve een
helm nu ook een neksteun droeg, hij had moeite zijn
hoofd zelf overeind te houden. Toch vertelde Lisa later
in de auto dat ze iets van de betovering had ervaren.
Prettig en griezelig tegelijk. Prettig omdat ze ondanks
dat mismaakte die aanstekelijke levenskracht ervaren
had, griezelig omdat ze niet wist wat er zich in dat
hoofd afspeelde.
‘Ik wil me niet meer door dat kind laten meeslepen,’
zei ik, ‘zoals die keer in Doetinchem. Anders sta ik met
één been in de waanzin.’
‘Zolang je simpele overgave als waanzin ziet, kom je
nooit bij je gevoel.’
81