Door de knieen - Overspoor

80
Voor zover nodig zou dan de grote verzoening moeten
plaatsvinden. Er waren wel stemmen opgegaan dat iemand
anders de aflevering moest doen, maar Martha
en Johanna hadden het mij allang vergeven, sterker
nog: ze waren me dankbaar. Niet alleen voor de bus
maar ook voor de verandering die er binnen het gezin
had plaatsgevonden. Dat hadden ze me geschreven,
wat me op een onverwachte manier geraakt had.
Ik werd treurig van de machteloosheid van Victor, in
wiens hoofd waarschijnlijk van alles omging wat op
geen enkele manier uitvoerbaar was. Hij kon zijn gedachten
niet eens verwoorden. Daartegenover zette ik
mijn eigen onmacht. Ik die schijnbaar in staat was alles
te verwezenlijken wat hij bedacht. Wat deed ik met dat
voorrecht, behalve vluchten van het ene theater naar
het andere? Ik bewonderde de twee vrouwen die zich zo
onbaatzuchtig inzetten om dat beschadigde zootje ongeregeld
weer de maatschappij in te sluizen.
Met Lisa reed ik op een regenachtige dag in het najaar
de vakantiebus naar de Achterhoek. Vanaf het moment
dat we het voertuig bij de dealer hadden opgehaald
werden we door een camera gevolgd.
Lisa’s bezoeken aan haar vriendin begonnen vruchten
af te werpen.
We waren kort tevoren samen naar Texel gegaan. Bij
het zoeken naar het graf van onze zoon kwamen we na
een halfuur ronddolen tot de conclusie dat we op de
verkeerde begraafplaats waren. Lisa kon erom lachen,
ik niet.
Ze was me als een raket voorbijgeschoten. De voorsprong
die ik had genomen door onmiddellijk na de begrafenis
van ons kind weer het toneel op te springen en
halfverdoofd door te werken, was nu door mijn weige-