Door de knieen - Overspoor

76
rand van het toneel, bleef een ogenblik dreigend staan
en maakte toen een beweging of ik Victor de zaal in wilde
smijten.
Er werd gegild als in het circus, wanneer een trapezewerker
naast zijn schommeltje grijpt of een roofdier
uithaalt naar de dompteur. Lenie liet zich wanhopig op
de grond vallen en smeekte: ‘Niet doen! Niet doen!’
Het publiek, dat massaal was gaan staan, rukte op
naar de rand van het toneel. Hier en daar werd schande
geroepen. Martha en Johanna werden het toneel op geholpen.
De toneelmeester, die geen moment de indruk
wekte geschokt te zijn door wat er gebeurde, vond het
nu kennelijk welletjes en liet het doek vallen. Deze actie
verraste mij zo dat ik met Victor in het gordijn verstrikt
raakte. We kwamen samen ten val. De handen van
Martha en Johanna graaiden om zich heen op zoek naar
Victor. Het kind zei nauwelijks verstaanbaar: ‘In de roes
schuilt het offer’, waarna hij over mij heen braakte als
een door de duivel bezetene.
Ik krabbelde overeind, rende naar mijn kleedkamer,
trok alles uit en stapte onder de douche. Na een minuut
of twee ging de deur open en kwam Lenie met kleren
aan bij me staan, greep me om mijn middel en begon
hysterisch te huilen.
Ik had de douche uit kunnen zetten. Ik had het kind
weg kunnen sturen. Ik had een handdoek kunnen pakken
en zelf weg kunnen lopen. Maar ik bleef staan en
sloeg mijn armen om haar heen.
En zo stond ik weer op dat duin. Ons dode kind lag in
een hotelbed. Wie had deze waanzin bedacht? ‘Je mag
dit nooit gebruiken.’
Het meisje in mijn armen snikte onbedaarlijk. ‘Ik wil
niet weg. Ik wil niet bij Martha en Johanna weg.’
‘Alles komt goed,’ zei ik, niet omdat ik dat ergens op