Door de knieen - Overspoor

zaaltje moet om plezier te hebben om een mismaakte.
Chagrijnig thuis en op je werk en vrolijk in het theater.
Het bordeel van de lach. Kunnen jullie wel.’ Ik voelde
meteen de weerstand vanuit de zaal, waardoor ik nog
kwader werd. Ik liep naar Victor toe en nam zijn helm
af. Er viel een adembenemende stilte. Opeens zag het
publiek in al zijn indrukwekkende schoonheid waar
het de hele avond een zeker vermoeden van had gehad.
Op de tweede rij viel een vrouw flauw waar verder niemand
aandacht aan schonk.
Ik zette Victors helm op. Als ik gedacht had daarmee
een lach te scoren, zat ik ernaast. Het publiek had nu alleen
maar oog voor het hoofd. Victor begon te kreunen.
Lenie kwam als vanzelfsprekend op om hem te helpen.
‘Hij moet verschoond,’ constateerde ze droogjes.
De opmerking sloeg in als een bom. De mensen in de
zaal keken elkaar aan. En toen Martha en Johanna het
niet meer hielden op hun stoel, begon het publiek te
roepen om zaallicht. Victor kreunde zoals ik nog niet
eerder gehoord had. Het klonk angstaanjagend. De
kinderen die op de achterste rij zaten konden nu ook
niet langer blijven zitten.
Nog nooit van mijn leven was een voorstelling zo uit
de hand gelopen. Ik kreeg iets verbetens. Ik gebaarde
naar de toneelmeester, die me kennelijk als enige nog
serieus nam want hij startte de muziek. Een sarabande
van Händel. Trage staccato akkoorden die langzaam
naar een climax voeren.
‘Lijden, dat is lijden!’ riep ik over de muziek heen op
Victor wijzend. ‘En dit is de evolutie!’ Triomfantelijk
wierp ik de helm omhoog en liet hem op de planken
stuiteren. ‘En dit is de roes!’
Ik tilde Victor uit de rolstoel en hief hem als de Europacup
boven mijn hoofd. Ik stapte parmantig naar de
75